ตอนที่ 53 แฝดป่วย 25+

(PHAYU)

“ขึ้นให้หน่อยได้ไหมครับ คิดถึงเวลาเมียควบเอวจะแย่แล้ว”ผมเปลี่ยนให้ซีรีนขึ้นไปอยู่ข้างบน

“หือ เสียวจังเลยค่ะ”

“หึ ไม่ได้ทำนานก็แบบนี้แหละแค่ลูบก็เสียวแทบแตก”

ผมโน้มคอซีรีนลงมาจูบ เราดูดปากกันแบบไม่มีใครยอมใครด้วยความโหยหาเพราะที่ผ่านมาผมไม่กล้าทำแบบนี่เลยเพราะมันจะไม่สามารถหยุดแค่ตรงนี้ได้

“ลองเอานิ้วสอดดูก่อนได้ไหมคะซีรีนกลัวเจ็บ”

“หึ่ม ไม่ไหวแล้วเบบี๋อยากเอาเข้าแล้ว”

ผมขยับตัวซีรีนขึ้นแล้วค่อยๆจับมาคร่อมแก่นกายตัวเอง และปล่อยให้ร่างกายมันดูดเข้าไปช้าๆ

“อ๊ะส์ อื้ม อื้ออออ”

มันยังเข้าไปไม่เท่าไหร่ซีรีนก็หน้าแหยเกเหมือนจะเจ็บผมเลยใช้มืออีกข้างคลึงที่หน้าอกให้เธอเสียว

พั่บ !!!

“อื้อออ/อู้ยยย”

“เสียวจังเบบี๋”

“ซี๊ดดด แน่นจังเลยค่ะ”

“ค่อยๆขยับนะครับเดี๋ยวเจ็บ”

ผมช่วยซีรีนขยับเอวบังคับจังหว่ะให้มันช้าๆหน่วงๆให้ร่องเริ่มชินก่อน เพราะมันห่างหายจากอะไรแบบนี้ไปนาน

“อะ อื้อ พะ พี่พายุ”

“หึ่ม ครับเมีย”

“สะ เสียวจัง เร็วหน่อยได้ไหม”

“อู้ยย อื้อออ”

พั่บ พั่บ พั่บ

ทันทีที่เร่งความเร็วเสียงเสียดสีแก่นกายก็ดังขึ้น เราโน้มตัวเข้าหากันประกบปากจูบแลกลิ้นจนน้ำลายเปื้อน

“อื้อ อื้อ ลึก ลึกจังเลย”

“โครตมันส์ อู้ย โอ๊ะ อื้อ”

ซีรีนยังตัวขึ้นใช้มือค้ำหน้าอกผมไว้แล้วอัดสะโพกใส่แก่นกายผมแรงเต็มที่

“ซี๊ดดด หึ่ม อื้อ อื้อ”

“เสียวมากเลย อู้ยย”

ผมเริ่มรู้สึกเหมือนมีน้ำมาวนที่หัวถอกเลยเปลี่ยนท่าให้ซีรีนลงไปนอนคว่ำก่อนผมจะดึงสะโพกเธอขึ้นมา

พั่บ พั่บ พั่บ

“อ๊ะ อ๊ะ อื้อ ทะ ท่านี้มัน อื้อ”

“มันทำไมครับ หืมม”

“มะ มันเสียว ไม่ไหวซีรีนจะเสร็จ อื้อ ซี๊ดด”

“หึ่ม อีกนิดนะเมีย ผัวก็จะไม่ไหวแล้ว”

ผมใช้มือตีที่สะโพกซีรีนก่อนจะจับมันให้มั่นแล้วตอกแก่นกายเข้าไปเน้นๆ

“อื้อ อร๊ายย พะ พี่พายุไม่ไหวแล้ว เสร็จแล้วอื้อออ”

“อู้ยยย ตอดอีก ตอดแรงอีกอื้อ ไม่ไหวแล้วจะเสร็จแล้ว เสร็จแล้วเมียจ๋า อื้ออออ อู้ยยยย โอ๊ะ!!!”

ผมตอกแก่นกายจังหว่ะสุดท้ายเน้นๆก่อนจะปล่อยน้ำรักทั้งหมดเข้าสู่ร่องซีรีน

“อื้ออออ ฟู่ววว”

เราล้มตัวนอนทับกัน แต่มีเวลาพักไม่เท่าไหร่เจ้าแฝดก็ตื่น เราต้องรีบกลับไปทำหน้าที่พ่อและแม่

(ZELYN)

โมเม้นเวลาให้นมเป็นอะไรที่ฉันชอบที่สุดเพราะเจ้าแฝดจะจ้องตาฉันตลอดเวลาระหว่างดูดเต้า

เด็กชายวัยสี่เดือนกว่าที่ยังพูดไม่ได้แต่แสดงท่าทางค่อนข้างชัดเจน เวลาชอบหรือไม่ชอบอะไร

“จำคุณแม่ได้หรือยังครับ”

“งืม..”

พี่วายุไม่รู้ว่าฟังฉันรู้เรื่องไหมแต่ส่งเสียงจิจ๊ะในลำคอ พี่วายุนิสัยเหมือนพี่พายุเลยส่วนวาโยนิสัยเหมือนฉันขึ้โวยวายนิดๆ สองคนก็สองสไตล์

ก๊อก ๆ

“ค่ะ!!”

ฉันเอาผ้าคลุมปิดเพราะไม่รู้ว่าคนที่กำลังจะเข้ามาเป็นใคร เผื่อไม่ใช่พี่พายุ ซึ่งก็ไม่ใช่แน่ๆเพราะพี่พายุไปทำงาน

“คุณยายมาแล้ว”

ม่าม๊าเปิดประตูเข้ามาหน้าตายิ้มแย้ม วันนี้ฉันขอให้ม่าม๊ามาดูวาโยให้เพราะฉันต้องพาพี่วายุไปหาหมอ

“เป็นยังไงบ้างลูกดีขึ้นไหม”

“ไม่เลยค่ะ เหมือนจะเริ่มลามแล้วด้วยซีรีนเลยอยากพาไปหาพี่หมอก่อนที่มันจะเยอะไปกว่านี้”

พี่วายุอยู่ๆก็มีผื่นขึ้นที่ขาที่จริงพี่วายุก็มีผื่นขึ้นเป็นเรื่องปกติแต่พอทายาที่พี่หมอให้มามันก็จะดีขึ้นแต่ครั้งนี้มันไม่ใช่แบบนั้นแถมลามขึ้นมาเรื่อยๆ

“น่าสงสารจริงๆเลยสุดหล่อของยาย”

ม่าม๊าอุ้มวาโยที่พึ่งตื่นให้มาจุ๊บนมฉันก่อนที่ฉันจะออกจากบ้านไป นี่ก็เป็นอีกสิ่งนึงที่ฉันห่วงคือเจ้าแฝดไม่ชอบกินนมสต็อคจะดูดเต้าอย่างเดียวและไม่รู้ว่าฉันต้องไปนานแค่ไหนกลัวลูกหิว

“เป็นเด็กดีนะครับวาโยเดี๋ยวคุณแม่รีบกลับนะครับ”

ฉันอุ้มพี่วายุแล้วมารำลาวาโยที่ต้องห่างกันหลายชั่วโมงเป็นครั้งแรกของเราสามคนแต่ฉันต้องรีบแล้วเพราะนัดพี่หมอไว้เดี๋ยวจะไม่ทันเวลา

(โรงพยาบาล)

“เป็นไงบ้างคะพี่หมอซีรีนพยายามทายาบ่อยๆตามที่พี่หมอบอกแล้วแต่ไม่ดีขึ้นเลยแล้วเหมือนเขาจะคันด้วยเวลานอนจะตีขาตลอดเวลา”

“ที่จริงมันก็คืออาการแพ้เหมือนครั้งก่อนๆแหละแต่เหมือนจะเริ่มหนักขึ้นเดี๋ยวพี่ให้ยาไปทาใหม่แรงกว่าเดิม แต่ที่ช่วงนี้ที่ตีขาบ่อยอาจจะเพราะเด็กสี่เดือนเส้นประสาทเริ่มลงมาที่ขาแล้วเขารู้แล้วว่าตัวเองมีขาเลยอาจขยับมากหน่อย อ่อตอนนี้วายุกับวาโยแยกคนนอกกับคนในบ้านออกแล้วนะ เขารู้แล้วว่าใครไว้ใจได้”

พี่หมอเอายามาทาให้ดูเป็นสูตรที่แรงกว่าเดิมและขอตรวจเลือดเพิ่ม ปรากฏว่าพี่วายุมีค่าการแพ้สูงมากทำให้ฉันต้องระวังมากขึ้นเพราะตอนนี้ฉันยังให้นมพี่วายุอยู่

ฉันเรียนการดูแลเบื้องต้นจากพี่หมอโดยละเอียดตอนแรกคิดว่าพอเสร็จแล้วจะได้กลับไปหาวาโยเลยปรากฏว่าพารันขอคุยงานที่บริษัทด่วนมีเรื่องต้องช่วยกันตัดสินใจ

จากที่ยังไม่อยากพาลูกออกไปไหนก็ต้องหิ้วมาด้วยเพราะจะเอาไปส่งให้มาม๊าดูสองคนเลยก็คงไม่ไหว

“สวัสดีค่ะพี่ๆ”

“น้องซีรีน ว๊าว…สุดหล่อ หล่อจังเลยค่ะ”

พี่ๆที่ฉันเคยทำงานด้วยมายืนรอบรถเข็นพี่วายุแล้วผลัดกันชื่นชม ฉันไม่ได้ห้ามให้ทุกคนจับลูกฉันเพราะที่บริษัทมีการคลีนพนักงานทุกๆสองวันอยู่แล้ว ใช่ค่ะพนักงานที่อยู่ในออฟฟิศพี่พายุจะต้องตรวจPCRทุกสองวันเพราะพี่พายุบอกว่าไม่อยากเอาเชื้อโรคกลับไปติดลูก

“เอาคนโตมาให้ดูก่อนค่ะเดี๋ยวคนเล็กจะตามมา”

ฉันให้ทุกคนถ่ายรูปจนพอใจก็เข็นพี่วายุเข้ามาหาคุณพ่อที่กำลังนั่งทำงานอย่างตั้งใจวันนี้ฉันมาแบบกระทันหันไม่ได้บอกก่อน

ก๊อกๆ

“เข้าไปได้ไหมคะ”

“ซีรีน…ไหนบอกจะพาลูกไปหาหมอ”

“ไปมาแล้วค่ะ แต่พารันขอคุยงานก็เลยแวะมาแปปนึง”

“หายหรือยังครับพี่วายุ”

“ยังเลยค่ะ พี่หมอบอกว่าครั้งนี้คงต้องใช้เวลาเพราะพี่วายุแพ้มากแล้วหลังจากนี้ก็คงต้องระวังมากขึ้นด้วย”

พี่พายุเอาวายุไปอุ้ม ทำไมน้าฉันอุ้มท้องมาตั้ง9เดือนทุกส่วนของใบหน้าถึงไปคล้ายพ่อเขาหมด

“ซีรีนต้องไปประชุมกับพารันแล้วฝากพี่วายุหน่อยนะคะลูกกินนมเรียบร้อยปรับรถเข็นให้นอนเดี๋ยวก็หลับแล้ว”

“ครับ”

“เดี๋ยวคุณแม่มานะครับลูก”

ฉันโทรเช็คที่บ้านว่าวาโยเป็นยังไงบ้างก่อนจะมาทำงานที่ห้องทำงาน โดยการวีดีโอกับพารัน

(PHAYU)

ตอนอยู่บ้านผมช่วยซีรีนเลี้ยงลูกเต็มที่ทำให้ลูกทุกอย่างเท่าที่จะทำให้ได้ ยกเว้นเอาลูกเข้านอนผมไม่เคยทำเลย พี่วายุก็ไม่ยอมหลับเหมือนที่ซีรีนพูดเลย

“ไม่ง่วงหรอลูกคุณพ่อทำงานไม่ได้เลย”

ลูกจ้องตาอยู่แบบนี้ใครจะละไปทำอย่างอื่นได้ก็ต้องจ้องกันอยู่แบบนี้แต่งานก็เร่ง

“อึก งึก แง้!!”

“พี่วายุร้องทำไมครับคุณพ่อยังไม่ได้ทำอะไรเลย”

ผมเอาของเล่นมาล่อแต่วายุก็ไม่หยุดร้อง คงเพราะไม่เห็นซีรีนพี่วายุติดซีรีนหนักมากและไม่เคยร้องกับเรื่องอะไรเลยนอกจากเวลาแม่ไม่อยู่ด้วย

“พี่วายุ หยุดร้องได้ไหมพ่อทำงานไม่ได้”

ในเมื่อพูดดีๆไม่รู้เรื่องก็คงต้องดุกันหน่อย แต่พี่วายุก็ยังไม่หยุดร้องอยู่ดีแถมดิ้นจนรถเข็นเกือบคว่ำ

“พี่วายุถ้าคุยกันไม่รู้เรื่องแบบนี้พ่อจะไม่คุยด้วยแล้วนะ คุณแม่ไปทำงานเดี๋ยวก็มาแล้วทำไมไม่เข้าใจ”

“งึก อึก!!”

พี่วายุหยุดฟังเหมือนจะเข้าใจแหะ แต่ร้องแรงไปหน่อยเลยยังมีสะอื้นอยู่ผมเลยเอานมที่ซีรีนปั้มไว้ให้กิน

ก๊อกๆ

“ชู่ว!!”

ผมรีบทำสัญลักษณ์ให้คนที่กำลังจะเข้ามาเบาเสียงเพราะตอนนี้พี่วายุกำลังเคลิ้มจะหลับ

“ขวัญเอาเอกสารมาให้ค่ะ”

“เอาวางไว้เดี๋ยวพี่เซ็นให้”

“ขวัญไม่เคยคิดว่าจะเห็นพี่พายุภาพนี้เลยนะคะทั้งทำงานทั้งเลี้ยงลูกแต่จริงๆก็เหมาะกับคนบ้างานอย่างพี่พายุ”

“หึ แซวพี่หรอเอาไปเลี้ยงหน่อยไหม”

ผมคุยงานกับพาขวัญแบบเบาที่สุดมือข้างนึงเซ็นเอกสารส่วนอีกข้างเอาวางไว้บนอกพี่วายุ จนซีรีนมา

“หลับแล้วหรอคะ ทำไมตาเปียกจังเลยร้องไห้หรอ”

“หึ ก็พี่วายุเป็นลูกซีรีนพอไม่เห็นหน้าหน่อยก็ร้องไม่เอาอะไรเลยกว่าพี่จะทำให้สงบได้ รถเข็นเกือบคว่ำ”

“มีแบ่งกันด้วยหรอคะว่าคนไหนลูกใคร”

“ก็ถ้าเป็นวาโยแค่พี่อุ้มก็หยุดร้องแล้ว”

ผมรักลูกทั้งสองคนเท่ากันแต่ลูกต่างหากที่รักเราไม่เท่ากัน วายุจะรักซีรีนและติดซีรีนมาก ส่วนวาโยก็จะรักและติดผมมากกว่าซีรีน ตัดสินได้จากเวลาลูกร้อง

ชีวิตพ่อแม่ที่มีลูกอ่อนมันไม่ง่ายเพราะงานก็ต้องทำกลับบ้านไปก็ต้องช่วยกันดูแลลูกเพราะเราไม่มีพี่เลี้ยง แต่ก็นั่นแหละทุกอย่างคือความสุขที่ผมปฏิเสธไม่ได้เลย…

.

.

.

.

NEXT EPISODE.