ตอนที่11

3 วันต่อมา

บ้านอคิณ

“คุณอาสวัสดีครับ”

อคิณรู้ว่าเคลวินจะมาหาเขาที่บ้านเลยเตรียมต้อนรับเอาไว้แล้ว

“เป็นยังไงบ้างคิณได้เรื่องอะไรบ้างหรือเปล่า”

เมื่อมาถึงบ้านชายหนุ่มเคลวินก็ถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทันที

“ยังเลยครับ”

ตอนนี้อคิณยังไม่ได้เบาะแสอะไรทั้งนั้นเพราะคนร้ายกระทำงานทุกอย่างไม่ให้เหลือหลักฐานแม้แต่นิดเดียว

“แล้วเราได้ไปขัดขาใครไว้บ้างไหมลองนึกดูดีๆ”

เคลวินพยายามพูดให้อคิณนึกให้ออกว่าตัวเองนั้นไปขัดผลประโยชน์ใครบ้างหรือเปล่าถึงได้เจอเหตุการณ์แบบนี้

“อืมม..ก็ไม่มีนะครับ”

อคิณยังนึกไม่ออกว่าเขาจะไปขัดผลประโยชน์ของใครเพราะเขาทำงานมาหลายปีเขารู้ว่าอะไรควรสู้อะไรควรถอยจึงไม่ค่อยมีปัญหากับใครในเรื่องงาน

“แล้วเรื่องที่เราไปประมูลที่แข่งกับพวกของธกฤษล่ะ”

เคลวินจำได้ว่าชายหนุ่มเคยมีปัญหาเรื่องการประมูลที่ครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้กับพวกบริษัทเล็กๆเขาจึงยกขึ้นมาเป็นประเด็น

“ผมจะลองให้คนของผมสืบดูอีกทีครับ”

อคิณคิดว่าพวกของธกฤษถึงจะดูไม่ค่อยพอใจเขาในตอนนั้นแต่เขาก็ดูออกว่าพวกของธกฤษคงไม่กล้าทำอะไรคนอย่างเขาแน่นอนแต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธเคลวินว่าจะตัดประเด็นนี้ออก

“อืมม..ยังไงก็ระวังตัวด้วยล่ะ”

เคลวินตบไหล่ของชายหนุ่มเบาๆเตือนให้เขาระวังตัวเอาไว้ก่อนจงดี

วันต่อมา

“เรื่องมันเป็นยังไงวะ..ทำไมดูเครียดๆ”

คริสโตเฟอร์เห็นเพื่อนของเขาทำหน้าเครียดตั้งแต่เข้ามาที่บริษัทแล้วเขาจะปล่อยให้เพื่อนเขาเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ไม่อย่างนั้นคงไม่มีสมาธิทำงานกันพอดี

“มีอะไรที่ทำให้แปลกใจนิดหน่อยว่ะ..”

เรื่องที่อคิณนั้นรู้มาจากนักสืบทำให้เขานั้นแอบผิดหวังในใจนิดหน่อยแต่เรื่องนี้เขายังไม่ได้บอกใครแม้กระทั่งตำรวจ

“เล่าให้ฉันฟังได้แกจะได้สบายใจขึ้นมาหน่อย”

“คือ..”

อคิณตัดสินใจเล่าเรื่องที่เขาได้รู้มาให้กับเพื่อนสนิทของเขาได้ฟังแต่ให้เก็บเรื่องนี้ให้เงียบที่สุดเท่าที่จะเงียบได้เพราะเขายังต้องหาข้อมูลเหตุจูงใจของคนที่กระทำแบบนี้กับเขาอีกหลายอย่าง

บ้านณดา

20.30 น.

หลังจากที่เกิดเรื่องวันนั้นกว่าณดาจะทำใจหายกลัวได้ก็เล่นเอานอนผวากันอยู่สองสามคืนเลยทีเดียวแต่มีบางอย่างที่ทำให้เธอยิ้มออกกับเรื่องนี้ก็ตอนที่ชายหนุ่มปกป้องเธอนั่นเองภาพที่งดึงไปกอดเธออยู่ที่อกทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างมากและบางทียิ่งเธอคิดถึงมันใจก็แอบสั่นแปลกๆแต่ก็ต้องบอกตัวเองเอาไว้ว่าอย่ากลับไปรู้สึกดีกับเขาเพียงเพราะเรื่องแค่นี้สิ่งที่เขาทำกับเธอมันมากเกินจะอภัยและก็ดีแล้วที่เขานั้นกลับไปเสียที

วันต่อมา

“มันเกิดอะไรขึ้น”

ณดาต้องมีเรื่องปวดหัวแต่เช้าก่อนที่จะเข้ามาปรึกษากับเพื่อนเธอที่ออฟฟิศของโฮมสเตย์

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันทุกคนที่จองไว้ยกเลิกกันหมด”

นิชาก็ไม่รู้สาเหตุเหมือนกันเพราะเกิดกรณีแบบนี้น้อยมากๆและทางที่พักของพวกเธอก็ใช้วิธีเชื่อใจลูกค้าโดยไม่เก็บค่าที่พักล่วงหน้าอีกด้วย

“อาจจะเป็นเพราะข่าวว่ามีการยิงกันเกิดขึ้นที่นี่หรือเปล่า”

หนามเตยแอบคิดว่าหรือคนที่จะมาเที่ยวนั้นเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย

“ไม่น่าใช่นะใครจะรู้เรื่องนี้เงียบจะตายที่เกิดเหตุก็ไม่ได้ใกล้กับผู้คนด้วย”

ณดาคิดว่ามันไม่น่าใช่เพราะเรื่องที่เธอไปเจอมานั้นไม่มีใครรู้

“แล้วจะเอายังไงกันดี”

หนามเตยไม่คิดว่ามันจะมีปัญหาแบบนี้เกิดขึ้นหนักขนาดนี้แต่ห้องสองห้องเธอยังพอรับได้แต่นี่รวดเดียวหมดเลยแบบนี้เธอก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน

“เราต้องเปลี่ยนระบบการจองใหม่แล้วหละจะใช้วิธีเชื่อใจลูกค้าแบบนี้คงไม่ได้คงต้องให้จ่ายครึ่งนึงก่อน”

นิชาคิดว่าระบบแบบเดิมของการจองที่พักเธออยากจะปรับใหม่ทั้งหมดไม่อย่างนั้นคนที่เสียเปรียบทุกอย่างก็คือพวกเธอเอง

“ฉันเห็นด้วยนะ...”

หนามเตยเองก็เห็นด้วยกับนิชาเหมือนกัน

“อืมม..เอางี้ไหมเดี๋ยวฉันจะโทรหาคุณคิณดูเผื่อเค้าจะช่วยเราได้”

นิชานึกถึงอยู่คนนึงที่เธอคิดว่าเขาน่าจะช่วยพวกเธอได้และเธอก็เก็บนามบัตรของเขาเอาไว้อย่างดีอีกด้วย

“ตัวเค้าเองยังโดนไล่ยิงขนาดนั้นคงจะเอาลูกค้าเค้ามาพักที่นี่หรอกนะ”

หนามเตยคิดว่าชายหนุ่มคงเห็นว่าที่นี่ไม่ปลอดภัยแล้วเป็นใครก็ไม่อยากให้ลูกค้าตัวเองมาเสี่ยงอันตรายแล้วบริษัทของเขาเสียหายไปด้วยหรอก

“ไม่ลองก็ไม่รู้นี่นา”

นิชาคิดว่าอคิณคงไม่ใช่คนแบบนั้นเธอยังต้องขอลองที่จะคุยกับเขาก่อนหากไม่ได้ดั่งคิดก็ค่อยว่ากันอีกที

“แกว่าไงนิด”

หนามเตยหันไปถามณดาเพราะเธอรู้สึกว่าณดานั้นไม่อยากจะขอความช่วยเหลือจากอคิณเท่าไร

“แล้วแต่พวกแกเลย”

ในใจณดาเองก็สองจิตสองใจไม่อยากจะขอความช่วยเหลือจากคนแบบนั้นแต่ในเมื่อเธอกำลังเผชิญกับปัญหาที่ไม่ใช่ปัญหาของเธอคนเดียวเธอก็ต้องแล้วแต่เพื่อนของเธอจะตัดสินใจแล้วเพราะเธอก็หาวิธีที่ดีกว่าที่นิชาคิดไม่ได้

กรุงเทพมหนานคร

บริษัทXXX

“ฉันฝากงานที่นี่ด้วยนะ”

วันนี้อคิณเข้ามาในบริษัทของเขาที่ทำร่วมกับเพื่อนตั้งแต่เช้าเพราะเขาต้องการเคลียงานให้เสร็จและจะเข้าไปที่บริษัทใหญ่ที่เขาดำรงตำแหน่งรองประธานต่อ

“อืม..แล้วแกจะเข้าไปที่ศุภวรเกียรติอีกเหรอวะ”

คริสโตเฟอร์ยังรู้สึกห่วงๆเพื่อนของเขาที่จะเข้าไปที่นั่นหลังจากที่ได้รู้เรื่องราวอะไรมา

“อืม..ก็ทำตัวให้ปกติ”

อคิณอยากจะทำตัวให้เป็นปกติในช่วงนี้

“ยังไงก็ระวังตัวด้วยฉันยังอยากให้แกเป็นประธานบริษัทที่นี่อยู่นะ”

“...ไว้ใจฉันน่า...”

 อคิณไม่ปล่อยให้ตัวเองอยู่ในที่อันตรายนานอยู่แล้วเขาคิดว่าเขาเอาตัวรอดกับเรื่องนี้ได้หนักกว่านี้เขาก็เจอมาแล้ว

“เรื่องที่มีคนติดต่อมาล่ะ”

คริสโตเฟอร์ถามถึงเรื่องที่มีคนจากโฮมสเตย์อุ่นรักโทรมาขอความช่วยเหลือเพื่อนของเขาจะว่ายังไง

“นายก็จัดการตามที่พวกเขาขอก็แล้วกัน”

ไม่มีอะไรแปลกไปกว่าที่คิดเรื่องคนที่จองที่พักหรือยกเลิกเขาต้องการให้เป็นแบบนี้อยู่แล้ว

“โอเค”

คริสโตเฟอร์พยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่เพื่อนของเขาบอกแต่ก่อนอื่นเขาต้องหาข้อมูลสถานที่แห่งนี้ก่อน