“คุณพ่อฉัน..มีอะไรเหรอคะ”
“คือ...”
อคิณตัดสินใจเล่าเรื่องมุกอย่างให้ณดาฟังเขาไม่เพียงแต่เข้ามาในชีวิตของเธอเพื่อทำลายเธอเท่านั้นเรื่องพ่อของเธอที่ประสบปัญหาทำให้ล้มละลายและตรอมใจจนร่างกายทรุดโทรมจนป่วยและเสียไปในที่สุดนั่นก็ฝีมือของเขาอีกเช่นกัน
“ทุกอย่างเป็นฝีมือคุณ”
ณดาไม่อยากจะเชื่อเพราะที่เธอเคยคิดมีเพียงเธอเท่านั้นที่เป็นเหยื่อให้อคิณแก้แค้นไม่คิดว่าเรื่องธุรกิจพ่อของเธอก็เป็นฝีมือของเขาด้วย
“ผมขอโทษ..ผมมันโง่เอง..”
อคิณเห็นสีหน้าของหญิงสาวเขาก็เริ่มใจไม่ดี
“เพื่อล้างแค้นเท่านั้นคุณไม่เคยสนใจอะไรทั้งนั้นใช่ไหมว่าชีวิตคนที่เป็นเหยื่อของคุณเค้าต้องเจอกับอะไร...”
หากมีแค่เพียงเธอเท่านั้นที่ยอมรับผลกรรมนี้เธอก็ยอมรับได้แต่นี่เขาทำเรื่องเลวร้ายกว่าที่เธอคิดเธอรับไม่ได้ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะมีจิตใจที่อาฆาตแค้นได้โหดร้ายขนาดนี้..ถึงจะเป็นเพราะความหูเบาแต่ถ้าเขาหาความจริงให้ละเอียดสักนิดเรื่องแบบนี้คงไม่เกิด
“ผมขอโทษ...จริงๆ...คุณจะให้ผมทำอะไรเพื่อชดใช้ผมยอมทุกอย่างและผมจะคืนทุกอย่างให้คุณด้วย”
อคิณไม่มีคำพูดไหนดีเท่ากับคำว่าขอโทษเธอแล้วเขารู้สึกผิดจากใจจริงต่อไปนี้ของที่ควรจะเป็นของๆเธอเขาจะคืนเธอไปทุกอย่างหากเธออยากจะให้เขาไถ่โทษด้วยวิธีใดเขาก็ยอม
“คุณรับปากว่าคุณยอมทุกอย่างใช่ไหม...”
ณดาถามชายหนุ่มเพื่อความแน่ใจอีกครั้งว่าเขานั้นจะทำตามอย่างที่พูดจริงหรือไม่ด้วยสีหน้าจริงจังนัยตาเธอตอนนี้มีน้ำตาคลออยู่เล็กน้อยด้วยเพราะความเจ็บปวดในใจ
“.....”
อคิณพยักหน้าตอบรับหญิงสาวคนอย่างเขาพูดคำไหนคำนั้น
“ฉันไม่อยากได้อะไรคืนแล้วหลังจากที่คุณหายดีแล้วคุณกรุณาออกไปจากชีวิตฉันกับลูกอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกและฉันคงจะดูแลคุณต่อไม่ได้ลาก่อนค่ะ..”
ณดาคิดว่าเธอคิดดีแล้วพร้อมพูดสิ่งที่เธอคิดออกมาและเธอก็คงจะทำใจอยู่ใกล้เขาต่อไปไม่ได้เพราะเรื่องที่เขาทำกับพ่อของเธอมันแสดงถึงว่าเขาเป็นคนที่จิตใจโหดร้ายแค่ไหนยังไม่รวมสิ่งที่เขาทำกับเธอด้วยซ้ำ
“แล้วนีน่าล่ะนิด..ผมอยากดูแลลูก”
อคิณถึงกับพูดไม่ออกตอนนี้เขาไม่อยากไปจากเธอเลยสักนิดเขาอยากอยู่กับเธอชดใช้สิ่งที่ทำเลวกับเธอและอีกอย่างหากเขาต้องห่างลูกสาวของเขาจะทำใจได้หรือไม่เขาไม่อยากจะคิดเลย
“ฉันดูแลเองได้ดูแลมาตั้งแต่ท้องจนตอนนี้สามปีกว่าแล้วเราก็ยังอยู่กันมาได้...หากคุณไม่ต้องมาให้ลูกเห็นหน้าอีกลูกก็คงจะลืมคุณเองฉันขอร้องล่ะอย่ามายุ่งกับพวกเราอีกเลย...”
ณดาคิดว่าวิธีนี้คงจะเป็นวิธีทีดีที่สุดเธอคิดว่ายังไงลูกเธอหากไม่มีพ่อสักคนคงไม่เป็นอะไรเพราะเมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมาพวกเธอก็ยังอยู่กันมาได้เธอไม่อยากให้คนอย่างเขามายุ่งกับลูกของเธออีกหญิงสาวปาดน้ำตาลวกๆพร้อมเดินกลับออกไปจากห้องนี้ทันที
“นิด..เดี๋ยว..นิดดดด..โอ้ยยยย..”
อคิณยังไม่มีเวลาได้ยื้อเธอแม้แต่นิดเดียวอยากจะขอร้องเธอให้เปลี่ยนเป็นวิธีอื่นได้หรือไม่ที่จะให้เขานั้นชดใช้ชายหนุ่มเรียกหาหญิงสาวพร้อมจะเดินลงจากเตียงแต่ด้วยความที่แผลกำลังระบมเขาไม่สามารถลุกตามเธอไปได้
“คุณนิด...คิณ.แกเป็นอะไรแล้วคุณนิดทำไมร้องให้ออกไปแบบนั้น”
คริสโตเฟอร์เข้าห้องมาก็สวนกับณดาทันทีเขาเรียกเธอไม่ทันเสียแล้วหญิงสาวออกไปไวเหลือเกินเมื่อเห็นว่าเพื่อนของเขากำลังจะลุกขึ้นนั่งก็รีบไปประคองเมื่อเห็นสีหน้าทั้งสองแล้วก็พอจะเดาออกว่าน่าจะมีปัญหาอะไรกัน
“ฮึก..ฮือๆๆ..ทำไมๆ”
ณดาขับรถกลับด้วยหัวใจที่เจ็บปวดเธอต้องหยุดการขับรถแล้วจอดลงที่ข้างทางเพื่อสงบสติของเธอก่อนในตอนนี้หญิงสาวปล่อยโฮออกมาอย่างปวดใจเสียใจกับเรื่องที่พึ่งได้รู้
และเสียใจอีกเรื่องที่ตอนนี้เธอได้รู้ตัวเองว่าเธอไม่เคยลืมเขาเลยทั้งที่พยายามลืมและระยะเวลาที่เขาเข้ามาอยู่กับเธอในช่วงเวลาที่มันสั้นๆมันทำให้เธอได้รู้ว่าหัวใจเธอนั้นยังมีเขาอยู่เต็มหัวใจตรงนี้ที่ทำให้เธอเจ็บปวดกว่าสิ่งอื่นใดที่หัวใจมันช่างทรยศสมองเธอเหลือเกิน
เย็นของวัน
กรุงเทพมหานคร
“คุณพ่อทำแบบนี้ได้ยังไงคะ”
เคทเธอรีนรู้เรื่องราวทั้งหมดจากตำรวจและตอนนี้เธอก็ยืนอยู่ตรงหน้าพ่อของเธอที่กำลังโดนตำรวจรวบตัวเอาไว้ตอนนี้เธอสับสนไปหมดไม่คิดว่าพ่อของเธอจะเป็นคนที่ทำเรื่องทุกอย่างที่ทำลายชีวิตคนอื่นขนาดนี้ได้
“พ่อทำทุกอย่างก็เพื่อเคทนะลูก...พ่อขอโทษ”
เคลวินยังยืนยันว่าเขาทำทุกอย่างลงไปก็เพื่อให้ชีวิตครอบครัวของเขาอยู่อย่างสุขสบาย
“คนที่คุณพ่อต้องขอโทษมันไม่ใช่เคทค่ะ..”
เคทเธอรีนไม่รู้จะแบกหน้าตัวเองไปเจอณดากับอคิณได้อย่างไรในเมื่อเรื่องทุกอย่างมันเกิดจากพ่อของเธอและคิดว่าพ่อของเธอไม่ควรที่จะขอโทษเธอคนที่ควรจะขอโทษคงจะเป็นอคิณกับณดามากกว่า
“พ่อต้องไปแล้วดูแลตัวเองดีๆนะลูก”
เคลวินจำต้องไปกับตำรวจแล้วเขาทำได้แค่บอกให้ลูกสาวของเขาดูแลตัวเองดีๆก็เท่านั้น
“คุณพ่อ..ฮือๆๆ..”
เคทเธอรีนนั่งทรุดลงร้องให้อยู่ตรงหน้าบ้านของเธอมองดูรถตำรวจที่พาพ่อเธอไปด้วยน้ำตาตอนนี้เธอว้าเหว่เหลือเกิน
ทางด้านอคิณ
“นี่ถ้าฉันเป็นคุณนิดฉันทำมากกว่านี้อีกแกรู้เอาไว้ด้วย”
คริสโตเฟอร์ไม่อยากจะเชื่อคำพูดจากปากของเพื่อนเขาว่าเพื่อนของเขาทำอะไรมาบ้างตอนนี้เขาเอก็ได้แต่นั่งหน้าสลดหากเป็นเขาคงไม่เดินร้องให้แล้วหนีไปอย่างณดาเป็นแน่
“ฉันรู้ตัวว่าฉันมันเลวแค่ไหน”
อคิณเองรู้ตัวดีว่าสิ่งที่เขาทำลงไปมันเลวร้ายมากและก็ไม่ได้ว่าอะไรด้วยที่ใครจะด่าทอเขา
18.00 น.ไร่อินทร์สรณ์“พ่อเลี้ยงอยู่ไหมคะ”นิชามาเยี่ยมธีรธรเป็นมารยาทเพื่อตอบแทนน้ำใจและดูว่าเขานั้นเป็นอย่างไรบ้างมาถึงบ้านไม้สไตล์โมเดิร์นหลังใหญ่เธอเห็นแม่บ้านกำลังเดินลงมาพอดีจึงถามหาชายหนุ่ม“อยู่ด้านในค่ะคุณนิ”แม่บ้านที่นี่รู้จักหญิงสาวดีเพราะเธอเคยมาที่นี่กับณดาพรางชี้มือเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นบอกกับหญิงสาวว่าพ่อเลี้ยงอยู่ด้านในเธอเองก็จะกลับไปที่พักของเธอเพราะหมดหน้าที่ที่จะทำที่นี่วันนี้แล้ว“อ๋อ...ค่ะ..”นิชารู้ว่าธีรธรอยู่ที่ไหนก็รีบเดินไปหาจะได้รีบเยี่ยมแล้วจะรีบกลับเพราะมันเย็นแล้ว“คุณ..นี่คุณดื่มด้วยเหรอ”หญิงสาวเดินมาเห็นชายหนุ่มกำลังนั่งดื่มไวน์ราคาแพงอยู่เธอก็อดที่จะถามไม่ได้ว่าเขาดื่มของพวกนี้ในขณะที่ร่างกายยังไม่ค่อยจะดีด้วยหรืออย่างไรเธอคิดในใจว่าเขานั้นช่างไม่ดูแลตัวเองเอาเสียเลย“ก็ปกติของผมมีดื่มนิดหน่อยในช่วงเย็นๆเท่านั้น”ธีรธรก็ดื่มของเขาแบบนี้เป็นปกติแทบจะทุกวันแต่ก็ไม่ได้ดื่มมากมายจนเมาไม่รู้เรื่องแค่เรียกเลือดลมก็เท่านั้น“แต่คุณไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอคะ”นิชาไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะตอบเธอหน้าตาเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนี้“ผมไม่ได้เป็นอะไรแล้วแผลก็โอเค.
“คุณยังเจ็บอยู่เดี๋ยวฉันบอกพวกเค้าให้ก็ได้”นิชาเห็นว่าชายหนุ่มแผลยังไม่หายคงขับรถไม่ค่อยถนัดเรื่องแค่นี้เธอบอกให้ก็ได้“อืม..อย่างนั้นก็ได้ขอบคุณนะครับ...คุณจะกลับเลยไหมอยู่เป็นเพื่อนคุยกับผมก่อนสิ”ธีรธรพยักหน้าตอบถึงตอนนี้หญิงสาวจะทานข้าวอิ่มแล้วแต่เขายังไม่อยากให้เธอกลับยังอยากให้เธออยู่เป็นเพื่อนคุยอีกสักหน่อยเพราะเขาไม่มีใครมานั่งทานข้าวด้วยแบบนี้นานแล้ว“นี่มันก็มืดแล้วฉันต้องรีบกลับ...นี่คุณเหงาหรืออะไร”นิชาเห็นว่าที่นี่มันก็เริ่มมืดแล้วเธออยากจะกลับดึกพรางคิดว่าเขาน่าจะเหงาพอมีคนมาทานข้าวด้วยก็ไม่อยากจะให้กลับ“ก็แค่อยากมีเพื่อนนั่งคุยบ้างคุณไม่สะดวกก็ไม่เป็นอะไร”ธีรธรตอบหญิงสาวด้วยสายตาละห้อยเล็กน้อย“อะ..ฉันอยู่ก่อนก็ได้..เออแล้วแผลคุณล้างหรือยัง”นิชาเห็นแก่ที่เขาเคยช่วยเพื่อนเธอเอาไว้จึงยอมใจอ่อนอยู่เป็นเพื่อนคิดเสียว่าทำให้คนๆนึงหายเหงาก็แล้วกันพลันสายตาก็มองไปที่ต้นแขนของเขาอยากจะรู้ว่าวันนี้เขาล้างแผลหรือยังเพราะดุท่าชายหนุ่มคงไม่ใช่คนที่สนใจดูแลตัวเองเท่าไร“เอ่อ..ยังเลย”ธีรธรนึกขึ้นได้ว่าเขาลืมที่จะล้างแผลไปเลย“งั้นเดี๋ยวฉันล้างแผลให้ก็แล้วกัน”นิชาคิดเอาไว้แล้วว
“ฮ่าๆๆ..ต้องอย่างนี้สิ”ธีรธรยกขวดไวน์ราคาแพงเทใส่แก้วที่หญิงสาวยื่นมาให้พอประมาณ“....เอ่อ...ก็รสชาติดีแฮะ..”นิชาสูดดมกลิ่นของไวน์แล้วค่อยๆจิบเมื่อไวน์สัมผัสกับลิ้นของเธอหญิงสาวรู้สึกชอบรสชาติแบบนี้มากถึงกับตาโตเลยทีเดียว“อีกไหมคุณ..”ธีรธรเห็นว่าหญิงสาวน่าจะชอบเพราะเธอเล่นดื่มทีเดียวจะหมดแก้วเลยจึงยื่นจะเทไวน์ในขวดให้เธออีก“อืมม...”นิชาพยักหน้ารับพร้อมยื่นแก้วให้กับชายหนุ่มเธอไม่คิดว่าของแบบนี้มันจะอร่อยได้เหมือนกันครึ่งชั่วโมงต่อมา“คุณ..ไหวหรือเปล่า..เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้าน”ธีรธรเห็นหญิงสาวดื่มเข้าไปหลายแก้วอยู่เหมือนกันจนตอนนี้เธอนั้นเริ่มที่จะนั่งอึนหน้าแดงตาเยิ้มอย่างเห็นได้ชัดเขาเลยคิดว่าคงจะต้องเป็นเขาแล้วที่พาเธอไปส่งที่บ้านหากขับรถกลับเองคงไม่ดีแน่ชายหนุ่มเข้าไปพยุงตัวของหญิงสาวโดยใช้แขนอีกข้างที่ยังใช้การได้อยู่ตัวเธอเล็กกว่าเขมากจึงใช้แขนข้างเดียวหิ้วขึ้นมาให้ลุกขึ้นได้อย่างสบาย“อย่ามาแตะตัวฉันนะ...คุณมันจอมเจ้าชู้ใครอยู่ใกล้ก็อันตราย”นิชากำลังอยู่ในอาการมึนเมาตอนนี้สติเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วเมื่อมองเห็นคนที่กำลังถึงเนื้อถึงตัวกับเธออยู่ก็รีบผละออกแถมยังต่อว่าอ
“เอ่อ..ขอโทษนะคะคุณธรอยู่ไหมคะ..”ณดาเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับย่าน้อยเมื่อเธอเห็นแม่บ้านสองคนกำลังยืนคุยกันอยู่จึงส่งเสียงทักถามหาธีรธรว่าอยู่หรือเปล่า“เอ่อ..คือ..นี่ค่ะ”แม่บ้านสองคนหันกลับมาหาหญิงสาวพร้อมแยกตัวออกจากกันและชี้ไปที่คนที่หญิงสาวกำลังถามหา“นิ..”“ยัยนิ..ตายๆ..ย่าจะเป็นลม”ภาพของทั้งสองปรากฏต่อสายตาของณดาและย่าน้อยทำเอาทั้งคู่อึ้งกันไปตามๆกันย่าน้อยเองเห็นภาพนั้นก็แทบเป็นลมในหัวคิดไปในทางที่ไม่ดีไปแล้วเพราะภาพตรงหน้ามันยากมากที่จะทำให้เธอคิดเป็นอื่นเธอแทบจะเป็นลมล้มพับดีที่ณดาประคองเธอนั่งลงก่อน“คุณย่าคะ..คุณย่านั่งก่อนค่ะ”ณดารีบประคองย่าน้อยนั่งลงที่โซฟาเพราะดูท่าย่าน้อยนั้นน่าจะยืนไม่ไหวเธอพยายามคิดในแง่ดีว่านิชาคงจะมีคำตอบให้ย่าน้อยได้สบายใจ“เดี๋ยวหนูไปเอายาดมมาให้นะคะ”แม่บ้านเห็นว่าหญิงชราจะเป็นลมจึงรีบวิ่งไปเอายาดมมาให้“ขอบคุณค่ะ”“อื้มม..อืออ...หนักจังเลยอะไรเนี่ย..เห้ยยย”นิชางัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงเอะอะโวยวายแถมพอเธอจะลุกยังรู้สึกว่ามีอะไรหนักๆมาทับที่ตัวของเธอเอาไว้อีกด้วยเมื่อเห็นว่าเป็นอะไรทับเธออยู่จึงรีบผละตัวออกทันที“อืม..คุณ..”ธีรธรเมื่อร
20.30 น.“คุณแม่ขาเมื่อไรคุณพ่อจะหายคะ”เด็กหญิงนอนตักคุณแม่ของเธอในใจแอบคิดถึงพ่อของเธออยากจะให้กลับมาอยู่ด้วยกันเร็วๆจึงเอ่ยถามคนเป็นแม่ถึงอาการของพ่อเธอว่าเมื่อไรจะหาย“อืม...คุณพ่อยังต้องรักษาอีกนานเลยค่ะเพราะคุณพ่อเป็นแผลใหญ่”ณดาก้มลงมายิ้มให้ลูกสาวของเธอพร้อมบอกเหตุผลว่าทำไมพ่อของเธอถึงยังไม่หาย“นีน่าสงสารคุณพ่อจังเลยค่ะ”เด็กหญิงพูดถึงคนเป็นพ่อตาละห้อย“..นอนได้หรือยังคะคนเก่ง..”ณดากลัวว่านีน่าจะถามคำถามที่เธอไม่อยากตอบจึงหาเรื่องกล่อมให้ลูกเธอนอนจะดีกว่า“คุณพ่อหายแล้วจะกลับมาอยู่กับนีน่าไหมคะ”เด็กหญิงถามคนเป็นแม่ด้วยสีหน้าที่ไร้เดียงสา“อืม..แล้วถ้าคุณพ่อไม่กลับมาอยู่กับนีน่าล่ะคะ”และเรื่องที่เธอกลัวก็เกิดจนได้...หญิงสาวลองเชิงถามลูกสาวของเธอถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคตเธออยากจะรู้ว่าลูกเธอจะเป็นอย่างไรถ้าเกิดพ่อของเจ้าตัวจะไม่อยู่ด้วย“อ้าวทำไมล่ะคะ”นีน่าคิ้วขมวดเล็กน้อยกับคำถามของแม่เธอ“ถ้าแบบคุณพ่อต้องกลับไปทำงานแล้วมาหามาอยู่กับนีน่าไม่ได้นีน่าอยู่กับแม่สองคนได้ไหมคะ”ณดากลั้นใจถามคำถามนี้กับลูกของเธอจะได้รู้กันไปเลยว่าลูกสาวของเธอจะเป็นอย่างไรจะได้ตั้งรับเอาไว้ก่
“ฉันว่าแล้ว..ฉันไม่ได้อยากก้าวก่ายอะไรคุณหรอกนะคะแต่คุณพอจะบอกปัญหาได้ไหมเผื่อฉันจะมีทางช่วยเพราะถ้าให้ฉันไปถามนิดถามให้ตายนิดก็ไม่ตอบหรอกค่ะ”หนามเตยคิดเอาไว้ไม่ผิดดีที่เขาตัดสินใจถามอคิณไม่อย่างนั้นรอเพื่อนเธอบอกให้ตายก็คงจะไม่บอกเธออยู่ดีที่เธอทำแบบนี้เพราะอยากช่วยทั้งสองและเห็นแก่นีน่าหลานของเธอกลัวว่าพ่อกับแม่หลานเธอจะมาแยกทางกันอีก“ผมว่าถ้าคุณรู้ปัญหาก็คงจะไม่อยากช่วยผมแน่ๆ..”อคิณคิดว่าหากหนามเตยรู้เรื่องเธอคงจะไม่อยากช่วยเขาเหมือนที่พูดตอนนี้เป็นแน่เพราะเขาและณดาไม่ได้ทะเลาะกันเรื่องนิดๆหน่อยๆ“ทำไมคะหรือว่า..คุณมีคนอื่น”หนามเตยคิดว่ามันจะมีอะไรที่ทำให้เธอไม่อยากช่วยให้ทั้งสองคืนดีกันนอกเสียจากว่าชายหนุ่มมีคนอื่น“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ..คือผมเคยทำร้ายนิดมาก่อน”อคิณรีบส่ายหัวเรื่องนั้นเขาไม่มีให้เป็นปัญหา..และเขาก็ตอบถึงปัญหาที่เขามีด้วยเสียงอ่อนลงอีกด้วยยังไม่แน่ใจว่าจะเล่าให้หญิงสาวฟังดีหรือไม่“หืมม...”หนามเตยยิ่งฟังเธอก็ยิ่งสงสัย“ผม...”อคิณตัดสินใจเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้หนามเตยฟังเพราะตอนนี้เขาก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วเขาทำผิดก็ต้องยอมรับผิด“หา..ทั้งหมดนี่ฝีมือคุณ...”หนาม
“พอดีผมไม่ชินทาง”เตชินพูดกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ดูจะไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรเขาเองก็ไม่ได้อยากจะให้มันเกิดแค่เขาไม่ค่อยชินทางเท่านั้นเองอีกทางทางที่นี่ก็คดเคี้ยวไปมาทำให้มองไม่ค่อยจะเห็นรถคันอื่น“มีประกันกับมีใบขับขี่หรือเปล่าคุณน่ะ”หนามเตยอยากจะให้ชายหนุ่มเรียกประกันของเขามาจะได้เคลียให้จบๆไป“เอาเป็นว่าคุณต้องการค่าเสียหายเท่าไรว่ามาเลย”เตชินคิดว่าการพูดแบบนี้หญิงสาวน่าจะต้องการเงินเท่าที่เขาเคยเจอมาเพราะหากถามหาประกันกับใบขับขี่เขาพึ่งกลับมาจะมีได้อย่างไรประกันรถพี่ชายของเขาก็น่าจะไม่ได้ต่ออะไรเพราะรถคันนี้ไม่ได้ใช้นานแล้วและเขาเองก็อยากกลับมาที่นี่กะทันหันด้วย“นี่คุณ...ฉันถามว่ามีใบขับขี่หรือเปล่าไม่ใช่ให้คุณมาเอาเงินฟาดหน้าฉัน”หนามเตยถึงกับลมออกหูเธอถามหาประกันกับใบขับขี่ชายหนุ่มแต่อีกฝ่ายดันมาหาว่าเธออยากจะได้เงินเสียอย่างนั้น“ไม่มี..”เตชินตอบหญิงสาวไปตามตรงแบบหน้าตาเฉยพร้อมยืนพิงรถกดมือถือเล่นอย่างสบายอารมณ์“ประกันล่ะ..”หนามเตยเห็นพฤติกรรมของอีกฝ่ายช่างดูไม่มีมารยาทเอาเสียเลยเธอยังคงถามหาประกันต่อเพราะถ้าหากเขามีจะได้ให้ประกันของเขากับของเธอมาตกลงกัน“ไม่รู้คั
“อืม...งั้นเหรอคะ...นีน่าคะมาทานขนมกับน้านิดีกว่านะคะ..แล้ววันนี้น้านิก็มีสมุดวาดรูปเล่มใหม่มาให้นีน่าด้วย”นิชาคิดว่ามันต้องมีอะไรแปลกๆแล้วจึงรีบชวนนีน่าให้หากิจกรรมอย่างอื่นทำดีที่วันนี้เธอมีของเล่นชิ้นโปรดมาให้นีน่าด้วยหวังว่ามันคงทำให้หลานเธออารมณ์ดีขึ้นนะ“โห...นีน่าชอบมากเลยค่ะน้านิ”เด็กก็ยังมีความเป็นเด็กเมื่อเห็นว่าน้าของเธอมีของเล่นชิ้นโปรดมาให้ก็รีบคว้าเอาไว้พร้อมยิ้มแป้นจนตาหยี“งั้นเอาขนมไปนั่งทานแล้ววาดรูปด้วยเลยไหม”“ค่ะ”นีน่ารีบไปนั่งวาดรูปตามคำที่น้าของเธอบอกอย่างรวดเร็ว“.......”นิชามองตามหลังหลานสาวของเธอด้วยแววตาที่ปนความสงสารเธอจะปล่อยให้หลานเธอต้องกลายมาเป็นเด็กที่ไม่ร่าเริงไม่ได้“นิดฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”นิชาจะต้องคุยกับณดาให้รู้เรื่องว่าทั้งสองคนเพื่อนเธอกับอคิณเป็นอะไรยังไงกันเพราะไม่อยากให้มันกระทบหลานเธอ“เรื่องอะไรเหรอ”ณดาที่กำลังทำอาหารเย็นอยู่ในครัวหันมาอมยิ้มให้เพื่อนเธอคิดว่าน่าจะเป็นปัญหาของเพื่อนเธอที่อยากจะปรึกษากับเธอเป็นแน่“คุณคิณจะไม่อยู่กับแกกับลูกแล้วเหรอ”“หืมม...ใครบอก”ณดาถึงกับหน้าถอดสีไม่รู้ว่าเพื่อนเธอไปรู้เรื่องนี้มาจากใคร“นีน่า”“ค