“คือเรื่องที่พ่อของคุณโดนใส่ร้ายว่าเป็นคนที่โกงเงินบริษัททั้งหมดเป็นฝีมือของคุณเคลวินครับ...คือคุณเคลวินซื้อตัวผมเพราะเห็นว่าพ่อของคุณไว้ใจให้ผมจัดการงานให้ทุกอย่างจัดฉากทุกอย่างให้ดูว่าพ่อคุณเป็นคนโกงในตอนนั้นเพื่อให้คุณนภดลฟ้องคุณพ่อของคุณ...และเขาก็ยังใช้คุณเป็นเครื่องมือที่ทำลายคุณนภดลด้วยครับ”
อนุชิตตัดสินใจมาเล่าทุกอย่างให้อคิณได้ฟังเพื่อให้ชายหนุ่มได้เตรียมตัวเอาไว้และเขาก็ต้องการไถ่บาปตัวเองที่ทำกับพ่อของอคิณไว้ด้วยที่เขากล้ามาเปิดเผยตัวเพราะเขาอยากจะให้คนชั่วได้รับผมกรรมที่ทำไว้เสียที
“ว่ายังไงนะ..”
อคิณถึงกับนั่งตาค้างกลืนน้ำลายไม่ลงคอเรื่องทุกอย่างเคลวินเป็นคนจัดการทุกอย่างจริงหรือเขาคิดอยู่ในใจ..แต่ถ้าไม่จริงคนตรงหน้าจะมาพูดเพื่อให้ตัวเองเสียทำไม..และเมื่อลองคิดดูแล้วสถานการณ์ตอนนี้ก็ทำให้รู้แล้วว่าเคลวินไม่ได้ดีกับเขาอีกต่อไปเพราะวันนี้เคลวินก็พึ่งสร้างปัญหาให้เขาต้องปวดหัวอีกแล้ว
“เป็นอย่างที่ผมพูดครับ..ส่วนผมเองก็ต้องหนีเอาตัวรอดมาหลายปีเพราะมีคนของเคลวินตามมาปิดปาก..ที่ผมอยู่รอดได้จนถึงทุกวันนี้ก็เพราะเคลวินคิดว่าผมตายไปแล้วนี่แหละครับ”
“คุณมัน...หึ้ยยยย...คุณมาที่นี่เพื่อบอกผมเท่านี้ใช่ไหม”
อคิณลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปรั้งคอเสื้ออนุชิตด้วยความโมโหเพราะเคยร่วมมือกับเคลวินทำร้ายพ่อของเขาแถมตอนนี้เขาก็ยังเป็นคนบาปทำร้ายคนบริสุทธิ์ไปแล้วด้วยดีที่คริสโตเฟอร์นั้นตบบ่าของเขาให้ใจเย็นลงก่อน...
“ไม่ครับ...ตอนนี้ผมรู้ว่าเคลวินกำลังต้องการที่จะเขี่ยคุณทิ้งเพราะเขาคิดกระทำการใหญ่กับคู่แข่งของคุณ..หากคุณอยากจะเอาผิดเขาผมพร้อมเป็นพยานครับผมไม่กลัวอะไรทั้งนั้นในตอนนี้เพื่อไถ่บาปที่ผมเคยได้ทำ”
“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ...โถ่โว้ยย”
อคิณนั่งกุมหัวตัวเองอยู่พักใหญ่เขารู้สึกผิดในเรื่องที่ตัวเองทำร้ายครอบครัวของณดาทำลายชีวิตของเธอเพราะความโง่ของเขาเองแถมยังผิดหวังที่เขานั้นไว้เนื้อเชื่อใจคนผิดมาตลอด
“ใจเย็นๆคิณ....เรามาคิดดีกว่าว่าจะยังไงกันต่อไป”
คริสโตเฟอร์รู้ว่าตอนนี้เพื่อของเขารู้สึกอย่างไรแต่เขาอยากจะให้เพื่อนเขาหาทางออกให้เร็วที่สุดเพราะเขารู้ว่าเคลวินกำลังดำเนินการเรื่องอะไรอยู่หากเพื่อของเขามัวแต่เครียดอยู่แบบนี้เขากลัวว่าอะไรๆมันจะไม่ทันการเพราะถ้าหากเคลวินรู้ตัวว่าอคิณรู้เรื่องแล้วทุกอย่างมันจะเลวร้ายอย่างมากดูจากที่เคลวินวางแผนทำลายคนอื่นก็ร้ายไม่เบาเช่นกัน
RrrrrrrRrrrrrrrr
“นิด...คุณมีอะไรรึเปล่า...นิด..นิด”
อคิณกำลังหน้าดำคร่ำเครียดกำลังคิดหาทางออกเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่กับอนุชิตและเพื่อนของเขาอยู่ว่าจะเอายังไงต่อไปกับเรื่องนี้จู่ๆมือถือของเขาก็ดังขึ้นเมื่อยกขึ้นมาดูก็ปรากฎว่าเป็นเบอร์ของณดาเขาค่อนข้างแปลกใจที่วันนี้หญิงสาวโทรมาหาเข้าได้จึงรีบรับอย่างรวดเร็วแต่เสียงปลายสายกลับเงียบไม่มีอะไรโต้ตอบเขากลับมาอีกทั้งยังวางสายไปอีกต่างหาก
ตึ๊งงงงง
“นิด..นีน่า”
ขณะที่เขาจะวางมือจากการจับมือถือก็มีเสียงข้อความดังขึ้นอคิณจึงละสายตามองดูและกดเข้าไปยังข้อความที่พึ่งส่งมารูปภาพที่ส่งมาทำให้เขาหัวใจหล่นลงไปอยู่ตาตุ่มเพราะเป็นภาพที่ณดากำลังนั่งกอดกับนีน่าร้องให้อยู่ในสถานที่ที่ไหนสักแห่งพร้อมข้อความว่าให้รีบมาหาลูกและเมียของเขาให้เร็วที่สุดไม่เช่นนั้นสองคนนั้นจะไม่รอด
“มีอะไรคิณ”
คริสโตเฟอร์เห็นเพื่อนของเขามีสีหน้าเครียดเกร็งกำมือถือแน่นกัดฟันกรอดเขาจึงต้องร้องถามด้วยความเป็นห่วง
“เลวที่สุด...”
อคิณยื่นมือถือให้คริสโตเฟอร์เห็นกับตาว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับนีน่าและณดาเขาเดาไม่ยากว่ามันเป็นฝีมือของใครเพราะมีไม่กี่คนที่รู้ว่าเขามีลูกเล็กกับณดา
โฮมสเตย์อุ่นรัก
12.00 น.
“เตยนิดยังไม่มาอีกเหรอ”
นิชากลับมาจากการทำธุระที่ธนาคารเพราะวันนี้สายแล้วก็ยังไม่เห็นณดามาเสียทีเธอจึงต้องไปธนาคารเองเมื่อกลับมาก็ยังไม่เห็นณดาเลยแปลกใจว่าเพื่อนเธอตกลงจะเข้ามาที่นี่หรือเปล่าเพราะไม่ได้โทรบอกอะไรเธอเลย
“ยังไม่เห็นนะฉันลองโทรหาก็ติดต่อไม่ได้เหมือนกัน”
หนามเตยติดต่อกับณดาตั้งแต่หลังจากที่นิชาไปธนาคารเมื่อช่วงสายเธอก็ติดต่อไม่ได้เหมือนกัน
“อืม..เดี๋ยวฉันจะลองโทรอีกที”
Rrrrr
“หืมมม..สวัสดีค่ะคุณคิณ...อะไรนะคะ??”
นิชากำลังจะหยิบมือถือโทรหาณดาแต่กลับมีเบอร์ของอคิณโทรเข้ามาแทนเธอจึงรีบรับแต่ข่าวที่เธอได้ยินทำให้เธอชะงักค้างพูดอะไรไม่ออกไปครู่ใหญ่
“เป็นไรแก...ตกใจอะไรขนาดนั้น”
หนามเตยเห็นว่าเพื่อนเธอยืนนิ่งอึ้งจึงรีบใช้มือดึงแขนเขย่าเพื่อให้หลุดจาภวังค์ไม่รู้ว่าเมื่อครู่นี้เพื่อนเธอคุยกับใครถึงได้ชะงักค้างไปเสียดื้อๆแบบนั้น
“นิด...นิด...คือ...”
นิชาเล่าเรื่องที่เธอพึ่งได้รู้มาจากอคิณอย่างตะกุกตะกักแต่หนามเตยเองก็พอจะจับใจความได้
“ฮะ..อะไรนะ...เอาไงดีแกแจ้งความเลย..แจ้งความ”
หนามเตยได้รู้ข่าวว่าณดากับนีน่าถูกจับตัวไปก็ทำอะไรไม่ถูกไปตามๆกับนิชาตอนนี้เธอดูรนรานมากคิดในหัวว่าจะทำอย่างไรถึงจะช่วยเพื่อนเธอได้สิ่งแรกที่นึกออกเมื่อเกิดเหตุร้ายก็คือพึ่งตำรวจ
“ไม่ได้...”
นิชาส่ายหัวหงึกหงักอคิณสั่งว่าไม่ได้เพราะคนพวกที่จับตัวของณดาไปหากรู้ว่ามีใครแจ้งตำรวจจะจัดการสองแม่ลูกทันที
“งั้นก็..หาคนช่วย..ใครดีๆ..พ่อเลี้ยง!!”
หนามเตยพยายามคิดว่าจะเอาอย่างไรดีในเมื่อแจ้งตำรวจก็ไม่ได้ดังนั้นสิ่งที่เธอคิดว่าน่าจะช่วยได้ก็คงจะมีแต่ธีรธรที่มีอิทธิพลสุดในที่นี้
“หืม..ไม่อ่ะอีตานั่นจะไปทำอะไรได้”
นิชาส่ายหัวอีกเช่นเดิมถ้าบอกให้ชายหนุ่มช่วยเธอไม่เห็นว่าธีรธรนั้นจะช่วยอะไรได้เลย
“พ่อเลี้ยงมีอิทธิพลจะตายพรรคพวกเค้าก็ต้องเยอะแกอย่าอคติหน่อยเลยช่วยเพื่อนก่อน”หนามเตยไม่รู้ว่าวินาทีนี้เพื่อนเธอก็ยังจะอคติอะไรกับพ่อเลี้ยงหนุ่มนั่นนักหนาตอนนี้หาใครช่วยได้ก็ต้องขอร้องเขาเอาไว้ก่อนเพราะไม่ใช่แค่ชีวิตเพื่อนเธอแต่มันเป็นชีวิตของหลานตัวน้อยของพวกเธอด้วย“ก็ได้ๆ...งั้นไปกันเลย”นิชาเองยอมลดทิฐิลงแล้วทำตามที่หนามเตยบอกแต่โดยดีเพราะเธอคิดว่าตอนนี้มันก็รออะไรไม่ได้จริงๆแล้วแหละ“จะไปไหนกันครับ”ธีรธรเข้ามาที่โฮมสเตย์เพื่อจะเชิญทุกคนไปงานเลี้ยงต้อนรับน้องชายของเขาในอีกไม่กี่วันที่จะมาถึงเขาเห็นสองสาวกำลังรีบเดินจ้ำอ้าวไปไหนกันสักที่ก็รีบทักเอาไว้เสียก่อน“คุณธร...มาที่นี่ก็ดีแล้วค่ะ”หนามเตยเห็นพ่อเลี้ยงหนุ่มก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที“มีอะไรเหรอครับ”ธีรธรรู้สึกว่าสองคนนี้มีสีหน้ากังวลแปลกๆต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างเป็นแน่สองสาวรีบคุยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นพร้อมทั้งเอารูปที่อคิณส่งให้ให้กับชายหนุ่มได้ดูเผื่อเค้าจะคุ้นบ้างว่าสถานที่นี้คือที่ไหนเพราะพวกเธอต้องหาทางช่วยกันไปก่อนอคิณยังคงอีกนานกว่าจะมาถึงทางด้านณดา“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณจะเอาพวกฉันไปต่อรองกับคุณคิณเพื่ออะไรแต่จงรู้เอา
“เสี่ยไพบูลย์ที่เค้าชอบทำธุรกิจสีเทาอะเหรอ”หนามเตยได้ยินชื่อนี้เธอก็ไม่ค่อยชอบเท่าไรเพราะเธอเคยได้ยินข่าวมาหลายครั้งหลายคราอยู่เหมือนกันกับชื่อเสียงด้านลบของเสี่ยคนนี้“ก็อย่างที่ทุกคนได้ยินมานั่นแหละ”ธีรธรคงไม่ต้องอธิบายอะไรมากว่าความน่ากลัวของเสี่ยไพบูลย์เป็นอย่างไรเพราะคนในพื้นที่ที่นี่ต่างก็รู้กิตติศัพท์กันดีอยู่แล้ว“นั่นไงข้างหน้ามีโกดังมีรถจอดอยู่ด้วย”นิชาเห็นข้างหน้าไกลๆว่ามันมีโกดังอยู่ตรงหน้าแถมยังมีรถจอดอยู่ด้านหน้าอีกด้วย“ผมต้องเอารถจอดตรงนี้พวกคุณอยู่ที่นี่หากผมต้องการให้ช่วยจะส่งข้อความหา...”ธีรธรรีบจอดรถเข้าไปในป่าเพื่อบดบังไม่ให้คนข้างในเห็นว่ามีคนนอกเข้ามาพร้อมสั่งให้หญิงสาวทั้งสองรอเขาอยู่ที่นี่เขาจะเข้าไปดูราดราวด้านในหากเกินกว่าที่เขาจะรับมือไหวก็จะส่งสัญญาณมาให้หญิงสาวทั้งสองได้แจ้งตำรวจ“คุณคิณ..มาพอดีเลย”นิชาเห็นรถขับเข้ามาเธอจำได้ว่าเป็นรถกระบะของที่โฮมสเตย์จึงรีบลงจากรถไปเรียกให้รถคันนั้นหยุดเพราะคิดว่าอคิณคงไม่เห็นรถของธีรธรที่หลบอยู่ในป่าแน่นอน“ผมว่าพวกคุณน่าจะใช้เป็นนะ”ธีรธรลงมาพร้อมเปิดประตูรถอีกฝั่งหยิบปืนสั้นใส่มืออคิณและคริสโตเฟอร์เขารู้ว่าอย่าง
“นิดเป็นไงบ้าง..ส่งนีน่ามา”หนามเตยรีบช่วยณดาอุ้มนีน่าเพราะดูร่างกายเพื่อเธอตอนนี้ท่าจะเพลียเสียเหลือเกินดีที่นีน่าตอนนี้ไม่ร้องงอแงไปด้วยคงเป็นเพราะความเพลียเลยงอแงไม่ไหว“ขวัญเอ้ยขวัญมานะหลานน้า..”นิชาลูบหัวนีน่าอย่างสงสารที่หลานเธอต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย“รีบขึ้นรถแล้วออกไปจากที่นี่กันก่อนดีกว่าครับ”ธีรธรบอกให้ทุกคนขึ้นรถเพราะทางที่ดีที่สุดควรจะออกไปจากที่อย่างรวดเร็ว“ไปค่ะ..”หนามเตยรีบเปิดประตูรถกระบะที่เป็นสี่ประตูให้ณดากับนีน่าขึ้นไปนั่งก่อนเธอจึงขึ้นไปตาม“นั่น..”ปังงงโอ้ยยยยยยนิชาเห็นว่ามีคนกำลังจ่อปืนมาที่พวกเธอโดยที่ยังไม่ทันระวังด้วยความกลัวจึงดึงปืนออกจากหลังของชายหนุ่มที่เขาเหน็บเอาไว้ยิงต้านไปถูกอีกฝ่ายเต็มๆภาพตรงหน้าที่ผู้ชายคนนั้นล้มลงไปทำเอานิชายืนมือสั่นแทบหยุดหายใจอ๊ายยยหนามเตยและนิชาที่นั่งอยู่บนรถเมื่อได้ยินเสียงปืนต่างก็ตกใจกันไปตามๆกัน “คุณ!!”“เฮอะ!!!”“ไปเร็วรีบขึ้นรถ..”ธีรธรถึงกับอึ้งเหมือนกันที่จู่ๆหญิงสาวก็เอาปืนของเขายิงผู้ร้ายอย่างไม่ทันตั้งตัวเขาเห็นอาการเธอตอนนี้ก็รู้เลยว่ากำลังช็อคกับสิ่งที่ตัวเองทำไปเมื่อครู่จึงรีบหยิบปืนจากมือของเธอแ
“คุณพ่อฉัน..มีอะไรเหรอคะ”“คือ...”อคิณตัดสินใจเล่าเรื่องมุกอย่างให้ณดาฟังเขาไม่เพียงแต่เข้ามาในชีวิตของเธอเพื่อทำลายเธอเท่านั้นเรื่องพ่อของเธอที่ประสบปัญหาทำให้ล้มละลายและตรอมใจจนร่างกายทรุดโทรมจนป่วยและเสียไปในที่สุดนั่นก็ฝีมือของเขาอีกเช่นกัน“ทุกอย่างเป็นฝีมือคุณ”ณดาไม่อยากจะเชื่อเพราะที่เธอเคยคิดมีเพียงเธอเท่านั้นที่เป็นเหยื่อให้อคิณแก้แค้นไม่คิดว่าเรื่องธุรกิจพ่อของเธอก็เป็นฝีมือของเขาด้วย“ผมขอโทษ..ผมมันโง่เอง..”อคิณเห็นสีหน้าของหญิงสาวเขาก็เริ่มใจไม่ดี“เพื่อล้างแค้นเท่านั้นคุณไม่เคยสนใจอะไรทั้งนั้นใช่ไหมว่าชีวิตคนที่เป็นเหยื่อของคุณเค้าต้องเจอกับอะไร...”หากมีแค่เพียงเธอเท่านั้นที่ยอมรับผลกรรมนี้เธอก็ยอมรับได้แต่นี่เขาทำเรื่องเลวร้ายกว่าที่เธอคิดเธอรับไม่ได้ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะมีจิตใจที่อาฆาตแค้นได้โหดร้ายขนาดนี้..ถึงจะเป็นเพราะความหูเบาแต่ถ้าเขาหาความจริงให้ละเอียดสักนิดเรื่องแบบนี้คงไม่เกิด“ผมขอโทษ...จริงๆ...คุณจะให้ผมทำอะไรเพื่อชดใช้ผมยอมทุกอย่างและผมจะคืนทุกอย่างให้คุณด้วย”อคิณไม่มีคำพูดไหนดีเท่ากับคำว่าขอโทษเธอแล้วเขารู้สึกผิดจากใจจริงต่อไปนี้ของที่ควรจะเป็นของๆเธอเขา
18.00 น.ไร่อินทร์สรณ์“พ่อเลี้ยงอยู่ไหมคะ”นิชามาเยี่ยมธีรธรเป็นมารยาทเพื่อตอบแทนน้ำใจและดูว่าเขานั้นเป็นอย่างไรบ้างมาถึงบ้านไม้สไตล์โมเดิร์นหลังใหญ่เธอเห็นแม่บ้านกำลังเดินลงมาพอดีจึงถามหาชายหนุ่ม“อยู่ด้านในค่ะคุณนิ”แม่บ้านที่นี่รู้จักหญิงสาวดีเพราะเธอเคยมาที่นี่กับณดาพรางชี้มือเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นบอกกับหญิงสาวว่าพ่อเลี้ยงอยู่ด้านในเธอเองก็จะกลับไปที่พักของเธอเพราะหมดหน้าที่ที่จะทำที่นี่วันนี้แล้ว“อ๋อ...ค่ะ..”นิชารู้ว่าธีรธรอยู่ที่ไหนก็รีบเดินไปหาจะได้รีบเยี่ยมแล้วจะรีบกลับเพราะมันเย็นแล้ว“คุณ..นี่คุณดื่มด้วยเหรอ”หญิงสาวเดินมาเห็นชายหนุ่มกำลังนั่งดื่มไวน์ราคาแพงอยู่เธอก็อดที่จะถามไม่ได้ว่าเขาดื่มของพวกนี้ในขณะที่ร่างกายยังไม่ค่อยจะดีด้วยหรืออย่างไรเธอคิดในใจว่าเขานั้นช่างไม่ดูแลตัวเองเอาเสียเลย“ก็ปกติของผมมีดื่มนิดหน่อยในช่วงเย็นๆเท่านั้น”ธีรธรก็ดื่มของเขาแบบนี้เป็นปกติแทบจะทุกวันแต่ก็ไม่ได้ดื่มมากมายจนเมาไม่รู้เรื่องแค่เรียกเลือดลมก็เท่านั้น“แต่คุณไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอคะ”นิชาไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะตอบเธอหน้าตาเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนี้“ผมไม่ได้เป็นอะไรแล้วแผลก็โอเค.
“คุณยังเจ็บอยู่เดี๋ยวฉันบอกพวกเค้าให้ก็ได้”นิชาเห็นว่าชายหนุ่มแผลยังไม่หายคงขับรถไม่ค่อยถนัดเรื่องแค่นี้เธอบอกให้ก็ได้“อืม..อย่างนั้นก็ได้ขอบคุณนะครับ...คุณจะกลับเลยไหมอยู่เป็นเพื่อนคุยกับผมก่อนสิ”ธีรธรพยักหน้าตอบถึงตอนนี้หญิงสาวจะทานข้าวอิ่มแล้วแต่เขายังไม่อยากให้เธอกลับยังอยากให้เธออยู่เป็นเพื่อนคุยอีกสักหน่อยเพราะเขาไม่มีใครมานั่งทานข้าวด้วยแบบนี้นานแล้ว“นี่มันก็มืดแล้วฉันต้องรีบกลับ...นี่คุณเหงาหรืออะไร”นิชาเห็นว่าที่นี่มันก็เริ่มมืดแล้วเธออยากจะกลับดึกพรางคิดว่าเขาน่าจะเหงาพอมีคนมาทานข้าวด้วยก็ไม่อยากจะให้กลับ“ก็แค่อยากมีเพื่อนนั่งคุยบ้างคุณไม่สะดวกก็ไม่เป็นอะไร”ธีรธรตอบหญิงสาวด้วยสายตาละห้อยเล็กน้อย“อะ..ฉันอยู่ก่อนก็ได้..เออแล้วแผลคุณล้างหรือยัง”นิชาเห็นแก่ที่เขาเคยช่วยเพื่อนเธอเอาไว้จึงยอมใจอ่อนอยู่เป็นเพื่อนคิดเสียว่าทำให้คนๆนึงหายเหงาก็แล้วกันพลันสายตาก็มองไปที่ต้นแขนของเขาอยากจะรู้ว่าวันนี้เขาล้างแผลหรือยังเพราะดุท่าชายหนุ่มคงไม่ใช่คนที่สนใจดูแลตัวเองเท่าไร“เอ่อ..ยังเลย”ธีรธรนึกขึ้นได้ว่าเขาลืมที่จะล้างแผลไปเลย“งั้นเดี๋ยวฉันล้างแผลให้ก็แล้วกัน”นิชาคิดเอาไว้แล้วว
“ฮ่าๆๆ..ต้องอย่างนี้สิ”ธีรธรยกขวดไวน์ราคาแพงเทใส่แก้วที่หญิงสาวยื่นมาให้พอประมาณ“....เอ่อ...ก็รสชาติดีแฮะ..”นิชาสูดดมกลิ่นของไวน์แล้วค่อยๆจิบเมื่อไวน์สัมผัสกับลิ้นของเธอหญิงสาวรู้สึกชอบรสชาติแบบนี้มากถึงกับตาโตเลยทีเดียว“อีกไหมคุณ..”ธีรธรเห็นว่าหญิงสาวน่าจะชอบเพราะเธอเล่นดื่มทีเดียวจะหมดแก้วเลยจึงยื่นจะเทไวน์ในขวดให้เธออีก“อืมม...”นิชาพยักหน้ารับพร้อมยื่นแก้วให้กับชายหนุ่มเธอไม่คิดว่าของแบบนี้มันจะอร่อยได้เหมือนกันครึ่งชั่วโมงต่อมา“คุณ..ไหวหรือเปล่า..เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้าน”ธีรธรเห็นหญิงสาวดื่มเข้าไปหลายแก้วอยู่เหมือนกันจนตอนนี้เธอนั้นเริ่มที่จะนั่งอึนหน้าแดงตาเยิ้มอย่างเห็นได้ชัดเขาเลยคิดว่าคงจะต้องเป็นเขาแล้วที่พาเธอไปส่งที่บ้านหากขับรถกลับเองคงไม่ดีแน่ชายหนุ่มเข้าไปพยุงตัวของหญิงสาวโดยใช้แขนอีกข้างที่ยังใช้การได้อยู่ตัวเธอเล็กกว่าเขมากจึงใช้แขนข้างเดียวหิ้วขึ้นมาให้ลุกขึ้นได้อย่างสบาย“อย่ามาแตะตัวฉันนะ...คุณมันจอมเจ้าชู้ใครอยู่ใกล้ก็อันตราย”นิชากำลังอยู่ในอาการมึนเมาตอนนี้สติเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วเมื่อมองเห็นคนที่กำลังถึงเนื้อถึงตัวกับเธออยู่ก็รีบผละออกแถมยังต่อว่าอ
“เอ่อ..ขอโทษนะคะคุณธรอยู่ไหมคะ..”ณดาเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับย่าน้อยเมื่อเธอเห็นแม่บ้านสองคนกำลังยืนคุยกันอยู่จึงส่งเสียงทักถามหาธีรธรว่าอยู่หรือเปล่า“เอ่อ..คือ..นี่ค่ะ”แม่บ้านสองคนหันกลับมาหาหญิงสาวพร้อมแยกตัวออกจากกันและชี้ไปที่คนที่หญิงสาวกำลังถามหา“นิ..”“ยัยนิ..ตายๆ..ย่าจะเป็นลม”ภาพของทั้งสองปรากฏต่อสายตาของณดาและย่าน้อยทำเอาทั้งคู่อึ้งกันไปตามๆกันย่าน้อยเองเห็นภาพนั้นก็แทบเป็นลมในหัวคิดไปในทางที่ไม่ดีไปแล้วเพราะภาพตรงหน้ามันยากมากที่จะทำให้เธอคิดเป็นอื่นเธอแทบจะเป็นลมล้มพับดีที่ณดาประคองเธอนั่งลงก่อน“คุณย่าคะ..คุณย่านั่งก่อนค่ะ”ณดารีบประคองย่าน้อยนั่งลงที่โซฟาเพราะดูท่าย่าน้อยนั้นน่าจะยืนไม่ไหวเธอพยายามคิดในแง่ดีว่านิชาคงจะมีคำตอบให้ย่าน้อยได้สบายใจ“เดี๋ยวหนูไปเอายาดมมาให้นะคะ”แม่บ้านเห็นว่าหญิงชราจะเป็นลมจึงรีบวิ่งไปเอายาดมมาให้“ขอบคุณค่ะ”“อื้มม..อืออ...หนักจังเลยอะไรเนี่ย..เห้ยยย”นิชางัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงเอะอะโวยวายแถมพอเธอจะลุกยังรู้สึกว่ามีอะไรหนักๆมาทับที่ตัวของเธอเอาไว้อีกด้วยเมื่อเห็นว่าเป็นอะไรทับเธออยู่จึงรีบผละตัวออกทันที“อืม..คุณ..”ธีรธรเมื่อร