ตอนที่5

“เดี๋ยวครับ...คือผมอยากจะซื้อของมาแจกเด็กๆโรงเรียนแถวๆนี้พอมีใครจะพาผมไปซื้อได้บ้างครับ”

อคิณไม่รอให้หญิงสาวเดินกลับไปก่อนเขาต้องการที่จะเจอณดาตอนนี้เลยคิดแผนอะไรออก

“งั้นเดี๋ยวถ้านิดมาแล้วนิจะบอกเธอให้นะคะ”

นิชาเห็นชายหนุ่มนอกจากจะหล่อแล้วยังจิตใจดีอีกหากณดากลับมาแล้วเธอก็จะต้องกำชับให้เพื่อนเธอดูแลเขาอย่างดีเลย

“ครับผมจะรอนะครับ”

อคิณตอบหญิงสาวด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มแต่ในใจเขาระรื่นยิ่งกว่าใบหน้าเพราะทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคิด

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

“นิดมาพอดีเลย”

นิชาเห็นณดามาถึงพอดีเลยรีบไปคุยเรื่องลูกค้าที่เข้ามาพักใหม่

“มีอะไรเหรอ”

ณดาไปส่งลูกสาวของเธอที่โรงเรียนเสร็จก็รีบมาที่น่าทันทีแปลกใจเล็กน้อยที่เพื่อนเธอดูจะมีอะไรตื่นเต้นถึงได้มีสีหน้าแบบนั้น

“มีลูกค้ามาพักที่นี่เค้าเห็นนิดจากในคลิปก็เลยอยากให้นิดเป็นคนพาเค้าเที่ยวแล้วอีกอย่างเขาเป็นถึงเจ้าของบริษัททัวร์เลยนะเค้าบอกว่าชอบที่นี่แล้วจะพาลกทัวร์มาลงด้วย”

“จริงเหรอ?”

ณดาดีใจกับคำบอกของเพื่อนเธออย่างมากเธอยินดีอย่างยิ่งที่จะเป็นคนพาลูกค้าเที่ยวเธอคิดว่าหากเธอทำให้ลูกค้าประทับใจได้โฮมสเตย์ของเธอคงเงินเข้าไม่ขาดแน่

“ใช่..แล้วตอนนี้เค้าก็อยากจะหาซื้อของไปแจกเด็กๆที่โรงเรียนแถวนี้เลอยากให้นิดพาไปหน่อย”

“ได้สิ..บ้านไหนเหรอ”

ณดายินดีช่วยเรื่องนี้อยู่แล้วเธอไม่คิดค่าจ้างเพิ่มด้วยพรางคิดว่าลูกค้าคนนี้ต้องเป็นคนที่ใจดีมากแน่

“บ้านที่8..”

“โอเคเดี๋ยวฉันรีบไป”

เมื่อได้รู้ว่าลูกค้าคนดังกล่าวอยู่บ้านหลังไหนณดาก็รีบจ้ำอ้าวไปทันที

“อ้าวนิด...ฌ..เฮ้อ..จะรีบไปไหนยังไม่ได้บอกชื่อเลย”

นิชาลืมไปเลยว่ายังไม่ได้บอกชื่อกับเพื่อนเธอเพราะมัวแต่ตื่นเต้นจะเรียกตอนนี้ก็ไม่ทันเสียแล้วท่าทางเพื่อนเธอก็จะรีบมากเหมือนกันหญิงสาวคิดว่าทั้งสองคงจะรู้จักกันตอนเจอกันเอง

“บ้านที่8..เอ่อ..ชื่อล่ะ.ลืมถามนิมาอีกเรา”

ณดาเดินมาเกือบถึงหน้าบ้านของลูกค้าแล้วแต่เธอก็ดันลืมถามชื่อลูกค้าจากเพื่อนเธอมาอีกแต่ก็ไม่เป็นไรอีกไม่นานเธอก็จะรู้จักลูกค้าเธอเอง

ก๊อกกๆๆ

ณดาเคาะประตูบ้านของลูกค้าเมื่อมาถึงเธอฉีกยิ้มกว้างรออีกฝ่ายอย่างเป็นมิตร

แกร๊ก

“สวัสดีครับ”

อคิณรู้ว่าจะต้องเป็นณดาที่มาเคาะประตูบ้านเขาเปิดประตูออกได้ก็เปรยยิ้มทักทายหญิงสาวด้วยท่าทีสบายอารมณ์

“เอ่อะ..”

//ทำไมเขาโผล่มาที่นี่กันนะ//

ณดาถึงกับตัวชาวาบทำอะไรไม่ถูกรอยยิ้มที่ยิ้มกว้างเมื่อครู่ก็หุบลงทันทีขาทั้งสองข้างก้าวถอยหลังพร้อมกึ่งวิ่งกึ่งเดินกลับไปที่ออฟฟิศอย่างรวดเร็ว

“คุณ....เดี๋ยวสิคุณ”

อคิณรู้ว่าทำไมหญิงสาวถึงมีอาการแบบนั้นซึ่งมันก็เป็นที่น่าพอใจกับเขาอย่างมาก

“....”

//หนี..ฉันต้องหนี//

ในหัวของหญิงสาวตอนนี้คือทำยังไงก็ได้ให้ไปให้ไกลจากผู้ชายคนนี้ให้เร็วที่สุด

“เดี๋ยวๆนิดนี่มันอะไรกัน”

นิชาเห็นเพื่อนเธอวิ่งหน้าตื่นเข้ามาหาเธอจึงรีบดึงมือเพื่อนเธอเอาไว้อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพื่อนเธอถึงได้มีอาการเป็นเช่นนี้

“ฉันไม่รับลูกค้าคนนี้”

ณดาเอ่ยปากกับเพื่อนเธอพร้อมส่ายหัวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล

“ดูท่าคุณนิดไม่อยากจะบริการผมนะครับ”

อคิณที่วิ่งตามหญิงสาวมาติดๆเอ่ยกับนิชาอย่างประชดว่าเพื่อนของเธอนั้นดูท่าจะไม่อยากที่จะบริการลูกค้าอย่างเขาเสียแล้ว

“นิดแกเป็นอะไร...เดี๋ยวคุณคิณนั่งรอก่อนนะคะนิขอคุยกับนิดสักเดี๋ยว”

นิชากระซิบกับเพื่อนเธออย่างสงสัยพร้อมบอกให้ชายหนุ่มนั่งรอด้านหน้าก่อนเพราะเธอจะขอเคลียร์กับเพื่อนของเธอก่อนที่ลูกค้าวีไอพีของเธอจะไม่ประทับใจ

“ได้ครับ”

อคิณนั่งรออย่างว่าง่ายคิดว่ายังไงหญิงสาวก็ต้องได้ไปกับเขาอยู่ดีมีหรือจะทิ้งลูกค้าคุณภาพแบบเขา

ทางด้านนิชา

“แกเป็นอะไรนิดนั่นลูกค้าคนสำคัญเลยนะ...แกเคยมีปัญหาอะไรกับเค้ามาก่อนหรือเปล่า”

นิชาดูไม่ออกเลยตอนนี้ว่าเพื่อนเธอเป็นอะไรกันแน่หรือมีที่แว้บมาในใจของเธอตอนนี้ก็คงจะเพื่อนเธอนั้นต้องมีปัญหาอะไรกับอคิณมาก่อน

“อ..เอ่อ..เปล่า”

ณดารีบตอบปฏิเสธเพราะเธอไม่อยากให้ใครรู้เรื่องราวในอดีตของเธอกับเขา

“เปล่าแล้วทำไมหนีเค้ามาแบบนั้นล่ะ..หรือแกเครียด”

นิชาก็ยังงงหนักเข้าไปอีกเมื่อเรื่องที่เธอคิดมันไม่ใช่

“เปล่า”

ณดาส่ายหัวเป็นระวิงสีหน้าของเธอก็ยังดูมีความกังวลอยู่เช่นเดิม

“อะไรก็เปล่า...เอางี้แกทำใจสบายๆก่อนยิ้มกว้างๆ...แล้วคิดไว้ว่าคุณคิณคือคนที่จะนำเงินนำทองมาสู่โฮมเตรย์ของเราแกต้องบริการเค้าอย่างดีที่สุดคิดซะว่าทำเพื่อทุกคนที่นี่”

นิชาไม่อยากเซ้าซี้อะไรเพื่อนเธออีกแล้วสิ่งที่เธอทำได้ตอนนี้ก็คือช่วยพูดให้เพื่อนเธอผ่อนคลายแล้วนึกถึงงานตรงหน้านี้ก่อนว่ามันสำคัญขนาดไหนถ้าหากเพื่อนเธอไม่ยินดีที่จะบริการชายหนุ่มเธอก็อยากให้เพื่อนเธอคิดเสียว่าเป็นการทำเพื่อพวกเธอทุกคนที่นี่เพราะดูท่าอคิณจะไม่อยากให้ใครมาบริการแทนด้วย

“อืม.ก็ได้”

เมื่อณดานึกถึงกิจการของเธอหญิงสาวจึงจำใจยอมตกลงแต่โดยดี

“อย่างนั้นแหละ..ไป...ออกไปหาคุณคิณกัน”

นิชาโล่งอกไปทีที่อย่างน้อยเพื่อนเธอก็ยอมฟังที่เธอพูด

“อืมม..”

//ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ//

ณดาเดินตามนิชาออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยเธอไม่อยากจะหันไปมองหน้าคนที่นั่งรออยู่ด้านนอกเลยด้วยซ้ำ

“นิดพร้อมจะพาคุณคิณไปแล้วค่ะ”

นิชาเดินออกมาจากห้องหลังจากที่คุยกับณดาเรียบร้อยแล้วเธอเดินเข้าไปหาอคิณด้วยสีหน้ายิ้มแย้มบอกข่าวดีกับเขาว่าเพื่อนเธอพร้อมที่จะพาเขาไปทุกที่ที่อยากไปแล้ว

“ดีเลยครับงั้นไปกันเลย”

อคิณรีบลุกขึ้นพร้อมเดินนำหญิงสาวไปที่รถของเขาที่จอดอยู่ที่ลานจอดรถของที่นี่ทันที

“เชิญครับ”

ชายหนุ่มเปิดประตูรถหรูของเขาให้หญิงสาวได้เข้าไปนั่งด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ให้หญิงสาวนั้นระแวงเขาเล่น

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะหนูนิด”

หลังจากที่ขับรถออกมาได้สักพักแล้วอคิณก็หาเรื่องคุยกับหญิงสาวอยากรู้ว่าปฏิกิริยาของเธอเมื่ออยู่กับเขาสองต่อสองจะเป็นแบบไหน

“ไม่ได้อยากเจอค่ะ”

ณดาตอบคำถามชายหนุ่มสั้นๆโดยที่ไม่มองอีกฝ่าย

“แต่ผมอยากเจอคุณใจจะขาด”

อคิณยังหาคำพูดกวนโมโหเธออยู่เรื่อยยิ่งเธอไม่อยากเจอเขาก็จะคอยวนเวียนอยู่ในชีวิตของเธอไม่ให้ได้เป็นสุขกันเลยทีเดียวณดาพยายามนับเลขในใจเพื่อไม่ให้เธอโมโหไปมากกว่านี้และพยายามไม่สนใจคำพูดของเขา