ตอนที่ 69 Baby 3 or 4 ??!

(ZELYN)

เนื้อ นม ไข่..

ฉันได้ยินสามคำนี้แล้วรู้สึกคลื่นไส้ยังไงก็ไม่รู้ เพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันต้องกินวนไปวนมาทุกวัน

ตอนนี้ฉันอยู่โรงพยาบาลได้เกือบเดือนแล้ว ท้องก็แก่พร้อมจะคลอดเต็มที จากที่น้ำหนักขึ้นตามเกณฑ์แค่ไม่กี่โลตอนนี้ก็ทะลุ15กิโลไปเรียบร้อย ตัวบวมเต็มเตียงจนพี่พายุขึ้นมากอดไม่ได้แล้ว

“อาหารเที่ยงมาแล้วครับ”

“มีไข่อีกไหมคะ”

ที่ถามนี่ไม่ได้อยากกินนะแต่รู้สึกแขยงจนไม่อยากเห็นมันแล้ว เบื่อสุด ๆเพราะกินทุกวันทุกมื้อตั้งแต่อยู่โรงพยาบาลมา แต่บางวันถ้าลูก ๆอยู่ด้วยในมื้อเย็นฉันก็แอบให้วายุวาโยช่วยกินเพราะแม่ไม่ไหวแล้ว

“มีครับ สองใบพร้อมนมสดหนึ่งแก้ว”

พี่พายุเข็นอาหารกลางวันเข้ามาให้ วันนี้มีสเต็กปลาไข่ต้มและนมแพะอีกหนึ่งแก้วใหญ่

“ซีรีนกินไม่ไหว”

“ทำไมล่ะ น่าอร่อยดีนะ”

“งั้นพี่พายุก็กินแทนซีรีนสิ”

“ไม่ได้ครับ เพราะถ้าพี่กินสารอาหารพวกนี้มันไม่ได้ลงไปที่ลูกเหมือนเวลาซีรีนกิน”

“แต่ซีรีนอยากกินอย่างอื่นบ้าง”

“เพื่อลูกท่องไว้ว่าเรากินเพื่อลูก”

“มื้อนี้ขอเพื่อตัวเองบ้างไม่ได้หรอคะ”

“ง่ะ ไม่งอแงสิครับ”

“นะคะพี่พายุ สั่งข้าวอย่างอื่นให้ซีรีนกินบ้างนะ”

ฉันได้กินข้าวสวยพร้อมกับข้าวน้อยมาก ๆนับมื้อได้เลยเพราะฉันนอนอย่างเดียวพี่หมอเลยงดคาร์บ

“พี่ขอถามพี่หมอก่อนได้ไหม”

“ถามเลยค่ะ เพราะยังไงพี่หมอต้องอนุญาตแน่ ๆ”

“ก็ได้ ๆงั้นพี่อนุญาตให้มื้อนึงก็ได้”

เยส!! พี่พายุยอมสั่งอย่างอื่นให้ฉันกินแล้ว แต่แค่มื้อนี้มื้อเดียวมื้อต่อไปฉันต้องกินอาหารจากโรงพยาบาลเหมือนเดิม แต่ไม่เป็นไรหรอกเพราะมื้อหน้าเป็นมื้อเย็นเด็ก ๆช่วยได้

“งื้อ!!! ข้าวสวย”

“ดีใจขนาดนั้นเลยหรอ”

“ค่ะ”

ฉันตอบพี่พายุสั้น ๆเพราะข้าวสวยตรงหน้ามันเชิญชวนให้รีบลิ้มลองก่อนที่พี่พายุจะเปลี่ยนใจ

“ที่พี่ยอมเพราะเมื่อวานน้ำหนักของสองแฝดเกินเกณฑ์แล้วหรอกนะ ไม่งั้นอย่าหวังเลยว่าพี่จะตามใจ”

พี่พายุมานั่งฝั่งตรงข้ามแล้วเอามือเขี่ยปลายจมูกฉันไปหนึ่งที ก่อนจะช่วยตักกับข้าวให้

อ่อ ๆมีหนึ่งเรื่องที่ฉันต้องอัปเดตนอกจากน้ำหนักตัวที่เพิ่มขึ้นแบบพรวดพราดแล้วก็คือน้ำหนักของลูกฉันที่เกินเกณฑ์ไปนิดหน่อย และตอนนี้เขาก็แข็งแรงมาก ๆจนพี่หมอบอกให้วางใจได้แล้ว

“เรื่องคลอดพี่พายุว่ายังไงคะคุยกับหมอหรือยัง”

“อือ เมื่อวานมีคุย ๆแล้วแต่ยังไม่ได้ตัดสินใจ”

“อืม จริง ๆซีรีนว่าฤกษ์สะดวกก็ดีนะคะ”

“หือ หมอที่ซีรีนว่าไม่ใช่พี่หมอหรอ”

“ไม่ค่ะ ซีรีนหมายถึงหมอดู”

“ยัยเบอะ พี่ก็คิดว่าเราหมายถึงพี่หมอที่ดูแลอยู่”

“แหะ ๆ”

“หมอนั้นคุณแม่ไปถามให้แล้วแต่ทุกคนบอกว่าทุกวันคือวันดีเพราะต่อให้หมอดูให้ฤกษ์มาเจ้าสองคนนี้ไม่มีทางออกมาตามนั้น เพราะเขาจะทำตามใจตัวเองเท่านั้น”

“เอาแต่ใจขนาดนั้นเลยหรอคะ”

“อือ แต่ทุกคนก็บอกเหมือนกันอีกว่าไม่เกินอาทิตย์หน้ามาชัวร์ ๆ”

“ซีรีนก็อยากให้ลูกออกมาแล้ว ซีรีนอยากกลับบ้าน”

“พี่ก็เหมือนกัน ตอนนี้พี่หมอบอกว่าทั้งสองคนแข็งแรงแล้ว งั้นก็ออกมาเลยแล้วกันลูก พ่อกับแม่พร้อมแล้ว”

พี่พายุเอามือมาลูบท้องก่อนจะเอาหน้าผากมาชน พี่พายุทำแบบนี้ทุกวันตั้งแต่นอนโรงพยาบาลวันแรก

“เย็นนี้ลูก ๆจะมาหาไหมคะ”

“น่าจะมานะ”

“ดีจัง ซีรีนรู้สึกคิดถึงยังไงก็ไม่รู้”

“ติดลูกอีกแล้วนะ ถ้าออกมาอีกสองคนพี่คงเข้าไม่ถึงตัวซีรีนแน่ ๆเลย”

“แหะ ๆ”

อย่างว่าแหละรักของลูกมันวิเศษมาก ๆบริสุทธิ์และไม่มีอะไรซับซ้อนเลย รักคือรักจริง ๆทำให้เวลาที่อยู่กับลูกฉันจะมีความสุขมาก ๆ

(ตกเย็น)

พี่วายุกับวาโยมาที่โรงพยาบาลหลังเลิกเรียนเหมือนทุกวัน ไม่งอแงเลยเพราะรู้ว่าแม่กับพ่อรออยู่ที่นี่

“ไหนใครอยากทานข้าวกับคุณแม่บ้างครับ”

“โยโยครับ”

วาโยยกมือพร้อมปืนขึ้นมานั่งบนเตียงด้วย ส่วนพี่วายุไม่ตอบแต่ก็ขึ้นมานั่งด้วยเหมือนกันและอาหารเย็นของฉันวันนี้ก็ไม่ใช่อะไร เป็นข้าวต้มปลาพร้อมไข่ต้มสองใบและนมแพะหนึ่งแก้ว

“โยโยช่วยคุณแม่ดื่มนมนะครับ”

“เอาเลยครับ”

ไม่ใช่ว่าฉันไม่รักลูกในท้องนะแต่น้ำหนักเขาสองคนเกินเกณฑ์มาแล้วจริง ๆออกจะตัวใหญ่กว่าพี่วายุกับวาโยตอนคลอดซ่ะด้วยซ้ำ

“ซีรีนให้ลูกช่วยกินอีกแล้วนะ”

“นิด ๆหน่อย ๆเองค่ะ”

พี่พายุเริ่มรู้ทันทำหน้าดุใส่ส่วนฉันก็หันไปยิ้มให้แล้วตักข้าวต้มป้อนสองแฝดอยู่ดี :)

พี่วายุกับวาโยกินข้าวเสร็จก็วิ่งไปวิ่งมารอบเตียง บ้างก็วิ่งขึ้นมาจุ๊บแก้มฉันจนถึงเวลาที่ต้องกลับบ้าน

พี่พายุอุ้มทั้งสองคนมาให้ฉันจุ๊บก่อนจะพาไปส่งขึ้นรถทุกวัน ไม่งั้นเจ้าแฝดจะไม่ยอมกลับ

“โยโยกลับแล้วนะครับคุณแม่”

“ครับลูก เป็นเด็กดีนะครับ”

วาโยบอกลาเสร็จทีนี้ก็ถึงตาพี่วายุบ้าง

“พรุ่งนี้เจอกันนะเซลลาทรามี”

“น้องยังไม่ได้ออกมาวันพรุ่งนี้หรอกลูก”

พี่วายุมาแปลก ปกติไม่ค่อยคุยกับน้องแต่วันนี้กลับคุยซ่ะงั้นหรือมันจะเป็นการส่งสัญญาณอะไรบางอย่าง

“คิดอะไรอยู่”

“พี่พายุกลับมาแล้วหรอคะ”

ฉันคิดวนไปวนมาจนพี่พายุไปส่งลูกเสร็จก็มานั่งข้าง ๆแต่มันคงไม่มีอะไรหรอกเพราะฉันยังไม่รู้สึกอะไรเลยท้องก็ไม่แข็งแถมลูกก็ยังดิ้นปกติ

“คืนนี้พี่หมออยู่เวรเลยจะมาตรวจท้องซีรีนค่ำหน่อย เพราะที่icuมีเคสด่วน”

“ค่ะ แต่จริง ๆพี่หมอไม่ต้องมาตรวจก็ได้นะคะถ้างานยุ่งเพราะตอนเช้าพี่หมอก็มารอบนึงแล้ว”

“ให้พี่หมอมาตรวจบ่อย ๆแหละดีแล้ว”

“ซีรีนไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย”

ฉันพูดจบก็หย่อนขากำลังจะลงจากเตียงเพื่อไปเข้าห้องน้ำก่อนนอนยาว ๆ

“อื้อ พะ พี่พายุ”

ทันทีที่ฉันยืนขึ้นเต็มความสูงน้ำจากช่องคลอดก็ไหลออกมาเต็มพื้นโดนฉันจะกลั้นก็กลั้นไม่อยู่

“ซีรีนเป็นอะไร”

“ไม่รู้!!”

พี่พายุช่วยประคองฉันไปนั่งที่เตียงก่อนจะเรียกพยาบาลให้เข้ามาดูและทุกคนก็ลงความเห็นว่าฉันกำลังคลอดแล้วต้องเรียกตัวพี่หมอมาด่วน

“ซะ ซีรีนจะคลอดแล้วหรอคะ”

มันงง ๆเพราะทุกอย่างมันดูไวไปหมด เมื่อตอนเช้าพี่หมอมาตรวจก็ยังไม่มีสัญญาณอะไรเลย

ตอนนี้อยู่ ๆฉันก็จะคลอดแล้วซ่ะงั้น พี่ ๆพยาบาลเดินเข้าเดินออกระหว่างรอพี่หมอและให้ฉันเปลี่ยนชุดเป็นชุดห้องผ่าตัดเพื่อเตรียมพร้อม ไม่นานพี่หมอก็มา

“น้ำเดินแล้ว คงยื้อเวลาต่อไปไม่ได้แล้ว”

“เด็ก ๆพร้อมออกมาแล้วใช่ไหมคะพี่หมอ”

“เท่าที่ตรวจดูก็พร้อมแล้วแต่ก็คงต้องดูผลตอนที่เขาออกมาอีกที แต่พี่ก็คิดว่าเราคงไม่ต้องใช้ตู้อบแล้ว”

พี่หมอตรวจเลือดฉันก่อนเข้าห้องผ่าตัด สั่งการทุกอย่างเร็วมากจนตอนนี้ฉันมาอยู่ในห้องรอผ่าคลอดแล้วพร้อมกับพี่พายุที่อยู่ด้วยตลอดเวลา

“ไม่คิดว่าที่พี่วายุบอกว่าจะเจอน้องพรุ่งนี้คือการเจอน้องแบบตัวเป็น ๆไม่ได้ผ่านท้องแม่แล้ว”

ฉันชวนพี่พายุคุยเพราะในห้องมันเงียบมาก

“ซีรีนโอเคใช่ไหม”

“ไม่โอเคเลยค่ะ ตื่นเต้นมากกกก”

“หึ่ม!! เดี๋ยวได้เจอลูกซีรีนก็จะรู้สึกโอเคแล้ว”

“งื้อ…!!”

ประสบการณ์ห้องคลอดที่ห่างหายไปหลายปีกลับมาอีกทีก็ยังรู้สึกไม่ค่อยชินอยู่ดี

“พี่จะเริ่มผ่าแล้วนะ”

พี่หมอแต่งชุดเต็มยศเข้ามาให้สัญญาณก่อนจะไปประจำที่ แล้วจัดการผ่าตามขั้นตอน

ซึ่งระหว่างนั้นฉันก็ไม่รู้อะไรแล้วเพราะครึ่งตัวช่วงล่างชาจนไม่รู้สึก ได้ยินแค่พี่หมอที่คุยกับผู้ช่วย

“พี่จะเอาผู้ชายออกมาก่อนนะ”

พี่หมอบอก เราตกลงกันตั้งแต่แรกแล้วว่าใครออกมาก่อนก็ได้ให้พี่หมอเป็นคนตัดสินใจขอแค่ทุกคนปลอดภัย

“อึก…”

“ซีรีนเป็นอะไร”

“แค่รู้สึกแน่น ๆไม่เป็นไรค่ะ”

“อดทนนะครับแปปเดียวก็เสร็จแล้ว”

“อะ อื้ม..”

“เกิด เพศชาย เวลา 20.39 น.”

“อุแว้ อุแว้ อุแว้”

พอพี่หมอพูดจบเหมือนมีคนมากระชากอะไรไม่รู้ออกจากตัวฉันไปก่อนจะตามด้วยเสียงลูกชายของฉัน ‘ทรามี’

“คนที่สอง เกิด!! เพศหญิง เวลา 20.42 น.”

“แง้ แง้ แง้”

เสียงที่สองน่าจะเป็น ‘เซลลา’ สาวน้อยคนเดียวในหมู่พี่ชายทั้งสามคน แค่ได้ยินเสียงของเขาก็ทำน้ำตาฉันไหล

มันดีใจที่ได้ยินเสียงได้เห็นเขาแม้มันจะแค่แว๊บ ๆเพราะตอนนี้พี่ ๆพยาบาลกำลังทำให้การเกิดของเขาสมบูรณ์อยู่!!!

“ไม่มีอะไรน่าห่วง ทั้งสองคนแข็งแรงร้องดังจนไม่ต้องอบเลย สมกับที่ซีรีนพยายามอดทนมา”

“อึก ขอบคุณนะคะพี่หมอ”

“ขอบคุณมาก ๆพี่”

พี่ ๆพยาบาลช่วยกันทำความสะอาดทรามีกับเซลลาก่อนจะเอามาถ่ายรูปครอบครัวจากนั้นพี่หมอก็ให้ฉันหลับ

.

.

.

.

NEXT EPISODE.