บ้านณดา
อคิณอุ้มหญิงสาวเข้ามานอนในห้องนอนของเธอเขารู้สึกสะดุดตากับรูปเด็กทารกที่ติดไว้ทั่วห้องหรืออาจจะเป็นลูกของเธอเพราะเขาสังเกตุเห็นหญิงสาวมีแผลผ่าตัดที่หน้าท้องอยู่ด้วย
“รูปใครเหรอ”
“ส่งฉันเสร็จคุณก็กลับไปได้แล้ว”
ณดาไม่อยากตอบไม่อยากให้เขารับรู้ว่าคนในรูปเป็นใครเธออยากให้เขาไปให้พ้นๆหน้าเธอให้เร็วที่สุด
โฮมสเตย์
16.00 น.
“อ้าวคุณคิณกลับมาแล้วเหรอคะนิดเป็นยังไงบ้างคะลำบากคุณคิณแย่เลย”
นิชาเห็นอคิณกลับมาก็รีบเดินไปต้อนรับเพราะเธอค่อนข้างเกรงใจเขาที่เป็นแขกแทนที่คนที่นี่จะคอยดูแลเขากลับต้องมาคอยดูแลเพื่อนเธอเสียอย่างนั้นพร้อมถามถึงอาการของเพื่อนเธอว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า
“เธอมีอาการเพลียๆนิดหน่อยครับ”
อคิณไม่รู้จะตอบอาการของหญิงสาวยังไงดีเอาจากที่เขาเห็นก่อนกลับก็แล้วกัน
“น้านิขาสวัสดีค่ะ...”
นีน่าที่เดินมาพร้อมกับหนามเตยเพราะหนามเตยพึ่งจะไปรับกลับจากโรงเรียนเมื่อมาถึงก็รีบสวัสดีนิชาเช่นเดิมที่เคยทำอยู่ทุกวัน
“อ้าวนีน่ามาแล้วเหรอคะ..สวัสดีคุณลุงสิคะ”
นิชาเข้าไปกอดหลานสาวพร้อมให้เธอนั้นยกมือสวัสดีชายหนุ่มดวงตาของสาวน้อยทำเอาอคิณยืนนิ่งจ้องเด็กหญิงอย่างไม่วางสายตา
“สวัสดีค่ะคุณลุง...คุณแม่เป็นอะไรคะ”
เด็กหญิงทำตามที่คนโตบอกอย่างว่าง่ายพร้อมหันมาถามคนเป็นน้าว่าแม่ของเธอเป็นอะไรจึงไปรับเธอไม่ได้
“คุณแม่ไม่สบายนิดหน่อยค่ะ..นี่น่าไปทำการบ้านกับน้าเตยข้างในก่อนนะคะเดี๋ยวน้าเตยจะพาไปส่งที่บ้าน”
หนามเตยรีบมาจูงมือหลานสาวของเธอเข้าด้านในเพราะเห็นว่านิชากำลังคุยธุระกับแขกอยู่
“แกน่ารักดีนะครับลูกคุณนิดเหรอครับ”
อคิณพอจะรู้ว่าเด็กหญิงถามหาแม่แสดงว่าแม่ของเธอก็คือนิชาอย่างที่เขาสงสัยว่าหญิงสาวอาจจะมีลูกแล้วก็มีจริงๆเขาไม่ปฏิเสธเลยว่าลูกของเธอน่ารักน่าชังมากเขาเห็นคราแรกยังมีความรู้สึกที่บอกไม่ถูกคาอยู่ในอกมันทำให้เขาหยุดมองเด็กคนนี้ไม่ได้เลยจริงๆ
“ค่ะ..แกพูดเก่งแล้วก็ฉลาดมากเลยล่ะค่ะวันไหนที่นิดไม่ว่างก็มีพวกเรานี่แหละค่ะคอยดูแล”
“เอ่อ..ขอโทษนะครับแล้วคุณพ่อ..เค้า..เอ่อ..”
เมื่อหญิงสาวพูดออกมาแบบนี้แสดงว่าเด็กคนนี้ไม่มีพ่ออยู่ด้วยแน่นอนแต่ก็ขอถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้งเขาคิดว่าหญิงสาวคงจะมองว่าเขาก้าวก่ายแต่เขาก็อยากจะรู้ให้แน่ชัด
“เอ่อ..คือ..นิก็ไม่รู้จักไม่เคยเห็นเหมือนกันค่ะ..”
นิชาส่ายหัวพร้อมตอบอีกฝ่ายว่าเธอก็ไม่รู้จักพ่อของนีน่าเหมือนกันเธอทำแบบนี้หวังว่าชายหนุ่มจะเข้าใจได้เพราะตอนที่เธอเจอกับณดาที่มาเชียงรายเพื่อนเธอก็ท้องได้สามเดือนกว่าแล้วแถมยังไม่เคยเอ่ยถึงพ่อของเด็กให้พวกเธอฟังอีกด้วย
“โอเครับผมเข้าใจแล้ว...นีน่ากี่ขวบแล้วเหรอครับ”
อคิณไม่อยากให้สถานการณ์ดูอึดอัดจึงหาเรื่องคุยเรื่องอื่นกับหญิงสาวเป็นเรื่องอื่นน่าจะดีกว่า
“3ขวบกว่าแล้วล่ะค่ะ”
“อ๋อ..ครับ”
คำตอบของนิชาทำเอาอคิณถึงกับนิ่งอึ้งไปเล็กน้อยเขานึกถึงตอนที่เขายังคบกับณดาอยู่ในตอนนั้นก็สี่ปีมาแล้วและนีน่าก็สามขวบกว่าเป็นไปได้หรือไม่ว่านีน่าจะเป็นลูกของเขาแล้วทำไมณดาถึงไม่บอกอะไรกับเขาเลย
“ของที่คุณคิณให้คนมาส่งตอนนี้นิเก็บไว้ที่ออฟฟิศแล้วนะคะคุณคิณจะเอาไปให้เด็กๆวันไหนเหรอคะ”
นิชานึกขึ้นได้ว่าของที่อคิณให้คนมาส่งเธอเก็บไว้ให้เขาเรียบร้อยแล้ว
“เอาเป็นว่าฝากทางคุณนิประสานกับโรงเรียนแถวนี้แล้วให้พวกเค้าไปเลยก็ได้ครับ”
“อ๋อ..โอเคค่ะ”
นิชาไม่มีปัญหาเรื่องนี้อยู่แล้วเบอร์ครูที่โรงเรียนเธอก็มีอยู่เพราะเคยเข้าไปรับนีน่าอยู่เหมือนกันก่อนหน้านั้นก็ไปติดต่อให้นีน่าเข้าโรงเรียนเรื่องแค่นี้เธอจัดการได้สบายมาก
“น้านิคะ...นีน่าอยากได้สมุดวาดรูปในนั้นค่ะ”
นีน่าวิ่งออกมาหานิชาเพราะเธออยากจะได้สมุดวาดรูปที่วางอยู่ในห้องหนามเตยเป็นคนบอกหลานสาวให้มาขออนุญาตนิชาก่อนเด็กหญิงจึงวิ่งออกมา
“อ๋อ..มันเป็นของคุณลุงเค้านะคะ”
นิชาหันหน้าไปมองชายหนุ่มเพราะหลานเธออยากจะได้ของที่เขานั้นซื้อมาเสียแล้วสิ
“นีน่าอยากได้ใช่ไหมคะ..”
อคิณย่อตัวลงนั่งคุยกับเด็กหญิงพร้อมลูบหัวของเธออย่างเอ็นดู
“ค่ะ..”
เด็กหญิงพยักหน้าหงึกหงักพร้อมฉีกยิ้มกว้างเป็นวิถีการอ้อนของเธอ
“งั้นไปหยิบได้เลยลุงให้ค่ะ”
ในเมื่อเด็กหญิงอยากได้ทำไมเขาจะให้ไม่ได้เพราะว่าเขาตั้งใจจะให้กับเด็กๆอยู่แล้ว
“ขอบคุณค่ะ”
นีน่ารีบยกมือไหว้ชายหนุ่มตรงหน้าพร้อมวิ่งกลับไปที่ห้องที่มีสมุดวาดรูปที่เธออยากได้ทันที
“เดี๋ยวผมขอเข้าไปเล่นกับแกหน่อยได้ไหมครับ”
อคิณรู้สึกอยากจะอยู่ใกล้ๆกับหนูน้อยคนนี้เหลือเกินมันเป็นความรู้สึกที่ตัวของเขาเองก็อธิบายไม่ถูกเขาจะต้องหาความจริงเรื่องนี้ให้ได้หากเด็กคนนี้เป็นลูกของเขาจริงๆเขาจะต้องมีสิทธิ์ในตัวลูกของเขาเหมือนกัน
“ได้เลยค่ะ”
นิชาไม่ได้ห้ามชายหนุ่มเพราะเห็นว่าเขาดูจะอบอุ่นรักและเด็กไม่น่ามีพิษมีภัยอะไร
“นีน่าจะวาดรูปอะไรคะบอกลุงได้ไหมเอ่ย”
อคิณคุยเล่นกับนีน่าอย่างเป็นกันเองเพื่อสร้างความสนิทสนม
“นีน่าจะวาดรูปคุณแม่กับคุณพ่อแล้วก็นีน่าเอาไว้ให้คุณพ่อได้ดูตอนกลับมาค่ะ”
เด็กหญิงชอบวาดรูปเป็นชีวิตจิตใจส่วนมากจะเป็นรูปครอบครัวเสียด้วย
“แล้วคุณพ่อนีน่าจะกลับมาตอนไหนคะ”
อคิณอยากจะรู้นักว่าณดานั้นบอกลูกยังไงนีน่าถึงได้มีการเฝ้ารอพ่อของเธอแบบนี้
“คุณแม่บอกว่าถ้านีน่าเป็นเด็กดีเรียนหนังสือเก่งๆคุณพ่อก็จะกลับมาหานีน่าค่ะ”เด็กหญิงพูดไปตามคำที่แม่ของเธอเคยบอกอย่างไร้เดียงสา“อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง..นีน่าทำได้อยู่แล้วค่ะสู้ๆนะคะ”ถึงชายหนุ่มจะเป็นคนใจแข็งอย่างไรแต่สิ่งที่เด็กหญิงพูดออกมาเมื่อครู่ก็ทำให้เขาอดหดหู่ใจไม่ได้เหมือนกันเขาไม่อยากเซ้าซี้เรื่องนี้กับเธอต่อจึงเปลี่ยนเป็นให้กำลังใจเด็กหญิงแทน“นี่แกคุณคิณอะไรนี่เค้าก็ดูอ่อนโยนดีเนอะ..ดูเข้ากับน่าดีด้วย”หนามเตยยืนมองทั้งสองคุยกันอยู่ข้างๆกับนิชาเธอฉีกยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นชายหนุ่มคุยกับหลานของเธออย่างเป็นกันเองแถมดูน่ารักทั้งคู่อีกด้วย“...อืมม...”นิชาเองก็จับจ้องสายตาไปที่สองคนนั้นเหมือนกันแต่มีบางอย่างทำให้เธอค่อนข้างแปลกใจจึงมองอย่างพินิจพิจารณา“นิ..แกเป็นอะไร”หนามเตยเห็นเพื่อนเธอเงียบไปจึงต้องสะกิดเพราะเห็นว่ามัวแต่เหม่อลอยอยู่แบบนั้น“อ๋อ..เปล่าไม่มีอะไร”นิชาต้องรีบตอบว่าไม่มีอะไรแต่อันที่จริงแล้วภาพเมื่อครู่ที่อคิณคุยเล่นกับนีน่านั้นทั้งสองมีความคล้ายในอะไรหลายๆอย่างทั้งรอยยิ้มสายตาและหน้าตาที่เธอก็พึ่งจะสังเกตว่าหลานเธอเหมือนกับชายหนุ่มมากเรื่องนี้ที่ทำให้เธอแปลกใจ
21.30 น.แกร๊ก..กุก..กัก“เสียงอะไร”ณดารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงกุกกักภายในห้องของเธอจึงเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียง“คุณคิณ..อื้อออ”ณดาเบิกตาโพรงเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเธอเป็นใครหนำซ้ำยังโดนเขาใช้มือหนาปิดปากลากออกไปจากเตียงอีกต่างหากเธอไม่คิดว่าเขาจะกล้ามาหาเธอถึงที่นี่ในเวลานี้จึงไม่ได้เตรียมตัวหาอะไรป้องกันเอาไว้ก่อน“บอกผมมาเดี๋ยวนี้ว่านีน่าเป็นลูกใคร??”อคิณเค้นถามหญิงสาวอย่างตรงไปตรงมากับสิ่งที่เขาต้องการรู้“ออกไปจากบ้านเดี๋ยวนี้นะ”ณดาไม่อยากจะคิดว่าสิ่งที่เธอกลัวมันจะเกิดขึ้นเธอไม่อยากให้เขาสงสัยอะไรมากไปกว่านี้จึงรีบไล่เขากลับไปให้เร็วที่สุด“ไม่ตอบก็ได้...ถ้าวันนึงสิ่งที่ผมคิดมันเป็นเรื่องจริงผมจะมาทวงสิทธิ์ของผม”อคิณยังไม่ยอมแพ้ยิ่งหญิงสาวมีอาการตื่นกลัวเช่นนี้เขายิ่งมั่นใจว่าเรื่องที่เขาสงสัยมันจะเป็นเรื่องจริง“ความจริงอะไร”ในใจณดาตอนนี้ไม่ดีเอาเสียเลย“ความจริงที่นีน่าเป็นลูกของผมน่ะสิ...”อคิณพ่นคำพูดที่ทำให้เธอนั้นกลัวเขาเข้าไปอีก“อื้มม”ชายหนุ่มก้มลงบดจูบหญิงสาวด้วยความสะใจครู่หนึ่งจึงปล่อยเธอจากพันธนาการของเขา“ผมไปก่อนแล้วพรุ่งนี้เจอกันนะครับ...”ว
วันต่อมาร้านอาหารXXX“ตกลงคุณจะไปไหนตัดสินใจได้หรือยังคะ”ณดาออกมากับชายหนุ่มตั้งแต่เช้าจนตอนนี้เกือบจะเที่ยงแล้วเขายังพาเธอขับรถตะลอนหาที่เที่ยวไม่ได้เสียทีจนตอนนี้ก็มาจบอยู่ที่ร้านอาหารเพราะต้องหาอะไรรองท้องเมื่อเห็นว่าใกล้จะเที่ยงแล้ว“อืม...ผมขอทานข้าวให้เสร็จก่อนแล้วเดี๋ยวจะบอกนะ..คุณทานเลยมื้อนี้ผมเลี้ยง”อคิณยังหาเรื่องแกล้งหญิงสาวอยู่ไม่เลิกเพราะเมื่อวานเธอเองที่มีลูกเล่นที่จะหลบหน้าเขาก่อน“หื้มมม”ณดาถึงกับถอนหายใจยอมทานข้าวก่อนตามที่เขาบอกเพราะเธอก็เริ่มที่จะหิวแล้วเหมือนกันเมื่อเช้าเธอเองก็ไม่ได้ทานอะไรรองท้องมาด้วย1 ชั่วโมงผ่านไป“ผมว่าผมชักอยากจะพักแล้วสิไม่อยากเที่ยวแล้ว”หลังจากนั่งที่ร้านอาหารกันมาได้ร่วมชั่วโมงแล้วอคิณก็เอ่ยปากกับหญิงสาวว่าเขาเริ่มไม่อยากจะเที่ยวแล้ว“ตกลงคุณจะเอายังไง”ณดาคิ้วขมวดเป็นปมถามชายหนุ่มให้แน่ใจว่าเขาจะเอายังไงกันแน่เพราะออกมาตั้งครึ่งค่อนวันแล้วก็ยังไม่ได้ที่เที่ยว“กลับดีกว่า”อคิณตอบหญิงสาวด้วยสีหน้าทะเล้นเล็กน้อย“...........”//ทำไมเป็นคนแบบนี้กันนะ//ณดาอดที่จะส่งสายตามมองค้อนให้อีกฝ่ายไม่ได้เธออยากจะฉีกเนื้อเขาเป็นชิ้นๆเสียเหลือเก
3 วันต่อมาบ้านอคิณ“คุณอาสวัสดีครับ”อคิณรู้ว่าเคลวินจะมาหาเขาที่บ้านเลยเตรียมต้อนรับเอาไว้แล้ว“เป็นยังไงบ้างคิณได้เรื่องอะไรบ้างหรือเปล่า”เมื่อมาถึงบ้านชายหนุ่มเคลวินก็ถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทันที“ยังเลยครับ”ตอนนี้อคิณยังไม่ได้เบาะแสอะไรทั้งนั้นเพราะคนร้ายกระทำงานทุกอย่างไม่ให้เหลือหลักฐานแม้แต่นิดเดียว“แล้วเราได้ไปขัดขาใครไว้บ้างไหมลองนึกดูดีๆ”เคลวินพยายามพูดให้อคิณนึกให้ออกว่าตัวเองนั้นไปขัดผลประโยชน์ใครบ้างหรือเปล่าถึงได้เจอเหตุการณ์แบบนี้“อืมม..ก็ไม่มีนะครับ”อคิณยังนึกไม่ออกว่าเขาจะไปขัดผลประโยชน์ของใครเพราะเขาทำงานมาหลายปีเขารู้ว่าอะไรควรสู้อะไรควรถอยจึงไม่ค่อยมีปัญหากับใครในเรื่องงาน“แล้วเรื่องที่เราไปประมูลที่แข่งกับพวกของธกฤษล่ะ”เคลวินจำได้ว่าชายหนุ่มเคยมีปัญหาเรื่องการประมูลที่ครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้กับพวกบริษัทเล็กๆเขาจึงยกขึ้นมาเป็นประเด็น“ผมจะลองให้คนของผมสืบดูอีกทีครับ”อคิณคิดว่าพวกของธกฤษถึงจะดูไม่ค่อยพอใจเขาในตอนนั้นแต่เขาก็ดูออกว่าพวกของธกฤษคงไม่กล้าทำอะไรคนอย่างเขาแน่นอนแต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธเคลวินว่าจะตัดประเด็นนี้ออก“อืมม..ยังไงก็ระวังตัวด้วยล่ะ”เคล
บริษัทศุภวรเกียรติก๊อกๆๆ“คุณอาครับ”“อ้าวคิณ..มีอะไรหรือเปล่า”เคลวินเห็นอคิณเข้ามากะทันหันแบบไม่ได้ตั้งตัวเอกสารที่อยู่ในมือของเขาที่กำลังแผ่อ่านอยู่อย่างเคร่งเครียดนั้นเขาก็เก็บมันเข้าลิ้นชักไปในทันทีแต่สายตาอันว่องไวของอคิณนั้นก็ยังมิวายเห็นว่าเขาเก็บแฟ้มเอกสารอยู่พอดี“พอดีผมจะชวนน้องเคทไปเที่ยวด้วยกันบริษัททัวร์ของผมกำลังจะพาคนไปเที่ยวที่เชียงรายพอดีครับ”“ลองโทรหาน้องดูสิเห็นว่าช่วงนี้ก็ยังไม่มีแพลนไปไหนนะ”“อ๋อ..ครับ”หลังจากที่อคิณคุยเรื่องนี่เสร็จเขาก็ออกไปทำเอาเคลวินสงสัยว่าทำไมเรื่องแค่นี้ถึงไม่โทรถามกันซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่ทำง่ายมากแต่ชายหนุ่มกลับมาถามกับเขาให้เสียเวลา2 วันต่อมา“พรุ่งนี้คุณคิณเค้าก็จะพาลูกค้าของเขามาพักที่นี่แล้ว...ทุกอย่างก็พร้อมหมดแล้วฉันดีใจที่สุดเลยแก”หลังจากที่นิชาติดต่อไปวันนั้นอคิณก็ตอบรับที่จะช่วยเหลือพวกเธอทันทีนิชาเลยเห็นเขาเป็นพ่อพระในสายตาเธอไปเลยตอนนี้“ขอให้เค้าไม่มีจุดประสงค์อะไรเหอะนะ”ณดายังระแวงชายหนุ่มไม่หายเธอไม่คิดว่าเขาจะช่วยพวกเธอฟรีๆคงจะต้องมีแผนอะไรมาแกล้งเธออีกแน่นอน“อาจจะหวังหัวใจแกก็ได้นะ”“นิชาอดแซวเพื่อนเธอเรื่องนี้ไม่ไ
14.30 น.“เคทขอตัวสักเดี๋ยวนะคะพี่คิณ”เคทเธอรีนเหมือนคับคล้ายคับคลาว่าเธอจะเห็นคนที่เคยรู้จักจึงขอตัวอคิณเดินเข้าไปหาสิ่งที่คาใจอยู่ทันที“พี่นิดคะ”เคทเธอรีนตัดสินใจเรียกหญิงสาวที่กำลังเดินหันหลังให้เธออยู่“...คะ??..”ณดาที่กำลังเตรียมตัวขับรถไปรับลูกสาวของเธอที่โรงเรียนเมื่อได้ยินใครบางคนเรียกชื่อเธอก็รีบหันกลับหลังมาอย่างรวดเร็วเมื่อหันกลับมาเธอก็เห็นหญิงสาวหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มรูปร่างผมสูงกว่าเธอนิดหน่อยเธอไม่คุ้นตากับคนๆนี้นักแต่ไม่รู้ว่าทำไมหญิงสาวคนนี้จึงรู้จักชื่อเธอ“เคทไงคะ”เคทเธอรีนรู้ว่าณดาคงจำเธอไม่ได้เพราะตอนที่เธอเจอณดาตอนนั้นเธอพึ่งจะอยู่มัธยมต้นเป็นเด็กหญิงตัวอ้วนกลมใส่แว่นหนาที่เธอได้เจอกับณดาก็เพราะณดานั้นกลับมาจากเมืองนอกมาเที่ยวบ้านในเวลาสั้นๆเท่านั้น“น้องเคท..”เมื่อหญิงสาวตรงหน้าบอกชื่อกับเธอหญิงสาวก็นึกขึ้นได้ทันทีว่าคนตรงหน้าของเธอคือเคทเธอรีนลูกสาวคนเดียวของเคลวินหุ้นส่วนของพ่อเธอในตอนที่พ่อของเธอยังมีชีวิตอยู่“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะแล้วพี่นิดมาทำอะไรที่นี่คะ”เคทเธอรีนดีใจที่พี่สาวของเธอจำเธอได้เมื่อได้รู้กันแล้วว่าใครเป็นใครเธอก็เอ่ยปากถามสารทุกข์สุขดิบ
“นีน่าเป็นเด็กน่ารักมากเลยนะคะพี่นิด”เคทเธอรีนอยู่กับนีน่าไม่กี่ชั่วโมงก็รู้ว่านีน่าเป็นเด็กน่ารักและเธอก็ชอบนีน่ามากด้วยเพราะเด็กหญิงชอบหาเรื่องคุยกับเธอตลอดเวลาตอนแรกก็ดูไม่ค่อยกล้าที่จะเข้าหาเธอพอได้เค้กกับตุ๊กตาเท่านั้นแหละคุยกับเธอป้อไม่หยุดเลยเคทเธอรีนโตพอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรเธอจึงไม่ถามเรื่องสามีของณดาเมื่อไม่เห็นมีผู้ชายอยู่ในบ้านและณดาเองก็ไม่ได้พูดถึงสามีของเธอหญิงสาวเองก็ไม่ได้อยากถามอะไรเอาเป็นว่าเธอเข้าใจเรื่องนี้เองอยู่แล้วโดยไม่ต้องถาม“พี่ก็มีนีน่านี่แหละค่ะทำให้ชีวิตพี่มีชีวิตชีวาขึ้นเยอะ”ณดาก็มีลูกเป็นเพื่อนนี่แหละที่พออยู่บ้านแล้วไม่ค่อยเหงาเพราะลูกสาวของเธอชอบที่จะคุยด้วยตลอดเวลาจะเงียบก็ต่อเมื่อนั่งวาดรูปเป็นส่วนตัวก็เท่านั้น“ค่ะ..เคทก็มองออกว่านีน่าทำให้พี่นิดมีความสุข”เคทเธอรีนรู้ว่าณดามีความสุขในการเลี้ยงลูกสาวคนนี้มากขนาดไหนเพราะถ้าหากคนที่ไม่มีความสุขจะต้องบ่นอะไรมาสักอย่างแน่แต่นี่ไม่มีแม้คำบ่นสักคำจากปากณดาเลย“ค่ะ..อีกเดี๋ยวนีน่าก็จะนอนแล้วน้องเคทไปอาบน้ำพักผ่อนก่อนก็ได้ค่ะ”ณดาเห็นว่าเคทเธอรีนเล่นกับนีน่ามานานแล้วตอนนี้เธอก็อยากจะให้หญิงสาวได้ไปอาบน้
เช้าวันต่อมา07.30 น.“สวัสดีค่ะน้าเคทนีน่าไปโรงเรียนแล้วนะคะ”เด็กหญิงเตรียมตัวไปโรงเรียนเมื่อเห็นเคทเธอรีนเดินออกมาจากห้องก็รีบยกมือสวัสดีเพราะเธอต้องไปโรงเรียนแล้ว“เรียนเก่งๆนะคะนีน่า”เคทเธอรีนลูบหัวหนูน้อยอย่างเอ็นดู“ค่ะ”“เดี๋ยวพี่ไปส่งนีน่าแล้วจะเข้าไปที่โฮมสเตย์เลยน้องเคทจะอยู่ที่นี่ต่อก็ตามสบายเลยนะคะ”ณดาส่งลูกสาวเสร็จเธอก็จะเข้าไปที่โฮมสเตย์เช่นแบบนี้ทุกวันหากเคทเธอรีนจะพักที่บ้านเธอต่อเธอก็ยินดี“ค่ะ..พี่นิด”โฮมสเตย์11.00 น.“เมื่อคืนแกหายไปไหนของแกวะ”เมื่อคืนคริสโตเฟอร์ไม่เห็นเพื่อนของเขาอยู่ที่ที่พักแถมยังติดต่อไม่ได้อีกต่างหากพอเจอหน้าช่วงเช้าก็ต้องเอ่ยถามกันหน่อยว่าหายไปไหนมา“ไปทำธุระมานิดหน่อย...แล้วเมื่อคืนกิจกรรมที่ฉันจัดให้ลูกค้าเราเค้าโอเคไหม”อคิณยังไม่สามารถบอกกับเพื่อนของเขาตอนนี้ได้ว่าเขาไปทำอะไรมาทั้งเบี่ยงประเด็นถามเพื่อนของเขากลับเรื่องอื่นแทน“ก็โอเคนะ..ทุกคนประทับใจแล้วนี่แกจะไปไหนอีก”ลูกทัวร์ของเขาไม่ได้มีปัญหาอะไรประทับใจทุกอย่างที่ทางบริษัทได้จัดเตรียมให้ถมยังเอ่ยปากกับคริสโตเฟอร์ว่าจะใช้บริการทัวร์ของบริษัทอีกแน่ถ้ามีโอกาส“ฉันจะออกไปโรงเรียนแถ