ตอนที่ 48 งานแต่งของเรา 25+

(ZELYN)

พรุ่งนี้ก็จะถึงวันแต่งงานของเราแล้ว วันนี้พี่พายุก็เลยชวนกึ่งบังคับให้ฉันมาตรวจเบบี๋กับพี่หมอ

“ลำบากพี่หมอเรื่อยเลยนะคะ”

ฉันบ่นพี่พายุระหว่างรอพอพี่หมอ ปกติถ้าจะนัดพี่หมอธันต้องนัดล่วงหน้าเป็นเดือน

“ไม่เป็นไรหรอก ปีๆนึงสามีซีรีนบริจาคให้โรงพยาบาลเป็นสิบล้าน แค่นี้ท่านผู้อำนวยการทำให้ได้อยู่แล้ว”

คุณหมอยอนธันแพทย์มือหนึ่งด้านศัลยกรรมระบบประสาทพ่วงด้วยตำแหน่งเจ้าของโรงพยาบาล ต้องมาวุ่นวายรับเคสฝากครรภ์ของฉันเพราะพี่พายุไม่ไว้ใจใคร

“ขอโทษที่นัดด่วนนะคะ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ทำใจตั้งแต่รู้ว่าสามีซีรีนชื่ออะไรแล้ว ขนาดพี่บอกมันว่าพี่ย้ายมาเป็นหมอศัลยกรรมระบบประสาทแล้วมันยังบังคับให้พี่มารับเคสพิเศษเพื่อแลกกับเงินบริจาคเลย”

ฉันกับพี่หมอนินทาพี่พายุเพราะเขามีสายด่วนเลยไม่ได้เข้ามาตรวจด้วย

“แข็งแรงดีครับทั้งสองคนเลย พรุ่งนี้ไม่จำเป็นต้องระวังอะไรแต่อาจจะเหนื่อยง่ายกว่าปกติ ธรรมดาแหละครับเราไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้ว”

“ค่ะ!!”

พี่หมอตรวจร่างกายฉันและสุขภาพของเด็กๆอีกนิดหน่อย ทุกอย่างพร้อมมากๆสำหรับวันพรุ่งนี้

“พรุ่งนี้พี่จะถึงงานกี่โมง”

“ทำไมว่ะ!!”

“ก็ ผมจะได้สบายใจไงที่มีพี่อยู่ใกล้ๆเผื่อซีรีนเป็นอะไร”

พี่พายุเข้ามาคุยกับพี่หมอหลังจากคุยงานเสร็จ

“น้องซีรีนท้องแค่สามเดือนจะเป็นอะไรได้ว่ะ”

“ผมแค่อยากสบายใจ”

“ไม่รู้เว้ย!! แต่ก็น่าจะทันพิธีเช้าเพราะวันนี้ฉันอยู่เวร ออกเวรแล้วจะรีบไปเลย”

พี่หมอถึงกับส่ายหน้ากับความจู้จี้ของพี่พายุ แต่ก็นะฉันเองก็พูดอะไรมากไม่ได้

เราออกจากโรงพยาบาลในช่วงเย็นๆเกือบค่ำก็รีบตรงมาที่โรงแรม คืนนี้ฉันต้องค้างที่นี่เลยเพราะจะได้ไม่ต้องตื่นเช้ามาก แต่นอนที่โรงแรมก็ต้องตื่นตีสามอยู่ดี

“ซีรีนนอนได้เลยนะเดี๋ยวพี่ลงไปดูงานข้างล่างก่อน ซีรีนจะได้ไม่ต้องอยากลงไปดูเอง”

พี่พายุพูดดักคอ เพราะก่อนขึ้นมาฉันก็แอบแวะไปดูมาครั้งนึงแล้ว มันห่วงๆกังวลๆยังไงไม่รู้

แต่พี่พายุลงไปดูฉันก็สบายใจมั่นใจว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย ฉันนอนได้…

(วันแต่งงาน)

ฉันตื่นขึ้นมาแต่งหน้าตั้งแต่ตีสามที่ต้องตื่นเร็วเพราะพิธีเราเริ่มเช้ามาก ขัดใจเจ้าบ่าวสุดๆ

“ง่วงไหมครับ”

“นิดหน่อยค่ะ”

ฉันพยายามทำให้ตัวเองสดชื่น เพื่อไม่ให้พี่พายุหงุดหงิดไปมากกว่านี้เพราะตอนแรกตอนรู้ลำดับพิธีพี่พายุจะเลื่อนทุกอย่างให้เริ่มพิธีแรกตอนบ่าย

ฉันกับพี่พายุแต่งหน้าแต่งตัวเสร็จลงมาทันใส่บาตรเช้าพอดี หลังจากนั้นก็เป็นพิธีสวมแหวนเลย

“ขอบคุณนะคะ”

พี่พายุกำลังสวมแหวนให้ฉันอยู่เราค้างท่านี้ไว้เพื่อให้ช่างภาพเก็บภาพ

“ต่อไปนี้เปลี่ยนใจไม่ได้แล้วนะไม่สิซีรีนเปลี่ยนใจไม่ได้มาตั้งนานแล้วต่างหาก”

ความเซี้ยวของพี่พายุทำให้ฉันยิ้มได้ตลอด หลังสวมแหวนเราก็หันไปขอบคุณป๊าม๊าคุณพ่อคุณแม่ที่ให้ชีวิตและต้นทุนชีวิตเราที่ดีมากๆจนเรามีวันนี้ที่ดี

พิธีช่วงเช้าผ่านไปด้วยความรวดเร็วเรามาถึงพิธีสุดท้ายแล้วคือพิธีรดน้ำสังข์

“ม่าม๊าขอให้ลูกทั้งสองคนมีความสุขมากๆ ชีวิตคู่มันไม่ง่ายแต่ม๊าเชื่อว่าพายุกับซีรีนรักกันมากพอที่จะผ่านทุกอย่างไปได้ รักลูกทั้งสองคนที่สุด”

“ฝากเจ้าหญิงน้อยของเราด้วย”

ม่าม๊ากับป๊าขึ้นมาพร้อมกันฉันไม่คิดว่าป๊าจะเรียกฉันว่าเจ้าหญิงเหมือนตอนเด็กๆอีกเพราะไม่ได้ยินมานานแล้ว

“ครับป๊า ผมจะดูแลซีรีนและหลานๆให้ดีที่สุดครับ”

พี่พายุตอบรับป๊า ฉันมองไปข้างหลังป๊าม๊าเห็นผู้ชายอีกสองคนของฉันเดินขึ้นมาด้วยคือพี่ซีนและซีนาย

ทั้งสองคนยืนมองฉันนิ่งๆครอบครัวของฉัน วันนี้ฉันกำลังจะออกไปสร้างครอบครัวของตัวเองแอบใจหายเหมือนกันถึงแม้ว่าจริงๆแล้วจะไม่ได้ไปไหนเลยก็ตาม

“อุปสรรคที่จะเข้ามาในชีวิต ในวันข้างหน้า คือบททดสอบความรักของลูก ซีรีนกับพายุต้องจับมือกันฝ่าฟัน และผ่านพ้นมันให้ได้ ยินดีต้อนรับเข้าสู่ครอบครัวของเรานะลูกซีรีน แม่กับพ่อรักหนูไม่แพ้ที่ ป๊าม๊าหนูรักเลย”

ฉันพยายามไม่ร้องไห้ ทำพิธีให้เสร็จเร็วๆเพราะเจ้าจิ๋วในท้องเหมือนจะไม่ชอบท่านี้

“เหนื่อยไหมครับพักก่อนไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

ตั้งแต่รู้ตัวว่าท้องฉันไม่เคยแพ้ท้องเลยแม้แต่นิดเดียว อยู่ๆวันนี้ดันคลื่นใส่ขึ้นมาซ่ะงั้น

ทำคนขี้เป็นห่วงอย่างพี่พายุรีบเรียกพี่หมอให้มาอยู่ข้างๆฉัน จนเสร็จพิธีช่วงเช้า

“ไหวไหมครับซีรีน”

“วะ ไหวค่ะ พักซักหน่อยน่าจะดีขึ้น”

พี่หมอเข้ามาดูอาการฉันในห้องพัก แพ้ท้องครั้งแรกก็เลยดูเหมือนอาการหนักทั้งๆที่ฉันแค่เวียนหัวกับคลื่นใส้

“อาจจะเพราะนั่งนานเกินไประหว่างนี้ซีรีนก็เอนหลังซักหน่อย ถ้าไม่ดีขึ้นเดี๋ยวพี่มาตรวจอีกที”

“ขอบคุณนะคะ”

ฉันนอนพักตามที่พี่หมอแนะนำ หัวถึงหมอนฉันก็หลับแทบจะทันทีเลยเพราะวันนี้ตื่นเช้ามากๆ

(PHAYU)

ผมเห็นซีรีนหน้าซีดตอนนั่งรดน้ำสังข์แล้วใจไม่ดีเลย ซีรีนไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนจนผมอดห่วงไม่ได้

“ซีรีนจะไม่เป็นอะไรแน่นะพี่หมอ”

“เออ!! คิดว่าน่าจะนั่งนานเกินไป คนท้องก็แบบนี้แหละนิดๆหน่อยๆก็เวียนหัว”

“แน่ใจนะ”

“เออ!! แค่ให้ซีรีนพักนิดหน่อยก็หายแล้ว”

ผมเดินกลับมาหาซีรีนในห้องพัก เธอหลับแบบหลับสนิทมากๆผมนั่งลงข้างๆเธอยังไม่รู้สึกตัวเลย

“ยกเลิกทั้งหมดแล้วพาเมียกลับบ้านเลยดีไหมว่ะ”

ผมนั่งเฝ้าซีรีนหลับจนถึงเวลาที่ต้องแต่งหน้าเพื่อรันงานแต่งตอนเย็นให้เสร็จ ซีรีนก็เหมือนรู้เวลาตื่นเองโดยที่ไม่ต้องปลุกเลย

“เป็นไงบ้างครับ”

“โอเคแล้วค่ะ สงสัยซีรีนคงเหนื่อยไปจริงๆ”

ซีรีนบอกว่าอาการคลื่นใส้เวียนหัวหายไปแล้ว แถมอยากกินนู่นนี่เต็มไปหมดแต่พี่หมอห้ามไว้อยากให้พิธีผ่านไปก่อน

ช่วงที่เดินเปิดตัวบ่าวสาวชุดที่ซีรีนใส่(ชุดเก่าคุณแม่)สร้างความว๊าวให้งานมากๆ ทุกคนชมว่าสวยเหมาะกับซีรีน เจ้าของชุดตัวจริงเห็นแล้วยังน้ำตาซึม

พิธีตอนเย็นก็ไม่ค่อยมีอะไรแค่ถ่ายรูปหน้างานเสร็จแล้วก็ขึ้นเวทีพูดขอบคุณแขก ตัดเค้กแล้วก็เสร็จพิธี

ส่วนอาฟเตอร์ปาร์ตี้ก็จัดต่อกันเลยแต่เปลี่ยนจากเดิมไปเยอะเหมือนกันโดยเฉพาะเจ้าสาว ที่แม้แต่ชุดที่พยายามขอผมแทบตายก็ใส่ไม่ได้เพราะชุดมันพอดีตัว แต่ตอนนี้ซีรีนมีหน้าท้องออกมาประมาณนึงแล้ว

“เบาๆพอนะครับที่รัก”

“ค่ะ”

ซีรีนพอได้นอนไปนิดหน่อยก็เหมือนพลังกลับมาเต็ม ซ่ามากจนบางทีผมต้องแอบดุ

ผมคอยดูซีรีนจนถึงฤกษ์สุดท้ายคือฤกษ์เข้าหอ เราทั้งหมดกลับไปส่งตัวกันที่บ้านเพื่อเก็บความทรงจำ

พิธีส่งตัวก็เหมือนทั่วไปไม่มีอะไรมาก คุณพ่อคุณแม่ก็มานอนให้ก่อนเสร็จแล้วก็อวยพรก่อนจะพากันออกไปเพื่อให้เวลาส่วนตัวเราสองคน

“มองซีรีนทำไมคะ”

“ทำไมระยะปลอดภัยมันนานจัง”

“อื้อ พะ พี่พายุ”

ผมเดินไปจูบซีรีนหนักๆ ขนาดว่าซีรีนไม่ได้ใส่ชุดเข้าหอแบบที่ตกลงกันไว้ผมยังมีอารมณ์เลย

หลังจากส่งตัวมันก็ต้องทำแบบนั้นป่าวว่ะ แต่หมอห้ามไว้ไงบอกว่ายังไม่ถึงระยะปลอดภัยต้องรอให้ครบห้าเดือนไปแล้ว แต่นี่ซีรีนพึ่งจะสามเดือนกว่าเอง

“อดทนไปก่อนนะคะ”

“ไม่ไหว…หึ่ม!!”

อยากเอาเมียแต่เอาไม่ได้มันโครตทรมาน ไม่รู้ระยะปลอดภัยที่พี่หมอมันว่ามันแค่จะแกล้งผมหรือเปล่า

แต่ก็เพื่อลูกเราไม่ควรเสี่ยงเลยแม้แต่เปอร์เซ็นต์เดียว รอให้ผ่านระยะนี้ไปก่อนผมจะทบต้นทบดอกทีเดียว

.

.

.

.

NEXT EPISODE.