(PHAYU)
ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก ครืด ครืด
หลังจากเข้ามาในห้องพักได้แปปนึงพยาบาลก็เข้ามาติดเครื่องฟังเสียงหัวใจและการบีบตัวของมดลูกที่ท้องซีรีน ผมยืนอยู่ด้วยตลอดเวลา
“อีกครึ่งชั่วโมงจะมาเอาเครื่องออกให้นะคะ แล้วก็เย็นนี้คุณหมอจะเข้ามาอัลตราซาวด์”
“ขอบคุณค่ะ”
พยาบาลเก็บอุปกรณ์เสร็จก็พากันออกไปจนเหลือแค่ผมกับซีรีน บอกตรง ๆผมรู้สึกไม่ดีเลยที่เห็นซีรีนต้องมานอนใส่ชุดโรงพยาบาลแบบนี้
มันไม่ได้ใส่แล้วพรุ่งนี้เราไปผ่าตลอดปกติแต่ซีรีนต้องนอนใส่ไปอีกไม่รู้กี่วัน
“ยังเจ็บอยู่ไหม”
“หึ ไม่แล้วค่ะ”
ซีรีนส่ายหน้า ผมรู้ว่าซีรีนอดทนเก่งมาก ๆแล้วยิ่งมันเป็นการทำเพื่อลูกซีรีนทนได้สบายมาก
แต่ผมเป็นพ่อก็อยากแบ่งเบาเธอมาได้บ้าง
“พี่หมอเรียกพี่ไปหาซีรีนอยู่คนเดียวได้ไหม”
“ค่ะ แต่ว่าทำไมพี่หมอต้องเรียกพี่พายุไปคุยด้วยมีอะไรที่ซีรีนรู้ไม่ได้หรอคะ”
“ไม่มีอะไรหรอก เห็นพี่หมอบอกว่าอยากคุยเรื่องกำหนดคลอด”
“ค่ะ พี่พายุไปเถอะซีรีนอยู่ได้”
“พี่ไปแปปเดียวจะรีบกลับมา”
“ค่ะ”
ผมกดจูบที่หน้าผากซีรีนหนัก ๆก่อนจะเดินไปหาพี่หมอที่ห้องทำงาน เอาจริง ๆผมไม่รู้หรอกว่าพี่หมอเรียกไปทำไม
ก๊อก
“เข้ามา”
“พี่เรียกผมมา”
“อือ นั่งก่อน”
ผมเดินไปนั่งตรงข้ามพี่หมอ ตอนนี้ในห้องเงียบมากเพราะมีเราแค่สองคนแล้วหน้าพี่หมอก็เครียด ๆ
“ครับ”
“ตอนนี้ตู้อบของเราไม่มีเหลือเลย”
“…”
“ฉันกำลังจะบอกแกว่าซีรีนต้องนอนแบบนี้ไปอีกเกือบหนึ่งเดือนหรือให้ครบ36สัปดาห์เพื่อที่เด็ก ๆจะได้แข็งแรงแล้วไม่ต้องใช้ตู้อบ”
“แล้วถ้ามันไม่ถึงล่ะ”
“ฉันจะพยายามให้มันไม่เป็นแบบนั้น เพราะถ้าคลอดก่อนแล้วไม่มีตู้อบโอกาสรอดมันไม่ถึง40เปอร์เซ็นต์”
“ตู้อบมันราคาเท่าไหร่ผมจะซื้อมันเอง”
“ครั้งนี้เงินคงช่วยแกไม่ได้เพราะตู้อบไม่ใช่ว่าสั่งแล้วมันจะได้เลยอย่างน้อยก็ใช้เวลาเท่ากับที่ซีรีนต้องอดทน”
“เราขอยืมมาจากที่อื่นก่อนไม่ได้หรอ”
“ที่อื่นเขาก็ต้องใช้มันเหมือนกัน”
“แสดงว่าผมทำอะไรไม่ได้เลย ทั้ง ๆที่ลูกผมพร้อมจะออกมาตลอดเวลา”
“ตอนนี้ฉันก็พยายามหาดูจากโรงพยาบาลอื่นด้วยเหมือนกัน และถ้าเขามีฉันจะพาซีรีนย้ายไปทันที”
“แบบนี้ถ้าต้องรอต่อไปเรื่อย ๆซีรีนจะปลอดภัยไหม”
“ฉันจะคอยดูแลซีรีนแบบใกล้ชิด”
ผมรู้แล้วว่าทำไมพี่หมอถึงไม่คุยกับผมตั้งแต่อยู่ในห้องกับซีรีน เพราะถ้าซีรีนรู้เรื่องที่เราคุยกันเมื่อกี้คงเครียดเหมือนผมที่เครียดอยู่ตอนนี้
“ฉันจะทำให้ดีที่สุด”
พี่หมอพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินมาหาซีรีนพร้อมผมเพื่อตรวจดูอาการตอนนี้ก่อนจะให้ซีรีนพักผ่อน
“พี่หมอบอกให้ซีรีนนอนเฉย ๆไม่ต้องคิดอะไรเลยวายุกับวาโยก็ไม่ต้องห่วง”
“ไม่หวงแต่คิดถึงได้ไหมคะ”
“เดี๋ยวหลังเลิกเรียนพี่พามาหาหาซีรีนทุกวันเลย”
“พี่พายุพูดแล้วนะคะ”
“ครับ”
ผมหยุดงานทุกอย่างเพื่อมาดูแลซีรีนเต็มตัว จนกว่าซีรีนจะคลอดเพราะท้องนี้ต้องคอยเฝ้าระวังตลอดเวลา
ในเมื่อเงินทั้งหมดที่ผมมีมันซื้อความปลอดภัยให้ลูกไม่ได้ ผมก็ขอใช้ความรักที่มีดูแลซีรีนและลูกในท้องให้เต็มที่ ทำให้ดีที่สุดเพื่อลูกและเมีย
(ZELYN)
ฟู่ววว!! แค่จะลุกไปหยิบรูปที่อยู่ห่างไม่เกินสี่ก้าวทำชีวิตฉันเปลี่ยนเลย จากที่นอนชิว ๆที่บ้านกลับต้องมานอนนิ่ง ๆพร้อมสายให้ยากันคลอดที่โรงพยาบาล
“เดี๋ยววันนี้พี่ทาครีมให้ซีรีนนอนเฉย ๆเลย”
“ค่ะ”
ฉันกำลังจะลุกขึ้นนั่งเพื่อทาครีมที่ท้องเหมือนทุกวัน แต่อยู่ ๆพี่พายุก็อาสาจะทำให้
“ซีรีนต้องอยู่อีกกี่วันคะพี่หมอบอกพี่พายุไหม”
พี่พายุบีบครีมใส่ที่มือและบรรจงทาให้อย่างเบามือ แต่พอได้ยินคำถามจากฉันเขาก็ชะงักไปนิดนึง
“พี่หมอก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันแต่ก็อยากยื้อเวลาให้นานที่สุดเพราะเจ้าแฝดจะได้แข็งแรงและอยู่ได้โดยไม่ต้องใช้ตู้อบ”
พี่พายุทาครีมเสร็จก็กดจูบเบา ๆที่หน้าท้องฉัน
“อยู่ในท้องคุณแม่ไปก่อนนะลูกจนกว่าหนูจะแข็งแรงแล้วค่อยออกมา แม่นอนจะนอนเฉย ๆไม่ขยับตัวเลยเพื่อให้หนู ๆสบายที่สุด”
ระหว่างที่พี่พายุจับท้องอยู่ฉันก็คุยกับลูกไปด้วย หลังจากที่พี่หมอมาตรวจเมื่อเย็นตอนนี้ทุกอย่างกลับมาสู่ความสงบ มดลูกไม่มีท่าทีจะเปิดเพิ่มแสดงว่ายาที่พี่หมอให้ไปได้ผลกับฉันอย่างดี
(วันต่อมา)
ฉันใช้ชีวิตแบบคนติดเตียงขยับตัวแค่ลุกไปเข้าห้องน้ำและลุกขึ้นนั่งตอนทานข้าว ถ้าถามว่าเบื่อไหม คนเคยเลี้ยงลูกเองแบบฉันบอกได้เลยว่าเบื่อมาก อยากกลับไปเลี้ยงลูกที่บ้านแล้ว
แต่ก็ต้องอดทนรอจนกว่าจะถึงเวลาที่สองคนในท้องแข็งแรงและพร้อมกลับบ้านไปหาพี่ ๆด้วยกัน
ก๊อก ๆ
“คุณแม่ครับ โยโยมาหาคุณแม่แล้วครับ”
เสียงคนเคาะประตูและตามด้วยเสียงของวาโยที่ดังมาแต่ไกลก่อนร่างเล็ก ๆจะวิ่งพุ่งมาหาฉันที่เตียง
“คิดถึงคุณแม่ไหมครับ”
“คิดถึงครับ”
“พี่วายุล่ะลูก”
พี่พายุอุ้มวายุกับวาโยขึ้นมานั่งบนเตียงฉันแต่ให้อยู่คนล่ะฝั่ง
“ยุก็คิดถึง”
ทั้งสองคนพึ่งกลับมาจากโรงเรียน วันนี้อาพาขวัญกับคุณย่าไปรับแล้วพามาหาฉันที่โรงพยาบาล
“ตอนเช้าดื้อกับย่าย่าไหมครับ”
“โยโยไม่ดื้อเลยครับ”
“พี่วายุล่ะลูก”
“พี่วายุไม่ก็ดื้อเลยแถมตื่นเองอาบน้ำเองได้ด้วย”
คุณย่าช่วยพูดให้เพราะพี่วายุไม่ยอมพูดแต่ส่ายหน้าแทนคำตอบ คงเหนื่อย ๆเพราะเรียนเสร็จก็ต้องนั่งรถต่อมาที่โรงพยาบาล
เอาจริง ๆฉันก็สงสารลูกนะที่ต้องไป ๆมา ๆ ระหว่างบ้าน โรงเรียนและโรงพยาบาลเพราะทั้งสามนี้ค่อนข้างไกลกันพอสมควร แต่จะไม่ให้ลูกมาฉันก็คงทนไม่ได้
“โยโยอยากให้คุณแม่กลับบ้าน โยโยอยากนอนกับคุณแม่อยากให้คุณแม่เล่านิทานให้ฟัง”
“ไม่งอแงสิลูกคุณแม่ต้องดูแลทรามีกับเซลลา วายุกับวาโยโตแล้วต้องเสียสละคุณแม่ให้น้องก่อนนะลูก”
พี่พายุมาช่วยอธิบายให้เพราะวาโยทำท่าจะร้องไห้แล้ว ส่วนพี่วายุก็เหมือนเดิมเก็บความรู้สึกเก่ง
ก๊อก ๆ
“อาหารมาแล้วค่ะ”
พี่พยาบาลเอาอาหารเย็นมาให้พอดี เบรกอารมณ์เศร้าของวาโยก่อนที่จะเบรกไม่อยู่
“วันนี้มีใครจะป้อนข้าวดูแลคุณแม่ไหมนะ”
“โยโย”
วาโยรีบยกมือ ตั้งแต่ฉันท้องใหญ่แฝดพี่ทั้งสองคนก็แข่งกันดูแล เวลาอยู่ที่บ้านก็จะชอบตักกับข้าวให้
แต่เหมือนฉันจะคิดผิดเพราะมันใช่การดูแลแต่มันเป็นการทำให้ตัวฉันเลอะจนต้องเปลี่ยนชุดใหม่เพราะฉันนอนทั้งสภาพนั้นไม่ได้จริง ๆ
“วันนี้พี่หมอมาตรวจหรือยังลูก”
“มาแล้วค่ะ”
พี่หมอว่ายังไงบ้าง”
“สงบแล้วค่ะ ตอนนี้ทุกอย่างเข้าสู้โหมดปกติแต่พี่หมอก็ยังอยากให้นอนเฉย ๆจนกว่าจะคลอด”
“หึ่ม!! เมื่อวานแม่ก็ตกใจหมดเลยคิดว่าซีรีนจะคลอดซ่ะแล้ว กลับบ้านไปก็นอนไม่หลับห่วงซีรีนทั้งคืนเลย”
“จริง ๆก็เกือบไปแล้วเหมือนกันค่ะ โชคดีที่พี่หมอให้ยากันคลอดแล้วได้ผลเลยยื้อเวลาไปได้ซักพัก”
“เดี๋ยวค่อยออกมานะหลานย่ารอให้หนูแข็งแรงก่อนแล้วค่อยออกมา ย่ารอได้”
คุณแม่คุยกับหลาน แล้วชวนคุยเรื่องอื่นต่อหันมามองเด็ก ๆอีกทีหลับไปกันหมดแล้วบนแขนของฉัน
“เดี๋ยวพี่ไปส่งเด็ก ๆที่รถแปปนึงนะซีรีนอยู่ได้ไหม”
“ได้ค่ะพี่พายุไปเถอะ”
พี่พายุอุ้มลูกที่กำลังหลับทั้งสองคนด้วยแขนคนล่ะข้าง เพราะดูท่าแล้วคุณย่ากับอาพาขวัญน่าจะอุ้มไม่ไหว
“เป็นเด็กดีนะครับลูก”
พี่พายุเอาเด็ก ๆมาให้ฉันหอมก่อนจะอุ้มออกจากห้องไป พร้อมกับเจ้าสองคนที่ถีบท้องฉันพร้อมกันพอดี
.
.
.
.
NEXT EPISODE.
(ZELYN)เนื้อ นม ไข่..ฉันได้ยินสามคำนี้แล้วรู้สึกคลื่นไส้ยังไงก็ไม่รู้ เพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันต้องกินวนไปวนมาทุกวันตอนนี้ฉันอยู่โรงพยาบาลได้เกือบเดือนแล้ว ท้องก็แก่พร้อมจะคลอดเต็มที จากที่น้ำหนักขึ้นตามเกณฑ์แค่ไม่กี่โลตอนนี้ก็ทะลุ15กิโลไปเรียบร้อย ตัวบวมเต็มเตียงจนพี่พายุขึ้นมากอดไม่ได้แล้ว“อาหารเที่ยงมาแล้วครับ”“มีไข่อีกไหมคะ”ที่ถามนี่ไม่ได้อยากกินนะแต่รู้สึกแขยงจนไม่อยากเห็นมันแล้ว เบื่อสุด ๆเพราะกินทุกวันทุกมื้อตั้งแต่อยู่โรงพยาบาลมา แต่บางวันถ้าลูก ๆอยู่ด้วยในมื้อเย็นฉันก็แอบให้วายุวาโยช่วยกินเพราะแม่ไม่ไหวแล้ว“มีครับ สองใบพร้อมนมสดหนึ่งแก้ว”พี่พายุเข็นอาหารกลางวันเข้ามาให้ วันนี้มีสเต็กปลาไข่ต้มและนมแพะอีกหนึ่งแก้วใหญ่
(PHAYU)“ท้องนี้ซีรีนใช้ร่างกายไปพอสมควรเลยอาจจะต้องให้ยานอนหลับนานหน่อยเพื่อบังคับให้ซีรีนพักผ่อนยาว ๆแต่ไม่ต้องห่วงนะพี่ดิวกับหมอเรื่องน้ำนมไว้ให้แล้วรู้ว่าซีรีนซีเรียสเรื่องนี้”“ครับ”ผมนั่งอยู่เป็นเพื่อนซีรีนจนพี่หมอทำแผลเสร็จและย้ายซีรีนไปที่ห้องพักฟื้นชั่วคราวก่อนที่จะพาไปที่ห้องพักจริงที่เราจองไว้ แล้วแอบเเว๊บมาหาเจ้าแฝด‘อุแง้ แง้ แง้’“ร้องทำไมครับลูกไม่ต้องกลัวนะคุณพ่ออยู่ตรงนี้”ผมยืนอยู่ซักพักเซลลาก็ร้องดังขึ้นมา ผมรีบล้างมือด้วยแอลกอฮอล์แล้วยื่นมือลงไปให้ลูกจับเหตุการณ์นี้เหมือนเดจาวูเพราะมันเคยเกิดขึ้นแล้วเมื่อหกปีที่แล้วกับแฝดชายวายุวาโยจำได้ว่าตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกเพราะกลัวไปหมด“งะ แง้”
(ZELYN)1 ปีต่อมา…“วาโยครับช่วยคุณแม่เก็บของหน่อยได้ไหมครับ”“คร้าบบบ”“พี่วายุล่ะครับ”“อยู่ในห้องทำงานกับคุณพ่อครับ”หนุ่มน้อยในวัย7ขวบกว่าวิ่งมาช่วยฉันหยิบของลงกระเป๋า เพราะเสาร์นี้เรามีบินไปพักผ่อนกันที่ภูเก็ตโรงแรมเปิดใหม่ของครอบครัวเราGRAND (PZ) เป็นโรงแรมที่ใช้เวลาสร้างนานมาก ๆตั้งแต่ฉันยังไม่แต่งงานจนตอนนี้ลูกแฝดคู่แรกฉันได้เจ็ดขวบแล้วพึ่งจะเสร็จ แต่ก็นั่นแหละสุดท้ายก็เสร็จจนได้พารันกับซีนายจะได้พักซักทีและฉันก็จะได้หมดห่วงที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยทั้ง ๆที่ตอนเริ่มเราก็ช่วยกันมา“เก็บของเสร็จแล้วหรอ”“ค่ะ เหลือแค่ของทรามีกับ
(PHAYU)“งื้อ อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ”“อู้ยย เสียวไหมครับ”“สะ เสียว เสียวจังเลยค่ะ”“หึ่ม แน่นมากเลย”“หื้อ พะ พี่พายุแรงอีกได้ไหมคะ”“อื้อ อู้ยยย ดะ ได้สิครับ”“ซี๊ดดดด มะ มันเสียวมาก”ซีรีนบดสะโพกมาหาแก่นกายของผมที่ขยับอยู่ข้างหลัง บอกว่าตอนนี้เธอกำลังต้องการอะไรซึ่งผมก็ตอบสนองเธออย่างเต็มที่“อื้อ…”“ครางอีกได้ไหมครับพี่ชอบฟังเสียงซีรีนคราง”“อ๊า อื้อ อื้อ อร๊ายย พะ พี่พายุ ขาาาา”พั่บ พั่บ พั่บ
(PHAYU)หึ่ม…คืนนี้ผมกินเหล้าเพราะแบบนี้เลย อยากรักเมียนาน ๆให้สมกับความถี่มันค่อย ๆห่างออกไปเรื่อย ๆตั้งแต่เราเริ่มมีลูกหลายคน“มาสนุกกันนะครับ”“อื้อ พะ พี่พายุ”“หือ…อะไรครับ”ซีรีนดันหน้าอกผมไว้แล้วไม่พูดอะไร“หน้าแดงจังเลย”ผมเอามือลูบกรอบหน้าซีรีนแล้วมองลึกเข้าไปในดวงตา บางทีผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้ผมรัก ซีรีนได้มากขนาดนี้ รักมากจนยอมให้เธอได้ทุกอย่าง“ตกลงซีรีนมีอะไรจะพูด”“อะ เอ่อ..พี่พายุจะทำจริง ๆหรอ”“ทำจริง ๆสิ!! ทำไม!! ซีรีนไม่อยากหรอ”“ก็อย
(ZELYN)การมาภูเก็ตครั้งนี้พี่พายุมีงานนิดหน่อยที่ต้องทำ ฉันเลยต้องเป็นเลขาชั่วคราวให้เขาเพราะเลขาจริง ๆของพี่พายุไม่ได้มาด้วยเนื่องจากเป็นการทำงานพ่วงวันพักผ่อน“ซีรีนส่งข้อมูลการประชุมเมื่อกี้ให้เลขาพี่พายุแล้วนะคะกลับไปก็อ่านทบทวนได้เลย”“ขอบคุณครับ”ฉันสรุปการประชุมให้พี่พายุเป็นหัวข้อสำคัญ ๆเพื่อให้เขาอ่านทบทวนได้เพราะรู้ว่าเมื่อกี้พี่พายุไม่น่าจะมีสมาธิฟังอะไรหรอกแค่ควบคุมไม่ให้ตัวเองอ้วกออกมากลางห้องประชุมก็จะแย่แล้ว“ทำไมซีรีนไม่เป็นอะไรเลย”“แล้วจะให้ซีรีนเป็นอะไรล่ะคะเมื่อคืนซีรีนไม่ได้กินเหล้าซักหน่อย ซีรีนกินแต่พี่พายุซึ่งมันไม่มีแอลกอฮอล์”ฉันขยับเข้าไปพูดใกล้ ๆหูพี่พายุ แกล้งยั่วเพราะรู้ว่าตอนนี้พี่พายุไม่แรงมาหื่นใส่ฉันแน่ ๆ
(ZELYN)ตกเย็น…ฉันกับพี่ขวัญเรียกช่างมาแต่งหน้าที่โรงแรมเพราะคืนนี้เราต้องออกไปงานเลี้ยงด้วยกันที่จริงก็ไม่ได้มีแค่เราสองคนนะยังมีพี่พายุพารันและซีนายไปด้วยกัน“พี่ขวัญสวยจังเลยค่ะ”“ซีรีนก็เหมือนกันนะชุดนี้เหมาะกับซีรีนมากๆ ดูสิขาวสว่างเต็มตาน่ามองสุดๆ”“เต็มตา??!! พี่ขวัญกำลังจะหมายถึงซีรีนอ้วนหรือเปล่าคะ ซีรีนอ้วนใช่ไหม”ฉันยิ่งไม่ค่อยมั่นใจในรูปร่างตัวเองอยู่ด้วยพอเจอพี่ขวัญทักแบบนี้ฉันต้องรีบยกกระจกที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดขึ้นมาส่องเลยซึ่งมันก็ไม่เหมือนตอนก่อนมีลูกจริง ๆ“พี่ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นแต่พี่แค่จะบอกว่าซีรีนผิวดีพอใส่สีแดงแบบนี้มันเลยยิ่งขับผิว แต่เอาจริง ๆมันก็อ้วนขึ้นแหละนะโดยเฉพาะตรงนี้…”พี่ขว
(ZELYN)หึ่ม!! ต้องเดินทางไปทำงานกับสามีหลายวันแบบไม่มีลูกๆไปด้วยมันเตรียมตัวยากจริงๆ ยากกว่าตอนขนลูกๆไปทะเลเป็นอาทิตย์ซ่ะอีก“พรุ่งนี้จะเดินทางแล้วเตรียมตัวหรือยังลูก”“ยังค่ะ”“ห๊ะ!! แล้วทำไมลูกยังหัวฟูอยู่ตรงนี้อีก”“ซีรีนเตรียมของให้ลูกยังไม่เสร็จเลยค่ะ”มาม๊าอุ้มทรามมีขึ้นมาหาวันนี้ทั้งวันฉันเดินวนอยู่แต่ในห้องลูกได้ลงไปข้างล่างก็แค่ให้นมเจ้าแฝดแค่นั้น“กลัวม๊าจะดูแลเจ้าแฝดสี่ไม่ดีหรือไง”“ไม่ใช่ค่ะ!! ซีรีนรู้ว่ามาม๊ากับคุณแม่ดูแลลูกซีรีนได้ดีแน่ๆเผลอๆอาจจะดีกว่าซีรีนด้วยซ้ำแต่คงเพราะซีรีนไม่เคยแยกจากลูกเลยทำให้มันห่วงไปหมด”“ม๊าเข้าใจ!! แต่ซีรีนก็ต้องปล่อ
(ZELYN)“อุ๊ย…อื้อ อ๊าาาา..”ฉันโยกตัวอยู่บนตัวพี่พายุตอนนี้ฉันรู้สึกปวดเอวไปหมดเพราะไม่รู้ว่าน้ำนี่เป็นน้ำที่เท่าไหร่ของเราแล้ว“อื้อ ซีรีน…”“ซี๊ดดด พะ พี่พายุ”ฉันโน้มตัวลงไปจับไหล่พี่พายุไว้เป็นที่พึ่งเวลาตอกเอวลงไป ใจอยากพอแล้วแต่ร่างกายไม่ฟังเลยพับ พับ พับ“อื้อ สะ เสียวจัง”“ชอบไหม”“งื้อออ มาก!! แต่ก็เหนื่อย”“งั้นหยุดสิ!!”“อ๊ะส์ ยะหยุดไม่ได้”ฉันหยุดตอนนี้ไมได้เขาก็รู้ทำมาเป็นพูด
(ZELYN)หึ่ม!! ต้องเดินทางไปทำงานกับสามีหลายวันแบบไม่มีลูกๆไปด้วยมันเตรียมตัวยากจริงๆ ยากกว่าตอนขนลูกๆไปทะเลเป็นอาทิตย์ซ่ะอีก“พรุ่งนี้จะเดินทางแล้วเตรียมตัวหรือยังลูก”“ยังค่ะ”“ห๊ะ!! แล้วทำไมลูกยังหัวฟูอยู่ตรงนี้อีก”“ซีรีนเตรียมของให้ลูกยังไม่เสร็จเลยค่ะ”มาม๊าอุ้มทรามมีขึ้นมาหาวันนี้ทั้งวันฉันเดินวนอยู่แต่ในห้องลูกได้ลงไปข้างล่างก็แค่ให้นมเจ้าแฝดแค่นั้น“กลัวม๊าจะดูแลเจ้าแฝดสี่ไม่ดีหรือไง”“ไม่ใช่ค่ะ!! ซีรีนรู้ว่ามาม๊ากับคุณแม่ดูแลลูกซีรีนได้ดีแน่ๆเผลอๆอาจจะดีกว่าซีรีนด้วยซ้ำแต่คงเพราะซีรีนไม่เคยแยกจากลูกเลยทำให้มันห่วงไปหมด”“ม๊าเข้าใจ!! แต่ซีรีนก็ต้องปล่อ
(ZELYN)ตกเย็น…ฉันกับพี่ขวัญเรียกช่างมาแต่งหน้าที่โรงแรมเพราะคืนนี้เราต้องออกไปงานเลี้ยงด้วยกันที่จริงก็ไม่ได้มีแค่เราสองคนนะยังมีพี่พายุพารันและซีนายไปด้วยกัน“พี่ขวัญสวยจังเลยค่ะ”“ซีรีนก็เหมือนกันนะชุดนี้เหมาะกับซีรีนมากๆ ดูสิขาวสว่างเต็มตาน่ามองสุดๆ”“เต็มตา??!! พี่ขวัญกำลังจะหมายถึงซีรีนอ้วนหรือเปล่าคะ ซีรีนอ้วนใช่ไหม”ฉันยิ่งไม่ค่อยมั่นใจในรูปร่างตัวเองอยู่ด้วยพอเจอพี่ขวัญทักแบบนี้ฉันต้องรีบยกกระจกที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดขึ้นมาส่องเลยซึ่งมันก็ไม่เหมือนตอนก่อนมีลูกจริง ๆ“พี่ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นแต่พี่แค่จะบอกว่าซีรีนผิวดีพอใส่สีแดงแบบนี้มันเลยยิ่งขับผิว แต่เอาจริง ๆมันก็อ้วนขึ้นแหละนะโดยเฉพาะตรงนี้…”พี่ขว
(ZELYN)การมาภูเก็ตครั้งนี้พี่พายุมีงานนิดหน่อยที่ต้องทำ ฉันเลยต้องเป็นเลขาชั่วคราวให้เขาเพราะเลขาจริง ๆของพี่พายุไม่ได้มาด้วยเนื่องจากเป็นการทำงานพ่วงวันพักผ่อน“ซีรีนส่งข้อมูลการประชุมเมื่อกี้ให้เลขาพี่พายุแล้วนะคะกลับไปก็อ่านทบทวนได้เลย”“ขอบคุณครับ”ฉันสรุปการประชุมให้พี่พายุเป็นหัวข้อสำคัญ ๆเพื่อให้เขาอ่านทบทวนได้เพราะรู้ว่าเมื่อกี้พี่พายุไม่น่าจะมีสมาธิฟังอะไรหรอกแค่ควบคุมไม่ให้ตัวเองอ้วกออกมากลางห้องประชุมก็จะแย่แล้ว“ทำไมซีรีนไม่เป็นอะไรเลย”“แล้วจะให้ซีรีนเป็นอะไรล่ะคะเมื่อคืนซีรีนไม่ได้กินเหล้าซักหน่อย ซีรีนกินแต่พี่พายุซึ่งมันไม่มีแอลกอฮอล์”ฉันขยับเข้าไปพูดใกล้ ๆหูพี่พายุ แกล้งยั่วเพราะรู้ว่าตอนนี้พี่พายุไม่แรงมาหื่นใส่ฉันแน่ ๆ
(PHAYU)หึ่ม…คืนนี้ผมกินเหล้าเพราะแบบนี้เลย อยากรักเมียนาน ๆให้สมกับความถี่มันค่อย ๆห่างออกไปเรื่อย ๆตั้งแต่เราเริ่มมีลูกหลายคน“มาสนุกกันนะครับ”“อื้อ พะ พี่พายุ”“หือ…อะไรครับ”ซีรีนดันหน้าอกผมไว้แล้วไม่พูดอะไร“หน้าแดงจังเลย”ผมเอามือลูบกรอบหน้าซีรีนแล้วมองลึกเข้าไปในดวงตา บางทีผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้ผมรัก ซีรีนได้มากขนาดนี้ รักมากจนยอมให้เธอได้ทุกอย่าง“ตกลงซีรีนมีอะไรจะพูด”“อะ เอ่อ..พี่พายุจะทำจริง ๆหรอ”“ทำจริง ๆสิ!! ทำไม!! ซีรีนไม่อยากหรอ”“ก็อย
(PHAYU)“งื้อ อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ”“อู้ยย เสียวไหมครับ”“สะ เสียว เสียวจังเลยค่ะ”“หึ่ม แน่นมากเลย”“หื้อ พะ พี่พายุแรงอีกได้ไหมคะ”“อื้อ อู้ยยย ดะ ได้สิครับ”“ซี๊ดดดด มะ มันเสียวมาก”ซีรีนบดสะโพกมาหาแก่นกายของผมที่ขยับอยู่ข้างหลัง บอกว่าตอนนี้เธอกำลังต้องการอะไรซึ่งผมก็ตอบสนองเธออย่างเต็มที่“อื้อ…”“ครางอีกได้ไหมครับพี่ชอบฟังเสียงซีรีนคราง”“อ๊า อื้อ อื้อ อร๊ายย พะ พี่พายุ ขาาาา”พั่บ พั่บ พั่บ
(ZELYN)1 ปีต่อมา…“วาโยครับช่วยคุณแม่เก็บของหน่อยได้ไหมครับ”“คร้าบบบ”“พี่วายุล่ะครับ”“อยู่ในห้องทำงานกับคุณพ่อครับ”หนุ่มน้อยในวัย7ขวบกว่าวิ่งมาช่วยฉันหยิบของลงกระเป๋า เพราะเสาร์นี้เรามีบินไปพักผ่อนกันที่ภูเก็ตโรงแรมเปิดใหม่ของครอบครัวเราGRAND (PZ) เป็นโรงแรมที่ใช้เวลาสร้างนานมาก ๆตั้งแต่ฉันยังไม่แต่งงานจนตอนนี้ลูกแฝดคู่แรกฉันได้เจ็ดขวบแล้วพึ่งจะเสร็จ แต่ก็นั่นแหละสุดท้ายก็เสร็จจนได้พารันกับซีนายจะได้พักซักทีและฉันก็จะได้หมดห่วงที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยทั้ง ๆที่ตอนเริ่มเราก็ช่วยกันมา“เก็บของเสร็จแล้วหรอ”“ค่ะ เหลือแค่ของทรามีกับ
(PHAYU)“ท้องนี้ซีรีนใช้ร่างกายไปพอสมควรเลยอาจจะต้องให้ยานอนหลับนานหน่อยเพื่อบังคับให้ซีรีนพักผ่อนยาว ๆแต่ไม่ต้องห่วงนะพี่ดิวกับหมอเรื่องน้ำนมไว้ให้แล้วรู้ว่าซีรีนซีเรียสเรื่องนี้”“ครับ”ผมนั่งอยู่เป็นเพื่อนซีรีนจนพี่หมอทำแผลเสร็จและย้ายซีรีนไปที่ห้องพักฟื้นชั่วคราวก่อนที่จะพาไปที่ห้องพักจริงที่เราจองไว้ แล้วแอบเเว๊บมาหาเจ้าแฝด‘อุแง้ แง้ แง้’“ร้องทำไมครับลูกไม่ต้องกลัวนะคุณพ่ออยู่ตรงนี้”ผมยืนอยู่ซักพักเซลลาก็ร้องดังขึ้นมา ผมรีบล้างมือด้วยแอลกอฮอล์แล้วยื่นมือลงไปให้ลูกจับเหตุการณ์นี้เหมือนเดจาวูเพราะมันเคยเกิดขึ้นแล้วเมื่อหกปีที่แล้วกับแฝดชายวายุวาโยจำได้ว่าตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกเพราะกลัวไปหมด“งะ แง้”
(ZELYN)เนื้อ นม ไข่..ฉันได้ยินสามคำนี้แล้วรู้สึกคลื่นไส้ยังไงก็ไม่รู้ เพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันต้องกินวนไปวนมาทุกวันตอนนี้ฉันอยู่โรงพยาบาลได้เกือบเดือนแล้ว ท้องก็แก่พร้อมจะคลอดเต็มที จากที่น้ำหนักขึ้นตามเกณฑ์แค่ไม่กี่โลตอนนี้ก็ทะลุ15กิโลไปเรียบร้อย ตัวบวมเต็มเตียงจนพี่พายุขึ้นมากอดไม่ได้แล้ว“อาหารเที่ยงมาแล้วครับ”“มีไข่อีกไหมคะ”ที่ถามนี่ไม่ได้อยากกินนะแต่รู้สึกแขยงจนไม่อยากเห็นมันแล้ว เบื่อสุด ๆเพราะกินทุกวันทุกมื้อตั้งแต่อยู่โรงพยาบาลมา แต่บางวันถ้าลูก ๆอยู่ด้วยในมื้อเย็นฉันก็แอบให้วายุวาโยช่วยกินเพราะแม่ไม่ไหวแล้ว“มีครับ สองใบพร้อมนมสดหนึ่งแก้ว”พี่พายุเข็นอาหารกลางวันเข้ามาให้ วันนี้มีสเต็กปลาไข่ต้มและนมแพะอีกหนึ่งแก้วใหญ่