“..เอ่อ...”
ณดามีสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย
“ได้สิคะเดี๋ยวคุณพ่อจะนอนกอดนีน่าด้วย”
อคิณได้ยินเสียงลูกสาวของเขาพูดมาแบบนั้นก็รีบวางหนังสือแล้วเข้าไปนอนที่เตียงกอดลูกของเขาโดยที่ไม่ได้ขออนุญาตหญิงสาวแม้แต่น้อย
“กอดนีน่าไว้นะคะ”
เมื่อคนเป็นพ่อมานอนข้างๆเด็กหญิงก็จับมือของคนเป็นพ่อมากุมมือของแม่ของเธอที่วางอยู่บนตัวเธอแล้วหลับไป
“....”
ทั้งห้องตอนนี้มีแต่ความเงียบอคิณมองจ้องไปที่ใบหน้าของหญิงสาวอมยิ้มกริ่มอย่างเป็นเลศนัยณดาไม่ค่อยชอบสายตาแบบนี้ของชายหนุ่มเท่าไรเธอจึงหันสายตาไปจับจ้องที่ลูกเธอจะดีเสียกว่าพรางคิดในใจว่าคงต้องอยู่แบบนี้จนนีน่าหลับสนิทเสียก่อนแล้วเธอจึงจะเอ่ยปากบอกให้เขาไปนอนที่อื่นได้
22.00 น.
“อือ..อืมม...อื้อออ”
ณดาเผลอหลับไปเมื่อพักใหญ่จนเธอรู้สึกตัวตื่นมาอีกทีก็รู้ตัวว่ากำลังโดนใครบางคนอุ้มอยู่เป็นอคิณนั่นเองพอหญิงสาวรู้ตัวว่าตอนนี้เธอนั้นโดนเขาอุ้มออกมานอกห้องจึงรีบดีดตัวจากอ้อมแขนของชายหนุ่มหมายจะกลับเข้าห้องนอนของเธอแต่ก็โดนชายหนุ่มรวบปิดปากเอาไว้ก่อนแล้วเขาก็ลากหญิงสาวไปนั่งที่โซฟาตัวเมื่อกลางวันที่เธอนั่งต้อนรับพ่อเลี้ยงหนุ่มนั่น
“...จะทำอะไรของคุณ...”
หญิงสาวโดนผลักให้ติดกับมุมโซฟาและยังหนีไปไหนไม่ได้เพราะว่าชายหนุ่มใช้ตัวของเขาเองกั้นเธอและใช้มือทั้งสองรวบตัวของเธอเอาไว้อยู่เธอไม่รู้ว่าเขาจะมาหาเรื่องอะไรเธอตอนนี้
“ทำโทษคุณไงที่คุณกล้าหักหน้าผมต่อหน้าไอ้พ่อเลี้ยงนั่น..ผม..จะ..ทำโทษคุณตรงนี้คราวหน้าคราวหลังจะได้จำว่าอย่ามาหักหน้าคนอย่างผมอีก”
อคิณเก็บความแค้นใจมาตั้งแต่ช่วงเย็นเพราะเขาไม่อยากให้นีน่าเห็นว่าพ่อกับแม่ตัวเองทะเลาะกันและตอนนี้มันก็ถึงเวลาที่เขาจะทำโทษคนที่กล้าทำให้เขาหน้าแหกต่อหน้าคนอื่นแล้ว
“อื้มมมม”
ชายหนุ่มบดจูบหญิงสาวในตอนที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัวคนตัวโตกดหญิงสาวจนอยู่นิ่งต่อต้านอะไรไม่ได้เป็นอีกครั้งที่เธอนั้นต้องปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจตักตวงความสุขจากร่างกายของเธอจนกว่าเขาจะพอใจเพราะเธอไม่สามารถต่อต้านอะไรได้เลย
“ปล่อย..อื้ออ...”
บทรักที่ไม่นุ่มนวลของชายหนุ่มทำหญิงสาวเจ็บช้ำระบมไปหมดทั้งตัวจนสาแก่ใจเขาเมื่อหญิงสาวไม่มีแรงแม้แต่จะส่งเสียงต่อต้านเขาจึงหยุดการกระทำป่าเถื่อนลงพร้อมใส่เสื้อผ้าให้เธอและอุ้มหญิงสาวไปนอนด้านในห้องที่เตียงของเธอกับลูกส่วนเขาก็นอนเฝ้าเธอกับลูกอยู่ที่โซฟาอยู่ที่ข้างๆเตียงเช่นเดิมที่นอนอ่านหนังสืออยู่เมื่อช่วงหัวค่ำอย่างสบายอารมณ์
2 อาทิตย์ต่อมา
อคิณเฝ้าวนเวียนอยู่ในชีวิตของณดาจนครึ่งค่อนเดือนเขาก็ยังไม่ยอมกลับไปที่กรุงเทพเสียทีคอยอยู่ขัดขวางความสุขของหญิงสาวอยู่ร่ำไปจนตอนนี้ณดาเองต้องใช้วิธีทำใจกับตัวเองในการอยู่แบบนี้เสียแล้วนีน่าเองก็ติดอคิณอย่างกับแตงเมไปรับไปส่งที่โรงเรียนจะต้องเรียกคุณพ่อของเธอไปด้วยตลอด
“ฮ่าๆๆ...คุณพ่อ..”
“คุณพ่อเปียกหมดแล้วนะนีน่า...แกล้งพ่อเหรอ..นี่ไง”
“อ๊าย..ฮ่าๆๆ”
สองพ่อลูกเล่นสายยางฉีดน้ำกันอยู่ข้างบ้านพักใหญ่พรางส่งเสียงหัวเราะกันจนดังลั่นทำเอาคนที่อยู่ในครัวต้องเดินออกมาดูว่าทั้งสองเล่นอะไรกัน
“เล่นอะไรกันคะ...”
เมื่อณดาเห็นว่าสองพ่อลูกเล่นน้ำกันจนเปียกชุ่มคาตาก็ต้องส่งเสียงปราม
“..เอ่อ...”
ตอนนี้อคิณเองก็รู้สึกตกใจกับเสียงของหญิงสาวและท่าทางของเธอเช่นกัน
“พรุ่งนี้นีน่าต้องไปโรงเรียนนะคะเล่นน้ำตัวเปียกแบบนี้เดี่ยวก็ไม่สบายกันพอดี...นีน่ามาอาบน้ำค่ะ”
ที่หญิงสาวต้องดุเพราะเธอตกใจที่อคิณนั้นให้ลูกเล่นน้ำตัวเปียกปอนดูท่าจะนานแล้วด้วยเพราะพื้นเป็นโคลนไปหมดเธอไม่ได้กลัวว่าจะเปลืองน้ำหรือจะเลอะอะไรเธอกลัวว่านีน่านั้นจะไม่สบายต่างหากเพราะเมื่อลูกเธอไม่สบายทีเธอใจไม่ดีเอาเสียเลย
พักหลังที่หญิงสาวปล่อยให้นีน่าอยู่กับคนเป็นพ่อเมื่อไรจะต้องพากันเล่นอะไรแผลงๆทุกทีทำให้เธอนั้นปวดหัวไม่เว้นแต่ละวันบางทีก็พาลูกเธอปีนต้นไม้บ้างพาไปเที่ยวดึกดื่นไม่ยอมกลับต้องให้ตามกันจนเธอใจเสียมาแล้วหลายครั้ง
วันต่อมา
โรงเรียนXXX
“สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่”
เด็กหญิงยกมือสวัสดีพ่อกับแม่เมื่อทั้งสองมาส่งเธอที่หน้าห้องเรียน
“เรียนเก่งๆนะครับเด็กดี”
“ค่ะคุณพ่อ”
นีน่ากอดกับคุณพ่อของเธอก่อนที่จะเข้าห้องเรียนไปเป็นแบบนี้แทบทุกวันตั้งแต่อคิณนั้นเริ่มมารับมาส่งนีน่าด้วยตัวเองและหลังจากที่อคิณส่งนีน่าเรียบร้อยแล้วก็จะมาส่งณดาที่โฮมสเตย์ทุกวันเช่นกันจนเพื่อนๆณดาต่างก็คิดว่าทั้งสองดีกันเรียบร้อยแล้ว
RrrrrrRrrrrrr
“ว่าไงคริส??”
หลังจากที่อคิณขับรถกลับมาจากโรงเรียนกับณดาได้พักใหญ่แล้วเสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้น
“งั้นฉันจะรีบกลับ”
เรื่องที่เขาได้ฟังมาจากเพื่อนของเขานั้นมันทำให้เขาต้องกลับไปที่กรุงเทพด่วนที่สุด
“มีอะไรหรือเปล่า”
ณดาเห็นชายหนุ่มวางมือถือด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไรทำให้เธอต้องเอ่ยถามเขาขึ้น
“ผมต้องรีบกลับกรุงเทพมีธุระด่วน”
สีหน้าของชายหนุ่มตอนนี้ยังมีความกังวลอยู่ไม่ใช่น้อยแต่นี่มันก็ไม่ใช่ธุระอะไรที่เขาจะต้องบอกเธอแค่เธอรู้ว่าเขาจะกลับก็พอแล้ว
“ก่อนคุณกลับฉันขอพูดอะไรหน่อยได้ไหม”ไหนๆชายหนุ่มก็จะกลับแล้วณดาก็ขอพูดในเรื่องที่เธออยากจะพูดเลยแล้วกัน“อืม..ว่ามาเลย”อคิณขับรถไปด้วยแต่เขาก็พร้อมที่จะฟังหญิงสาวด้วยเหมือนกันเพราะตอนนี้เขาต้องรีบให้มากที่สุด“ฉันรู้ว่าคุณอยู่ที่นี่เพราะต้องการจะทำให้ฉันไม่สบายใจแต่ฉันจะบอกว่าการแก้แค้นมันไม่ได้ส่งผลดีต่อใครเลยแล้วตอนนี้ดูนีน่าเองก็จะติดคุณมากฉันไม่สบายใจที่นีน่าเป็นแบบนี้เพราะถ้าหากเรายังปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปนานถึงวันนึงเราต้องแยกกันมันจะไม่เป็นผลดีต่อนีน่าเพราะฉะนั้นฉันจะบอกคุณเป็นครั้งสุดท้ายให้คุณไปจากเราเสียตอนนี้และถ้าหากคุณยังยืนยันที่จะแย่งนีน่าไปจากฉัน...ฉันยังยืนยันคำเดิมว่าฉันไม่ยอมแน่”“พูดจบแล้วใช่ไหม”อคิณไม่มีเวลาที่จะมาโต้เถียงกับเธอเรื่องนี้เขาจะปล่อยเอาไว้ก่อน“.....”ณดาคิดว่าเขาจะโวยวายใส่เธอเสียอีกแต่นี่เขากลับนิ่งไปมันยิ่งน่ากลัวกว่าตอนที่เขาระเบิดออกมาอยู่มากตอนนี้เธอเดาอารมณ์ของเขาไม่ถูกเลยจริงๆ“ผมส่งคุณแค่นี้...เดี๋ยวผมจะกลับเลยแต่ไม่รับปากเรื่องที่คุณขอ”อคิณขับรถมาถึงหน้าโฮมสเตย์ของหญิงสาวพร้อมกับพูดสั้นๆว่าเขาจะไม่รับปากเรื่องที่หญิงสาวขอแต่เขาขอกลับไปเค
“คือเรื่องที่พ่อของคุณโดนใส่ร้ายว่าเป็นคนที่โกงเงินบริษัททั้งหมดเป็นฝีมือของคุณเคลวินครับ...คือคุณเคลวินซื้อตัวผมเพราะเห็นว่าพ่อของคุณไว้ใจให้ผมจัดการงานให้ทุกอย่างจัดฉากทุกอย่างให้ดูว่าพ่อคุณเป็นคนโกงในตอนนั้นเพื่อให้คุณนภดลฟ้องคุณพ่อของคุณ...และเขาก็ยังใช้คุณเป็นเครื่องมือที่ทำลายคุณนภดลด้วยครับ”อนุชิตตัดสินใจมาเล่าทุกอย่างให้อคิณได้ฟังเพื่อให้ชายหนุ่มได้เตรียมตัวเอาไว้และเขาก็ต้องการไถ่บาปตัวเองที่ทำกับพ่อของอคิณไว้ด้วยที่เขากล้ามาเปิดเผยตัวเพราะเขาอยากจะให้คนชั่วได้รับผมกรรมที่ทำไว้เสียที“ว่ายังไงนะ..”อคิณถึงกับนั่งตาค้างกลืนน้ำลายไม่ลงคอเรื่องทุกอย่างเคลวินเป็นคนจัดการทุกอย่างจริงหรือเขาคิดอยู่ในใจ..แต่ถ้าไม่จริงคนตรงหน้าจะมาพูดเพื่อให้ตัวเองเสียทำไม..และเมื่อลองคิดดูแล้วสถานการณ์ตอนนี้ก็ทำให้รู้แล้วว่าเคลวินไม่ได้ดีกับเขาอีกต่อไปเพราะวันนี้เคลวินก็พึ่งสร้างปัญหาให้เขาต้องปวดหัวอีกแล้ว“เป็นอย่างที่ผมพูดครับ..ส่วนผมเองก็ต้องหนีเอาตัวรอดมาหลายปีเพราะมีคนของเคลวินตามมาปิดปาก..ที่ผมอยู่รอดได้จนถึงทุกวันนี้ก็เพราะเคลวินคิดว่าผมตายไปแล้วนี่แหละครับ”“คุณมัน...หึ้ยยยย...คุณมาที่นี่เ
“พ่อเลี้ยงมีอิทธิพลจะตายพรรคพวกเค้าก็ต้องเยอะแกอย่าอคติหน่อยเลยช่วยเพื่อนก่อน”หนามเตยไม่รู้ว่าวินาทีนี้เพื่อนเธอก็ยังจะอคติอะไรกับพ่อเลี้ยงหนุ่มนั่นนักหนาตอนนี้หาใครช่วยได้ก็ต้องขอร้องเขาเอาไว้ก่อนเพราะไม่ใช่แค่ชีวิตเพื่อนเธอแต่มันเป็นชีวิตของหลานตัวน้อยของพวกเธอด้วย“ก็ได้ๆ...งั้นไปกันเลย”นิชาเองยอมลดทิฐิลงแล้วทำตามที่หนามเตยบอกแต่โดยดีเพราะเธอคิดว่าตอนนี้มันก็รออะไรไม่ได้จริงๆแล้วแหละ“จะไปไหนกันครับ”ธีรธรเข้ามาที่โฮมสเตย์เพื่อจะเชิญทุกคนไปงานเลี้ยงต้อนรับน้องชายของเขาในอีกไม่กี่วันที่จะมาถึงเขาเห็นสองสาวกำลังรีบเดินจ้ำอ้าวไปไหนกันสักที่ก็รีบทักเอาไว้เสียก่อน“คุณธร...มาที่นี่ก็ดีแล้วค่ะ”หนามเตยเห็นพ่อเลี้ยงหนุ่มก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที“มีอะไรเหรอครับ”ธีรธรรู้สึกว่าสองคนนี้มีสีหน้ากังวลแปลกๆต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างเป็นแน่สองสาวรีบคุยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นพร้อมทั้งเอารูปที่อคิณส่งให้ให้กับชายหนุ่มได้ดูเผื่อเค้าจะคุ้นบ้างว่าสถานที่นี้คือที่ไหนเพราะพวกเธอต้องหาทางช่วยกันไปก่อนอคิณยังคงอีกนานกว่าจะมาถึงทางด้านณดา“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณจะเอาพวกฉันไปต่อรองกับคุณคิณเพื่ออะไรแต่จงรู้เอา
“เสี่ยไพบูลย์ที่เค้าชอบทำธุรกิจสีเทาอะเหรอ”หนามเตยได้ยินชื่อนี้เธอก็ไม่ค่อยชอบเท่าไรเพราะเธอเคยได้ยินข่าวมาหลายครั้งหลายคราอยู่เหมือนกันกับชื่อเสียงด้านลบของเสี่ยคนนี้“ก็อย่างที่ทุกคนได้ยินมานั่นแหละ”ธีรธรคงไม่ต้องอธิบายอะไรมากว่าความน่ากลัวของเสี่ยไพบูลย์เป็นอย่างไรเพราะคนในพื้นที่ที่นี่ต่างก็รู้กิตติศัพท์กันดีอยู่แล้ว“นั่นไงข้างหน้ามีโกดังมีรถจอดอยู่ด้วย”นิชาเห็นข้างหน้าไกลๆว่ามันมีโกดังอยู่ตรงหน้าแถมยังมีรถจอดอยู่ด้านหน้าอีกด้วย“ผมต้องเอารถจอดตรงนี้พวกคุณอยู่ที่นี่หากผมต้องการให้ช่วยจะส่งข้อความหา...”ธีรธรรีบจอดรถเข้าไปในป่าเพื่อบดบังไม่ให้คนข้างในเห็นว่ามีคนนอกเข้ามาพร้อมสั่งให้หญิงสาวทั้งสองรอเขาอยู่ที่นี่เขาจะเข้าไปดูราดราวด้านในหากเกินกว่าที่เขาจะรับมือไหวก็จะส่งสัญญาณมาให้หญิงสาวทั้งสองได้แจ้งตำรวจ“คุณคิณ..มาพอดีเลย”นิชาเห็นรถขับเข้ามาเธอจำได้ว่าเป็นรถกระบะของที่โฮมสเตย์จึงรีบลงจากรถไปเรียกให้รถคันนั้นหยุดเพราะคิดว่าอคิณคงไม่เห็นรถของธีรธรที่หลบอยู่ในป่าแน่นอน“ผมว่าพวกคุณน่าจะใช้เป็นนะ”ธีรธรลงมาพร้อมเปิดประตูรถอีกฝั่งหยิบปืนสั้นใส่มืออคิณและคริสโตเฟอร์เขารู้ว่าอย่าง
“นิดเป็นไงบ้าง..ส่งนีน่ามา”หนามเตยรีบช่วยณดาอุ้มนีน่าเพราะดูร่างกายเพื่อเธอตอนนี้ท่าจะเพลียเสียเหลือเกินดีที่นีน่าตอนนี้ไม่ร้องงอแงไปด้วยคงเป็นเพราะความเพลียเลยงอแงไม่ไหว“ขวัญเอ้ยขวัญมานะหลานน้า..”นิชาลูบหัวนีน่าอย่างสงสารที่หลานเธอต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย“รีบขึ้นรถแล้วออกไปจากที่นี่กันก่อนดีกว่าครับ”ธีรธรบอกให้ทุกคนขึ้นรถเพราะทางที่ดีที่สุดควรจะออกไปจากที่อย่างรวดเร็ว“ไปค่ะ..”หนามเตยรีบเปิดประตูรถกระบะที่เป็นสี่ประตูให้ณดากับนีน่าขึ้นไปนั่งก่อนเธอจึงขึ้นไปตาม“นั่น..”ปังงงโอ้ยยยยยยนิชาเห็นว่ามีคนกำลังจ่อปืนมาที่พวกเธอโดยที่ยังไม่ทันระวังด้วยความกลัวจึงดึงปืนออกจากหลังของชายหนุ่มที่เขาเหน็บเอาไว้ยิงต้านไปถูกอีกฝ่ายเต็มๆภาพตรงหน้าที่ผู้ชายคนนั้นล้มลงไปทำเอานิชายืนมือสั่นแทบหยุดหายใจอ๊ายยยหนามเตยและนิชาที่นั่งอยู่บนรถเมื่อได้ยินเสียงปืนต่างก็ตกใจกันไปตามๆกัน “คุณ!!”“เฮอะ!!!”“ไปเร็วรีบขึ้นรถ..”ธีรธรถึงกับอึ้งเหมือนกันที่จู่ๆหญิงสาวก็เอาปืนของเขายิงผู้ร้ายอย่างไม่ทันตั้งตัวเขาเห็นอาการเธอตอนนี้ก็รู้เลยว่ากำลังช็อคกับสิ่งที่ตัวเองทำไปเมื่อครู่จึงรีบหยิบปืนจากมือของเธอแ
“คุณพ่อฉัน..มีอะไรเหรอคะ”“คือ...”อคิณตัดสินใจเล่าเรื่องมุกอย่างให้ณดาฟังเขาไม่เพียงแต่เข้ามาในชีวิตของเธอเพื่อทำลายเธอเท่านั้นเรื่องพ่อของเธอที่ประสบปัญหาทำให้ล้มละลายและตรอมใจจนร่างกายทรุดโทรมจนป่วยและเสียไปในที่สุดนั่นก็ฝีมือของเขาอีกเช่นกัน“ทุกอย่างเป็นฝีมือคุณ”ณดาไม่อยากจะเชื่อเพราะที่เธอเคยคิดมีเพียงเธอเท่านั้นที่เป็นเหยื่อให้อคิณแก้แค้นไม่คิดว่าเรื่องธุรกิจพ่อของเธอก็เป็นฝีมือของเขาด้วย“ผมขอโทษ..ผมมันโง่เอง..”อคิณเห็นสีหน้าของหญิงสาวเขาก็เริ่มใจไม่ดี“เพื่อล้างแค้นเท่านั้นคุณไม่เคยสนใจอะไรทั้งนั้นใช่ไหมว่าชีวิตคนที่เป็นเหยื่อของคุณเค้าต้องเจอกับอะไร...”หากมีแค่เพียงเธอเท่านั้นที่ยอมรับผลกรรมนี้เธอก็ยอมรับได้แต่นี่เขาทำเรื่องเลวร้ายกว่าที่เธอคิดเธอรับไม่ได้ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะมีจิตใจที่อาฆาตแค้นได้โหดร้ายขนาดนี้..ถึงจะเป็นเพราะความหูเบาแต่ถ้าเขาหาความจริงให้ละเอียดสักนิดเรื่องแบบนี้คงไม่เกิด“ผมขอโทษ...จริงๆ...คุณจะให้ผมทำอะไรเพื่อชดใช้ผมยอมทุกอย่างและผมจะคืนทุกอย่างให้คุณด้วย”อคิณไม่มีคำพูดไหนดีเท่ากับคำว่าขอโทษเธอแล้วเขารู้สึกผิดจากใจจริงต่อไปนี้ของที่ควรจะเป็นของๆเธอเขา
18.00 น.ไร่อินทร์สรณ์“พ่อเลี้ยงอยู่ไหมคะ”นิชามาเยี่ยมธีรธรเป็นมารยาทเพื่อตอบแทนน้ำใจและดูว่าเขานั้นเป็นอย่างไรบ้างมาถึงบ้านไม้สไตล์โมเดิร์นหลังใหญ่เธอเห็นแม่บ้านกำลังเดินลงมาพอดีจึงถามหาชายหนุ่ม“อยู่ด้านในค่ะคุณนิ”แม่บ้านที่นี่รู้จักหญิงสาวดีเพราะเธอเคยมาที่นี่กับณดาพรางชี้มือเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นบอกกับหญิงสาวว่าพ่อเลี้ยงอยู่ด้านในเธอเองก็จะกลับไปที่พักของเธอเพราะหมดหน้าที่ที่จะทำที่นี่วันนี้แล้ว“อ๋อ...ค่ะ..”นิชารู้ว่าธีรธรอยู่ที่ไหนก็รีบเดินไปหาจะได้รีบเยี่ยมแล้วจะรีบกลับเพราะมันเย็นแล้ว“คุณ..นี่คุณดื่มด้วยเหรอ”หญิงสาวเดินมาเห็นชายหนุ่มกำลังนั่งดื่มไวน์ราคาแพงอยู่เธอก็อดที่จะถามไม่ได้ว่าเขาดื่มของพวกนี้ในขณะที่ร่างกายยังไม่ค่อยจะดีด้วยหรืออย่างไรเธอคิดในใจว่าเขานั้นช่างไม่ดูแลตัวเองเอาเสียเลย“ก็ปกติของผมมีดื่มนิดหน่อยในช่วงเย็นๆเท่านั้น”ธีรธรก็ดื่มของเขาแบบนี้เป็นปกติแทบจะทุกวันแต่ก็ไม่ได้ดื่มมากมายจนเมาไม่รู้เรื่องแค่เรียกเลือดลมก็เท่านั้น“แต่คุณไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอคะ”นิชาไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะตอบเธอหน้าตาเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนี้“ผมไม่ได้เป็นอะไรแล้วแผลก็โอเค.
“คุณยังเจ็บอยู่เดี๋ยวฉันบอกพวกเค้าให้ก็ได้”นิชาเห็นว่าชายหนุ่มแผลยังไม่หายคงขับรถไม่ค่อยถนัดเรื่องแค่นี้เธอบอกให้ก็ได้“อืม..อย่างนั้นก็ได้ขอบคุณนะครับ...คุณจะกลับเลยไหมอยู่เป็นเพื่อนคุยกับผมก่อนสิ”ธีรธรพยักหน้าตอบถึงตอนนี้หญิงสาวจะทานข้าวอิ่มแล้วแต่เขายังไม่อยากให้เธอกลับยังอยากให้เธออยู่เป็นเพื่อนคุยอีกสักหน่อยเพราะเขาไม่มีใครมานั่งทานข้าวด้วยแบบนี้นานแล้ว“นี่มันก็มืดแล้วฉันต้องรีบกลับ...นี่คุณเหงาหรืออะไร”นิชาเห็นว่าที่นี่มันก็เริ่มมืดแล้วเธออยากจะกลับดึกพรางคิดว่าเขาน่าจะเหงาพอมีคนมาทานข้าวด้วยก็ไม่อยากจะให้กลับ“ก็แค่อยากมีเพื่อนนั่งคุยบ้างคุณไม่สะดวกก็ไม่เป็นอะไร”ธีรธรตอบหญิงสาวด้วยสายตาละห้อยเล็กน้อย“อะ..ฉันอยู่ก่อนก็ได้..เออแล้วแผลคุณล้างหรือยัง”นิชาเห็นแก่ที่เขาเคยช่วยเพื่อนเธอเอาไว้จึงยอมใจอ่อนอยู่เป็นเพื่อนคิดเสียว่าทำให้คนๆนึงหายเหงาก็แล้วกันพลันสายตาก็มองไปที่ต้นแขนของเขาอยากจะรู้ว่าวันนี้เขาล้างแผลหรือยังเพราะดุท่าชายหนุ่มคงไม่ใช่คนที่สนใจดูแลตัวเองเท่าไร“เอ่อ..ยังเลย”ธีรธรนึกขึ้นได้ว่าเขาลืมที่จะล้างแผลไปเลย“งั้นเดี๋ยวฉันล้างแผลให้ก็แล้วกัน”นิชาคิดเอาไว้แล้วว