ตอนที่ 70 ครอบครัวที่สมบูรณ์

(PHAYU)

“ท้องนี้ซีรีนใช้ร่างกายไปพอสมควรเลยอาจจะต้องให้ยานอนหลับนานหน่อยเพื่อบังคับให้ซีรีนพักผ่อนยาว ๆแต่ไม่ต้องห่วงนะพี่ดิวกับหมอเรื่องน้ำนมไว้ให้แล้วรู้ว่าซีรีนซีเรียสเรื่องนี้”

“ครับ”

ผมนั่งอยู่เป็นเพื่อนซีรีนจนพี่หมอทำแผลเสร็จและย้ายซีรีนไปที่ห้องพักฟื้นชั่วคราวก่อนที่จะพาไปที่ห้องพักจริงที่เราจองไว้ แล้วแอบเเว๊บมาหาเจ้าแฝด

‘อุแง้ แง้ แง้’

“ร้องทำไมครับลูกไม่ต้องกลัวนะคุณพ่ออยู่ตรงนี้”

ผมยืนอยู่ซักพักเซลลาก็ร้องดังขึ้นมา ผมรีบล้างมือด้วยแอลกอฮอล์แล้วยื่นมือลงไปให้ลูกจับ

เหตุการณ์นี้เหมือนเดจาวูเพราะมันเคยเกิดขึ้นแล้วเมื่อหกปีที่แล้วกับแฝดชายวายุวาโยจำได้ว่าตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกเพราะกลัวไปหมด

“งะ แง้”

“มันไม่อุ่นเหมือนอยู่ในท้องคุณแม่ใช่ไหมแต่มันปลอดภัยพ่อรับรองได้ไม่ต้องกลัวนะครับ”

เซลลากำนิ้วมือผมแน่นเหมือนกำลังฟังอยู่ ส่วนเจ้าทรามีเหมือนวายุเปี๊ยบเลยร้องแค่ตอนพี่หมออุ้มออกมาเท่านั้น จากนั้นเงียบกริบจนถึงตอนนี้หกขวบกว่าแล้ว

“อีกสามชั่วโมงเราจะพาเด็ก ๆไปหาคุณแม่เพื่อเข้าเต้าครั้งแรกคุณพ่อจะรอไปพร้อมเด็ก ๆหรือจะไปก่อนก็ได้ค่ะ”

“ผมไปรอที่ห้องพักฟื้นดีกว่าครับ”

“ค่ะ”

พยาบาลที่คอยอยู่ประจำห้องเข้ามาถาม ผมตามมาแค่ดูให้รู้ว่าลูกแข็งแรงแล้วแน่ ๆก็จะไปอยู่ไปเพื่อนซีรีนเพราะเดี๋ยวตื่นมาต้องปวดแผลมากแน่ ๆ

ลูกอยู่ทางนี้ไม่มีอะไรน่าห่วง

(ห้องพักฟื้นซีรีน)

“ตื่นแล้วหรอ”

“ลูกเป็นไงบ้างคะ”

“ซีรีนนอนน้อยอีกแล้วไม่เจ็บแผลหรอ”

ทันทีที่ลืมตาซีรีนก็ถามถึงลูกเลยทั้ง ๆที่ตัวเองก็พึ่งผ่านการผ่าตัดใหญ่มา ไหนพี่หมอบอกว่ายาที่ให้ไปจะทำให้ซีรีนหลับยาว ๆไง

“ไม่เจ็บค่ะลูกล่ะคะ!!”

“ลูกปกติดี อีกซักพักพยาบาลจะพามาหาซีรีน”

“ดีจังเลยค่ะ”

พอได้ยินเรื่องลูกได้รู้ว่าลูกจะมาหา ซีรีนก็นอนยิ้มสบายใจความกังวลตลอดระยะเวลาเดือนกว่าของเราได้สิ้นสุดซักที

“พรุ่งนี้เช้าคุณแม่กับพาขวัญจะพาวายุกับวาโยมาเยี่ยมตอนนี้เจ้าสองคนยังไม่รู้ว่าน้องออกมาแล้ว”

“สองคนต้องดีใจมาก ๆแน่ ๆเลยค่ะโดยเฉพาะวาโย”

“หึ ซีรีนเตรียมหัวหมุนได้เลย”

ลำพังแค่วายุวาโยก็จับกันไม่ไหวแล้วหลังจากนี้มีเซลลากับทรามีมาเพิ่มอีกแล้วยิ่งเราไม่มีพี่เลี้ยงด้วย

คงต้องลำบากแม่บ้านทุกคนให้คอยช่วยซีรีนระหว่างที่ผมหมดวันลาแล้วต้องกลับไปทำงาน

(ซีรีน)

หน้าที่แม่วัวกำลังจะกลับมาอีกครั้งหลังจากนี้ฉันต้องกลับเข้าวงการปั้มนมทุกสามชั่วโมงอีกแล้ว แต่เพื่อให้แฝดน้องได้กินนมเหมือนกับแฝดพี่ฉันก็ต้องอดทน

ก๊อก ๆ

“พาเด็กมาส่ง คนเล็กของแกร้องโวยวายลั่นวอร์ทจนพยาบาลฝากให้ฉันเข็นมาส่งผู้ปกครองหน่อย ก่อนที่เด็กคนอื่นจะร้องตามแล้ววุ่นวายทั้งโรงพยาบาล”

“จริงหรอคะพี่หมอ”

พี่หมอแทนกับหมอแฟนพี่หมอแทนเข็นเปลเซลลากับทรามีเข้ามาในห้อง เจ้าแสบเล็กน่าจะผ่านการร้องไห้มาหนักจริง ๆเพราะถึงจะไม่มีเสียงร้องแล้วแต่หน้ายังแดงอยู่เลย เอ็นดูว์!!!!

“พี่พาหมอที่จะดูแลเจ้าแฝดหลังจากนี้มาแนะนำ แล้วก็รวมถึงน้ำนมของซีรีนด้วย”

“เป็นหมอคนเดียวกันเลยหรอคะ”

ปกติต้องเป็นหมอสองคนเพราะหมอที่ดูแลเจ้าแฝดจะเป็นหมอเฉพาะทางด้านเด็กโดยเฉพาะ

“ใช่!! แฟนพี่เองครบเครื่องไหมล่ะ”

“พามาอวด!! ว่างั้น”

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ บอกตรง ๆตั้งแต่รับฝากครรภ์ซีรีนฉันเครียดจนสมองแทบแตก ไหน ๆวันนี้ฉันก็ปลดความเครียดนั้นออกได้แล้วขอผ่อนคลายหน่อย”

พี่หมอแทนกอดเอวพี่หมอพลอยอ้อน ๆก่อนจะปล่อยให้พี่หมอพลอยมาตรวจฉัน

“เดี๋ยวพี่ลองให้เด็ก ๆมากระตุ้นก่อนแล้วค่อยประคบ คิดว่าไม่น่ายากเพราะท้องแรกซีรีนก็น้ำนมมาดี”

“พลอยต้องชมผมนะเพราะก่อนหน้าที่จะคลอดผมสั่งอาหารบำรุงให้ซีรีนกินแบบเคร่งครัดมาก”

“มันก็เป็นหน้าที่ ๆหมอต้องทำไหมคะ”

พี่หมอแทนกะจะเอาความดีความชอบแต่เหมือนพี่หมอพลอยจะรู้ทันเลยโดนตอกกลับไปแบบนั้น

“ถ้าเจ็บบอกพี่นะ”

“ค่ะ”

พี่หมอพลอยช่วยพาทรามีมาเข้าเต้าครั้งแรกซึ่งก็ผ่านพ้นไปด้วยดี เงียบสงบเชื่อฟังสุด ๆบอกให้ดูดก็ดูด

ส่วนคนที่สอง สาวน้อยคนเดียวของบ้านเราอยู่ ๆก็ร้องทั้ง ๆที่ยังไม่ได้ดูดนมเลย พอให้ดูดก็ไม่ยอมดูด

“ไม่หิวหรอลูก”

“งืม มมม”

เซลลางึมงำไม่รู้จะเอายังไงแต่พี่หมอก็ให้ช่วยมากระตุ้นนิดหน่อย แต่สาวน้อยของเราเอาแต่ใจเหลือเกินไม่ยอมกินแถมยังไม่ยอมกลับไปนอนที่ของตัวเอง

“ซีรีนไหวใช่ไหมถ้าพี่จะให้เซลลานอนตรงนี้ซักพัก”

“ค่ะ”

พี่หมอเปิดเสื้อฉันกว้างขึ้นและปลดผ้าของเซลลาออกด้วยเพื่อสัมผัสกันแบบเนื้อแนบเนื้อ ฉันไม่รู้ว่าสรรพทางการแพทย์การทำมันเรียกว่าอะไรแต่รู้ว่าตอนท้องแรกฉันก็เคยทำและรู้สึกดีมาก ๆ

“นอนฟังเสียงหัวใจคุณแม่หลับปุ๋ยเลย”

“ชอบหรอลูก”

พี่หมอวางเซลลาลงยังไม่ถึงสองนาทีด้วยซ้ำแต่สาวน้อยจากที่เหมือนไม่ค่อยพอใจก็นอนนิ่งไปเลย

ทำให้คนทั้งห้องอยู่ในความสงบเพื่อไม่ให้รบกวนการนอนของทารกทั้งสอง…

(วันต่อมา)

“คะ คุณแม่…”

“ชู่ววว เบา ๆครับลูก”

“น้องออกมาแล้วหยอออ คร้าบบ”

ฉันทำสัญลักษณ์ให้วาโยเสียงเบาลง เพราะน้อง ๆทั้งสองคนของเขาพึ่งจะหลับไปได้ไม่นาน

“น้องออกมาแล้วครับเมื่อคืนนี้”

“ว๊าววว!!”

วาโยมองน้องเหมือนเป็นของเล่นชิ้นใหม่ ส่วนพี่วายุแค่มองเฉย ๆไม่ได้แสดงอาการหรือสีหน้าอะไร

“ดีใจไหมครับ”

“คร้าบบบ น่ารักจังเลย”

“อย่าพึ่งกวนน้องนะครับน้องพึ่งนอน”

“คร้าบบบ”

วาโยให้พี่พายุเอาเก้าอี้มานั่งใกล้ ๆน้องก่อนจะเอามือตัวเองไปสัมผัสน้องเบา ๆแล้วยิ้ม

“พี่วายุไม่อยากจับน้องหรอครับ”

“น้องกำลังหลับอยู่ไม่กวน”

“ครับลูก”

พี่วายุปีนขึ้นมานั่งบนเตียงฉันสายตาก็มองไปที่น้องทั้งสองคนในแปล ด้วยสายตาที่ก็อยากจับน้องแหละแต่ความเป็นพี่ใหญ่มันค้ำคอ

(PHAYU)

ผมยืนมองภาพครอบครัวของตัวเองที่ใหญ่ขึ้นแบบก้าวกระโดดเมื่อวานนี้เรายังมีกันแค่สี่คนอยู่เลย นี่ผ่านไปไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงด้วยซ้ำตอนนี้เรามีกันหกคนแล้ว

“ซีรีนยังเจ็บแผลอยู่ไหม”

“นิดหน่อยค่ะ”

ซีรีนส่ายหน้า ตั้งแต่เช้าซีรีนวุ่นวายดูแลลูกทั้งสี่คนด้วยตัวเองมีผมช่วยอยู่ห่าง ๆเท่านั้นตอนแรกผมคิดว่าซีรีน คงต้องบ่นเหนื่อยแน่ ๆ

แต่ผิดคาดเพราะผมไม่ได้ยินคำ ๆนั้นจากปากของซีรีนเลยแถมซีรีนดูมีความสุขมาก ๆอีกด้วย

“พักบ้าง”

ตอนนี้แฝดพี่นอนหลับบนเตียงเสริมส่วนแฝดน้องพอกินนมเสร็จก็หลับบนเปลนอนของตัวเองโดยมีซีรีนที่ยังเดินไม่ค่อยคล่องเพราะพึ่งถอดสายฉี่เดินดูแลทุกคน

“ซีรีนรู้ตัวเองดีค่ะว่ายังไหวอยู่”

“หึ ท้องแรกซีรีนก็เป็นแบบนี่จำไม่ได้หรอเกือบต้องได้เย็บแผลผ่าคลอดใหม่แล้ว”

“ครั้งนี้ไม่เป็นแบบนั้นแน่นอน”

ก๊อก ๆ

“มาม๊ามารับเจ้าแฝดกลับบ้าน”

“แฝดไหนคุณ แฝดพี่หรือแฝดน้อง”

“ก็ต้องพี่สิคะ ทรามีกับเซลลาพึ่งคลอดเมื่อคืน”

มาม๊ากับปาป๊าซีรีนเข้ามาก็เถียงกันเลย ผมรบกวนให้ท่านแวะมารับวายุกับวาโยกลับบ้านเพราะปู่กับย่าที่มาส่งตอนเช้าไม่ว่างมารับซ่ะแล้ว

“เป็นไงบ้างคุณแม่ลูกสี่เดินได้แล้วหรอลูก”

“ค่ะ พี่หมออยากให้เดินเยอะ ๆจะได้ฟื้นตัวไว”

“อย่าเยอะไปนะลูกเดี๋ยวจะได้นั่งยาว ๆ”

“ไม่หรอกค่ะมาม๊า”

มาม๊ากับปาป๊าซีรีนชื่นชมแฝดน้องระหว่างที่รอแฝดพี่ตื่น พร้อมคุยกับซีรีนไปด้วย

พรุ่งนี้ถึงจะมีพี่ ๆน้อง ๆผมมาเยี่ยม แต่เอาจริง ๆก็ไม่ค่อยอยากให้มากันหรอกเพราะโรงพยาบาลเขาจำกัดคน

แต่จะห้ามตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วเพราะซีนายกับพารันกำลังบินกลับมาจากภูเก็ตแล้ว

“เดี๋ยวผมอุ้มวายุกับวาโยไปส่งดีกว่าครับดูท่าแล้วน่าจะไม่ตื่นง่าย ๆ”

ผมอุ้มวายุกับวาโยทั้งสองคนพร้อมกันเพื่อลงไปขึ้นรถข้างล่างที่จอดรออยู่ ก่อนจะดึกไปกว่านี้

“ไม่ต้องห่วงนะลูกมาม๊าเอาอยู่”

ผมเอาลูก ๆนอนบนคาร์ลซีทให้เรียบร้อย ทุกครั้งที่ต้องฝากลูกไว้กับคุณปู่คุณย่าคุณตาคุณยายมันอดห่วงไม่ได้ทุกที กลัวลูกจะกวนจนท่านเหนื่อย

“กลับมาแล้วครับ”

“ค่ะ”

ซีรีนหันหลังเดินไปหยิบบางอย่างออกมาจากลิ้นชักหัวเตียงก่อนจะมายื่นให้ ผมก็รับกล่องนั้นมาแบบงง ๆ

“แหวนแต่งงาน??”

กล่องที่ซีรีนหยิบมาให้ผมคือแหวนแต่งงานผมไม่เห็นซีรีนใส่ตั้งแต่เริ่มท้องเพราะพี่หมอเตือนว่าร่างกายซีรีนจะขยายจนอาจจะทำให้ตอนใกล้คลอดถอดแหวนไม่ได้

และสุดท้ายอาจต้องทำลายทิ้งซีรีนเลยขออนุญาตผมถอดเก็บไว้ตั้งแต่นั้นมา

“ซีรีนกลับมาใส่ได้แล้วพี่พายุใส่ให้หน่อยสิคะ”

“ได้เมียกลับมาซักที”

ผมใส่แหวนแต่งงานอยู่คนเดียวมาตั้งหลายเดือน เหมือนแต่งงานกับตัวเอง

“ซีรีนว่าเราคิดถูกตั้งแต่แรกที่เลือกแหวนเรียบ ๆไม่งั้นซีรีนก็คงกลับมาใส่ไม่ได้ไวขนาดนี้”

“ขอบคุณนะครับ”

“เรื่องอะไรคะ”

“ทุกเรื่อง ท้องที่สองนี้ทำให้พี่รู้ว่าซีรีนทำเพื่อครอบครัวทำเพื่อลูก ๆเราแค่ไหน การนอนเหมือนคนติดเตียงเกือบเดือนมันไม่ใช่เรื่องง่ายแต่ซีรีนก็ทำได้”

“มันเป็นสิ่งที่ซีรีนทำด้วยความเต็มใจที่สุดค่ะ”

“ขอบคุณนะครับ หลังจากนี้พี่จะรับไม้ต่อเองซีรีนเหนื่อยแค่เรื่องเลี้ยงลูกก็พอเรื่องอื่นพี่จะจัดการเอง”

“ขอบคุณเหมือนกันนะคะ”

ผมโน้มหน้าลงไปจูบหน้าผากซีรีน ยิ่งเห็นหน้าซีรีนใกล้ ๆก็ยิ่งตอกย้ำว่าผมเลือกคู่ชีวิตไม่ผิด…

.

.

.

.

NEXT EPISODE.