ตอนที่ 12 ตามใจเมีย

(ZELYN PART)

หลายวันมานี้ฉันขลุกตัวอยู่แต่กับพี่พายุ ไปทำงานพร้อมกัน กลับบ้านก็กลับพร้อมกัน

ใช่ค่ะ!!! ฉันย้ายตัวเองมาอยู่ที่คอนโดพี่พายุแล้ว อาจจะไม่ได้ถึงขนาดลากกระเป๋ามาแต่ก็พอมีเสื้อผ้าแทรกอยู่ในตู้พี่พายุบ้างแล้ว

“ทำอะไรอยู่คะ”

กลับมาจากทำงานฉันก็รีบเข้าไปอาบน้ำ พอออกมาพี่พายุก็ยังนั่งทำงานอยู่ที่เดิม ไม่รู้จะขยันไปไหนทั้งๆที่เราพึ่งกลับมาจากทำงาน

“มีงานด่วนต้องรีบเคลียร์ เดี๋ยวซีรีนสั่งอาหารเย็นมาซักสี่ห้าอย่างนะ”

“สี่ห้าอย่าง!! สั่งมาทำไมเยอะแยะคะ”เรามีกันอยู่สองคน ปกติทุกวันถ้าพี่พายุไม่ทำอาหารเองก็จะสั่งแค่อะไรง่ายๆมาทาน แบบชุดใครชุดมัน

“วันนี้พาขวัญจะมากินข้าวเย็นกับเรา พี่ต้องคุยงานกับพาขวัญด่วน”

“ตะ…แต่ ซีรีนอยู่ที่นี่นะคะ”

“แล้วทำไม”

“พี่พายุบอกว่าให้ใครรู้ไม่ได้ไม่ใช่หรอ ถ้าพี่พาขวัญเห็นซีรีนอยู่ที่นี่ยังไง พี่พาขวัญก็ต้องรู้”

“แล้วคิดว่าทุกวันนี้พาขวัญไม่รู้หรอ เราไปทำงานด้วยกันทุกวัน กลับพร้อมกันทุกวัน ที่พนักงานไม่ได้สงสัยอะไรก็เพราะคิดว่าเราเป็นพี่น้องกันปกติ แต่พาขวัญไม่ใช่ไง”

พี่พายุอธิบายก่อนจะเดินไปเข้าห้องไปอาบน้ำ ก็จริงของเขา ยังไงพี่พาขวัญก็รู้อยู่แล้วว่าฉันชอบพี่พายุ ชอบมาตั้งนานแล้วด้วย

ระหว่างพี่พายุกำลังอาบน้ำและรอพี่พาขวัญมา ฉันก็จัดการแกะอาหารและจัดโต๊ะ ให้พร้อมสำหรับการทานข้าวและการคุยงานไปด้วย ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นเลขาจริงๆแล้ว

ตื้อดึ่งงง(เสียงออดหน้าห้อง)

“พี่พายุ พี่พาขวัญน่าจะมาแล้วนะ”

ฉันตะโกนบอกพี่พายุ เพราะถึงพี่พาขวัญจะรู้ว่าฉันชอบพี่พายุอยู่ แต่การออกมาอยู่ด้วยกันเลยแบบนี้คงไม่เหมาะสมเท่าไหร่ ดังนั้นระหว่างที่ทั้งสองคนกินข้าวกันฉันก็จะไปเก็บตัวอยู่ในห้อง แบบนี้น่าจะดีกว่า

“ซีรีนก็ไปเปิดสิ พี่แต่งตัวอยู่”

“แต่…”

เข้าไปตั้งนาน ยังแต่งตัวไม่เสร็จอีกหรือไงนะ ทำตัวเป็นผู้หญิงไปได้

“ไปเปิดประตู”

ผลัก!!!

“ซะ…ซีรีน ทำไมมาอยู่ที่นี่”

พี่พาขวัญจับมือฉันลากกลับเข้ามาในห้อง คงตกใจไม่น้อยแหละ ที่เห็นฉันอยู่ห้องพี่พายุในสภาพชุดนอนแบบนี้

“เอ่อ…คือ”

“ตกลงจะคุยงานไหม พาขวัญ”

“อย่าบอกนะคะว่าทั้งสองคน คบ…”

“ถ้าไม่คุยเรื่องงานก็กลับไป”

พี่พายุตีหน้านิ่งและไปนั่งที่ประจำ เราสองคนไม่รู้จะพูดอะไรก็เลยได้แต่มองหน้ากัน ก่อนพี่พาขวัญจะไปคุยเรื่องงานกับพี่พายุ

“อาทิตย์หน้าขวัญไม่มีประชุมหรืองานด่วนอะไร พี่พายุไปภูเก็ตได้เลยนะคะ เดี๋ยวขวัญดูทางนี้ให้เอง”

“อืม…”

ฉันมองทั้งสองคนคุยงานกันแบบมืออาชีพ ทุกอย่างดูง่ายไปหมด เพราะพี่พาขวัญตอบคำถามพี่พายุได้ทุกอย่าง ถ้าวันนึงฉันต้องกลับไปช่วยพี่ซีนฉันจะทำได้แบบนี้ไหมนะ

“งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วขวัญขอคุยกับซีรีนหน่อยนะคะ”

พอพี่พายุพยักหน้า พี่พาขวัญลากฉันมานั่งคุยที่ระเบียง

“เล่ามาให้หมดเลยนะ ว่าไปยังไงมายังไงเราถึงได้มาอยู่ที่นี่ พี่จำได้นะว่าตอนมาฝึกงานแรกๆเรากับพี่พายุกัดกันจะตาย พี่พายุยังเคยบอกให้พี่มากล่อมเราให้ไปทำงานกับพี่ตั้งหลายรอบ”

“ซีรีนคือ…”

ฉันไม่รู้จะเริ่มเล่ายังไง ว่าการที่ฉันได้มาอยู่ที่นี่มันคือแผนที่นังอาร์ตี้มันคิดให้ แต่ฉันไม่เคยมีความลับกับพี่พาขวัญเลยนี่น่า

“ถ้าซีรีนเล่าแล้วพี่พาขวัญอย่าไปบอกใครนะคะ โดยเฉพาะพี่ซีน”

“อื้ม!!”

พี่พาขวัญยื่นนิ้วก้อยมา ฉันเลยตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมด ตามความจริง!!! :(

“แรงม๊ากกกก!!!! ซีรีน”

“ตะ..แต่ๆ ที่ซีรีนทำไม่ได้ต้องการให้พี่พายุมารับผิดชอบอะไรนะคะ ซีรีนก็แค่อยากอยู่ใกล้ๆพี่พายุแค่นั้นเอง หลังจากนี้ถ้าที่สุดแล้วซีรีนคือคนที่ไม่ใช่ ซีรีนก็จะไปโดยไม่เรียกร้องอะไร”

“พี่ก็ไม่ได้จะว่าอะไร ไหนๆเราก็ชอบพี่พายุมาตั้ง10กว่าปีแล้ว ลองซักตั้งแล้วกันเนอะ พี่เป็นกำลังใจให้”พี่พาขวัญกอดให้กำลังใจฉัน ก่อนจะกลับเพราะมีธุระต่อ

เห้อ..!!เรื่องที่บอกพี่พาขวัญเมื่อกี้ ฉันคิดแบบนั้นจริงๆนะ ตอนนี้ถึงเราจะอยู่ด้วยกันแล้ว แต่สถาะนะของฉันกับพี่พายุมันก็ยังไม่ชัดเจน และฉันก็ไม่กล้าถามด้วยขออยู่แบบนี้ไปซักพักแล้วกัน ….

ครืน…(เสียงรถ)ฉันอยู่สูงขนาดนี้ ยังได้ยินเสียงรถข้างล่างคอนโดชัดมาก และเสียงแบบนี้ก็คุ้นหูมากด้วยจนฉันต้องชะโงกหน้าลงไปมอง

“พี่ซีน!!!”

ฉันมองลงไปเห็นรถคล้ายรถพี่ซีน ฉันไม่แน่ใจจนกระทั่งพี่ซีนเดินลงมา

“พี่ซีน…ห๊ะ พี่พาขวัญ”

พี่ซีนเดินลงจากรถเพื่อมารับพี่พาขวัญขึ้นไป ท่าทางสองคนนี้มันไม่ใช่แค่พี่น้องที่รู้จักกันธรรมดา แต่มันเหมือน…

“ดูอะไรอยู่ ทำไมไม่เข้าข้างใน”

พี่พายุออกมาตาม แต่ฉันจะให้เขาเห็นสองคนนั้นไม่ได้ไม่งั้นต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ

“มะ…ไม่มีอะไรค่ะ พี่พายุอย่าเดินออกมาตรงนี้เลยลมมันแรง”

พี่พายุพยายามจะเดินมาที่ฉันมองอยู่ ฉันเลยต้องรับไปดึงให้เขากลับเข้าข้างใน

“มีพิรุธนะ ข้างล่างมีอะไรที่พี่เห็นไม่ได้หรือเปล่า”

“ไม่มีค่ะ”

ฉันรีบส่ายหน้า พิรุธน่ะมันต้องมีอยู่แล้วก็ฉันโกหกไม่เก่ง แต่ก็นะ ถือว่าแถช่วยพี่สะใภ้

เอ๊ะ!!!ถ้ามันเป็นแบบที่ฉันคิดจริงๆเราจะนับญาติกันยังไง ในเมื่อถ้าฉันลงเอยกับพี่พายุก็เท่ากับว่าฉันต้องเป็นพี่สะใภ้พี่พาขวัญ แต่ถ้าพี่พาขวัญลงเอยกับพี่ซีนล่ะ พี่พาขวัญก็ต้องกลับมาเป็นพี่สะใภ้ฉันอีกสิ

“คิดอะไร ขมวดจนคิ้วจะผูกกันเป็นโบว์ได้แล้ว”

“เปล่าค่ะ”

“เปล่าอีกแล้วหรอ”

“แล้วพี่พายุจะมาจับผิดอะไรซีรีนล่ะ”

“หึ…”

“เออ…ซีรีนถามหน่อยสิ ถ้าเกิดวันนึงพี่พาขวัญมีแฟนหรือกำลังคุยๆกับผู้ชายคนนึงอยู่ พี่พายุจะว่ายังไง”

“จะว่าไงได้ มันก็ชีวิตของเขา แต่พี่ก็คงต้องดูจนกว่าจะวางใจได้ ว่าผู้ชายคนนั้นดูแลพาขวัญได้จริงๆ”

“สมัยนี้หมดยุคผู้ชายดูแลผู้หญิงแล้วนะคะ เพราะเท่าที่ดูๆแล้ว พี่พาขวัญออกจะเป็นะแนวworking woman ซ่ะมากด้วย”

“แต่ต่อให้ผู้หญิงจะทำงานเก่งแค่ไหน ผู้ชายก็ต้องหาเงินให้ได้มากกว่าอยู่ดี ถึงจะเป็นคู่ที่เหมาะสม”

“งั้นถ้าซีรีนหาได้มากกว่าพี่พายุ เราก็คบกันไม่ได้สิ”

“มันไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอก ผู้บริหารที่ไหนจะหาเงินได้น้อยกว่าเลขา”

“ซีรีนก็ไม่ได้เป็นเลขาพี่พายุตลอดไปซ่ะหน่อย”

“ถึงอย่างนั้น พี่ก็จะหาเงินให้ได้มากกว่าซีรีนอยู่ดี”

พี่พายุขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆ จนปากเราเกือบโดนกัน นี่ฉันโดนพี่พายุตกด้วยคำพูดแบบนี้อีกแล้วหรอ

“ชิ..!!!”

(PHAYU PART)

ผมมองหน้าซีรีน ปากมันพูดไปแบบนั้นแต่ในใจก็ยังสับสนอยู่ ผมตอบตัวเองไม่ได้ซักทีว่าจะเอายังไงกับซีรีน จะหยุดแค่นี้หรือเดินเครื่องเต็มกำลัง

ทุกวันนี้ที่เราอยู่ด้วยกัน ผมก็แค่ทำตามที่ใจมันอยากจะทำ ซึ่งมันก็เป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง

เห้อ…ถ้าวันนึงผมไม่ได้ดีเหมือนที่ซีรีนคิดไว้ แล้วสุดท้ายเราต้องจบกัน ความเป็นพี่น้องมันคงไม่เหลือแล้วผมจะทนได้ยังไง

“พี่พายุ พี่พายุ”

“หึ..!!”

“คิดอะไรอยู่คะ จ้องหน้าซีรีนนิ่งเลย”

“ไม่มีอะไร”

“แปลกคน จ้องหน้าคนอื่นขนาดนี้แล้วยังบอกไม่มีอะไร”

“อาทิตย์หน้าพี่ต้องไปภูเก็ตนะ”

“ค่ะ!!!”

“เตรียมตัวด้วย”

“ค่ะ…หะ ห๊ะ พี่พายุจะให้ซีรีนไปด้วยหรอ ปกติถ้าออกงานข้างนอกต้องเป็นหน้าที่ของพี่ภัทรไม่ใช่หรอ”

“ก็ใช่!! แต่ครั้งนี้ซีรีนไม่ได้ไปในฐานะเลขา แต่ไปในฐานะพาร์ตเนอร์ของโครงการ”

“หืม…งั้นซีรีนต้องตามเลขาของตัวเองไหมคะ”

“ไม่ต้อง!! แค่ณภัทรคนเดียวก็พอ”

“ค่ะ!!!”

ซีรีนพยักหน้ายิ้มๆ ชอบเอาเรื่องเลขามากวนประสาทผมอยู่เรื่อย

“งั้นพรุ่งนี้ซีรีนกลับคอนโดดีกว่า ไปอัพเดทตู้เสื้อผ้าซักหน่อยว่ามีชุดไหนพอไปทะเลได้บ้าง”

หึ…ไม่ต้องเดาเลย ผมว่าทั้งตู้นั่นแหละที่ใส่ไปไม่ได้เลย ขนาดแค่ชุดนักศึกษาที่ใส่ฝึกงานยังขัดใจผมอยู่ทุกวัน

-วันต่อมา-

ก๊อกๆ

“เข้ามา”

“สรเอาโรงแรมที่โลเคชั่นใกล้กับเกาะมาให้บอสเลือกค่ะ ทุกโรงแรมสามารถไปที่เกาะได้โดยใช้เวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมง”

คุณสรเปิดภาพโรงแรมก่อนจะยื่นไอแพดมาให้

“อืม…ครั้งนี้ซีรีนจะไปกับผมด้วย ให้เธอเป็นคนเลือกแล้วกัน ผมยังไงก็ได้”

“คะ???”

“ไปในฐานะตัวแทนโรงแรมZEZEN”

“ค่ะบอส”

ผมไม่เคยต้องมานั่งแก้ตัวแบบนี้มาก่อน แต่ในเมื่อสถานะเรายังไม่ชัดเจน ผมก็ไม่ควรทำอะไรให้ซีรีนเสียหายในสายตาคนอื่น…

(ZELYN PART)

“น้องซีรีน!!บอสให้เอาโรงแรมมาให้น้องซีรีนเลือกค่ะ”

“ให้ซีรีนเลือกหรอคะ”

“ค่ะ!!! แปลกมากเลย ปกติบอสจะต้องเป็นคนเลือกเอง เพราะอย่างที่เรารู้กันว่าบอสจุกจิกเรื่องที่นอนมาก แต่นี่อยู่ดีๆก็อยากให้น้องซีรีนเป็นคนเลือก”

ฉันรับไอแพดมาจากพี่สร ก่อนจะเดินกลับเข้าไปหาพี่พายุ จริงที่สุดคือเรื่องที่นอน มันเอาเรื่องสำหรับพี่พายุมากๆ ขนาดที่นอนที่คอนโดยังต้องสั่งทำพิเศษเพื่อให้ได้ตามแบบที่เขาต้องการ

“ทำไมไม่เลือกเองคะ”

“พี่ยังไงก็ได้”

“ถ้าซีรีนเลือกไม่ถูกใจเดี๋ยวพี่พายุก็บ่นซีรีนอีก”

“พี่บอกแล้วไงว่ายังไงก็ได้ พี่ไม่ได้เป็นคนชอบถ่ายรูป ไม่ได้ชอบอยู่ที่สวยงาม ขอแค่นอนได้”

“พี่พายุกำลังโยนว่าซีรีนเรื่องมากหรอคะ”

“ป่าว!!! แค่เห็นซีรีนชอบถ่ายรูป ก็เลยคิดว่าถ้าเลือกเองน่าจะถูกใจกว่า งั้น…เอามานี่”พี่พายุแย่งไอแพดจากมือฉันไป แล้วกดอะไรไม่รู้ก่อนจะดึงฉันไปยืนใกล้ๆ

“เหลือแค่สองโรงแรมนี้ วิวสวยทั้งคู่ แค่ซีรีนเปลี่ยนเสื้อผ้าและมุมถ่าย ก็มีรูปอัพไปทั้งเดือน”

“ทำไมรู้ดีจังคะ เคยพาใครไปมาหรอ”

“ไปคนเดียว จะทำธุรกิจโรงแรมก็ต้องไปศึกษาสิ”

“แล้วไปค่ะ เอาเป็นว่าพี่พายุเลือกเลย ซีรีนนอนที่ไหนก็ได้”

ฉันยกทุกอย่างให้พี่พายุเหมือนเดิมแล้วหนีออกมาทำงานข้างนอก จริงๆฉันก็ไม่ได้นอนง่ายขนาดนั้น แต่ตั้งแต่ได้นอนกับพี่พายุ หมายถึงนอนเฉยๆนะไม่ว่าที่ไหนฉันก็นอนได้ทั้งนั้น…

.

.

.

.

NEXT EPISODE.