ตอนที่ 52 ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป 25+

(ZELYN)

ฉันพยายามปลุกตัวเองให้ตื่นขึ้นมาหลังจากเห็นหน้าลูกๆแปปนึงแล้วหมอทำให้หลับไปเพื่อเย็บแผล

“ตื่นแล้วหรอลูก”

“ม่าม๊า..”

ฉันยกมือข้างที่ไม่มีน้ำเกลือให้ม่าม๊าจับเพื่อเติมพลังเพราะมันเจ็บเหลือเกินแค่เพียงขยับตัว

“ไปไหนกันหมดคะ”

“ทุกคนรวมกันอยู่อีกห้องนึงระหว่างรอเจ้าแฝด”

“หรอคะ”

ฉันตอบม่าม๊าพร้อมกับนิ่วหน้าไปด้วยเพราะพยายามขยับตัว แล้วด้วยสายระโยงระยางที่แขนที่มืออีก

“เจ็บใช่ไหมลูก แค่วันเดียวอดทนหน่อยเดี๋ยวพรุ่งนี้พอได้ถอดสายทุกอย่างหนูก็จะดีขึ้น”

“ค่ะ ม่าม๊าเรียกพี่พายุให้หน่อยได้ไหมคะ”

“แปปนะลูก”

ฉันรีบตื่นขึ้นมาเพราะเหตุนี้เลยคือเรายังไม่ได้ตกลงเรื่องชื่อเพราะพี่พายุบอกว่ารอให้ใกล้คลอดกว่านี้ก่อน แต่ตอนนี้คลอดแล้วเรื่องชื่อลูกก็ยังไม่ได้คุย

“ครับ!! พี่อยู่นี่”

“ตั้งชื่อลูกหรือยังคะ”

“ตั้งแล้ว”

พี่พายุพูดยิ้มๆฉันรู้ว่าเขามีชื่อในใจมาตั้งนานแล้วแต่ไม่ยอมบอก ฉันก็ลุ้นกลัวได้ชื่อเสือกับสิงห์เพราะเขาเคยพูดไว้ว่ามันดูมีพลังน่าเกรงขาม

“ชื่ออะไร”

“คนพี่ชื่อวายุส่วนคนน้องชื่อวาโย”

โล่งไปอย่างน้อยก็ไม่ใช่เสือกับสิงห์ ไม่ใช่ชื่อนี้ไม่ดีนะแต่แค่คิดชื่อของลูกคนต่อไปไม่ออกถ้าเกิดได้ผู้หญิง

“ทำไมถึงเป็นชื่อนี้??”

“ทำไม ซีรีนไม่ชอบหรอ”

“เปล่า แค่อยากถามความหมาย”

“ลม ทั้งสองชื่อมีความหมายเดียวกันคือลมพายุ”

“เหมือนตัวเองหมดเลย”

พี่พายุบอกว่าเด็กๆจะมีแค่ชื่อเดียวที่ใช้เป็นทั้งชื่อเล่นและชื่อจริง จะได้ไม่ต้องคิดเยอะ

“ตื่นไวจัง พี่หมอบอกว่าซีรีนจะหลับนานกว่านี้”

พี่พายุเปลี่ยนเรื่องทำเป็นมาจับตัวฉัน กลัวฉันจะไม่พอใจเรื่องชื่อแล้วต้องเถียงกันอีก

“เพราะชื่อลูกนี่แหละค่ะที่ทำให้ซีรีนต้องรีบตื่น”

พี่พายุมัดมือชกด้วยการไปติดต่อทุกอย่างไว้หมดแล้วเหลือแค่พอเราออกจากโรงพยาบาลก็ไปรับไปเกิดได้เลยแถมยังบอกอีกว่าทุกคนในบ้านเห็นด้วยกับชื่อนี้มากๆ

“พาเด็กๆมาเข้าเต้ารอบแรกค่ะ”

พอถึงเวลาพี่ๆพยาบาลก็เอาเจ้าก้อนที่เคยอยู่ในท้องของฉันมาให้กินนม เป็นโชคดีที่ฉันเจ็บท้องคลอดร่างกายมันได้รู้สึกเหมือนคลอดธรรมชาติน้ำนมเลยมาเร็ว

แต่มันก็ไม่ง่ายเพราะฉันมีถึงสองคนต้องสลับไปสลับมากว่าจะเข้าที่ต้องเรียกแม่ๆที่มีประสบการณ์มาช่วย

“หลับกันหมดแล้ว”

คุณแม่อุ้มวายุไปนอนที่เปลให้หลังจากที่พี่พายุอุ้มเรอเสร็จ หน้าที่หลักต่อไปนี้ของพี่พายุก็คือช่วยเอาคนที่กินนมเสร็จแล้วไปเรอออกก่อนจะเอาเข้านอนชีวิตคุณแม่ลูกแฝดจะไม่ง่ายอีกต่อไป…

หลายวันต่อมา..

คุณหมออนุญาตให้ฉันกลับบ้านได้แล้วพร้อมลูกๆถึงเวลาที่เราต้องเผชิญความจริงแบบไม่มีพี่ๆพยาบาล

“อุแว้ อุแว้ อุแว้!!”

เสียงร้องหาเต้าของวาโยแผดเสียงตรงเวลาเป๊ะ ส่วนวายุหิวหรือไม่หิวก็ไม่ร้องแต่จะร้องก็ต่อเมื่อรู้สึกเฉอะแฉะไม่สบายตัวเท่านั้น

เลี้ยงลูกเองแบบ24ชั่วโมง ไม่มีพี่เลี้ยงแต่มีสามีและครอบครัวคอยช่วยฉันทำทุกอย่างให้ลูกเองยกเว้นแค่ซักเสื้อผ้าเพราะมันเป็นหน้าที่ของพี่พายุ

(PHAYU)

ผมลางานเพิ่ม ไม่สิแค่เปลี่ยนเอางานมาทำที่บ้านโดยมีพาขวัญทำหน้าที่ในบริษัทแทน

“ฟู่วว กว่าจะหลับได้นะเจ้าสองแสบ”

ผมเอาวาโยนอนเปล แต่ต้องวางแบบเบาที่สุดเพราะเจ้าคนนี้ความรู้สึกไวอะไรสะกิดนิดเดียวก็ตื่น ตื่นแล้วก็จะโวยวายหาคุณแม่อย่างเดียวเลย

ส่วนเจ้าวายุก็เหมือนเดิม ยิ่งเลี้ยงก็ยิ่งรู้นิสัยว่าเป็นคนไม่สนโลกเหมือนผม

“ซีรีน อยู่ในนี้หรือเปล่า”

ผมเดินกลับมาห้องตัวเอง เราแยกห้องกับลูกชัดเจนเวลาออกมาจากห้องลูกผมเลยมีจอเล็กๆติดมือตลอดเวลา

“…”

ไม่มีเสียงตอบรับ ให้นมลูกเสร็จแล้วหายไปไหน ผมเดินตามหาซีรีนทุกชั้นของบ้านแต่ก็ไม่เจอ

“หาใครคะคุณพายุ”

“เห็นซีรีนไหม”

“คุณซีรีน แววเห็นถือเครื่องปั้มนมเดินไปทางบ้านนู้นแหน่ะค่ะ”

“บ้านซีรีนนะหรอ”

“ค่ะ!!”

แปลก!!ปกติซีรีนไม่เคยห่างลูกเลยเพราะไม่มั่นใจผมหรือยังไงก็ไม่รู้ แต่นี่อยู่ๆก็เดินกลับบ้าน

“ฝากขึ้นไปดูวายุกับวาโยหน่อยฉันจะไปหาซีรีน”

“ค่ะ”

มันต้องมีเรื่องอะไรซักอย่างที่ทำให้ซีรีนกลับบ้าน ที่จริงเธอก็กลับทุกวันแหละแต่ก็จะเป็นช่วงเย็นๆเอาลูกไปเล่นด้วย ไม่เคยกลับคนเดียว

ผมเดินมาที่บ้านซีรีนที่อยู่ติดกันนี่แหละ แต่ไม่มีใครอยู่บ้านเลยยิ่งทำให้ผมสงสัยว่าแล้วซีรีนจะมาหาใคร

“ฮึก ฮึก”

“เสียงคนร้องไห้??”

ผมเดินตามเสียงนั้นไปจนไปเจอซีรีนนั่งอยู่ใต้บันได กำลังปั้มนมและร้องไห้ไปด้วย

“ซีรีนทำไมมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้”

“ฮึก!! พะ พี่พายุ”

“เป็นอะไรครับร้องไห้ทำไม”

ผมพาซีรีนออกมาจากตรงนั้นแล้วมานั่งคุยกันดีๆที่ห้องนั่งเล่น ซีรีนยังไม่หยุดร้องไห้ยิ่งทำผมงงก่อนที่ผมจะเอาลูกนอนซีรีนยังดีๆอยู่เลย

“ฮือออออ!!!”

“ซีรีนเป็นอะไรบอกพี่สิทำไมมาแอบร้องไห้คนเดียว”

“ซีรีน ซีรีนรู้สึก ฮึก ไม่เหมือนเดิม”

“ไม่เหมือนเดิมยังไง ไอ้ที่ว่าไม่เหมือนเดิมคือกับตัวเองกับพี่หรือกับลูกๆ”

ผมลุ้นในคำตอบเพราะถ้าไม่เหมือนเดิมกับผมก็คงต้องคุยกันยาว ว่าไม่เหมือนเดิมยังไง ไม่รักกันแล้วหรอ??

“กับพี่พายุ..!!”

หมดรักกันแล้วงั้นหรอ!! ลูกเรายังไม่ถึงสามเดือนเลยจะต้องมาอยู่ในสภาวะพ่อแม่หย่าร้างแล้วหรอ

“หมายความว่ายังไง”

“ซีรีนรู้สึกว่าตัวเองดูแลพี่พายุได้ไม่ดี ซีรีนไม่มีเวลาให้พี่พายุเหมือนเดิมเพราะซีรีนต้องดูแลลูก ฮึก แล้วก็ต้องดูแลอีกนานซักวันพี่พายุก็คงเบื่อซีรีนไม่รักซีรีนเหมือนเดิม แล้วถ้าปล่อยให้เป็นแบบนั้นสุดท้ายเราก็ต้องเลิกกัน”

ซีรีนอธิบายพร้อมร้องไห้ไปด้วยที่แท้ก็อาการเบบี้บลูแบบที่พี่หมอบอกว่าอาจจะเกิดได้หลังจากคลอดลูก

“พี่ไม่มีวันเลิกกับซีรีนบอกแล้วไงว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป แล้วเรื่องดูแลลูกพี่ก็เข้าใจถึงได้มาช่วย”

“ไม่จริงพี่พายุไม่เข้าใจ เมื่อกี้พี่พายุยังให้ซีรีนออกมาห่างๆเลย พี่พายุไล่ซีรีน”

“ก็พี่เห็นซีรีนเหนื่อยเลยจะให้ออกมาพัก วันนี้ซีรีนดูแลลูกคนเดียวตั้งแต่เช้าเพราะพี่ประชุม”

“ฮึก!!”

“พี่รักซีรีนเหมือนเดิม ไม่สิมากกว่าเดิมแล้วจะไม่มีวันเลิกรัก ยิ่งเรื่องเลิกกันไม่ต้องพูดถึงเลย”

“แต่ ซีรีนไม่เหมือนเดิม”

“ไม่เหมือนเดิมยังไงอีก”

ซีรีนแกะเครื่องปั้มนมออกแล้วจับมือผมไปจับรูปร่างของตัวเอง ตั้งแต่คอลงมาจนถึงบั้นเอว

“ซีรีนอ้วน!! แต่ซีรีนก็พยายามลดแล้วนะแต่ยิ่งให้นมลูกซีรีนก็ยิ่งหิว หิวซีรีนก็ต้องกิน”

ที่แท้ก็เรื่องนี้ที่ซีรีนกังวลก็ใช่แหละหุ่นซีรีนยังไม่กลับมาเท่าเดิมแต่มันก็ไม่ได้อ้วนแผละ

“หลายวันมานี้ซีรีนพยายามแต่งตัวให้พี่พายุสนใจแต่พี่พายุก็ไม่สนใจเลย ทั้งๆที่ก่อนมีลูกพี่พายุไม่ใช่แบบนี้”

ใครบอกไม่สนใจแต่ผมพยายามอดทนไว้ต่างหาก อย่าว่าแต่แต่งตัวเซ็กซี่เลยแค่เห็นซีรีนให้นมลูกผมก็ขึ้นแล้วแต่กลัวซีรีนจะเจ็บเพราะพึ่งผ่าคลอดมา

“พี่พยายามอดทนต่างหาก”

“ทำไมต้องอดทน”

“ก็..กลัวแผลผ่าคลอดยังไม่หาย ซีรีนก็รู้ว่าพี่ไม่เคยยั้งตัวเองได้เลย ก่อนคลอดเจ้าแฝดก็เกือบไป”

“แผลผ่าคลอดมันหายเจ็บตั้งแต่เดือนแรกแล้วและมันก็ไม่ได้เกี่ยวกันเลย มันห่างกันตั้งเยอะ”

“งั้นก็หมายความว่าพี่ทำได้สิ”

“อือ”

“แล้วก็ไม่บอก ปล่อยให้พี่อ่านข้อมูลการประชุมอยู่ตั้งนาน แล้วที่มานั่งน้อยใจเพราเรื่องนี้นะหรอ”

“มันเรื่องใหญ่นะพี่พายุ”

“แค่ซีรีนบอกว่าอยากพี่ก็จัดให้แล้ว ตอนนี้เลยไหมเจ้าแฝดกำลังหลับพอดีกว่าจะตื่นน่าจะได้หลายรอบ”

ผมอุ้มซีรีนขึ้นมาบนห้องนอนของเธอ เพราะจะให้กลับไปที่ห้องนอนของเรามันเสียเวลา…

.

.

.

.

NEXT EPISODE.