“เดี๋ยวครับ...คือผมอยากจะซื้อของมาแจกเด็กๆโรงเรียนแถวๆนี้พอมีใครจะพาผมไปซื้อได้บ้างครับ”
อคิณไม่รอให้หญิงสาวเดินกลับไปก่อนเขาต้องการที่จะเจอณดาตอนนี้เลยคิดแผนอะไรออก
“งั้นเดี๋ยวถ้านิดมาแล้วนิจะบอกเธอให้นะคะ”
นิชาเห็นชายหนุ่มนอกจากจะหล่อแล้วยังจิตใจดีอีกหากณดากลับมาแล้วเธอก็จะต้องกำชับให้เพื่อนเธอดูแลเขาอย่างดีเลย
“ครับผมจะรอนะครับ”
อคิณตอบหญิงสาวด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มแต่ในใจเขาระรื่นยิ่งกว่าใบหน้าเพราะทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคิด
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
“นิดมาพอดีเลย”
นิชาเห็นณดามาถึงพอดีเลยรีบไปคุยเรื่องลูกค้าที่เข้ามาพักใหม่
“มีอะไรเหรอ”
ณดาไปส่งลูกสาวของเธอที่โรงเรียนเสร็จก็รีบมาที่น่าทันทีแปลกใจเล็กน้อยที่เพื่อนเธอดูจะมีอะไรตื่นเต้นถึงได้มีสีหน้าแบบนั้น
“มีลูกค้ามาพักที่นี่เค้าเห็นนิดจากในคลิปก็เลยอยากให้นิดเป็นคนพาเค้าเที่ยวแล้วอีกอย่างเขาเป็นถึงเจ้าของบริษัททัวร์เลยนะเค้าบอกว่าชอบที่นี่แล้วจะพาลกทัวร์มาลงด้วย”
“จริงเหรอ?”
ณดาดีใจกับคำบอกของเพื่อนเธออย่างมากเธอยินดีอย่างยิ่งที่จะเป็นคนพาลูกค้าเที่ยวเธอคิดว่าหากเธอทำให้ลูกค้าประทับใจได้โฮมสเตย์ของเธอคงเงินเข้าไม่ขาดแน่
“ใช่..แล้วตอนนี้เค้าก็อยากจะหาซื้อของไปแจกเด็กๆที่โรงเรียนแถวนี้เลอยากให้นิดพาไปหน่อย”
“ได้สิ..บ้านไหนเหรอ”
ณดายินดีช่วยเรื่องนี้อยู่แล้วเธอไม่คิดค่าจ้างเพิ่มด้วยพรางคิดว่าลูกค้าคนนี้ต้องเป็นคนที่ใจดีมากแน่
“บ้านที่8..”
“โอเคเดี๋ยวฉันรีบไป”
เมื่อได้รู้ว่าลูกค้าคนดังกล่าวอยู่บ้านหลังไหนณดาก็รีบจ้ำอ้าวไปทันที
“อ้าวนิด...ฌ..เฮ้อ..จะรีบไปไหนยังไม่ได้บอกชื่อเลย”
นิชาลืมไปเลยว่ายังไม่ได้บอกชื่อกับเพื่อนเธอเพราะมัวแต่ตื่นเต้นจะเรียกตอนนี้ก็ไม่ทันเสียแล้วท่าทางเพื่อนเธอก็จะรีบมากเหมือนกันหญิงสาวคิดว่าทั้งสองคงจะรู้จักกันตอนเจอกันเอง
“บ้านที่8..เอ่อ..ชื่อล่ะ.ลืมถามนิมาอีกเรา”
ณดาเดินมาเกือบถึงหน้าบ้านของลูกค้าแล้วแต่เธอก็ดันลืมถามชื่อลูกค้าจากเพื่อนเธอมาอีกแต่ก็ไม่เป็นไรอีกไม่นานเธอก็จะรู้จักลูกค้าเธอเอง
ก๊อกกๆๆ
ณดาเคาะประตูบ้านของลูกค้าเมื่อมาถึงเธอฉีกยิ้มกว้างรออีกฝ่ายอย่างเป็นมิตร
แกร๊ก
“สวัสดีครับ”
อคิณรู้ว่าจะต้องเป็นณดาที่มาเคาะประตูบ้านเขาเปิดประตูออกได้ก็เปรยยิ้มทักทายหญิงสาวด้วยท่าทีสบายอารมณ์
“เอ่อะ..”
//ทำไมเขาโผล่มาที่นี่กันนะ//
ณดาถึงกับตัวชาวาบทำอะไรไม่ถูกรอยยิ้มที่ยิ้มกว้างเมื่อครู่ก็หุบลงทันทีขาทั้งสองข้างก้าวถอยหลังพร้อมกึ่งวิ่งกึ่งเดินกลับไปที่ออฟฟิศอย่างรวดเร็ว
“คุณ....เดี๋ยวสิคุณ”
อคิณรู้ว่าทำไมหญิงสาวถึงมีอาการแบบนั้นซึ่งมันก็เป็นที่น่าพอใจกับเขาอย่างมาก
“....”
//หนี..ฉันต้องหนี//
ในหัวของหญิงสาวตอนนี้คือทำยังไงก็ได้ให้ไปให้ไกลจากผู้ชายคนนี้ให้เร็วที่สุด
“เดี๋ยวๆนิดนี่มันอะไรกัน”
นิชาเห็นเพื่อนเธอวิ่งหน้าตื่นเข้ามาหาเธอจึงรีบดึงมือเพื่อนเธอเอาไว้อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพื่อนเธอถึงได้มีอาการเป็นเช่นนี้
“ฉันไม่รับลูกค้าคนนี้”
ณดาเอ่ยปากกับเพื่อนเธอพร้อมส่ายหัวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล
“ดูท่าคุณนิดไม่อยากจะบริการผมนะครับ”
อคิณที่วิ่งตามหญิงสาวมาติดๆเอ่ยกับนิชาอย่างประชดว่าเพื่อนของเธอนั้นดูท่าจะไม่อยากที่จะบริการลูกค้าอย่างเขาเสียแล้ว
“นิดแกเป็นอะไร...เดี๋ยวคุณคิณนั่งรอก่อนนะคะนิขอคุยกับนิดสักเดี๋ยว”
นิชากระซิบกับเพื่อนเธออย่างสงสัยพร้อมบอกให้ชายหนุ่มนั่งรอด้านหน้าก่อนเพราะเธอจะขอเคลียร์กับเพื่อนของเธอก่อนที่ลูกค้าวีไอพีของเธอจะไม่ประทับใจ
“ได้ครับ”
อคิณนั่งรออย่างว่าง่ายคิดว่ายังไงหญิงสาวก็ต้องได้ไปกับเขาอยู่ดีมีหรือจะทิ้งลูกค้าคุณภาพแบบเขา
ทางด้านนิชา
“แกเป็นอะไรนิดนั่นลูกค้าคนสำคัญเลยนะ...แกเคยมีปัญหาอะไรกับเค้ามาก่อนหรือเปล่า”
นิชาดูไม่ออกเลยตอนนี้ว่าเพื่อนเธอเป็นอะไรกันแน่หรือมีที่แว้บมาในใจของเธอตอนนี้ก็คงจะเพื่อนเธอนั้นต้องมีปัญหาอะไรกับอคิณมาก่อน
“อ..เอ่อ..เปล่า”
ณดารีบตอบปฏิเสธเพราะเธอไม่อยากให้ใครรู้เรื่องราวในอดีตของเธอกับเขา
“เปล่าแล้วทำไมหนีเค้ามาแบบนั้นล่ะ..หรือแกเครียด”
นิชาก็ยังงงหนักเข้าไปอีกเมื่อเรื่องที่เธอคิดมันไม่ใช่
“เปล่า”
ณดาส่ายหัวเป็นระวิงสีหน้าของเธอก็ยังดูมีความกังวลอยู่เช่นเดิม
“อะไรก็เปล่า...เอางี้แกทำใจสบายๆก่อนยิ้มกว้างๆ...แล้วคิดไว้ว่าคุณคิณคือคนที่จะนำเงินนำทองมาสู่โฮมเตรย์ของเราแกต้องบริการเค้าอย่างดีที่สุดคิดซะว่าทำเพื่อทุกคนที่นี่”
นิชาไม่อยากเซ้าซี้อะไรเพื่อนเธออีกแล้วสิ่งที่เธอทำได้ตอนนี้ก็คือช่วยพูดให้เพื่อนเธอผ่อนคลายแล้วนึกถึงงานตรงหน้านี้ก่อนว่ามันสำคัญขนาดไหนถ้าหากเพื่อนเธอไม่ยินดีที่จะบริการชายหนุ่มเธอก็อยากให้เพื่อนเธอคิดเสียว่าเป็นการทำเพื่อพวกเธอทุกคนที่นี่เพราะดูท่าอคิณจะไม่อยากให้ใครมาบริการแทนด้วย
“อืม.ก็ได้”
เมื่อณดานึกถึงกิจการของเธอหญิงสาวจึงจำใจยอมตกลงแต่โดยดี
“อย่างนั้นแหละ..ไป...ออกไปหาคุณคิณกัน”
นิชาโล่งอกไปทีที่อย่างน้อยเพื่อนเธอก็ยอมฟังที่เธอพูด
“อืมม..”
//ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ//
ณดาเดินตามนิชาออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยเธอไม่อยากจะหันไปมองหน้าคนที่นั่งรออยู่ด้านนอกเลยด้วยซ้ำ
“นิดพร้อมจะพาคุณคิณไปแล้วค่ะ”
นิชาเดินออกมาจากห้องหลังจากที่คุยกับณดาเรียบร้อยแล้วเธอเดินเข้าไปหาอคิณด้วยสีหน้ายิ้มแย้มบอกข่าวดีกับเขาว่าเพื่อนเธอพร้อมที่จะพาเขาไปทุกที่ที่อยากไปแล้ว
“ดีเลยครับงั้นไปกันเลย”
อคิณรีบลุกขึ้นพร้อมเดินนำหญิงสาวไปที่รถของเขาที่จอดอยู่ที่ลานจอดรถของที่นี่ทันที
“เชิญครับ”
ชายหนุ่มเปิดประตูรถหรูของเขาให้หญิงสาวได้เข้าไปนั่งด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ให้หญิงสาวนั้นระแวงเขาเล่น
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะหนูนิด”
หลังจากที่ขับรถออกมาได้สักพักแล้วอคิณก็หาเรื่องคุยกับหญิงสาวอยากรู้ว่าปฏิกิริยาของเธอเมื่ออยู่กับเขาสองต่อสองจะเป็นแบบไหน
“ไม่ได้อยากเจอค่ะ”
ณดาตอบคำถามชายหนุ่มสั้นๆโดยที่ไม่มองอีกฝ่าย
“แต่ผมอยากเจอคุณใจจะขาด”
อคิณยังหาคำพูดกวนโมโหเธออยู่เรื่อยยิ่งเธอไม่อยากเจอเขาก็จะคอยวนเวียนอยู่ในชีวิตของเธอไม่ให้ได้เป็นสุขกันเลยทีเดียวณดาพยายามนับเลขในใจเพื่อไม่ให้เธอโมโหไปมากกว่านี้และพยายามไม่สนใจคำพูดของเขา
“ทางข้างหน้าเลี้ยวซ้ายค่ะ”ทางด้านหน้าเป็นทางแยกหญิงสาวจึงรีบบอกทางชายหนุ่มก่อนที่จะถึง“นี่คุณคิณจะพานิดไปที่ไหนทำไมไม่ไปทางที่นิดบอกคะ”ณดาเริ่มอยู่ไม่สุขเมื่อชายหนุ่มพาเธอออกนอกเส้นทางไม่ไปตามทางที่เธอบอกเธอรู้สึกไม่ค่อยไว้ใจเขาตั้งแต่คราแรกแล้วตอนนี้เขาก็เลี้ยวรถเข้ามาในบ้านไม้เรือนไทยหลังหนึ่งที่ดูแล้วไม่น่าจะมีคนอยู่ด้านในให้เธอร้องขอความช่วยเหลือด้วย“จะพาคุณไปรื้อฟื้นวันวานไง..”อคิณตอบหญิงสาวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นพร้อมจอดรถที่หน้าบ้านของเขาที่ซื้อเอาไว้ก่อนหน้านี้“เลวที่สุด”ณดาไม่คิดว่าชายหนุ่มจะทำเรื่องเลวๆแบบนี้กับเธอได้อีกเขาเห็นเธอเป็นตัวอะไรกันแน่เธอรีบเปิดประตูรถและรีบวิ่งหนีหมายจะออกไปที่ถนนใหญ่ให้เร็วที่สุด“จะไปไหน”“อื้อ...อ่อยย”คนตัวเล็กขาสั้นอย่างเธอหรือจะไวเท่าคนตัวโตขายาวๆที่ก้าวไม่กี่ทีก็ถึงตัวเธออย่างเขาชายหนุ่มรวบตัวหญิงสาวพร้อมเอามือปิดปากของเธอเอาไว้ก่อนจะพาเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็วพลั้กเมื่อเข้าห้องมาได้อคิณก็โยนหญิงสาวลงที่เตียงอย่างไม่ถนอมและล็อกประตูมิดชิด“ไอ้บ้า”หญิงสาวอดที่จะสบถด่าคนตรงหน้าออกมาไม่ได้ที่เขาเห็นเธอเป็นที่ระบายความใคร่หรืออย่างไรแคว
บ้านณดาอคิณอุ้มหญิงสาวเข้ามานอนในห้องนอนของเธอเขารู้สึกสะดุดตากับรูปเด็กทารกที่ติดไว้ทั่วห้องหรืออาจจะเป็นลูกของเธอเพราะเขาสังเกตุเห็นหญิงสาวมีแผลผ่าตัดที่หน้าท้องอยู่ด้วย“รูปใครเหรอ”“ส่งฉันเสร็จคุณก็กลับไปได้แล้ว”ณดาไม่อยากตอบไม่อยากให้เขารับรู้ว่าคนในรูปเป็นใครเธออยากให้เขาไปให้พ้นๆหน้าเธอให้เร็วที่สุดโฮมสเตย์16.00 น.“อ้าวคุณคิณกลับมาแล้วเหรอคะนิดเป็นยังไงบ้างคะลำบากคุณคิณแย่เลย”นิชาเห็นอคิณกลับมาก็รีบเดินไปต้อนรับเพราะเธอค่อนข้างเกรงใจเขาที่เป็นแขกแทนที่คนที่นี่จะคอยดูแลเขากลับต้องมาคอยดูแลเพื่อนเธอเสียอย่างนั้นพร้อมถามถึงอาการของเพื่อนเธอว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า“เธอมีอาการเพลียๆนิดหน่อยครับ”อคิณไม่รู้จะตอบอาการของหญิงสาวยังไงดีเอาจากที่เขาเห็นก่อนกลับก็แล้วกัน“น้านิขาสวัสดีค่ะ...”นีน่าที่เดินมาพร้อมกับหนามเตยเพราะหนามเตยพึ่งจะไปรับกลับจากโรงเรียนเมื่อมาถึงก็รีบสวัสดีนิชาเช่นเดิมที่เคยทำอยู่ทุกวัน“อ้าวนีน่ามาแล้วเหรอคะ..สวัสดีคุณลุงสิคะ”นิชาเข้าไปกอดหลานสาวพร้อมให้เธอนั้นยกมือสวัสดีชายหนุ่มดวงตาของสาวน้อยทำเอาอคิณยืนนิ่งจ้องเด็กหญิงอย่างไม่วางสายตา“สวัสดีค่ะคุณลุง...ค
“คุณแม่บอกว่าถ้านีน่าเป็นเด็กดีเรียนหนังสือเก่งๆคุณพ่อก็จะกลับมาหานีน่าค่ะ”เด็กหญิงพูดไปตามคำที่แม่ของเธอเคยบอกอย่างไร้เดียงสา“อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง..นีน่าทำได้อยู่แล้วค่ะสู้ๆนะคะ”ถึงชายหนุ่มจะเป็นคนใจแข็งอย่างไรแต่สิ่งที่เด็กหญิงพูดออกมาเมื่อครู่ก็ทำให้เขาอดหดหู่ใจไม่ได้เหมือนกันเขาไม่อยากเซ้าซี้เรื่องนี้กับเธอต่อจึงเปลี่ยนเป็นให้กำลังใจเด็กหญิงแทน“นี่แกคุณคิณอะไรนี่เค้าก็ดูอ่อนโยนดีเนอะ..ดูเข้ากับน่าดีด้วย”หนามเตยยืนมองทั้งสองคุยกันอยู่ข้างๆกับนิชาเธอฉีกยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นชายหนุ่มคุยกับหลานของเธออย่างเป็นกันเองแถมดูน่ารักทั้งคู่อีกด้วย“...อืมม...”นิชาเองก็จับจ้องสายตาไปที่สองคนนั้นเหมือนกันแต่มีบางอย่างทำให้เธอค่อนข้างแปลกใจจึงมองอย่างพินิจพิจารณา“นิ..แกเป็นอะไร”หนามเตยเห็นเพื่อนเธอเงียบไปจึงต้องสะกิดเพราะเห็นว่ามัวแต่เหม่อลอยอยู่แบบนั้น“อ๋อ..เปล่าไม่มีอะไร”นิชาต้องรีบตอบว่าไม่มีอะไรแต่อันที่จริงแล้วภาพเมื่อครู่ที่อคิณคุยเล่นกับนีน่านั้นทั้งสองมีความคล้ายในอะไรหลายๆอย่างทั้งรอยยิ้มสายตาและหน้าตาที่เธอก็พึ่งจะสังเกตว่าหลานเธอเหมือนกับชายหนุ่มมากเรื่องนี้ที่ทำให้เธอแปลกใจ
21.30 น.แกร๊ก..กุก..กัก“เสียงอะไร”ณดารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงกุกกักภายในห้องของเธอจึงเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียง“คุณคิณ..อื้อออ”ณดาเบิกตาโพรงเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเธอเป็นใครหนำซ้ำยังโดนเขาใช้มือหนาปิดปากลากออกไปจากเตียงอีกต่างหากเธอไม่คิดว่าเขาจะกล้ามาหาเธอถึงที่นี่ในเวลานี้จึงไม่ได้เตรียมตัวหาอะไรป้องกันเอาไว้ก่อน“บอกผมมาเดี๋ยวนี้ว่านีน่าเป็นลูกใคร??”อคิณเค้นถามหญิงสาวอย่างตรงไปตรงมากับสิ่งที่เขาต้องการรู้“ออกไปจากบ้านเดี๋ยวนี้นะ”ณดาไม่อยากจะคิดว่าสิ่งที่เธอกลัวมันจะเกิดขึ้นเธอไม่อยากให้เขาสงสัยอะไรมากไปกว่านี้จึงรีบไล่เขากลับไปให้เร็วที่สุด“ไม่ตอบก็ได้...ถ้าวันนึงสิ่งที่ผมคิดมันเป็นเรื่องจริงผมจะมาทวงสิทธิ์ของผม”อคิณยังไม่ยอมแพ้ยิ่งหญิงสาวมีอาการตื่นกลัวเช่นนี้เขายิ่งมั่นใจว่าเรื่องที่เขาสงสัยมันจะเป็นเรื่องจริง“ความจริงอะไร”ในใจณดาตอนนี้ไม่ดีเอาเสียเลย“ความจริงที่นีน่าเป็นลูกของผมน่ะสิ...”อคิณพ่นคำพูดที่ทำให้เธอนั้นกลัวเขาเข้าไปอีก“อื้มม”ชายหนุ่มก้มลงบดจูบหญิงสาวด้วยความสะใจครู่หนึ่งจึงปล่อยเธอจากพันธนาการของเขา“ผมไปก่อนแล้วพรุ่งนี้เจอกันนะครับ...”ว
วันต่อมาร้านอาหารXXX“ตกลงคุณจะไปไหนตัดสินใจได้หรือยังคะ”ณดาออกมากับชายหนุ่มตั้งแต่เช้าจนตอนนี้เกือบจะเที่ยงแล้วเขายังพาเธอขับรถตะลอนหาที่เที่ยวไม่ได้เสียทีจนตอนนี้ก็มาจบอยู่ที่ร้านอาหารเพราะต้องหาอะไรรองท้องเมื่อเห็นว่าใกล้จะเที่ยงแล้ว“อืม...ผมขอทานข้าวให้เสร็จก่อนแล้วเดี๋ยวจะบอกนะ..คุณทานเลยมื้อนี้ผมเลี้ยง”อคิณยังหาเรื่องแกล้งหญิงสาวอยู่ไม่เลิกเพราะเมื่อวานเธอเองที่มีลูกเล่นที่จะหลบหน้าเขาก่อน“หื้มมม”ณดาถึงกับถอนหายใจยอมทานข้าวก่อนตามที่เขาบอกเพราะเธอก็เริ่มที่จะหิวแล้วเหมือนกันเมื่อเช้าเธอเองก็ไม่ได้ทานอะไรรองท้องมาด้วย1 ชั่วโมงผ่านไป“ผมว่าผมชักอยากจะพักแล้วสิไม่อยากเที่ยวแล้ว”หลังจากนั่งที่ร้านอาหารกันมาได้ร่วมชั่วโมงแล้วอคิณก็เอ่ยปากกับหญิงสาวว่าเขาเริ่มไม่อยากจะเที่ยวแล้ว“ตกลงคุณจะเอายังไง”ณดาคิ้วขมวดเป็นปมถามชายหนุ่มให้แน่ใจว่าเขาจะเอายังไงกันแน่เพราะออกมาตั้งครึ่งค่อนวันแล้วก็ยังไม่ได้ที่เที่ยว“กลับดีกว่า”อคิณตอบหญิงสาวด้วยสีหน้าทะเล้นเล็กน้อย“...........”//ทำไมเป็นคนแบบนี้กันนะ//ณดาอดที่จะส่งสายตามมองค้อนให้อีกฝ่ายไม่ได้เธออยากจะฉีกเนื้อเขาเป็นชิ้นๆเสียเหลือเก
3 วันต่อมาบ้านอคิณ“คุณอาสวัสดีครับ”อคิณรู้ว่าเคลวินจะมาหาเขาที่บ้านเลยเตรียมต้อนรับเอาไว้แล้ว“เป็นยังไงบ้างคิณได้เรื่องอะไรบ้างหรือเปล่า”เมื่อมาถึงบ้านชายหนุ่มเคลวินก็ถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทันที“ยังเลยครับ”ตอนนี้อคิณยังไม่ได้เบาะแสอะไรทั้งนั้นเพราะคนร้ายกระทำงานทุกอย่างไม่ให้เหลือหลักฐานแม้แต่นิดเดียว“แล้วเราได้ไปขัดขาใครไว้บ้างไหมลองนึกดูดีๆ”เคลวินพยายามพูดให้อคิณนึกให้ออกว่าตัวเองนั้นไปขัดผลประโยชน์ใครบ้างหรือเปล่าถึงได้เจอเหตุการณ์แบบนี้“อืมม..ก็ไม่มีนะครับ”อคิณยังนึกไม่ออกว่าเขาจะไปขัดผลประโยชน์ของใครเพราะเขาทำงานมาหลายปีเขารู้ว่าอะไรควรสู้อะไรควรถอยจึงไม่ค่อยมีปัญหากับใครในเรื่องงาน“แล้วเรื่องที่เราไปประมูลที่แข่งกับพวกของธกฤษล่ะ”เคลวินจำได้ว่าชายหนุ่มเคยมีปัญหาเรื่องการประมูลที่ครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้กับพวกบริษัทเล็กๆเขาจึงยกขึ้นมาเป็นประเด็น“ผมจะลองให้คนของผมสืบดูอีกทีครับ”อคิณคิดว่าพวกของธกฤษถึงจะดูไม่ค่อยพอใจเขาในตอนนั้นแต่เขาก็ดูออกว่าพวกของธกฤษคงไม่กล้าทำอะไรคนอย่างเขาแน่นอนแต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธเคลวินว่าจะตัดประเด็นนี้ออก“อืมม..ยังไงก็ระวังตัวด้วยล่ะ”เคล
บริษัทศุภวรเกียรติก๊อกๆๆ“คุณอาครับ”“อ้าวคิณ..มีอะไรหรือเปล่า”เคลวินเห็นอคิณเข้ามากะทันหันแบบไม่ได้ตั้งตัวเอกสารที่อยู่ในมือของเขาที่กำลังแผ่อ่านอยู่อย่างเคร่งเครียดนั้นเขาก็เก็บมันเข้าลิ้นชักไปในทันทีแต่สายตาอันว่องไวของอคิณนั้นก็ยังมิวายเห็นว่าเขาเก็บแฟ้มเอกสารอยู่พอดี“พอดีผมจะชวนน้องเคทไปเที่ยวด้วยกันบริษัททัวร์ของผมกำลังจะพาคนไปเที่ยวที่เชียงรายพอดีครับ”“ลองโทรหาน้องดูสิเห็นว่าช่วงนี้ก็ยังไม่มีแพลนไปไหนนะ”“อ๋อ..ครับ”หลังจากที่อคิณคุยเรื่องนี่เสร็จเขาก็ออกไปทำเอาเคลวินสงสัยว่าทำไมเรื่องแค่นี้ถึงไม่โทรถามกันซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่ทำง่ายมากแต่ชายหนุ่มกลับมาถามกับเขาให้เสียเวลา2 วันต่อมา“พรุ่งนี้คุณคิณเค้าก็จะพาลูกค้าของเขามาพักที่นี่แล้ว...ทุกอย่างก็พร้อมหมดแล้วฉันดีใจที่สุดเลยแก”หลังจากที่นิชาติดต่อไปวันนั้นอคิณก็ตอบรับที่จะช่วยเหลือพวกเธอทันทีนิชาเลยเห็นเขาเป็นพ่อพระในสายตาเธอไปเลยตอนนี้“ขอให้เค้าไม่มีจุดประสงค์อะไรเหอะนะ”ณดายังระแวงชายหนุ่มไม่หายเธอไม่คิดว่าเขาจะช่วยพวกเธอฟรีๆคงจะต้องมีแผนอะไรมาแกล้งเธออีกแน่นอน“อาจจะหวังหัวใจแกก็ได้นะ”“นิชาอดแซวเพื่อนเธอเรื่องนี้ไม่ไ
14.30 น.“เคทขอตัวสักเดี๋ยวนะคะพี่คิณ”เคทเธอรีนเหมือนคับคล้ายคับคลาว่าเธอจะเห็นคนที่เคยรู้จักจึงขอตัวอคิณเดินเข้าไปหาสิ่งที่คาใจอยู่ทันที“พี่นิดคะ”เคทเธอรีนตัดสินใจเรียกหญิงสาวที่กำลังเดินหันหลังให้เธออยู่“...คะ??..”ณดาที่กำลังเตรียมตัวขับรถไปรับลูกสาวของเธอที่โรงเรียนเมื่อได้ยินใครบางคนเรียกชื่อเธอก็รีบหันกลับหลังมาอย่างรวดเร็วเมื่อหันกลับมาเธอก็เห็นหญิงสาวหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มรูปร่างผมสูงกว่าเธอนิดหน่อยเธอไม่คุ้นตากับคนๆนี้นักแต่ไม่รู้ว่าทำไมหญิงสาวคนนี้จึงรู้จักชื่อเธอ“เคทไงคะ”เคทเธอรีนรู้ว่าณดาคงจำเธอไม่ได้เพราะตอนที่เธอเจอณดาตอนนั้นเธอพึ่งจะอยู่มัธยมต้นเป็นเด็กหญิงตัวอ้วนกลมใส่แว่นหนาที่เธอได้เจอกับณดาก็เพราะณดานั้นกลับมาจากเมืองนอกมาเที่ยวบ้านในเวลาสั้นๆเท่านั้น“น้องเคท..”เมื่อหญิงสาวตรงหน้าบอกชื่อกับเธอหญิงสาวก็นึกขึ้นได้ทันทีว่าคนตรงหน้าของเธอคือเคทเธอรีนลูกสาวคนเดียวของเคลวินหุ้นส่วนของพ่อเธอในตอนที่พ่อของเธอยังมีชีวิตอยู่“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะแล้วพี่นิดมาทำอะไรที่นี่คะ”เคทเธอรีนดีใจที่พี่สาวของเธอจำเธอได้เมื่อได้รู้กันแล้วว่าใครเป็นใครเธอก็เอ่ยปากถามสารทุกข์สุขดิบ