ตอนที่ 47 เจ้าความรัก 25+

(ZELYN)

ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก…~

วันนี้ฉันมาหาหมอเป็นวันแรกก็ได้ฟังเสียงหัวใจลูกเลย เพราะตอนนี้ฉันท้องได้ 10 สัปดาห์แล้ว

“เป็นไงบ้างคะหมอ”

ฉันกังวลมากเพราะ10สัปดาห์ที่ผ่านมาฉันไม่ได้ดูแลตัวเองเลย ใช้ชีวิตแบบคนปกติค่อนไปทางผาดโผน

“แข็งแรงดีครับทั้งสองถุงการตั้งครรภ์เลย”

“สะ สองหรอคะ”

ฉันกับพี่พายุมองหน้ากัน ตอนซาวด์หน้าท้องหมอไม่เห็นบอกเลยฉันเองก็มองไม่ออกหมอชี้อะไรให้ดูก็ดูแค่บอกว่าลูกแข็งแรงฉันก็สบายใจแล้ว

“พี่ธัน!! หมายความว่า”

“กรรมพันธุ์ทำงานทั้งสองฝ่ายแกได้ลูกแฝดพายุ”

พี่หมอเฉลยทำคนที่อยากมีลูกมากอย่างพี่พายุยิ้มไม่หุบ ส่วนฉันก็ดีใจแหละแต่มันจะดูแปลกๆไหมที่จะมีคนหน้าเหมือนกันสามคู่เดินอยู่ในบ้าน

“ดีใจขนาดนั้นเลยหรอคะ พี่พายุรู้ตัวไหมว่าตัวเองยังไม่หุบยิ้มเลยตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล”

“ก็คิดไม่ถึงว่าจะมีวันนี้ เพราะพี่คิดมาตลอดว่าความสัมพันธ์ของเรามันเป็นไปไม่ได้เรื่องลูกก็เลยถูกตีตกไปทั้งๆพี่ก็อยากมีมากๆ พอได้มีแล้ว…”

พี่พายุเอามือมาลูบท้องฉันอยู่ๆน้ำตาเขาก็ไหล ผู้ชายมาดขรึมระเบียบจัดวางแผนทุกอย่างในชีวิตกำลังร้องไห้กับชีวิตน้อย ๆในท้องฉัน

“ร้องไห้อีกแล้ว งั้นถ้าเมื่อก่อนคิดว่าเราเป็นไปไม่ได้พี่พายุไม่คิดจะมองผู้หญิงคนอื่นเลยหรอคะหรือว่าลองแล้ว”

ฉันพยายามเปลี่ยนอารมณ์พี่พายุตั้งแต่ฉันท้องอาการฉันปกติทุกอย่างแต่เป็นพี่พายุที่อ่อนไหวไปกับทุกอย่าง

“ไม่เคยลอง แล้วก็ไม่คิดจะลองผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ในใจพี่มาตลอดคือซีรีนคนเดียว”

“ขอบคุณนะคะว่าที่แด็ดดี้”

คิดไม่ออกว่าต้องอดทนขนาดไหนตลอดเวลา27ปี ที่มีผู้หญิงเข้าหาตลอดเวลาแต่เขาก็เลือกที่จะไม่มองใครนอกจากฉัน ทั้งๆที่เขาคิดว่าเราเป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ

“พี่รักซีรีนมากๆนะ รักลูกอีกสองคนด้วย”

“ซีรีนก็รักพี่พายุรักลูกด้วยเหมือนกัน”

ฉันโน้มคอพี่พายุลงมาจูบให้รางวัลว่าที่คุณพ่อที่อดทนเพื่อให้เรามีทุกวันนี้ อีกไม่กี่เดือนก็ได้อยู่กันแบบสี่คนแล้ว

(หลายสัปดาห์ต่อมา)

“ค่อยๆเดินนะซีรีน”

“อย่าเดินเยอะนะลูก”

“ค่ะ คุณพ่อคุณแม่”

ตั้งแต่ทุกคนรู้ว่าฉันท้องและยิ่งท้องแฝดด้วย ไม่ว่าฉันจะทำอะไรจะเดินไปไหนต้องมีคนประกบและพูดเตือนตลอดไม่เว้นแม้แต่คุณพ่อพี่พายุ

ส่วนงานยิ่งไม่ต้องพูดถึงพี่พายุสั่งหยุดยาวจนกว่าจะคลอดทิ้งภาระทั้งหมดให้พารันกับซีนายพูดแล้วก็สงสาร

“แต่งตัวจะไปไหนแต่เช้าครับ”

“วันนี้มีนัดพาออแกไนท์เข้าไปดูสถานที่กับลองชุดแต่งงานค่ะ ก็เลยว่าจะออกไปแต่เช้า”

“ทำไมไม่เห็นบอกพี่เลย”

“ก็แค่พาออแกไนท์เข้าไปดูสถานที่เองค่ะ”

“แค่นั้น แต่ซีรีนก็ต้องเดินเยอะอยู่ดี”

“ทำไงได้ล่ะคะพี่พายุก็มีประชุมสำคัญ ไม่ต้องห่วงนะคะตอนไปหาพี่หมอครั้งล่าสุดทุกอย่างก็ปกติดีเดินแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อีกอย่างอาร์ตี้จะไปด้วย”

“ให้พนักงานทำแทนไม่ได้หรอ”

“ได้ยังไงล่ะคะ งานแต่งครั้งเดียวในชีวิตซีรีนไม่อยากให้มีอะไรผิดผลาด”

นับถอยหลังอีกไม่กี่วันแล้วออแกไนท์เริ่มทยอยจัดเตรียมงานกันคร่าวๆ ที่ต้องเริ่มเร็วเพราะงานมันค่อนข้างใหญ่ถ้าไปทำตอนวันสุดท้ายคงไม่ทันแน่ๆ

วันนี้ที่ฉันจะไปดูก็คือโครงต่างๆ อย่างเช่นเวทีวางจริงๆตรงไหนและก็แบล็คดรอปต่างๆ ส่วนพวกดอกไม้สดวันจริงถึงเอามาลง

“งั้นซีรีนไปลองชุดก่อนช่วงเช้าแล้วพี่จะรีบประชุมให้เสร็จ ตอนไปดูออแกไนท์ทำงานจะได้ไปด้วยกัน”

“พี่พายุจะประชุมเสร็จทันหรอคะ”

“ไม่ทันก็ไม่สนแล้ว”

ฉันพึ่งเคยเห็นพี่พายุไม่สนงาน ทั้งๆที่วันนี้ประชุมสำคัญมากเพราะกำลังจะต่อสัญญากับบริษัทพาร์ทเนอร์

(PHAYU)

ตั้งแต่ซีรีนท้อง ผมก็ไม่ค่อยเป็นอันทำงานเลยมันห่วงแบบไม่มีสาเหตุ ทั้งๆที่ตอนไปตรวจครรภ์ทุกครั้งหมอจะบอกว่าเจ้าจิ๋วแข็งแรงมากๆก็ตาม

“ผมต้องการจบการประชุมให้เร็วที่สุด”

“คะ ครับบอส”

“ผมอ่านเอกสารที่ทางนู้นยื่นมาแล้ว ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ดังนั้นเราจะเลื่อนการต่อสัญญาออกไปก่อน ระหว่างนี้ก็ปล่อยข่าวไปด้วยคัดพาร์ทเนอร์ใหม่ถ้าดีก็เปลี่ยนเลย”

“พะ พี่พายุจะจบเร็วแบบนี้เลยหรอคะ”

พาขวัญแย้งพร้อมกับหน้างงๆของคนในห้องประชุม ที่ผมจบการประชุมใหญ่ไวมากๆทั้งๆที่มันควรจะไปจบตอนเย็นๆเหมือนทุกครั้ง

“ทำไม??! หรือทุกคนไม่เห็นด้วย”

“ไม่ใช่ค่ะ”

“งั้นก็จบ แยก!!”ทำงานอย่าให้มันซับซ้อนจบเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี

ผมรีบออกจากบริษัทตรงไปรับซีรีนที่ร้านชุดเจ้าสาว เพราะถึงเธอจะใช้ชุดเก่าของคุณแม่แต่ไซส์ตัวต่างกันก็ต้องปรับแก้และซ่อมแซมชุดบางจุด

“พี่พายุมาแล้วหรอคะ”

“เพื่อนซีรีนล่ะ”

“กลับไปแล้วค่ะ มันมีงานด่วน”

“แล้วเสร็จหรือยัง”

“ค่ะ แต่ยังเอาชุดกลับไม่ได้เพราะต้องเอาตรงที่เย็บเข้าเมื่อครั้งที่แล้วออก เหมือนท้องจะไม่ใหญ่แต่พอใส่ชุดมันแน่นมากเลย”

“แก้ได้ใช่ไหม”

“ได้สิคะ”

ผมเป็นห่วงทั้งคนใส่และคนที่อยู่ข้างในท้องไม่อยากให้รัด ถ้าแก้ให้ซีรีนใส่ไม่ได้ก็ซื้อชุดสำเร็จรูปไปเลย

หลังเสร็จจากร้านชุดแต่งงานเราก็มาต่อกันที่โรงแรมที่เราจะจัดงานแต่งงาน จริงๆก็เป็นโรงแรมของบ้านซีรีนนั่นแหละเพราะใหญ่ที่สุดในกรุงเทพแล้ว

“พิธีไหนที่ต้องนั่งกับพื้นนานๆตัดออกไปเลย”

“พี่พายุ”

หมอบอกไม่ให้ซีรีนเกร็งท้องนานๆแล้วการใส่ชุดไทยนั่งพื้น ก็จะนั่งท่าอื่นไม่ได้เลยนอกจากพับเพียบ

ผมตัดออกทุกพิธีจนเหลือแค่ตอนสวมแหวนเพราะมันจำเป็นจริงๆ แต่ผมก็จะทำให้มันสั้นที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ก่อนกลับซีรีนขอแวะขึ้นไปหาพี่ซีนหน่อยนะคะ ตั้งแต่มีเจ้าจิ๋วว่าที่คุณลุงยังไม่ได้กลับบ้านเลย”

“อืม..”

ผมพาซีรีนขึ้นไปหาไอ้ซีน แต่ก็แอบหงุดหงิดที่โรงแรมมันไม่มีลิฟต์ส่วนตัวเหมือนบริษัทผมทำให้เราต้องใช่ลิฟต์ร่วมกับพนักงานทั่วไป

“ยัยน้องรัก!!”

ไอ้ซีนพอเห็นซีรีนก็รีบเดินมากอด ทักทายน้องสาวและเลื่อนลงไปหาหลาน ช่วงนี้มันลงไปช่วยงานไอ้สองคนที่ภูเก็ตแทนซีรีนด้วย

“พาหลานมาหาค่ะ”

“ยัยน้อง!! พี่ดีใจจริงๆนะ”

ไอ้ซีนจับที่ท้องซีรีนสภาพมันก็เหมือนผม ดีใจจนพูดไม่ออกก็หลานคู่แรกของทั้งสองตระกูลอ่ะเนอะ

ซีรีนอยู่คุยกับไอ้ซีนซักพักผมก็พากลับเพราะซีรีนออกมาตั้งแต่เช้าแล้วควรได้พักผ่อนบ้าง

“เหนื่อยไหมครับ ม่ามี๊พาออกเที่ยวทั้งวัน”

ผมก้มลงไปพูดกับลูกเพราะซีรีนออกไปตั้งแต่เช้ากว่าจะกลับถึงบ้านก็เย็นทำนู่นทำนี่กว่าจะได้พักจริงๆก็ค่ำ

“ไม่เหนื่อยหรอกค่ะเพราะปาป๊าประคองจนแทบจะอุ้มม่ามี๊อยู่แล้ว”

“ที่ทำก็เพราะห่วง”

“รู้ค่ะ ถึงได้ยอมให้ทำโดยไม่ว่าอะไร”

ซีรีนบีบแก้มผมแล้วดึงไปดึงมาเหมือนหมันเขี้ยว ซึ่งผมก็ยอมให้เธอทำชอบมากๆเวลาซีรีนจับร่างกาย

“ท้องม่ามี๊เล็กจังเลยอยู่กันตั้งสองคนอึดอัดไหมครับลูก แต่ยังไม่ต้องรีบออกมานะอยู่จนกว่าพวกหนูจะแข็งแรง ปาป๊าอยู่ทางนี้จะขุนให้ม่ามี๊กินเยอะๆ”

ผมล้มตัวลงนอนบนตักซีรีนแล้วหันหน้าเข้าท้องคุยกับลูกแบบนี้ทุกวัน

“ตอนนี้ยังไม่มีใครได้ยินเสียงพี่พายุหรอกนะคะ”

“ตอนนี้ไม่ได้ยินพี่ก็จะพูดไปเรื่อยๆจะพูดอยู่แบบนี้แหละจนกว่าเจ้าจิ๋วของปาป๊าจะได้ยิน”

“ได้หรอคะ ซีรีนต้องฟังพี่พายุพูดคนเดียวไปอีก6เดือนเลยหรอ เบื่อแย่เลย”

“เบื่อก็ต้องอดทนเพราะหลังจากนี้เราจะไม่ได้ห่างกันเลยซักคืน ไม่ว่าพี่จะไปไหนพี่ก็จะเอาซีรีนไปด้วย แต่ถ้าซีรีนไปไม่ได้พี่ก็ไม่ไป”

“แค่ฟังก็รู้สึกยุ่งยากแล้ว”

ซีรีนส่ายหน้า ตอนซีรีนตัวคนเดียวผมก็ไม่อยากห่างอยู่แล้วนี่มีในท้องเพิ่มมาอีกสองทำผมไม่อยากไปไหนเลย วางแพลนงานทั้งปีให้อยู่แต่ที่บริษัท

และหลังลูกคลอดผมก็วางแผนว่าจะลาหยุดยาวๆให้พาขวัญกับพาคินทำงานแทน…

.

.

.

.

NEXT EPISODE.