ตอนที่12.  จุดพักม้า

นางจะไม่มีวันต้องกลายเป็นชายาที่ต้องถูกฝังในสุสาน ตามพระสวามีเป็นอันขาด ตำแหน่งต่อจากนี้คือไทเฮามารดาของฮ่องเต้องค์ใหม่เท่านั้น ในเมื่อพระสวามีลังเลที่จะมอบตำแหน่งนี้ให้แก่โอรสของนาง เกิดสิ่งใดขึ้นก็อย่าได้โทษนางเลย

“การที่แม่ทำเช่นนี้ก็เพื่อความอยู่รอดของเราสามแม่ลูก ตอนนี้ลั่วหยางกลับมาอยู่เมืองหลวง เรายังทำอะไรเขาไม่ได้ แต่สิ่งที่แม่คิดไว้มิช้าก็สำเร็จ”

“กระหม่อมเป็นโอรส จะมีสิ่งใดต้องกลัวเพียงหลาน”

“หากเขามิใช่โอรสที่กำเนิดจากอดีตองค์รัชทายาท ที่ถือกำเนิดจากฮองเฮา มีหรือจะน่าหวาดหวั่นสำหรับการลงสนามครั้งนี้”

“แค่เด็กปากมิสิ้นกลิ่นน้ำนม อ่อนแอไร้สามารถ จะมีขุนนางใดสนับสนุน”

“คิดจะเป็นใหญ่ต้องรู้จักประเมินศัตรูในทุกทาง เพราะทุกสิ่งอย่างอาจไม่เป็นเช่นที่ตาเห็น”

“พ่ะย่ะค่ะ”

แม้จะไม่พอใจเท่าใดที่ถูกตำหนิต่อหน้าพี่ชาย แต่เขายังไม่ควรทำให้มารดาขุ่นเคืองมากไปกว่านี้ เขาไม่ได้โง่ที่จะมิรู้ว่าผู้เป็นแม่ต้องการกุมอำนาจเหนือเขา หลังจากก้าวสู่บัลลังก์

การสนทนาของสามแม่ลูกมีอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนที่สองพี่น้องจะลาจากกลับไปยังจวนของตน สายตาที่มองตามแผ่นหลังของลูก ๆ บอกได้ถึงความหวาดหวั่นอยู่ภายในใจลึก ๆ

“จับตาดูองค์ชายเจ็ดให้ดี อย่าได้ให้ทำเสียเรื่อง หากบุตรสาวสกุลชูยังสร้างปัญหาก็กำจัดเสีย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

องครักษ์คนสนิทรับคำ ก่อนจะหายออกจากตำหนักไปราวภูตผี ทว่ามันหาได้หลุดรอดสายตาเหยี่ยวของใครบางคนไปได้ รอยยิ้มน้อย ๆ ผุดขึ้นก่อนจะหายไปจากที่ซ่อน

สิบวันถัดมา ณ จุดพักม้าก่อนเข้าเมืองหลวง

            กั๋วเชียวหลางพร้อมผู้ติดตาม ได้นั่งดื่มสุราป่าเพื่อรอการมาของว่าที่ภรรยา โดยมีสายตาของนักเดินอีกกลุ่ม ที่มองพวกเขาอยู่เป็นระยะ

            “ท่าทางพวกเขาจะชื่นชมในตัวของคุณชายนะขอรับ”

            หนึ่งในผู้ติดตามเอ่ยขึ้น ก่อนจะลอบมองไปยังนักเดินทางที่นั่งอยู่อีกด้าน สายตาที่มองนายของพวกเขา มันชวนให้เสียวสันหลังอย่างไรไม่รู้

            “หาใช่ข้าเพียงคนเดียวกระมัง”

            คำพูดของผู้เป็นนาย ทำให้ผู้ติดตามทั้งห้า ต่างพากันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก่อนจะยิ้มแห้ง ๆ ให้แก่กัน เมื่อนึกถึงสิ่งที่อาจเกิดขึ้น หากพวกเขาไม่ระวังตัวเองให้ดี

            “เกิดมาเคยเพียงได้ยินคนเล่าขาน ข้าน้อยมิเคยพบเห็นสักครั้งนะขอรับ”

            “เช่นนั้นก็เปิดหูเปิดตาเสีย”

กั๋วเชียวหลางพูดยิ้ม ๆ บุรุษตัดแขนเสื้อเขาเองก็เคยได้ยินมาบ้าง แต่ก็มิเคยพานพบเช่นกัน

            “ฮูหยินจะมาถึงเมื่อใดกันขอรับ ข้าน้อยว่าเราควรรีบกลับเมืองหลวง”

            องครักษ์คนสนิทเอ่ยถามผู้เป็นนาย เมื่อรู้สึกว่าพวกเขาจะต้องเผชิญกับสิ่งใด ถามว่ากลัวหรือไม่ย่อมหาได้หวาดหวั่น แต่ก็มิคิดที่จะประมาทคู่ต่อสู้ที่เป็นเจ้าถิ่น อย่างไรเสียพวกเขาก็คนผ่านทาง ย่อมไม่รู้จักพื้นที่เท่าเจ้าถิ่น

            “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร ก็คนของท่านพ่อบอกว่านางจะมาถึงที่นี่วันนี้ แต่ไม่ได้บอกเวลา”

            กั๋วเชียวหลางตอบด้วยความสัตย์จริง ทุกอย่างเขาจะรู้ผ่านคนของบิดา ที่ส่งสาสน์มาแจ้งเขาเป็นระยะ ว่าแม่ทัพหญิงผู้นั้นจะมาถึงเมื่อไหร่

            การที่เขาต้องเรียกนางว่าฮูหยิน ก็เป็นคำสั่งกำชับของบิดา ที่บอกเพียงว่านอกเมืองหลวงล้วนเต็มไปด้วยอันตราย ไหนจะสายตาของผู้ไม่หวังดี ที่เฝ้าตามติดเขาราวเส้นขนบนกาย

            นายบ่าวต่างดื่มสุรากันด้วยความอึดอัดเต็มแก่ เนื้อในจานก็ไม่อาจคีบเข้าปากลิ้มลองได้ เพราะเป็นที่รู้กันในหมู่นักเดินทาง ว่าถ้าไม่ชำนาญเรื่องเนื้อ อย่าได้คิดที่จะสั่งมากิน คนของเขารีบร้อนสั่งก่อนที่เขาจะทันได้เอ่ยปากทัดทาน

            แม้แต่ตะเกียบยังไม่กล้าจะเอาออกมาใช้ ทุกอย่างล้วนต้องระวังตัวให้มาก เขาที่เพิ่งเริ่มเดินบนเส้นทางการค้า ย่อมต้องเรียนรู้เรื่องเหล่านี้อีกมากเลยทีเดียว

            “คุณชาย”

            เสียงเรียกจากด้านหลัง ทำให้นายบ่าวต่างพากันขนหลังคอลุกชันโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะหันกลับไปมองยังคนเรียก

            “มีเรื่องอันใดกับข้าหรือ” กั๋วเชียวหลางหันกลับไปถามคนเรียก

            “นายท่านของข้า ขอเชิญคุณชายร่วมดื่มสุราสักกาขอรับ”

            “สามีข้าคออ่อนนัก เป็นข้าดื่มแทนเขาได้หรือไม่”

            เสียงจากด้านหน้าประตูร้าน ทำให้ทุกสายตาหันไปมองเป็นจุดเดียวกัน หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งเยี่ยงบุรุษ ก้าวเข้ามาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง กั๋วเชียวหลางไม่ต้องคาดเดาให้เสียเวลา ว่าคนที่กำลังเดินมาคือใคร

            “ฮูหยินดูดียิ่งนักขอรับ”

            บ่าวคนสนิทเอนกายกระซิบกับผู้เป็นนาย โดยที่ไม่ได้ละสายตาจากท่านแม่ทัพหยวนแม้แต่น้อย

            “อ้าว...ฮูหยินเจ้ามาถึงแล้ว ข้าคิดถึงเจ้ายิ่งนัก”

            กั๋วเชียวหลางรีบลุกขึ้น ก้าวเข้าโอบเอวของแม่ทัพสาวในทันที ทั้งคู่ส่งสายตาฟาดฟันกันแม้ว่าใบหน้าจะเต็มไปด้วยรอยยิ้ม หากไม่เพราะท่านมหาเสนาบดีกั๋วร้องขอ ให้แสร้งเป็นคู่สามีภรรยากันเพื่อตบตาศัตรู

            มีหรือว่านางจะยินยอมให้คนผู้นี้ได้เข้าใกล้ กั๋วเชียวหลางช่างแสดงได้สมบทบาทนัก ภายใต้ความไม่เอาไหน คนผู้นี้อันตรายกว่าที่หลายคนจะคาดเดาได้

            “ท่านพี่มารอข้านานหรือยังเจ้าคะ”

            “ไม่นานเลย”

            “ว่าอย่างไรเจ้าคะ ข้าดื่มแทนสามีได้หรือไม่”

            แม่ทัพสาวหันกลับไปถามชายหนุ่ม ผู้อาจหาญมาเชื้อเชิญว่าที่สามีของนาง อย่างมีจุดประสงค์แอบแฝง หากมาช้าอีกสักชั่วยาม เห็นทีนางคงต้องปรุงยาลบความจำของกั๋วเชียวหลางและเหล่าผู้ติดตามของเขาเป็นแน่

หาไม่แล้วคงกลายเป็นฝันร้ายสำหรับคนทั้งหกไปชั่วชีวิต นางไม่ได้สบประมาทในความสามารถของพวกเขา แต่เล่ห์ลวงของคนนอกกำแพงเมืองหลวงนั้น ไม่มีถูกผิดหรือกฎเกณฑ์ใด ๆ ทั้งสิ้น ทุกอย่างล้วนอยู่ที่ความพอใจ กำลังไม่ได้วัดว่าเก่งกาจ แต่กลลวงต่าง ๆ ที่นำมาหักล้างศัตรูต่างหากคือผู้แข็งแกร่งอย่างแท้จริง

“ฮูหยินโปรดรอสักครู่ขอรับ”

ชายหนุ่มเดินกลับไปหาผู้เป็นนาย ก่อนจะกลับมาหาสองสามีภรรยา ที่ยืนรอคำตอบอยู่

“เชิญคุณชายและฮูหยินทางนี้ขอรับ”

แม่ทัพสาวหันไปพยักหน้าไปสบตากับรองแม่ทัพ ไม่ต้องเอ่ยสิ่งใดเพราะเป็นอันรู้กัน ว่าต้องทำสิ่งใดนับจากนี้ มู่อิงเองก็ไม่ได้ติดตามนายสาวไป นางทำเพียงเดินไปนั่งลงยังโต๊ะร่วมกับเหล่าขุนพลแดนเหนือ

“นางเป็นสาวใช้ของฮูหยิน ไยมิติดตามไปเล่า”

“พวกเจ้าก็เป็นบ่าวของคุณชาย ไยไม่ไปเล่า หืม!”