ตอนที่17. ยึดมั่น

            หยวนไป่หลินอ่านความรู้สึกของว่าที่พี่เขยออก เขายึดมั่นว่าต้องแต่งกับคนที่ช่วยพ่อแม่ของเขา จนเกิดความสับสนในใจ นางเคยผ่านการมีรัก ย่อมมองออกว่าแม่ทัพจ้าว กำลังอยากสานสัมพันธ์อันดีต่อพี่สาวของนาง

            “ข้าขออภัย ที่คิดเช่นนั้น”

            แม่ทัพหนุ่มไม่คิดที่จะปฏิเสธในสิ่งที่หยวนไป่หลินพูด เขาเองก็สับสนว่าทำไมต้องใส่ใจเรื่องเล็กน้อยนี้ด้วย เพราะเขาตั้งใจแล้วว่าจะไม่แต่งงานกับหยวนไป่หลิง

            “ข้ามิอาจถือสาความคิดของท่านแม่ทัพได้ แต่ข้าอยากให้ท่านแม่ทัพถามใจตนเองให้ดี ก่อนจะตัดสินใจอะไรไป เพราะหนึ่งคำพูดอาจทำให้บางความรู้สึกขาดสะบั้นลง ชนิดที่ไม่สามารถสมานคืนได้เลย”

            “ข้ารู้แล้ว”

            “ท่านแม่ทัพกับพี่ใหญ่ โชคดีกว่าข้านัก ที่ยังได้ชิดใกล้กันก่อนตัดสิ้นใจว่าภายหน้าจะร่วมเดิน หรือแยกกันเดินคนละเส้นทาง แต่ข้าที่นั่งในตำแหน่งเท่าเทียมท่าน หาได้มีโอกาสเช่นนั้นไม่”

            แม่ทัพหนุ่มเหลียวมองหยวนไป่หลินอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มเนือย ๆ ให้หญิงสาว เขาอยากบอกนางยิ่งนัก ว่าคงมีเพียงเขาที่จับตาดูพี่สาวของนาง เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมานั้น หยวนไป่หลิงไม่แม้แต่จะสนทนากับเขาเยี่ยงคนที่กำลังจะแต่งงานกันเสียด้วยซ้ำ

            “ข้า...ขอบใจเจ้ามาก ทุกคนไปพักเถอะ นางตื่นแล้วข้าจะป้อนน้ำแกงให้นางเอง”

            แม่ทัพหนุ่มเลือกที่จะไม่เอ่ยถึงเรื่องของเขากับคนเจ็บ แต่เสนอตัวดูแลนางแทนทุกคน ก่อนจะลุกไปนั่งข้างเตียง พร้อมเอนกายพิงพนักเก้าอี้ แล้วหลับตาลงเพื่อข่มความรู้สึกว้าวุ่นภายในให้สงบ

            หลังจากมั่นใจแล้วว่าผู้เป็นพี่ปลอดภัย แม่ทัพสาวได้มุ่งกลับจวนไปในทันที สิ่งที่นางต้องการรู้คือใครที่อาจหาญลงมือในครั้ง ต่อให้เป็นการหยั่งเชิงนางก็ไม่อภัยให้มิว่าด้วยข้ออ้างใดก็ตามแต่

            “เรียบร้อยดีไหม!”

            “ทุกอย่างเรียบร้อยดีเจ้าค่ะ ท่านพ่อบ้านกำลังทำความสะอาดอยู่เจ้าค่ะ”

            “จับตาดูนับจากนี้ คนของพวกมันหายไป ย่อมต้องดิ้นราวถูกไฟลนเลยทีเดียว”

            “ท่านแม่ทัพจะพักก่อนไหมเจ้าคะ พรุ่งนี้มีประชุมขุนนางแต่เช้านะเจ้าคะ”

            “เตรียมชุดกับน้ำไว้ให้ข้าก็พอ ตอนเช้าข้าจัดการเองได้ เจ้าพักผ่อนให้มากหน่อย”

            แม่ทัพสาวเอ่ยกับคนสนิท นางรู้ว่ามู่อิงได้รับบาดเจ็บ แม้ไม่สาหัสเท่าใดนัก ทว่ามันก็ส่งผลต่อภายหน้าได้ และด้วยนิสัยของมู่อิง หากไม่สาหัสจะไม่มีวันปริปากบอกนางแม้แต่คำเดียว

            “เจ้าค่ะ”

            มู่อิงรับคำอย่างว่าง่าย เพราะรู้นิสัยของผู้เป็นนายดีว่าหากออกคำสั่งแล้ว ถ้านางยังรั้นที่จะทำหน้าที่ต่อ มิพ้นต้องถูกวางยาโดยไม่รู้ตัว เพื่อให้นางหยุดมือจากงานต่าง ๆ

            แม่ทัพสาวก้าวตรงไปที่เตียงนอน ก่อนจะทิ้งกายลงนอนโดยไม่แม้แต่จะถอดรองเท้า หรือผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า นางคือทหารจะมาพิถีพิถันกับเรื่องเล็กน้อยนี้ไม่ได้ และอีกไม่ถึงสองชั่วยามก็เช้าแล้ว นางจะมัวแช่น้ำอุ่นอยู่ไม่ได้ มันคือการไม่ถนอมเวลาสำหรับพักผ่อน ซึ่งมีอยู่น้อยนิดนัก

            ดวงตาที่ดุกร้าวอยู่แทบตลอดเวลาปิดลงอย่างรวดเร็ว และเพียงแค่เสี้ยวนาที เสียงลมหายใจของคนบนเตียงก็สม่ำเสมอ การหลับหรือตื่นของคนในกองทัพล้วนหลับง่ายตื่นไว จะไม่มีคำว่างัวเงียเช่นคนทั่วไป ที่มีเวลากลิ้งบนเตียงสักสิบรอบค่อยลุกก็ย่อมได้

            ก๊อก! เสียงเคาะดังขึ้นเป็นจังหวะ บอกให้คนที่ลืมตาโพลงขึ้นรู้ว่าเวลานี้ นางต้องเตรียมตัวสำหรับเข้าวังแล้วนั่นเอง พ่อบ้านของนางช่างไม่ยอมชราตามวัยเลยจริง ๆ

            เมื่อคืนนางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาได้นอนบ้างไหม หญิงสาวลุกขึ้นก้าวไปยังห้องอาบน้ำที่เชื่อมกับห้องนอน ก่อนจะกวักน้ำเย็นเยียบขึ้นมาล้างหน้า ก่อนจะรีบถอดเสื้อผ้าออก ก้าวลงไปในอ่างน้ำใบใหญ่ ที่มีดอกเหมยกุ้ยลอยอยู่เต็ม

            ใช้เวลาไม่นานทุกอย่างก็เรียบร้อย ทัพสาวออกจากจวนไป โดยมีพ่อบ้านติดตามไปแทนสาวใช้ การประชุมขุนนางจะว่าตึงเครียดก็ไม่เสียทีเดียว คงมีขุนนางบางคนเท่านั้น ที่เพียรพยายามเล่นงานนางและว่าที่พี่เขยอยู่เนือง ๆ

            กำหนดการแต่งงานของนางถูกแจ้งมาแล้ว และที่น่าเจ็บใจคงเป็นการกลั่นแกล้งของใครบางคน ที่มีคำสั่งให้พี่สาวของนาง ติดตามท่านแม่ทัพจ้าวลู่เชียนไปยังชายแดนตะวันออก เพื่อรอรับท่านอ๋องจากเว่ย และองค์รัชทายาทจากฉู่ ที่จะมาร่วมงานอภิเษกสมรสขององค์ชายเจ็ด กับบุตรสาวของท่านราชครูหลงชาง

            “ท่านแม่ทัพ อยากให้ข้าช่วยอันใดหรือไม่”

            ท่านมหาอำมาตย์จ้าวเอ่ยถามแม่ทัพสาว ที่มีใบหน้าเรียบตึงกว่าเดิมหลายเท่า

            “เดินตามหมากไปเจ้าค่ะ เรื่องเล็กน้อยนักหากเทียบกับสิ่งที่จะเกิดในภายหน้า”

            “ขอบใจเจ้ามากนะ” ท่านมหาอำมาตย์เอ่ยด้วยความซึ้งใจ

            แม่ทัพสาวคลี่ยิ้ม ก่อนที่ทั้งสองจะเงียบเสียงไป เมื่อมีขุนนางอื่น ๆ เดินออกมาสมทบ รวมถึงว่าที่พ่อสามีและว่าที่พี่เขยของนางด้วย หญิงสาวเดินไปยืนเคียงข้างท่านมหาเสนาบดีกั๋ว

            เมื่อท่านเจ้ากรมกู้ได้เดินเข้ามาเพื่อสนทนาด้วย แน่นอนว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในจวนจ้าว ย่อมต้องมีคนอยู่เบื้องหลัง และดูเหมือนว่ายังไม่ทันที่ฮ้าวเฉินจะกลับมารายงาน ก็มีคนร้อนตัวให้เห็นต่อหน้าแล้วหนึ่ง

            ถึงจะเป็นเพียงเบี้ยในกระดาน ก็ถือว่าเป็นตัวเชื่อมโยงไปถึงคนอยู่เบื้องหลังได้ แม่ทัพสาวยกยิ้มน้อย ๆ พร้อมหันสบตากับท่านมหาเสนาบดี เมื่อท่านเจ้ากรมเอ่ยเชิญไปร่วมงานเลี้ยงที่จวน

            แม่ทัพสาวค้อมหัวเล็กน้อย เมื่อว่าที่พี่เขยส่งสายตาขอความคิดเห็น เรื่องพี่สาวของนางที่ถูกเชื้อเชิญ ให้ไปร่วมงานเลี้ยงในครั้งนี้ด้วย แน่นอนว่าอาการบาดเจ็บยังไม่หายดีได้ในชั่วข้ามคืน แต่ก็พอที่จะแสดงละครตบตาศัตรูได้อยู่บ้าง

            “เช่นนั้นคืนนี้ ข้าให้เชียวหลางไปรับเจ้าที่จวนนะ”

            “เจ้าค่ะ”

            แม่ทัพสาวรับคำท่านมหาเสนาบดี ก่อนจะพากันเดินออกจากวังหลวง เพื่อกลับไปยังจวนของตนเอง แม่ทัพสาวก้าวขึ้นรถม้า โดยมีฮ้าวเฉินนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

            “ได้เรื่องว่าอย่างไร”

            “เป็นคนหลังกำแพง แต่คนออกหน้าคือขุนนางที่ยืนข้างฝ่ายนั้นขอรับ”

            “พี่น้องคู่นั้นสินะ!”

            นักล่าตัวจริงมักซุ่มรอเหยื่ออ่อนแรง และลงมือโดยไม่ต้องสูญเสียพลังงานร่างกายมากมายอันใด เอาเป็นว่านางจะสนองให้อย่างครบครัน โดยที่เขาไม่ต้องลงแรงเพราะจะไร้แรงเดินไปเลยทีเดียว

            “ให้คนของเราลงมือไหมขอรับ”