ตอนที่30

20.30 น.

“คุณแม่ขาเมื่อไรคุณพ่อจะหายคะ”

เด็กหญิงนอนตักคุณแม่ของเธอในใจแอบคิดถึงพ่อของเธออยากจะให้กลับมาอยู่ด้วยกันเร็วๆจึงเอ่ยถามคนเป็นแม่ถึงอาการของพ่อเธอว่าเมื่อไรจะหาย

“อืม...คุณพ่อยังต้องรักษาอีกนานเลยค่ะเพราะคุณพ่อเป็นแผลใหญ่”

ณดาก้มลงมายิ้มให้ลูกสาวของเธอพร้อมบอกเหตุผลว่าทำไมพ่อของเธอถึงยังไม่หาย

“นีน่าสงสารคุณพ่อจังเลยค่ะ”

เด็กหญิงพูดถึงคนเป็นพ่อตาละห้อย

“..นอนได้หรือยังคะคนเก่ง..”

ณดากลัวว่านีน่าจะถามคำถามที่เธอไม่อยากตอบจึงหาเรื่องกล่อมให้ลูกเธอนอนจะดีกว่า

“คุณพ่อหายแล้วจะกลับมาอยู่กับนีน่าไหมคะ”

เด็กหญิงถามคนเป็นแม่ด้วยสีหน้าที่ไร้เดียงสา

“อืม..แล้วถ้าคุณพ่อไม่กลับมาอยู่กับนีน่าล่ะคะ”

และเรื่องที่เธอกลัวก็เกิดจนได้...หญิงสาวลองเชิงถามลูกสาวของเธอถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคตเธออยากจะรู้ว่าลูกเธอจะเป็นอย่างไรถ้าเกิดพ่อของเจ้าตัวจะไม่อยู่ด้วย

“อ้าวทำไมล่ะคะ”

นีน่าคิ้วขมวดเล็กน้อยกับคำถามของแม่เธอ

“ถ้าแบบคุณพ่อต้องกลับไปทำงานแล้วมาหามาอยู่กับนีน่าไม่ได้นีน่าอยู่กับแม่สองคนได้ไหมคะ”

ณดากลั้นใจถามคำถามนี้กับลูกของเธอจะได้รู้กันไปเลยว่าลูกสาวของเธอจะเป็นอย่างไรจะได้ตั้งรับเอาไว้ก่อน

“ถ้าคุณพ่อต้องไปทำงานนีน่าอยู่กับคุณแม่แค่สองคนก็ได้ค่ะ...”

นีน่าเป็นเด็กที่ฉลาดเธอรู้ว่าคำว่าทำงานพ่อเธอก็คงจะยุ่งเหมือนที่แม่ของเธอยุ่งหากเป็นเช่นนั้นเด็กหญิงก็รู้ตัวดีว่าเธอจะต้องไม่งอแงแต่ก็มีแอบเศร้าใจอยู่เหมือนกัน

“นอนนะคะคนเก่งเลยเวลานอนของหนูแล้วค่ะ”

“ค่ะคุณแม่”

ณดายิ้มออกเมื่อลูกของเธอเข้าใจอะไรง่ายกว่าที่เธอคิดเพื่อไม่ให้บทสนทนาดำเนินต่อเธอต้องกล่อมลูกเธอให้นอนโดยเร็ว

โรงพยาบาล

“ไงล่ะแกนั่งหงอยทั้งวัน”

คริสโตเฟอร์ต้องทำตัวเป็นเพื่อนที่แสนดีทิ้งงานทิ้งการมาเฝ้าเพื่อนของเขาทุกวันเพราะไม่มีใครมาเฝ้าเมื่อเห็นเพื่อนเขาทำหน้าหงอยทั้งวันก็อดแซวไม่ได้พึ่งเห็นคนอย่างอคิณหงอยสุดๆก็วันนี้แหละ

“อืม...แกได้ข่าวน้องเคทบ้างไหม”

“ไม่นะฉันติดต่อไม่ได้ด้วยห่วงอยู่เหมือนกันไม่ติดว่าแกนอนป่วยอยู่ที่นี่ฉันก็จะกลับไปดูน้องเคทแล้ว”

“แกไปดูน้องเคทเถอะ...ฉันอยู่ได้”

“แน่ใจนะ”

“อืม..”

“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าฉันค่อยไปก็ได้”

เช้าวันต่อมา

09.00 น.

“นิดไม่ไปเฝ้าคุณคิณเหรอ..เห็นว่าวันนี้คุณคริสกลับแล้วนะคุณคิณอยู่ที่โรงพยาบาลคนเดียว”

หนามเตยทักณดาเมื่อเห็นว่าวันนี้เพื่อนเธอไม่ไปที่โรงพยาบาลอีกแล้วทั้งที่น่าจะรู้ว่าอคิณอยู่คนเดียวเธอเริ่มสงสัยอะไรเสียแล้วสิ

“ไม่อะ..ฉันไม่อยากไปที่นั่น.”

ณดาส่ายหัวพร้อมบอกสิ่งที่อยูในใจเธอออกมา

“มีอะไรหรือเปล่า”

หนามเตยคิดว่าเพื่อนเธอตอบแบบนี้เธอต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว

“ไม่มีหรอก..แล้วทำไมนินั่งหน้าหงอยแบบนั้นล่ะ”

ณดาส่ายหัวไม่อยากตอบอะไรมากไปกว่านี้และเปลี่ยนเรื่องมาถามเรื่องนิชาแทนเพราะเห็นเพื่อนเธอนั่งหงอยผิดปกติ

“ก็เรื่องเมื่อวานน่ะสิ”

หนามเตยได้ยินคำถามเรื่องนี้เธอก็เหนื่อยใจแทนนิชา

“คุณย่าว่ายังไง”

ณดาอยากรู้เหมือนกันว่าเมื่อวานเรื่องมันเป็นยังไงเพราะเธอไม่ได้อยู่ตอนที่ธีรธรมาคุยกับย่าน้อยเสียด้วย

“เห็นนิบอกว่าคุณย่าต้องการให้นิกับคุณธรหมั้นหมายแล้วแต่งงานกัน”

“หืม..แล้วสองคนตกลงกันยังไง”

“เห็นนิบอกคุณธรตอบตกลงเลยน่ะสิ..”

“ถึงว่าได้ทำหน้าหงอยแบบนี้..ฉันเชื่อใจนินะว่าคงไม่ทำอะไรไม่ดี”

ณดาเชื่อใจเพื่อนเธอว่าไม่ได้ทำอะไรอย่างที่คนอื่นคิดแต่ภาพมันอาจจะทำให้คนอื่นคิดไกลไปหน่อยแค่นั้นเองเธอก็เข้าใจในส่วนของย่าน้อยเช่นกันเพราะเมื่อวานไม่ใช่เธอกับย่าน้อยเท่านั้นที่เห็นนิชากับธีรธรอยู่ในสภาพนั้นแต่เป็นแม่บ้านของที่นั่นด้วยหากแม่บ้านเอาไปพูดต่อนิชาก็จะเป็นฝ่ายเสียหาย

“..ฉันก็เชื่อแต่คุณย่าแกก็รู้แถมเห็นอะไรขนาดนั้น...แต่ฉันก็ชื่นชมคุณธรนะที่เป็นสุภาพบุรุษ..”

หนามเตยก็เชื่อใจเพื่อนเธอเหมือนกันแต่เธอก็คิดเหมือนที่นิชาคิดว่าย่าน้อยก็คงจะไม่ยอมง่ายๆหากปล่อยเรื่องเลยตามเลยไปและเธอก็ชื่นชมธีรธรที่เป็นสุภาพบุรุษให้เกียรติเพื่อนเธอรับผิดชอบกับเรื่องนี้

“...เฮ้อ...แล้วเพื่อนเราจะหงอยอีกนานไหมเนี่ย”

ณดาคิดว่าคงจะต้องปล่อยให้นิชาทำใจคนเดียวไปก่อนสักพัก

“...ก็คงอีกนานเพราะยัยนิไม่ชอบหน้าคุณธรจะตาย...”

หนามเตยไม่รู้เลยว่านิชาจะหงยอไปอีกนานแต่ไหนเพราะเท่าที่เธอรู้นิชาไม่ชอบหน้าธีรธรจะตายไป

โรงพยาบาล

12.30 น.

“คุณคิณเป็นยังไงบ้างคะ”

หนามเตยถือโอกาสในช่วงเที่ยงที่เธอออกมาข้างนอกมาเยี่ยมอคิณเสียเลยเพราะรู้ว่าเขาอยู่คนเดียว

“นิดให้คุณมาเยี่ยมผมเหรอครับ”

อคิณเห็นหนามเตยก็เริ่มใจชื้นยิ้มออกคิดว่าณดาน่าจะให้หนามเตยมาเยี่ยมเขา

“เอ่อ..เปล่าค่ะ..ฉันขอถามคุณตรงๆเลยก็แล้วกันตกลงคุณกับเพื่อนฉันมีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า”

หนามเตยเห็นสีหน้าดีใจของชายหนุ่มก็รู้สึกหน้าเสียเล็กน้อยก่อนจะบอกความจริงกับเขาไป..หญิงสาวพูดพร่ำทำเพลงอะไรมากมายเธอมีเวลาน้อยเลยอยากถามเรื่องที่คาใจกับชายหนุ่ม

“อืม..คือผมกับนิดเรามีปัญหากันจริงครับ”

คำตอบของหนามเตยทำให้อคิณผิดหวังเล็กน้อยทั้งยอมรับว่าเขาและณดามีปัญหากันจริงๆ