ตอนที่10

วันต่อมา

ร้านอาหารXXX

“ตกลงคุณจะไปไหนตัดสินใจได้หรือยังคะ”

ณดาออกมากับชายหนุ่มตั้งแต่เช้าจนตอนนี้เกือบจะเที่ยงแล้วเขายังพาเธอขับรถตะลอนหาที่เที่ยวไม่ได้เสียทีจนตอนนี้ก็มาจบอยู่ที่ร้านอาหารเพราะต้องหาอะไรรองท้องเมื่อเห็นว่าใกล้จะเที่ยงแล้ว

“อืม...ผมขอทานข้าวให้เสร็จก่อนแล้วเดี๋ยวจะบอกนะ..คุณทานเลยมื้อนี้ผมเลี้ยง”

อคิณยังหาเรื่องแกล้งหญิงสาวอยู่ไม่เลิกเพราะเมื่อวานเธอเองที่มีลูกเล่นที่จะหลบหน้าเขาก่อน

“หื้มมม”

ณดาถึงกับถอนหายใจยอมทานข้าวก่อนตามที่เขาบอกเพราะเธอก็เริ่มที่จะหิวแล้วเหมือนกันเมื่อเช้าเธอเองก็ไม่ได้ทานอะไรรองท้องมาด้วย

1 ชั่วโมงผ่านไป

“ผมว่าผมชักอยากจะพักแล้วสิไม่อยากเที่ยวแล้ว”

หลังจากนั่งที่ร้านอาหารกันมาได้ร่วมชั่วโมงแล้วอคิณก็เอ่ยปากกับหญิงสาวว่าเขาเริ่มไม่อยากจะเที่ยวแล้ว

“ตกลงคุณจะเอายังไง”

ณดาคิ้วขมวดเป็นปมถามชายหนุ่มให้แน่ใจว่าเขาจะเอายังไงกันแน่เพราะออกมาตั้งครึ่งค่อนวันแล้วก็ยังไม่ได้ที่เที่ยว

“กลับดีกว่า”

อคิณตอบหญิงสาวด้วยสีหน้าทะเล้นเล็กน้อย

“...........”

//ทำไมเป็นคนแบบนี้กันนะ//

ณดาอดที่จะส่งสายตามมองค้อนให้อีกฝ่ายไม่ได้เธออยากจะฉีกเนื้อเขาเป็นชิ้นๆเสียเหลือเกิน

“ผมรู้สึกว่ามีคนตามเรามา”

ขณะที่อคิณขับรถออกมาจากร้านอาหารได้สักพักเขาก็รู้สึกว่ามีรถคันนึงพยายามที่จะตามเขามาอยู่ตลอดเวลาไม่ได้จี้ให้เห็นแต่ก็คอยตามอยู่ห่างๆจนเขาผิดสังเกต

“อะไรนะคะ..รถมันก็ขับตามกันปกติได้อยู่แล้วนี่คะ”

ณดาไม่เข้าใจว่าเขาจะมาระแวงอะไรกับแค่รถที่ขับตามมา

“ผมว่าผมดูออก..งั้นผมจะลองจอดข้างทางให้คุณดูว่ารถคันนั้นจะขับเลยไปหรือจะจอดตามผม”

อคิณดูออกว่าอะไรคือปกติหรืออะไรผิดปกติเขาจึงลองดูว่ามันเป็นอย่างที่เขาพูดจริงหรือเปล่า

“เอ่อ..เค้าจะตามเรามาทำไม”

ณดาเห็นเป็นไปตามที่ชายหนุ่มพุดเธอก็เริ่มใจไม่ดีเพราะเธอไม่รู้ว่าคนพวกนั้นมีจุดประสงค์อะไร

“ผมก็ไม่รู้..แถวนี้ก็ไม่ค่อยมีบ้านคนด้วย..เอางี้ผมจะขับไปให้พ้นจากช่วงป่านี้ให้เร็วที่สุดคุณก็เกาะรถเอาไว้ให้ดีๆล่ะ”

อคิณดูว่าทุกอย่างมันค่อนข้างไม่น่าไว้ใจเขาเลยต้องหนีจากจุดนี้ให้เร็วที่สุด

“อืมม..โอเค”

ณดาพยักหน้ากับชายหนุ่มอย่างกังวลตอนนี้เธอก็มีเขาเป็นที่พึ่งเดียวแล้วในสถานการณ์แบบนี้

“บ้าเอ้ยยย”

อคิณเห็นว่ารถคันนี้ตามเขาอย่างไม่ลดละดูท่าพวกมันก็คงจะรู้แล้วว่าเขารู้ตัวและยิ่งมองไปข้างทางก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะถึงจุดที่มีบ้านคนหรืออะไรให้เขาได้ขอความช่วยเหลือเลย

“.......”

//คุณพระคุณเจ้าขอให้ลูกมีชีวิตรอดปลอดภัยด้วยนะเจ้าคะลูกยังต้องเลี้ยงดูลูก//

ณดาเกาะรถเอาไว้แน่นหลับตาภาวนาในใจให้เรื่องนี้ผ่านไปได้ด้วยดีเพราะเธอไม่อยากจะมาเป็นอะไรตอนนี้

ปังงงง

“อ๊ายยยย”

ไม่นานณดาก็ต้องลืมตาขึ้นกรีดร้องด้วยความตกใจที่จู่ๆมีเสียงปืนดังขึ้นมา

เอี๊ยยยยดด

อคิณเบรกล้อตายเพราะรถคันที่ตามเขามาขับตัดหน้ากะทันหัน

“หาอะไร...”

ณดาไม่รู้ว่าชายหนุ่มกำลังควานหาอะไรอยู่ในลิ้นชักรถของเขาในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้

“นี่ไง”

ปังงงงงง ปังงงงงง

“ลงจากรถแล้ววิ่งตามผมมา”

อคิณเปิดประตูแล้วยิงสกัดคนที่กำลังลงมาจากรถพร้อมบอกให้หญิงสาวลงตามเขามาตอนที่คงต้องหนีเข้าป่ากันก่อนไม่อย่างนั้นเขาและเธอก็ต้องเป็นฝ่ายเสียเปรียบเพราะคนที่จะทำร้ายเป็นชายฉกรรจ์ทั้งสี่คนเขาคิดว่านี่คงไม่ใช่การปล้นของโจรกระจอกแน่นอนเพราะดูจากการยิงปืนคงหมายจะเอาชีวิตคนในรถเป็นแน่

ปังงงง

“อ๊ายยยย”

อคิณพาณดาวิ่งเข้ามาในป่าด้านหลังก็มีพวกผู้ชายกลุ่มนั้นไล่ยิงพวกเขาทั้งสองอยู่ไม่ขาด

“มานี่”

อคิณเห็นว่าหญิงสาวเอาแต่วิ่งไปกรี๊ดไปไม่ได้วิ่งเป็นที่เป็นทางเขาจึงต้องรั้งมือของเธอเอาไว้ไม่อย่างนั้นคงหนีคนพวกนั้นไม่ทันแน่

“คุณคิณเราจะเป็นอะไรไหมพวกเค้าเป็นใคร”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน...เงียบก่อน”

อคิณพาหญิงสาวเข้ามายืนหลบพร้อมโอบตัวเธอเอาไว้แนบอกตรงที่มีต้นไม้กำบังมิดชิดหลังจากที่ไม่เห็นพวกนั้นตามมาแล้วณดากลัวจนตัวสั่นเป็นลูกนกจนชายหนุ่มรับรู้จึงกระชับกอดเธอเอาไว้แน่นเขาไม่แน่ใจว่าพวกนั้นต้องการอะไรจากเขากันแน่

ทางด้านคนร้าย

“เฮ้ยย..กลับโว้ยนายสั่งเอาแค่เตือนพอ”

ชายฉกรรจ์ทั้งสี่ไม่ได้ตั้งใจจะตามทั้งสองอย่างเอาเป็นเอาตายแค่ต้องการขู่ให้อคิณได้รู้ว่ามีคนจ้องทำร้ายให้ระแวงเล่นๆเฉยๆเท่านั้น

10 นาทีต่อมา

“เราออกไปกันเถอะ..”

อคิณเห็นว่าคนพวกนั้นหายไปพักใหญ่แล้วจึงจะพาหญิงสาวกลับไปที่รถ

“แล้วพวกนั้นล่ะคุณ”

ณดายังคงระแวงว่าจะเจอคนพวกนั้นอยู่เลยไม่อยากจะออกไปตอนนี้

“มันน่าจะไม่อยู่แล้วหละ”

อคิณคิดว่าคนที่ตามยิงเขาคงจะไม่อยู่แล้วหากคิดจะยิงพวกเขาเอาชีวิตจริงๆคงไม่หยุดตามยิ่งทำให้เขากังวลว่าคนพวกนี้เป็นคนของใครกันแน่พฤติกรรมแบบนี้เหมือนต้องการที่จะข่มขู่ให้เขาได้ระแวงเล่นๆ

3 ชั่วโมงต่อมา

โฮมสเตย์

“โอเคไหมนิด”

“อืมม”

นิชาได้รู้เรื่องตอนที่เพื่อนของเธอกลับมาจากโรงพักเรียบร้อยแล้วเธอไม่คิดว่าเพื่อนเธอจะต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่ากลัวแบบนี้ด้วยจึงได้แต่กอดปลอบเพราะรู้ว่าเพื่อนเธอยังคงขวัญผวากับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่

“ผมต้องกลับก่อนนะครับทุกคนเสร็จธุระแล้วผมจะมาใหม่นะครับ”

อคิณจำต้องกลับไปกรุงเทพก่อนเพราะเขาต้องหาความจริงเรื่องนี้ให้ได้ว่าใครเป็นคนสั่งการ

“ค่ะ...พวกเราเสียใจนะคะที่มันเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น”

นิชารู้สึกไม่สบายใจเมื่อที่นี่มีเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นนอกจากจะทำให้คนที่นี่ขวัญผวากันแล้วถ้าหากข่าวนี้แพร่งพรายออกไปใครเขาจะอยากมาเที่ยวที่นี่ขนาดอคิณยังต้องกลับก่อนกำหนดเลย