ตอนที่15. ไม่มีอะไรมาก

ยามสายริมลำธาร กั๋วเชียวหลางเดินลงจากรถม้า ด้วยอาการแตกตื่นเมื่อเขาลืมตาขึ้นมา รอบกายมิใช่ห้องนอนแต่เป็นรถม้า เกิดสิ่งใดกับเขากัน ไยถึงได้ไร้สติถึงเพียงนี้กัน

“ตื่นแล้วล้างหน้าล้างตาเสียหน่อย แล้วมากินข้าวเราต้องเร่งเข้าเมืองหลวงกันต่อ” แม่ทัพสาวเอ่ยขึ้นจากด้านหลัง

“เรามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน แล้วรถม้านั่น!”

“ไม่มีอะไรมาก ข้าแค่มิอยากเสียเวลาไปมากกว่านี้”

แม่ทัพสาวไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรให้มากความ ในเมื่อทุกคนปลอดภัยอย่างอื่นก็หาได้จำเป็นที่ต้องสาธยาย หนอนร้ายหายตัวไปตั้งแต่หัวค่ำ ป่านนี้คงใกล้เมืองหลวงเต็มทีแล้ว นางต้องการรู้ตัวคนชักใยเพื่อให้ง่ายต่อการรับมือ

กั๋วเชียวหลางได้แต่เดินไปกวักน้ำขึ้นล้างหน้า ก่อนจะกลับไปนั่งรวมกับคนของตน ที่ยื่นส่งห่ออาหารให้แก่เขา ชายหนุ่มรู้สึกหิวขึ้นมาในทันที เมื่อวานนี้เขาแทบไม่ได้กินอะไรเลย เพราะกลัวว่าเนื้อที่สั่งจะมิใช่เนื้อสัตว์

“มันคือเนื้อแพะเค็มขอรับ”

รองแม่ทัพเดินเข้ามานั่งตรงข้ามกับชายหนุ่ม พร้อมไขความสงสัยให้แก่คุณชายกั๋ว เพราะจากที่เขาเห็นอีกฝ่ายเอาแต่จ้องห่อเนื้อ ก็รู้ว่าคงยังระแวงอยู่นั่นเอง

“ขอบคุณ ข้ากลายเป็นภาระของพวกท่านจริงๆ”

“อย่าได้คิดเช่นนั้นเลยขอรับ คุณชายมิคุ้นชินย่อมพลาดพลั้งได้ขอรับ”

ชายหนุ่มรู้สึกผ่อนคลายขึ้นไม่น้อย เมื่อได้พูดคุยกับรองแม่ทัพ ต่างจากว่าที่ภรรยาของเขา ที่มีใบหน้าราบเรียบตลอดเวลา เมื่อทุกคนกินอาหารเสร็จสิ้นแล้ว คณะเดินทางได้เคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว

อีกไม่เกินสองวันพวกเขาก็ถึงเมืองหลวงแล้ว หรืออาจเร็วกว่านั้น ขึ้นอยู่กับความเร็วและอุปสรรคที่มีระหว่างทาง เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนที่ผ่านมา นับว่าเป็นบทเรียนครั้งยิ่งใหญ่เลยทีเดียว และเขานับถือน้ำใจของเหล่าขุนพลแดนเหนือ ที่ไม่มองเรื่องผิดพลาดนี้เป็นสิ่งขำขัน หรือนำมาเอ่ยเย้าแหย่ให้อับอาย

สองวันต่อมา

            ก่อนฟ้าสางคณะเดินทางของท่านแม่ทัพหยวน ได้เดินทางมาถึงประตูเมืองหลวง ก่อนจะได้รับการเปิดประตูเมืองเป็นกรณีพิเศษ ทั้งหมดตรงเข้าสู่วังหลวง เพื่อเข้าเฝ้าเป็นการส่วนพระองค์ตามพระบัญชา

            กั๋วเชียวหลางส่งหญิงสาวถึงหน้าประตูวัง แม่ทัพสาวได้ก้าวขึ้นไปบนรถม้าของสกุลกั๋ว ที่มาจอดรออยู่ก่อนแล้ว นับว่านกพิราบของบิดาทำงานได้ดีเยี่ยม อย่างน้อยมันก็มาส่งสาสน์ได้ถึงมือของบิดา แทนการถูกศัตรูยิงไปตุ๋นก่อนทำงานสำเร็จ

            “ตื่นมาแต่เช้า หรือยังมิทันได้นอนขอรับ”

            ชายหนุ่มเอ่ยถามบิดา ที่ยืนจิบชาอยู่ข้างๆ จากสภาพที่เห็นเขาเดาว่าบิดา คงมารออยู่นี้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วเป็นแน่ สวมชุดเต็มยศสำหรับเข้าเฝ้า ทว่าใบหน้ากลับดูอิดโรยอยู่ไม่น้อย

            “เจ้าบอกข้าว่าจะมาถึงช่วงกลางดึก มันน่านัก!”

            ท่านมหาเสนาบดีทำเสียงฮึดฮัดใส่บุตรชาย เขาได้ออกมานอนรออยู่หน้าวังหลวงตั้งแต่เที่ยงคืน จนเกือบรุ่งสางเจ้าลูกตัวดีเพิ่งจะมาถึง เขาจึงได้ลงมาเพื่อให้ว่าที่สะใภ้ขึ้นไปเปลี่ยนชุดสำหรับเข้าเฝ้า

            “รบกวนท่านมหาเสนาบดีแล้วเจ้าค่ะ” แม่ทัพสาวเอ่ยขึ้นหลังจากก้าวเข้ามาหาสองพ่อลูก

            “นี่คือหน้าที่ของข้า และตัวข้าก็เต็มใจยิ่งนักที่จะเข้าเฝ้าพร้อมกับเจ้า”

            กั๋วเชียวหลางกรอกตาไปมา ก่อนจะหันไปยักคิ้วกับผู้ติดตามอย่างอารมณ์ดี เขายอมรับว่านิสัยของว่าที่ภรรยา มิได้เลวร้ายอันใดแต่เขาก็ไม่รีบจะตัดสินว่านางเป็นคนดี จนมองข้ามด้านมืดของนางไป

            “ขอบคุณท่านมหาเสนาบดีเจ้าค่ะ ที่เมตตาต่อข้า”

            “เจ้าคือว่าที่มารดาของหลานชายหญิงของข้า สกุลกั๋วเราต้องยินดีที่จะช่วยเหลือเจ้าทุกอย่าง ไปกันเถอะ! อ่อ...ส่วนเจ้ารออยู่นี้อย่าได้คิดไปไหน หากไม่มีคำสั่งของข้า อย่าได้แม้แต่จะคิดก้าวออกจากตรงนี้”

            ท่านมหาเสนาบดีออกคำสั่งกับบุตรชาย ด้วยเขารู้นิสัยของกั๋วเชียวหลางดี แม่ทัพสาวค้อมหัวให้ชายหนุ่มเล็กน้อย ก่อนจะก้าวตามท่านมหาเสนาบดีเข้าประตูวังไป

            “เตรียมน้ำชาให้ข้าสักถ้วยได้หรือไม่”

            ชายหนุ่มเอ่ยกับคนของบิดา ราวกับว่าเกรงอีกฝ่ายจะไม่ยินยอมให้เขาได้ลิ้มรสชาตัวโปรดของบิดา

            ใช้เวลากว่าสองชั่วยามในการเข้าเฝ้าส่วนพระองค์ ก่อนจะมีการเรียกประชุมขุนนางในครึ่งชั่วยามสุดท้าย เพื่อประกาศให้เหล่าขุนนางได้ทราบ ถึงการพระราชทานสมรส ระหว่างบุตรชายคนโตของท่านมหาเสนาบดีกั๋วเสวี๋ยน และท่านแม่ทัพหญิงหยวนไป่หลิน

            หลังจากออกจากวังหลวง หญิงสาวก็ได้รับรายงานว่าพี่สาวเดินทางมาถึงเมืองหลวงแล้ว นางจึงเลือกไปพบพี่สาวที่จวนสกุลจ้าว เพื่อหารือเรื่องสำคัญ โดยมีกั๋วเชียวหลางติดตามไปส่ง ตามคำสั่งของบิดา

            นับตั้งแต่วันนั้น ชายหนุ่มเลือกที่จะไปมาหาสู่ว่าที่ภรรยา ตามคำสั่งของมารดา แน่นอนว่าความไม่รู้จักโตของเขา ไม่ได้สร้างความรำคาญใจใดๆ แก่แม่ทัพสาวแม้แต่น้อย

            คนหนึ่งนิ่งราวภูผา อีกคนลอยไปลอยมาเยี่ยงสายลม ทำให้คนที่จับตาดูความสัมพันธ์ของทั้งคู่ มีทั้งหยามใจและระวังภัย หากจะเปรียบสิ่งที่เห็นแล้ว สกุลกั๋วและหยวนเสมือนน้ำนิ่งที่ไหลเชี่ยวอยู่เบื้องล่าง แค่เผลอก้าวพลาดอาจถึงตายได้

            กั๋วเชียวหลางอาจไร้สาระ แต่แม่ทัพที่ผ่านความตายมาไม่น้อย ทั้งยังมีพี่สาวที่เป็นถึงนายหญิงแห่งมวลเมฆา ย่อมไม่ธรรมดาอย่างที่ตาเห็น พี่เก่งน้องหรือจะแพ้กัน

            จวนจิ้นอ๋องลั่วเจี๋ย ชายหนุ่มนั่งวาดภาพอย่างใจเย็น โดยมีคนสนิทรายงานถึงสิ่งที่เขาสั่งให้ติดตามสืบข่าว

            “พวกเขาได้แสดงถึงความชอบพอกันเลยหรือ”

            “ไม่ขอรับ”

            “แล้วคนขององค์ชายเจ็ดเล่า ทำสิ่งใดได้บ้าง”

            “เหมือนจะยังล้มเหลวขอรับ”

            “ปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจไป”

            “ขอรับ”

            อ๋องหนุ่มยกยิ้มน้อยๆ เมื่อนึกถึงนิสัยมุทะลุของน้องชาย คนที่มั่นใจจนทำอะไรแบบไม่ยั้งคิด ผลที่ตามมามันชัดเจนอยู่แล้ว ผลไม้จะอร่อยก็ต่อเมื่อมันเหลือลูกสุดท้ายและสุกงอม จึงจะได้สัมผัสกับความหอมหวานอย่างแท้จริง