ตอนที่8

“คุณแม่บอกว่าถ้านีน่าเป็นเด็กดีเรียนหนังสือเก่งๆคุณพ่อก็จะกลับมาหานีน่าค่ะ”

เด็กหญิงพูดไปตามคำที่แม่ของเธอเคยบอกอย่างไร้เดียงสา

“อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง..นีน่าทำได้อยู่แล้วค่ะสู้ๆนะคะ”

ถึงชายหนุ่มจะเป็นคนใจแข็งอย่างไรแต่สิ่งที่เด็กหญิงพูดออกมาเมื่อครู่ก็ทำให้เขาอดหดหู่ใจไม่ได้เหมือนกันเขาไม่อยากเซ้าซี้เรื่องนี้กับเธอต่อจึงเปลี่ยนเป็นให้กำลังใจเด็กหญิงแทน

“นี่แกคุณคิณอะไรนี่เค้าก็ดูอ่อนโยนดีเนอะ..ดูเข้ากับน่าดีด้วย”

หนามเตยยืนมองทั้งสองคุยกันอยู่ข้างๆกับนิชาเธอฉีกยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นชายหนุ่มคุยกับหลานของเธออย่างเป็นกันเองแถมดูน่ารักทั้งคู่อีกด้วย

“...อืมม...”

นิชาเองก็จับจ้องสายตาไปที่สองคนนั้นเหมือนกันแต่มีบางอย่างทำให้เธอค่อนข้างแปลกใจจึงมองอย่างพินิจพิจารณา

“นิ..แกเป็นอะไร”

หนามเตยเห็นเพื่อนเธอเงียบไปจึงต้องสะกิดเพราะเห็นว่ามัวแต่เหม่อลอยอยู่แบบนั้น

“อ๋อ..เปล่าไม่มีอะไร”

นิชาต้องรีบตอบว่าไม่มีอะไรแต่อันที่จริงแล้วภาพเมื่อครู่ที่อคิณคุยเล่นกับนีน่านั้นทั้งสองมีความคล้ายในอะไรหลายๆอย่างทั้งรอยยิ้มสายตาและหน้าตาที่เธอก็พึ่งจะสังเกตว่าหลานเธอเหมือนกับชายหนุ่มมากเรื่องนี้ที่ทำให้เธอแปลกใจแต่เธอก็ขอเก็บความสงสัยเอาไว้เท่านี้ก่อน

เย็นของวัน

“นีน่าทำอะไรอยู่คะ??”

ณดาทำอาหารเย็นเสร็จหญิงสาวเดินเข้ามาตามลูกสาวของเธอที่นั่งง่วนอยู่ในห้องหลังจากที่หนามเตยมาส่งเธออยากรู้ว่าลูกสาวของเธอทำอะไรถึงได้มีสมาธิจดจ่ออยู่นานแบบนี้ได้แต่ถ้าเดาไม่ผิดก็น่าจะนั่งวาดรูป

“วาดรูปค่ะ..คุณลุงให้สมุดมาค่ะ”

เด็กหญิงหันมาตอบคนเป็นแม่พร้อมหันกลับไปสนใจกับการวาดรูปของเธอต่อ

“คุณลุงไหนคะ??”

ณดาคิ้วขมวดเล็กน้อยที่ลูกสาวของเธอพูดถึงลุงเธอยังคิดไม่ออกว่าเธอมีใครที่รู้จักที่นีน่านั้นจะเรียกว่าลุงได้เพราะเพื่อนเธอก็มีแต่น้าๆของนีน่าเท่านั้น

“ลุงคิณค่ะ”

“..หืมม..”

ณดาไม่คิดว่าอคิณจะมายุ่งกับลูกสาวของเธอด้วย...ตอนนี้ยิ่งทำให้เธอนั้นกังวลเข้าไปใหญ่หวังว่าเขาจะไม่สงสัยอะไรเธอกับลูกของเธอหรอกนะ

วันต่อมา

“นิดโอเคแล้วใช่ไหม”

นิชาเห็นเพื่อนเธอเข้ามาในช่วงสายก็ถามด้วยความเป็นห่วงเพราะเมื่อวานรู้ว่าเพื่อนเธอไม่สบาย

“อืม..ไม่เป็นอะไรแล้ว”

ณดายิ้มกว้างบอกกับเพื่อนเธอไม่ให้เป็นห่วงพร้อมนั่งที่โต๊ะทำงานเตรียมจะลงมือทำงานของเธอต่อ

“นิด..วันนี้คุณคิณเค้าอยากไปเที่ยวที่วัด..ไปไหว้พระอีกเดี๋ยวก็น่าจะออกมา”

นิชาจำต้องบอกเพื่อนเธอถึงเรื่องที่อคิณต้องการจะไปเที่ยวเพราะอคิณต้องการให้เพื่อนเธอพาเที่ยวนั่นเอง

“ตกลงเค้าจะให้นิดพาไปข้างนอกทุกวันเลยใช่ไหม”

ณดาพอจะรู้ว่าชายหนุ่มคงจะทำตัววนเวียนอยู่ใกล้กวนประสาทเธอกว่าจะกลับเป็นแน่

“น่าจะเป็นอย่างนั้น”

นิชารู้ว่าเพื่อนเธอน่าจะไม่ค่อยชอบหน้าของอคิณเท่าไรแต่เธอก็รับปากเขาไปแล้วเสียด้วย

“เข้าใจแล้ว"

ณดาเข้าใจที่เพื่อนเธอพูดแล้วมันก็เป็นไปตามที่เธอคิดตอนนี้เธอจะไม่ปฏิเสธในการที่จะทำหน้าที่ของตัวเองแล้วที่เธอยอมทำเพราะว่าเธอจะต้องแสดงให้เขารู้ว่าเธอนั้นไม่กลัวเขาแม้ในใจจะตรงกันข้ามก็ตาม

2 ชั่วโมงต่อมา

“ไม่กลัวผมหรือไง”

อคิณคิดว่าหญิงสาวจะปฏิเสธหัวชนฝาไม่คิดว่าหญิงสาวจะกล้ามากับเขาอีกเท่ากับว่าเธอท้าทายเขามากเลยทีเดียว

“.....”

ณดาไม่ยอมพูดอะไรกับชายหนุ่มตั้งแต่มานอกจากเส้นทางที่จะมุ่งหน้าไปที่วัดเท่านั้นหากวันนี้เขาจะพาเธอนอกลู่นอกทางอีกเธอก็มีวิธีป้องกันตัวของเธอเอาไว้แล้ว

“เป็นไกด์นำลูกค้าเที่ยวภาษาอะไรไม่ยอมเอ่ยปากพูดกับลูกค้าสักคำแบบนี้คงต้องคอมเพลนกันหน่อยละมั้ง”

อคิณเห็นหญิงสาวทำอวดดีเขาก็เริ่มที่จะไม่พอใจอย่างน้อยตอนนี้เขาก็เป็นลูกค้าของเธอหากเขาไม่พอใจเขาก็สามารถที่จะร้องเรียนกับบริการของที่นี่ได้นี่คือการเตือนครั้งแรก

“อีกไม่นานก็ถึงวัดแล้วค่ะเดี๋ยวเราจะจอดที่หน้าวัดแล้วก็ซื้อพวกดอกไม้ธูปเทียนไปไหว้พระคุณจะซื้อชุดสังฆทานไปด้วยก็ได้นะคะทำบุญเยอะๆจิตใจก็จะได้สะอาดค่ะ”

ณดาไม่ได้มีท่าทีที่สลดหากเขาอยากจะให้เธอพูดเธอก็พูดแต่ขอเป็นในเรื่องงานของเธอเท่านั้นแต่ก็อดไม่ได้ที่จะมีคำประชดให้ชายหนุ่มได้รู้ตัวบ้าง

“ผมว่าคุณก็ควรจะทำบุญไว้เยอะๆเหมือนกันนะ”

อคิณรู้ว่าหญิงสาวจงใจพูดใส่เขาในประโยคสุดท้ายแต่เขาก็อยากจะเตือนเธอว่าเธอก็ควรที่จะทำบุญเอาไว้เยอะๆเหมือนกันเพราะหลังจากนี้ชีวิตของเธอจะไม่เป็นสุขแน่

2 ชั่วโมงต่อมา

“คุณจะไปไหนต่ออีกไหม”

หลังจากที่ชายหนุ่มไหว้พระและเดินเที่ยวชมถ่ายรูปรอบๆวัดเสร็จณดาเห็นว่าเขาก็น่าจะอยากกลับแล้วเธอจึงต้องถามถึงที่ต่อไปที่เขาจะไปว่าเขาอยากไปที่ไหนอีกเธอหวังว่าเขาจะได้รีบเที่ยวให้เบื่อไปเลยเธอจะได้ไม่ต้องออกมากับเขาอีก

“อืม..ที่ไหนดีล่ะ..ค่อยไปพรุ่งนี้ก็ได้ผมยังอยู่ที่นี่อีกหลายวันยังไม่อยากรีบเที่ยว”

อคิณแสร้งทำเป็นยังคิดไม่ออกว่าเขาจะไปที่ไหนเพราะเขาอยากจะได้ออกมาข้างนอกกับหญิงสาวทุกๆวันคอยกวนใจเธออยู่แบบนี้เขารู้ว่าถึงเธอจะมีทีท่านิ่งเฉยแต่เธอก็ต้องระแวงเขาอยู่เหมือนกัน

“อืมแล้ว..คุณจะแวะทานอาหารกลางวันที่ร้านแถวนี้ไหมหรือว่าจะกลับไปทานที่โฮมสเตย์”

ตอนนี้ก็เที่ยงกว่าแล้วณดาเห็นว่าเขายังไม่ได้ทานอะไรหากจะไม่ไถ่ถามเรื่องนี้กับเขาเกรงว่าชายหนุ่มจะหาว่าเธอทำงานบกพร่องอีก

“เดี๋ยวผมกลับไปทานที่พักดีกว่า”

เรื่องอาหารเขารู้สึกว่าอยากจะกลับไปทานที่โฮมสเตย์มากกว่าเพราะเขารู้สึกว่าอาหารค่อนข้างถูกปากเขามากกว่าที่อื่น

“โอเคค่ะ”

ณดารู้สึกโล่งใจที่ตอนนี้เธอนั้นจะได้กลับไปทำงานที่ค้างคาอยู่ของเธอเสียทีอีกอย่างเย็นนี้เธอก็จะได้ไปรับนีน่าจากโรงเรียนเองด้วย