ตอนที่15

เช้าวันต่อมา

07.30 น.

“สวัสดีค่ะน้าเคทนีน่าไปโรงเรียนแล้วนะคะ”

เด็กหญิงเตรียมตัวไปโรงเรียนเมื่อเห็นเคทเธอรีนเดินออกมาจากห้องก็รีบยกมือสวัสดีเพราะเธอต้องไปโรงเรียนแล้ว

“เรียนเก่งๆนะคะนีน่า”

เคทเธอรีนลูบหัวหนูน้อยอย่างเอ็นดู

“ค่ะ”

“เดี๋ยวพี่ไปส่งนีน่าแล้วจะเข้าไปที่โฮมสเตย์เลยน้องเคทจะอยู่ที่นี่ต่อก็ตามสบายเลยนะคะ”

ณดาส่งลูกสาวเสร็จเธอก็จะเข้าไปที่โฮมสเตย์เช่นแบบนี้ทุกวันหากเคทเธอรีนจะพักที่บ้านเธอต่อเธอก็ยินดี

“ค่ะ..พี่นิด”

โฮมสเตย์

11.00 น.

“เมื่อคืนแกหายไปไหนของแกวะ”

เมื่อคืนคริสโตเฟอร์ไม่เห็นเพื่อนของเขาอยู่ที่ที่พักแถมยังติดต่อไม่ได้อีกต่างหากพอเจอหน้าช่วงเช้าก็ต้องเอ่ยถามกันหน่อยว่าหายไปไหนมา

“ไปทำธุระมานิดหน่อย...แล้วเมื่อคืนกิจกรรมที่ฉันจัดให้ลูกค้าเราเค้าโอเคไหม”

อคิณยังไม่สามารถบอกกับเพื่อนของเขาตอนนี้ได้ว่าเขาไปทำอะไรมาทั้งเบี่ยงประเด็นถามเพื่อนของเขากลับเรื่องอื่นแทน

“ก็โอเคนะ..ทุกคนประทับใจแล้วนี่แกจะไปไหนอีก”

ลูกทัวร์ของเขาไม่ได้มีปัญหาอะไรประทับใจทุกอย่างที่ทางบริษัทได้จัดเตรียมให้ถมยังเอ่ยปากกับคริสโตเฟอร์ว่าจะใช้บริการทัวร์ของบริษัทอีกแน่ถ้ามีโอกาส

“ฉันจะออกไปโรงเรียนแถวนี้แปป”

อคิณคุยกับเพื่อนของเขาเสร็จก็รีบเดินออกจากบ้านพักไปที่รถของเขาทันทีวันนี้เขาตั้งใจว่าจะไปหานีน่าที่โรงเรียน

“หืมม..”

//ไปทำอะไรโรงเรียน”

คริสโตเฟอร์ถึงกับยืนเกาหัวแกรกๆที่เพื่อนเขาจะไปที่โรงเรียน

โรงเรียนXXX

“นีน่าคะคุณพ่อมาหาค่ะ”

ครูสาวเดินมาตามเด็กหญิงที่วิ่งเล่นกับเพื่อนอยู่ในห้องเรียนว่าคุณพ่อของเธอมาหา

“คุณพ่อเหรอคะ??”

นีน่าทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ดีใจที่คุณพ่อที่เธอรอคอยมาหาเธอเสียที

“คุณพ่อรออยู่ในห้องตามคุณครูมาค่ะ”

เด็กหญิงเดินตามคุณครูของเธอมายังห้องส่วนตัวที่แยกออกไปจากชั้นเรียนคิดอยู่ในใจแบบเด็กๆว่าคุณครูคงจะไม่หลอกเธอหรอก

“คุณพ่ออยู่ในห้องค่ะเข้ามาหาคุณพ่อสิคะ”

“คุณลุง”

เด็กหญิงเดินเข้ามาในห้องเห็นอคิณเธอก็จำได้ว่าเขาคือคุณลุงคนใจดีที่ชอบเล่นกับเธอแล้วทำไมคุณครูบอกกับเธอว่าเขาเป็นพ่อเธอกันล่ะ

“เดี๋ยวคุณคุยกับแกเสร็จก็พาแกไปส่งที่ห้องเรียนนะคะ”

“ครับ”

คุณครูสาวคุยกับอคิณเรียบร้อยแล้วเธอก็ออกไปดูแลเด็กๆของเธอที่ห้องเรียนตามปกติ

“คุณลุงเป็นพ่อของนีน่าไงคะ”

อคิณลงมาจากโต้ะย่อตัวลงคุยกับนีน่าเขายังเห็นเด็กหญิงทำหน้างงใส่เขาอยู่จึงต้องรีบอกความจริงกับเธอให้เร็วที่สุด

“คุณลุงเป็นคุณพ่อนีน่าจริงๆเหรอคะ...เย่!!..แสดงว่านีน่าเป็นเด็กดีแล้วก็เรียนเก่งแล้วใช่ไหมคะคุณพ่อจึงยอมมาหานีน่า”

นีน่ามองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจครู่หนึ่งจึงยิ้มออกพร้อมโผเข้าไปกอดคนเป็นพ่อของเธอทำให้ชายหนุ่มได้รับความรู้สึกที่แปลกใหม่ความอ่อนโยนและสดใสของเด็กหญิงคนนี้ทำให้เขาเอ็นดูเธอมากขึ้นเรื่อยๆเลยทีเดียว

“ค่ะ..แต่ถึงคุณพ่อจะมาหานีน่าแล้วนีน่าก็ต้องเรียนให้เก่งขึ้นไปอีกแล้วก็เป็นเด็กดีเหมือนเดิมนะคะ”

อคิณกอดตอบลูกสาวของเขาพร้อมสอนลูกของเขาจากหัวใจเขาอยากให้เธอเติบโตมาเป็นคนดีคนเก่งให้สมกับที่เป็นลูกของเขา

“โอเคค่ะ..แล้วคุณพ่อจะมาอยู่กับนีน่าไหมคะ”

เรื่องที่เด็กหญิงอยากจะรู้ตอนนี้ก็คือพ่อของเธอนั้นจะมาอยู่กับเธอด้วยหรือไม่เพราะใจจริงเธอนั้นเฝ้ารอคนเป็นพ่อมาโดยตลอด

“อืมม..ก็ขึ้นอยู่ว่านีน่าอยากจะอยู่กับคุณพ่อหรือเปล่าล่ะคะ”

อคิณทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อยเพื่อเล่นกับลูกของเขาพรางอยากลองใจว่าลูกเธอจะตอบว่าอย่างไร

“นีน่าอยากอยู่กับคุณพ่อสิคะ..กับคุณแม่ด้วยค่ะ”

คำตอบแรกทำเอาอคิณใจชื้นขึ้นมาแต่ประโยคหลังมันทำให้เขาผิดหวังนิดหน่อย

“อืม..อย่างนี้คุณพ่อต้องคุยกับคุณแม่อีกทีแล้วล่ะค่ะ..แต่ตอนนี้นีน่าต้องไปเข้าห้องเรียนก่อนนะคะเดี๋ยวคุณพ่อเดินไปส่งค่ะ”

ยังไงเรื่องนี้อคิณก็ต้องคุยกับณดาอีกทีและเขาก็เห็นว่ารบกวนเวลาของลูกเขาที่จะต้องอยู่กับเพื่อนเมานานแล้วถึงเวลาที่จะต้องเดินไปส่งที่ห้องดังเดิมแล้วล่ะ

โฮมสเตย์

12.30 น.

“อ้าวคุณคริสไม่ได้ออกไปกับลูกทัวร์เหรอคะ”

นิชานั่งอยู่ที่หน้าเคาเตอร์จุดเชคอินกับณดาเธอเห็นคริสโตเฟอร์เดินเข้ามาจึงทักทายคราแรกคิดว่าทั้งเขาและอคิณไปเที่ยวกับพวกลูกทัวร์เสียอีกเพราะเมื่อตอนทานอาหารเช้าไม่เห็นทั้งสอง

“ไม่ครับวันนี้อยากพักมากกว่า”

คริสโตเฟอร์อยากพักผ่อนที่นี่มากกว่าอีกอย่างเขาก็อยากจะนั่งทำงานไปเพลินๆด้วย

“แล้วคุณคิณล่ะคะหรือว่าไปกับลูกทัวร์”

นิชาเห็นวาหากคริสโตเฟอร์อยู่ที่นี่แต่เธอไม่เห็นอคิณหรือว่าชายหนุ่มจะออกไปเที่ยวคนเดียว

“เห็นบอกว่าจะไปที่โรงเรียนน่ะครับผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไปทำอะไร”

คริสโตเฟอร์ส่ายหัวพร้อมบอกอีกฝ่ายที่ถามว่าเพื่อนของเขาไม่ได้ไปเที่ยวแต่เห็นบอกว่าจะไปโรงเรียนแถวนี้ซึ่งตอนนี้เขาก็ยังนึกหาเหตุผลไม่ออกว่าเพื่อนของเขาจะไปที่โรงเรียนทำอะไร

“เค้าไปนานหรือยังคะ”

ณดาได้ยินที่ชายหนุ่มพูดแบบนั้นเธอก็หูผึ่งเลยทันทีอยากจะรู้ว่าเขานั้นไปตั้งแต่เมื่อไรเธอคิดอยู่ในหัวว่าเขาจะต้องไปหาลูกเธอเป็นแน่

“ตั้งแต่ก่อนเที่ยงแล้วล่ะครับ”

“ค่ะ..เดี๋ยวฉันมานะนิ”

เมื่อณดารู้ว่าชายหนุ่มไปตั้งแต่เมื่อไรก็รีบเดินออกจากจุดเชคอินไปที่รถของเธอหมายที่จะมุ่งหน้าไปที่โรงเรียนทันที

“อ้าวเดี๋ยวนิด”

นิชายืนอึ้งดูพฤติกรรมของเพื่อนเธอครู่หนึ่งว่าทำไมเพื่อนเธอจึงรีบร้อนอะไรขนาดนั้นเธอพยายามคิดว่าเพื่อนเธอเป็นอะไรช่วงนี้ดูอาการแปลกๆและคิดว่าหากอาการของเพื่อนเธอยังเป็นแบบนี้เธอก็จะต้องเค้นคุยจริงๆจังๆเสียที