ตอนที่ 15 พี่เจ็บเท่าซีรีนไหม??

(PHAYU PART)

ผมกดเลื่อนดูโซเชี่ยลมีเดียของซีรีน ไม่ว่าจะเฟสบุ๊คหรืออินสตาแกรมเพื่อหาที่อยู่คอนโดของซีรีน แต่น้องมันก็ไม่เคยเช็คอินเลย มีแค่รูปถ่ายที่เห็นภายในห้องเท่านั้น ตอนนี้ผมเลยทำได้แค่รอให้พาขวัญติดต่อกลับมา มันหงุดหงิดนะทั้งๆที่รู้ว่าถ้าโทรหาซีเนียร์ก็รู้แล้ว แต่ผมทำแบบนั้นตอนนี้ไม่ได้ไง

LINE PHAKWAN : CONDO IS A AKEKAMAI

ผมรีบกดให้จีพีเอสนำทางไปที่คอนโดนั้นทันที พาขวัญจัดการให้ทุกอย่างจนตอนนี้ผมมาถึงหน้าประตูห้องซีรีนแล้ว แต่กดออดเท่าไหร่ก็ไม่มีคนเปิด

มองลอดประตูเข้าไปทุกอย่างก็มืดสนิทเหมือนไม่มีคนอยู่ เพราะถ้ามีคนอยู่คงมีความเย็นลอดออกมาบ้าง

“ไอ้หนุ่ม เจ้าของห้องนี้เขาไม่อยู่มาซักพักแล้วล่ะ”

“วันนี้ก็ไม่มีใครกลับมาหรอครับ”

“ไม่มีนะ เพราะถ้าหนูซีรีนกลับมาลุงต้องรู้ หนูซีรีนฝากให้ลุงช่วยดูห้องให้เวลาที่เธอไม่อยู่”

ลุงยามที่มาเดินตรวจตราให้ข้อมูล แล้วถ้าซีรีนไม่อยู่ที่นี่ซีรีนจะไปที่ไหน ให้พาขวัญไปดูที่บ้านก็ไม่มี

ตอนนี้ผมห่วงจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว ไม่รู้จะไปตามหาซีรีนที่ไหน

(ZELYN PART)

ถ้ารู้ว่าอยู่ตรงไหนแล้วต้องพยายาม อยู่ตรงไหนแล้วรู้สึกว่าไม่เป็นตัวเรา ควรถอยออกมา

“ฮึก ฮือออออออ”

“ชะนี!! แกร้องไห้มาเป็นชั่วโมงแล้วนะ พักหน่อยไหม”

อาร์ตี้เอาทิชชูมาซับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดของฉัน ตอนแรกกะว่าจะกลับไปอยู่คอนโด แต่ก็รู้ว่ายังอยู่คนเดียวไม่ได้ เลยเลือกที่จะมาหาเพื่อน อย่างน้อยก็ยังมีคนอยู่ข้างๆ

“ทั้งๆที่เขาก็ชัดเจนตั้งแต่แรก มันผิดที่ฉันเอง ฉันเองคนเดียว ฮึก…”

ฉันพยายามจะกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล แต่มันก็ห้ามไม่ได้ ยิ่งคิดกลับไป การกระทำของพี่พายุก็ชัดเจนทุกอย่างว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับฉัน

ส่วนเรื่องคืนนั้นที่มันเกิดขึ้นก็เพราะฉันเอาตัวเองผููกโบว์ไปให้เขาเล่นฆ่าเวลาเอง

“ชะนี!! ถ้ามันจะผิดมันก็ผิดที่ฉันด้วย ถ้าคืนนั้นฉันไม่ช่วยแก วันนี้แกก็คงไม่ต้องมานั่งร้องไห้แบบนี้”

อาร์ตี้พอเห็นฉันโทษตัวเองมันก็เอาบ้าง จนตอนนี้ไม่รู้ว่าใครปลอบใคร อาร์ตี้นั่งเป็นเพื่อนฉันตรงระเบียงจนผ่านไปครึ่งคืน อาร์ตี้ถึงบังคับให้ฉันมานอน

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว เดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะแก”

“อือ..!!”

หวังว่าความเจ็บมันจะเบาลงบ้างนะเพราะถ้าให้ฉันแบกมันไว้แบบนี้หลายๆวันคงไม่ไหว

คืนแรกที่ฉันต้องนอนโดยไม่มีพี่พายุอยู่ข้างๆ มันยิ่งทำให้ฉันเสียใจ คืนนี้เขาคงได้นอนกับคนที่เขาเลือก

“ฮึก….!!!”

แต่ในความโชคร้ายมันก็ยังมีความโชคดี คือวันพรุ่งนี้ฉันไม่ต้องเข้าบริษัทหนึ่งวัน เพราะต้องไปทำธุระที่มหาลัย

(วันต่อมา @มหาลัย)

“ซีรีน!!แกอย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ตลอดเวลาแบบนี้ได้ไหม ฉันจะร้องตามแล้วนะ”

น้ำส้มพอรู้เรื่องจากอาร์ตี้ก็รีบเข้ามากอด ทุกคนรู้ดีว่าฉันรักพี่พายุมานานแค่ไหน

“ฉันโอเค!! เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น”

ฉันเบลอไปหมดเลย วันนี้มาทำอะไรฉันจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ เพราะเมื่อคืนฉันนอนไม่หลับเลย นอนน้ำตาซึมๆจนถึงเช้า

แต่พอลุกขึ้นมาก็รู้สึกว่าตัวเองเข้มแข็งขึ้นไม่ร้องไห้แล้ว หรือเพราะน้ำตามันไม่มีให้ไหลแล้วก็ไม่รู้

อาร์ตี้กับน้ำส้มไปจัดการเรื่องเอกสารที่ธุระการให้ น่าจะเป็นเอกสารเกี่ยวกับการฝึกงาน เพราะมันใกล้จะจบแล้ว ทำไมเขาถึงไม่กลับไปหาแฟนเขาหลังจากที่ฉันฝึกงานแล้วนะ เราจะได้ไม่ต้องเจอหน้ากันอีก

“ชะนี!!! เอกสารของแกเสร็จแล้ว”

“ขอบใจ”

“ปีนี้ทางมหาลัยจะไม่มีการไปเยี่ยมนักศึกษาตามบริษัท แต่จะให้ทางบริษัทเขียนรายงานความประพฤติส่งกลับมาให้มหาลัยแทน”

“แกหมายความว่าฉันต้องเอาอันนี้ไปให้พี่พายุเขียนตอบมหาลัยหรอ”

“อือ!!ประมาณนั้นแหละ”

“บ้า!!!”

พรุ่งนี้ต้องกลับไปทำงานฉันจะมองหน้าเขายังไงยังไม่รู้เลย ต้องให้เขาตอบเอกสารให้อีก ฉันได้ยืนร้องไห้ตรงหน้าเขาแน่ๆ

“แต่ถ้าแกไม่ทำก็เรียนไม่จบนะเว้ย”

อาร์ตี้ตบไหล่เหมือนให้กำลังใจ แต่คำพูดมันบังคับฉันชัดๆ

ตกเย็น วันนี้ฉันต้องกลับมากินข้าวเย็นที่บ้านตามคำสั่งของมาม๊า ที่บังคับว่าทุกคนต้องมา

“ว่าไงซีรีน มาม๊าเห็นหน้าเราน้อยที่สุดเลยนะ”

มาม๊ากำลังอบรมเรื่องที่เราไม่ค่อยกลับบ้าน เอาแต่ไปค้างที่คอนโด พี่ซีนกับซีนายถึงจะไม่ได้มานอนค้างที่บ้านแต่ก็แวะเข้ามากินข้าวบ่อยๆ ไม่เหมือนฉัน

“ก็หนูฝึกงานนี่คะ”

“ซีนายก็ฝึกเหมือนหนู อย่ามาอ้างเลย”มาม๊าเอามือมาบีบจมูก

โชคดีที่เป็นการกินข้าวในครอบครัวฉันเลยไม่ต้องกลัวเจอกับคนบ้านนั้น แต่พอกินข้าวเสร็จแล้วเหมือนมาม๊าจะจับอาการบางอย่างของฉันได้เลยเรียกมาคุยส่วนตัวบนห้อง

“ไม่กลับบ้านแต่ก็ต้องดูแลตัวเองบ้างนะลูก ไม่ใช่ร้องไห้จนตาบวมแบบนี้”มาม๊าใช้สองมือลูบที่ใต้ตา ขนาดว่าแต่งหน้ากลบมาดีแล้วนะ มาม๊ายังจับได้อีก

“มาม๊า!! ฮึก”ว่าจะไม่ร้องแล้ว แต่พอมาม๊ากอดแบบนี้มันก็อดไม่ได้

“มาม๊าเสียใจนะ ที่ซีรีนมีปัญหาแต่ซีรีนไม่ยอมกลับมาที่บ้านเรา มาม๊าไม่อยากให้ลูกเจอกับปัญหาหรือเรื่องเสียใจคนเดียวเลย”

“ซีรีนขอโทษ ซีรีนแค่ไม่อยากให้มาม๊ารู้สึกแย่ไปด้วย แต่ต่อไปนี้ซีรีนสัญญาค่ะ ซีรีนจะคิดถึงมาม๊าเป็นคนแรกเลย”

มาม๊าให้ข้อคิดกับฉันหลายอย่างโดยไม่ถามด้วยซ้ำว่าปัญหานั้นคืออะไร ท่านแค่บอกว่าถ้าอยากเล่าเดี๋ยวฉันจะเล่าเอง

ไหนๆวันนี้ก็ได้กลับบ้านแล้วเลยถือโอกาสค้างที่นี่ซ่ะเลย ฉันอาบน้ำเตรียมตัวจะนอน ความเคยชินก็พาฉันมายืนที่ระเบียงห้อง มุมที่มองออกไปก็เห็นห้องพี่พายุพอดี

“ทำบ้าอะไรซีรีน แกต้องเกลียดเขาเดี๋ยวนี้เพราะทุกอย่างไม่มีทางเหมือนเดิมแล้ว”

ฉันกำลังจะหมุนตัวเข้าห้อง แต่ม่านทางฝั่งตรงข้ามเปิดออกพอดี พี่พายุเดินออกมาที่ระเบียงแต่ไม่ได้พูดอะไร ฉันเลยรีบปิดม่านฝั่งตัวเองและขึ้นเตียงนอน ถ้าจะหนีพี่พายุไม่ต้องไปไกลถึงต่างประเทศหรอก แค่บ้านฉันนี่แหละ เขาก็ไม่กล้าเข้ามาแล้ว

แกร๊ก…ครืดดด(เสียงประตูบานเลื่อนตรงระเบียง)

“พี่พายุ”

“พี่มาคุยด้วย จิ๊!!! ทำไมไม่ยอมคุยกันดีๆ ร้องไห้จนตาบวมหมดแล้ว”

พี่พายุปิดประตูระเบียงเข้ามา ฉันไม่รู้ว่าเขาข้ามมาได้ยังไง แต่ตอนนี้เขาอยู่ในห้องฉันแล้ว และตอนนี้ก็ถึงตัวฉันแล้วด้วย พี่พายุใช้นิ้วโป้งลูบที่ใต้ตาฉันอย่างแผ่วเบา

“เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว มันจบแล้ว”

“จบยังไง พี่ยังไม่ได้พูดอะไรเลย แค่เรื่องที่พี่ตอบสถานะของเราไม่ได้ซีรีนต้องทำขนาดนี้เลยหรอ”

ไปกินข้าวยิ้มระรื่นกับยัยป้ามีนามา คิดว่าฉันไม่รู้สินะ

“มันไม่ใช่แค่เรื่องนี้ แต่มันเรื่องที่พี่แอบไปกินข้าวกับยัยป้ามีนานั่นต่างหาก ทั้งๆที่เราพึ่งทะเลาะกันแต่พี่กับนัดยัยป้านั่นไปกินข้าว แถมยิ้มมีความสุข แค่นี้มันก็ชัดเจนแล้วไม่ใช่หรอว่าสถานะที่พี่ตอบไม่ได้มันคืออะไร”

“ซีรีนรู้เรื่องนี้ได้ยังไง”

“ทำไมคะ ซีรีนดูโง่มากหรอ”

พี่พายุเห็นฉันร้องไห้ก็พยายามจะเข้ามากอด แต่ฉันก็ยิ่งเดินหนี ฉันจะไม่ทนกลับไปในสภาพเดิมอีกแล้ว

“มันไม่ใช่แบบนั้นพี่แค่..”

“ซีรีนยอมโดนพี่ปฏิเสธดีกว่าให้คนอื่นมาบอกว่าพี่เป็นของเขา ฮึก!!!”

ฉันร้องไห้ตัวโยน ถ้าเมื่อวานก่อนพี่พายุจะออกไปแล้วเขาบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับฉัน ความเจ็บมันคงน้อยกว่าที่ฉันเห็นภาพนั้นจากป้ามีนา

“อย่าร้องไห้นะซีรีน เรื่องเมื่อวานพี่อธิบายได้ พี่ไม่อยากเห็นซีรีนร้องไห้เลยจริงๆ”พี่พายุหันหน้าไปทางอื่น เพราะฉันร้องไห้หนักขึ้น

“ซีรีนบอกแล้วไงว่าพี่ไม่ต้องอธิบาย ซีรีนเข้าใจทุกอย่าง และพี่ก็ไม่ต้องห่วง เรื่องของเรามันจะเป็นความลับตลอดไป”

“ไปกันใหญ่แล้ว ซีรีนฟังนะพี่กับมีนาเราไม่ได้เป็นอะไรกัน และที่เมื่อวานพี่กินข้าวกับเขาก็เพราะคุณสรรับนัดโดยที่ไม่ได้บอกพี่”

“ซีรีนไม่ฟัง มันไม่เกี่ยวอะไรกับซีรีนแล้ว”

ฉันยกมือขึ้นปิกหู มันจะอะไรก็ชั่งสุดท้ายก็เมื่อวานเขาก็ทิ้งฉันไปหาป้ามีนาอยู่ดี

ก๊อก ๆๆๆ

“ยัยน้องๆ”เสียงพี่ซีนเคาะเรียก ทำฉันตกใจเพราะพี่พายุอยู่ในห้องด้วย

“กลับไปสิพี่พายุ เดี๋ยวพี่ซีนก็เข้ามาแล้ว”

“ก็ให้มันเข้ามาพี่จะนั่งอยู่ตรงเนี้ย”พี่พายุเดินไปนั่งที่ปลายเตียง แล้วไม่ยอมขยับไปไหนเลย

พี่ซีนพอฉันไม่ไปเปิดก็เคาะไม่เลิก ฉันทำอะไรไม่ได้ต้องดันพี่พายุให้นอนราบไปกับเตียงแล้วเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมไว้ อย่างน้อยประตูกับเตียงก็ไม่ตรงกัน

ฉันรีบปาดน้ำตาที่ไหลเมื่อกี้ออกและปรับสีหน้าให้ดูปกติที่สุด ก่อนจะไปเปิดประตู

“วะ…ว่าไงพี่ซีน”

“พี่เคาะตั้งนานทำไมพึ่งมาเปิด เป็นอะไรหรือเปล่า”

“เปล่า…ซีรีนอยู่ในห้องน้ำพึ่งออกมาเลย ว่าแต่พี่ซีนมาซีรีนมีอะไรหรือเปล่า”

“เปล่า..พอดีพี่เดินผ่านมาได้ยินเสียงเหมือนเราคุยกับใครก็เลยลองเคาะดู แต่ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว”

พี่ซีนยกมือขึ้นยีหัวฉัน แล้วทำท่าจะกลับห้อง

“คืนนี้ซีรีนขอไปนอนกับพี่ซีนได้ไหม”

ฉันพูดดังๆให้คนในห้องได้ยิน ถ้ากลับเข้าไปคืนนี้ก็คงคุยไม่รู้เรื่อง และไล่ยังไงพี่พายุก็คงไม่ไป หนีไปนอนกับพี่ซีนเลยแล้วกัน

“เราเนี่ยนะอยากนอนกับพี่”

“อื้อ…ไปกันเถอะ นานๆซีรีนจะได้กลับบ้านที”

ฉันควงปิดประตูห้องตัวเองและลากพี่ซีนกลับห้อง ทิ้งให้แขกที่ไม่ได้เชิญอยู่ในห้องแบบนั้นแหละ

.

.

.

.

NEXT EPISODE.