ตอนที่ 14. ยินดีที่จะไปหรือไม่

            “ไม่มีทาง”

            เป็นคำพูดสุดท้ายของกั๋วเชียวหลาง ก่อนที่ดวงตาและสติของเขาจะดับมืดไป แม่ทัพสาวล้วงเอาห่อผ้าสีเข้มออกมา เพียงเปิดออกเข็มจำนวนหลายเล่มเรียงรายอยู่หลายขนาด

            แม่ทัพสาวจัดการฝังเข็มให้แก่ชายหนุ่ม นางรู้ว่าเขามิได้อ่อนแอ แค่อยู่ในพื้นที่ของคนอื่น จึงทำให้เขาตกเป็นรองอีกฝ่าย แต่จะด้วยเหตุผลใดก็ตาม นางไม่อาจทอดทิ้งให้เขาตกที่นั่งลำบากได้ แม้เขาไม่ได้เต็มใจที่จะออกมารับนาง แต่เพราะนางอยู่ดีมิใช่หรือเขาถึงต้องเป็นเช่นนี้

ยามค่ำคืนได้มาเยือน แม่ทัพสาวเหลียวมองไปยังคนที่หลับลึกอยู่บนเตียง เขาควรต้องได้รับการพักผ่อน ผิวที่เคยแดงก่ำเริ่มเป็นปกติแล้ว ลมหายใจที่ร้อนผ่าวกลับเป็นสม่ำเสมอ

นกในกรงทองเก่งแค่ไหนก็มิอาจเทียบนักล่า ที่ผ่านการดิ้นรนให้มีชีวิตรอดต่อโลกอันโหดร้ายได้ จากชีพจรของเขาบอกได้ว่ากั๋วเชียวหลาง เป็นยอดนักรบคนหนึ่งเลยทีเดียว

แต่คนเราไม่มีใครเก่งไปทุกอย่าง เช่นนางที่เก่งกาจในการรบ และการปรุงยา ทว่างานบ้านงานเรือน ความเป็นสตรีนั้นหาได้มีแม้แต่น้อย สักเสี้ยวยังยากจะพบจากคนเยี่ยงนาง

เสียงพูดคุยกันด้านนอก มันอาจเบาราวกระซิบสำหรับพวกเขา แต่มิใช่กับนางที่ฝึกฝนมาเป็นอย่างดี นางเคยได้ยินว่าบุรุษตัดแขนเสื้อส่วนมากจะดุดัน และหากมีความหลงใหลหรือต้องการชายคนใด ต้องได้เท่านั้นมิว่าต้องใช่เล่ห์กลต่ำช้าแค่ไหนก็จะทำ

มือหนาผลักบานประตูให้เปิดออกอย่างแผ่วเบา ภายในห้องมีเพียงแสงจันทร์จากด้านนอกเท่านั้น ที่ส่องเข้ามาเพียงสลัว ทว่ามันหาใช่ปัญหาสำหรับเขาไม่

“ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะคออ่อนได้ถึงเพียงนี้ ผ่านคืนนี้ไปข้ามั่นใจว่าเจ้าจะไม่ขุ่นเคืองข้า ที่ส่งภรรยาของเจ้าให้แก่ผู้อื่น เพราะข้าจะปรนเปรอเจ้าเป็นอย่างดี”

ร่างสูงที่ยืนอยู่ห่างจากเตียงเพียงเล็กน้อย เอ่ยกับคนที่หลับใหลอยู่ สายตาคมมองเลยไปยังอีกร่างที่ถูกคลุมด้วยผ้าห่มผืนหน้า ถึงรอดจากยาที่ผสมในเหล้ามาได้ แต่ไม่อาจรอดพ้นจากกำยานยาสลบในห้องนี้ได้อยู่ดี

“ถามข้าหรือยังว่ายินดีที่จะไปหรือไม่”

ขวับ! ชิงเยว่รีบหันกลับไปมองด้านหลัง พร้อมชี้ปลายกระบี่ไปยังเจ้าของเสียง ซึ่งเขาจดจำได้ดีว่ามันเป็นเสียงของหญิงสาวเมื่อกลางวัน เขาไม่อยากเชื่อว่านางจะยังไม่หมดสติ

“เป็นอย่างที่ข้าคิดจริงๆ สตรีจากเมืองหลวงคนไหนกัน ที่ทำตัวเยี่ยงบุรุษ เจ้าเป็นใครกันแน่!”

“สำคัญด้วยหรือ ว่าตัวข้าจะเป็นใคร”

พรึ่บ! เทียนที่มอดดับไปกว่าชั่วยาม พลันลุกโซนขึ้นเพียงสายลมพัด สตรีตรงหน้านอกจากจะแข็งกร้าวบุรุษ นางยังต้องมีฝีมือไม่ธรรมดาเป็นแน่

“ถึงเจ้าจะเก่งแค่ไหน แต่ที่นี่ถิ่นของข้าคิดหรือว่าจะรอดไปได้”

“ไม่คิด! แต่ข้าชอบลงมือให้รู้ผลเด่นชัดไปเลย”

เคร้ง! ดาบในมือยกต้านรับกระบี่คมของอีกฝ่ายได้ทัน สองร่างโรมรันกันอย่างดุเดือด ทว่าคนที่หลับอยู่กลับไม่รับรู้สิ่งใดเลย ทางด้านนอกเองก็ไม่ต่างกัน

นักรบแดนเหนือในคราบนักเดินทาง ล้วนมีรอยยิ้มประดับใบหน้า ทว่าทุกดาบที่กวัดแกว่งหวังผลคือชีวิตของคู่ต่อสู้เสมอ พวกเขาเดินทางมาไกลมิใช่เพื่อให้บุรุษใดมาล้วงล้ำโดยไม่ยินยอมเช่นนี้

แม้มิได้รังเกียจความรักในเพศเดียวกัน แต่ใช่จะชื่นชอบพวกวิปริตที่คิดข่มเหงผู้อื่น เพื่อสนองความต้องการในตัณหา โดยไม่ได้เกิดจากความรักหรือชอบพอทั้งสองฝ่าย

ฉึก! ชิงเยว่กระพริบตาถี่ ๆ พร้อมข่มกลืนก้อนเลือดกลับลงคอ เขาถูกแทงด้วยน้ำมือของสตรี มันเป็นไปไม่ได้ที่จะมีใครต้านทานฤทธิ์ของยาที่เขาใช้ แล้วยังจะสามารถสร้างบาดแผลให้แก่ร่างกายของเขาได้อีก

“เจ้าเป็นใคร!”

“ข้า! คือคนที่มอบโอกาสให้เจ้าได้เกิดใหม่อย่างไรเล่า”

อึก! พรู๊ด! ชิงเยว่พ้นเลือดคำใหญ่ออกมา เมื่อดาบใหญ่ในมือของหญิงสาว ถูกดันจนสุดถึงด้าม ดวงตาที่สะท้อนแสงเทียน มันเย็นชาเสียจนไม่อาจคาดเดาอารมณ์ของหญิงสาวตรงหน้าได้

“เจ้าไม่มีทางรอดจากที่นี่ไปได้!”

“ทำเหมือนเจ้าจะรอดไปได้”

มุมปากงามบิดขึ้นราวคนวิปลาส วงหน้างามเอียงน้อย ๆ ทุกความงามของนางมันไม่ต่างอันใดกับปีศาจในคราบของเทพธิดา ดวงตาอันแดงก่ำจ้องมองรอยยิ้มนั้น จนลมหายใจสุดท้ายเลยก็ว่าได้

“ข้าไม่คิดที่จะพรากชีวิตของใคร แต่มันคือสิ่งที่ต้องทำเพราะถ้าข้าไม่ลงมือกับเจ้า ใช่ว่าเจ้าจะเมตตาต่อข้า”

เอ่ยจบแม่ทัพสาวได้ดึงดาบออกจากร่างของชิงเยว่ ก่อนจะเดินไปเปิดประตู มู่อิงยืนรออยู่ก่อนแล้ว โดยมีรองแม่ทัพกับเหล่านายกอง พากันมาอยู่ที่หน้าห้องอย่างพร้อมเพรียง

“ออกเดินทางกันได้แล้ว ส่วนที่นี่รบกวนพวกเจ้าแล้ว”

รองแม่ทัพหันไปยังผู้ติดตามที่ถือคบเพลิงเอาไว้ในมือ ก่อนจะพยักหน้าอย่างรู้กัน คนของกั๋วเชียวหลางในตอนนี้มีสภาพไม่ต่างจากนายของพวกเขาเลยก็ว่าได้

รองแม่ทัพก้าวยาวๆ เข้าไปช้อนแบกร่างของคุณชายกั๋วขึ้นบ่า พาเดินตรงออกไปยังหน้าจุดพักม้า ทั้งหมดออกมายืนรวมกันอยู่ด้านหน้า แววตาเย็นเยียบมองไปยังเปลวเพลิงที่กำลังลุกไหม้ คนที่พักมีเพียงพวกเขาและคนของชิงเยว่

ซึ่งแม้แต่เจ้าของก็คือโจรที่ร่วมมือกับชิงเยว่ เพื่อหวังทรัพย์สินและสตรี ผลที่พวกเขาได้รับคือความตายเช่นเดียวกัน รองแม่ทัพพาร่างของคุณชายกั๋วขึ้นไปไว้บนรถม้า

ส่วนผู้ติดตามของชายหนุ่มก็อยู่บนรถม้าอีกคัน แน่นอนว่าคนตายไม่อาจได้ใช้มันแล้ว พวกเขาก็แค่นำมาใช้ให้เกิดประโยชน์เท่านั้น สุราของมีค่าก็ถือเป็นสินน้ำใจที่พวกเขาช่วยชำระล้างที่นี่ให้สะอาด

คณะเดินทางเคลื่อนหายไปในความมืด โดยมีเพียงแสงคบเพลิงและตะเกียงเท่านั้นที่นำทาง ดึกมากแล้วแต่พวกเขาต้องออกมาร่อนเร่กลางน้ำค้างเย็นเยียบ จะมีสักกี่คืนที่ได้นอนอุ่นสบายบนเตียงนะ

เสียงพูดคุยแม้จะดังเป็นระยะ ทว่าประสาทสัมผัสของเหล่าขุนพล ได้เปิดรับทุกส่วนเพื่อไม่ให้เกิดสิ่งไม่คาดฝันขึ้นกับทุกคน แม่ทัพสาวเลือกที่จะอยู่บนหลังม้า แทนการนั่งอยู่ในรถม้ากับว่าที่สามี