ตอนที่ 16 ปรับความเข้าใจ

(PHAYU PART)

ภาพใบหน้าซีรีนเปื้อนน้ำตา มันจุกอยู่ในใจ ซีรีนต้องร้องไห้หนักขนาดไหนตาถึงบวมได้ขนาดนั้น

“พี่พายุแอบไปบ้านนู้นมาหรอคะ”

“อือ”

พาขวัญนั่งรออยู่กลางบ้าน เหมือนรู้อยู่แล้วว่าผมไปทำอะไรมา แค่มานั่งรอซ้ำเติม

“คุยกับซีรีนหรือยัง ตกลงทะเลาะกันเรื่องอะไร”

“ก็..เรื่องที่พี่ไปกินข้าวกับมีนาเมื่อวาน ไอ้ผิดพี่ก็รู้ว่าผิดแต่ซีรีนรู้เรื่องได้ยังไง แถมเหมือนไม่ได้รู้ธรรมดาๆด้วย เพราะแค่ไปกินข้าวแล้วไม่ได้บอกไม่น่าโกรธขนาดนี้”

“หมายความว่า นอกจากเรื่องที่พี่ไปกินข้าวแล้วมีการใส่ไฟเพิ่มหรอคะ”

“ประมาณนั้น!!”

“งั้นเป็นไปได้ไหมคะ ว่าพี่มีนาจะจัดฉากขึ้นมาทั้งหมด แล้วก็บอกให้ซีรีนรู้”

“แต่ซีรีนกับมีนาไม่ได้สนิทกันขนาดจะมีคอนแทคกันได้นะ”

“โห่..!!! ซื่อจริงๆพี่ชายขวัญ แค่เบอร์โทรซีรีนขอจากคุณสรก็ได้ไหมคะ อีกอย่างคนระดับนั้นเรื่องแค่นี้ง่ายมาก ง่ายกว่าลากพี่ออกไปกินข้าวอีก”

“จิ๊..!!! แล้วทีนี้พี่จะทำยังไงซีรีนไม่ยอมฟังอะไรพี่เลย”

ผมอยากอธิบายอย่างน้อยก็ซักครั้ง!! ผมไม่ชอบให้ซีรีนเป็นแบบนี้เลย

“เห้อ..!!!มันถึงคราวที่พี่พายุต้องวิ่งตามซีรีนบ้างแล้วล่ะค่ะ หลังจากที่น้องมันวิ่งตามพี่พายุมานาน”

พาขวัญตบไหล่เหมือนจะให้กำลังใจ แต่ดูจะเป็นการซ้ำเติมมากกว่า

วิ่งตามหรอ!!! วิ่งยังไงล่ะผมไม่เคยวิ่งตามใครซ่ะด้วย

(วันต่อมาที่บริษัท)

ผมมาดักรอซีรีนที่บริษัทแต่เช้า เพราะไม่ชอบสถานการณ์ที่ค้างคาแบบนี้ เราจะจบกันก็ได้แต่ผมต้องได้พูดทั้งหมดให้ซีรีนฟังก่อน

“ยกไปไว้ที่ชั้น24นะ”

“เกิดอะไรขึ้นคุณสร”

ผมออกจากลิฟต์มาก็เห็นพนักงานช่วยกันขนย้ายโต๊ะซีรีน และของทั้งหมด

“อ๋อ พอดีน้องซีรีนจะย้ายไปฝึกงานกับคุณพาขวัญค่ะ สรก็เลยให้พนักงานมาช่วยกันย้ายโต๊ะลงไปข้างล่าง”

“ซีรีนขอย้ายเองหรอ”

“ค่ะ!! คุณพาขวัญพึ่งโทรมาบอกสรเมื่อซักพักนี่เอง”

“โทรกลับไปบอกพาขวัญว่าผมไม่อนุญาต เด็กฝึกงานจะมาย้ายแผนกตามอำเภอใจแบบนี้ได้ยังไง”

“ตะ…แต่!!”

“ถ้าซีรีนไม่ยอมกลับมาก็ตัดเป็นไม่ผ่านฝึกงานไปเลย”

ถึงขนาดเจอหน้ากันไม่ได้เลยหรอแบบนี้มันเกินไปหน่อยไหม จากที่จะง้อดีๆซีรีนทำผมอารมณ์เสียเลย

ไม่มีสมาธิในการทำงาน สายตาคอยแต่จับจ้องที่ช่องกระจกว่าซีรีนจะกลับมาไหม

(ZELYN PART)

“คิดดีแล้วใช่ไหมที่ย้ายมาฝึกงานกับพี่”

พี่พาขวัญถามย้ำทั้งๆที่ก็โทรไปบอกเลขาพี่พายุแล้ว รอแค่ย้ายโต๊ะฉันลงมาเท่านั้น

“ค่ะ!! ซีรีนอยากเดินหน้าต่อแล้ว”

“เดินหน้าต่อ!! ซีรีนไม่รักพี่พายุแล้วหรอ”

“ก็ในเมื่อเขามีคนรักแล้วซีรีนก็ควรตัดใจไม่ใช่หรอคะ”

ถึงตอนนี้เขาอาจจะยังไม่คบกัน แต่ฉันก็คิดว่าคงอีกไม่นานหรอก

“อืม…งั้นพี่ขอเล่าอะไรให้ฟังอย่างนึงได้ไหม ถ้าสุดท้ายซีรีนได้ฟังแล้วยังตัดสินใจเหมือนเดิมพี่จะเคารพการตัดสินใจของซีรีน”

“อะไรคะ”

“จริงๆที่ไปกินข้าวกันวันนั้นพี่พายุไม่ได้ไปกับพี่มีนาแค่สองคนนะ ยังมีพี่ไปด้วยแล้วพี่พายุเขาก็ไม่ได้อยากไปเลย แต่คุณสรดันรับนัดไว้แล้วแถมพี่มีนาก็เอาเรื่องงานมาอ้าง ทำให้พี่พายุปฏิเสธไม่ได้”

“จำใจหรอคะ ยืนเกาะแขนกันซ่ะแน่นเลย”

ฉันเปิดรูปที่ยัยป้ามีนาส่งมาให้พี่พาขวัญดู ทั้งรูปที่ยืนควงแขนและก็ภาพที่นั่งซบกัน

“รูปแรกซีรีนต้องไปให้พี่พายุอธิบายแล้วล่ะ ส่วนภาพที่สองคนนั้นคือพี่เอง ดูสิสีผมเหมือนกันเลย”

ฉันมองภาพในมือถือและผมจริงๆของพี่พาขวัญ มันใกล้กันมากอาจเพราะกล้องที่ทำให้มันเพี้ยนไป

“พี่ขวัญจริงๆหรอคะ”

“จริงสิ!! พี่จะโกหกเราทำไม ซีรีนเป็นน้องพี่นะ”

พี่พาขวัญอธิบายต่อว่าวันนั้นคนที่นั่งข้างพี่พายุคือพี่พาขวัญและพี่พายุก็อยู่แค่แปปเดียว พอรู้ว่าป้ามีนาไม่มีธุระสำคัญจริงๆพี่พายุก็ขอตัวกลับ ปล่อยให้พี่พาขวัญกินข้าวกับป้ามีนาแทน

“ถ่ายให้เห็นแค่ผมกับแขนแค่นี้ จงใจให้ซีรีนเข้าใจผิดชัดๆ”

“ช่างเถอะค่ะ ถึงยังไงซีรีนก็ยังยืนยันจะอยู่ที่นี่อยู่ดี”

รักคนที่เขาไม่รักเรามันทรมานมากๆนะ ถึงวันนี้คนที่พี่พายุเลือกอาจจะไม่ใช่ป้ามีนา แต่มันก็ยังไม่ใช่ฉันอยู่ดี

“พาขวัญพูดค่ะ ค่ะๆ สวัสดีค่ะ”

พี่พาขวัญรับโทรศัพท์แล้วมองมาที่ฉันก่อนจะตอบอะไรซักอย่างแล้ววางสาย

“พี่พายุไม่อนุมัติให้เรามาฝึกงานที่นี่”

“ทำไมล่ะคะ”

“พี่ก็ไม่รู้ แถมพี่พายุยังขู่อีกว่าถ้าซีรีนไม่กลับไปทำงานที่เดิมจะไม่ยอมให้ผ่านฝึกงาน”

“บ้าไปแล้ว!!”

“พี่ช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ อดทนนะซีรีนอีกไม่กี่เดือนเอง”

พี่พาขวัญเดินมากอดแล้วลูบแขนให้กำลังใจ ก่อนจะคืนเอกสารที่ทางมหาลัยให้เขียนรายงานคืน นี่ฉันต้องไปขอร้องให้พี่พายุเขียนให้จริงๆหรอ

“คุณสรบอกว่าวันนี้พี่พายุหงุดหงิดมาก ซีรีนรีบขึ้นไปดีกว่า”

“พี่ขวัญ…”

ฉันอยากจะร้องไห้แต่ก็ต้องยอมกลับขึ้นมา เพราะถ้าพี่พายุไม่ให้ฉันผ่านฝึกงานจริงๆนั่นหมายถึงฉันก็จะเรียนจบไม่พร้อมเพื่อน โดนซีนายล้อยันมีลูกแน่ๆ

“สวัสดีค่ะพี่สร”

“น้องซีรีนมาพอดี บอสกำลังเรียกหาเลยค่ะ”

“หา..!! ซีรีนหรอคะ”ฉันชี้มาที่ตัวเอง

“ค่ะ…วันนี้บอสอารมณ์ไม่ดีแต่เช้า พี่ว่าน้องซีรีนรีบเข้าไปดีกว่า เดี๋ยวโดนดุเอานะคะ”

“คะ…ค่ะ”

ฉันพยักหน้าให้พี่สร ก่อนจะตัดสินใจไหนๆก็เลี่ยงที่จะเจอไม่ได้ฉันก็คงต้องสู้

ก๊อกๆ

เพื่อเลี่ยงที่จะต้องคุยกันบ่อยๆฉันเลยหยิบเอกสารของมหาลัยเข้าไปด้วย จะได้ยื่นให้พี่พายุทีเดียว

“เข้ามา”

“เรียกซีรีนมามีอะไรคะ”

ฉันไม่เสนอหน้าไปนั่งที่โต๊ะทำงานเขาเหมือนทุกที แต่เลือกที่จะยืนห่างๆเพื่อรักษาระยะ

“กลับมาแล้วหรอ”

พี่พายุวางปากกาแล้วกดอะไรซักอย่างจนกระจกทุกบานในห้องเปลี่ยนเป็นฝ้าทึบ

“ซีรีนเอาเอกสารของทางมหาลัยมาให้ด้วยค่ะ เพราะปีนี้จะไม่มีอาจารย์มาตรวจตามบริษัท”

“พี่ต้องเขียนลงไปด้วยไหมว่านักศึกษาขอย้ายแผนกตามอารมณ์ โกรธ!!ก็จะหนีไปแผนกอื่น”

“แล้วแต่พี่พา…บอสเลยค่ะ”

ฉันกลับมาเรียกบอสเหมือนตอนมาทำงานแรกๆแล้วเอาเอกสารไปวางให้พี่พายุ

“บอสหรอ!! โกรธขนาดเรียกชื่อพี่ไม่ได้แล้ว??”

“ช่วยเขียนให้ด้วยนะคะ ซีรีนต้องเอาไปคืนมหาลัยภายในอาทิตย์นี้”ฉันเมินสิ่งที่พายุถามแล้วบอกเรื่องของตัวเองแทน

“พี่จะเขียนก็ต่อเมื่อซีรีนยอมคุยกับพี่ดีๆก่อน ขอร้องล่ะซีรีนเราคุยกันดีๆได้ไหม ไม่ใช่อารมณ์ซักครั้งได้ไหม”

พี่พายุลุกจากโต๊ะแล้วเดินมาดึงฉันไปกอด ฉันพยายามดิ้นแต่เหมือนมันจะยิ่งแน่นกว่าเดิม

“เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว”

“ทำไมจะไม่มี ในเมื่อเรื่องของพี่กับมีนามันไม่มีอะไรเลย พี่ไม่เคยคิดกับเธอเกินกว่าคู่ค้าทางธุรกิจเลยนะ”

“พี่จะมาอธิบายให้ซีรีนฟังทำไมคะในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกัน!!”

ฉันเน้นคำว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วมองพี่พายุตรงๆ

“พี่บอกว่าอย่าใช้อารมณ์ไง”

“ซีรีนก็ไม่ได้ใช้อารมณ์”

“พี่สั่งให้ณภัทรไปเอากล้องวงจรปิดจากร้านนั้นมาแล้ว เราจะได้เห็นว่ามันไม่มีอะไรเลย แล้วพี่ก็อยู่ไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ!!”

“แล้วไงคะ!! ต่อให้มันจะมีซีรีนมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับซีรีน”

“มันจะไม่เกี่ยวได้ยังไงก็ซีรีนเป็น…”

“น้องข้างบ้าน”

ฉันไม่รู้ว่าพี่พายุจะพูดว่าอะไร แค่ประโยคนี้เหมือนฉันคุ้นๆเพราะพี่พายุมักจะพูดกับทุกคนเสมอเวลามีคนถามว่าฉันกับพี่พายุเป็นอะไรกันตอนสมัยเรียน

“น้องข้างบ้านเขาไม่นอนด้วยกันหรอก”

พี่พายุดันฉันไปที่โซฟาและจับฉันนั่งตรงหว่างขาโดยมีเขากอกไว้อีกที

“อื้อ…พี่พายุ”ฉันหดคอหนี ก็พี่พายุอยู่ๆก็หอมที่ซอกคอ ตอนเข้ามาฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้นี่

“ยังอยากรู้อยู่ไหมว่าเราเป็นอะไรกัน…”

พี่พายุเริ่มแรงขึ้นจากไซร้ซอกคอมือก็เริ่มสัมผัสที่หน้าอกและออกแรงบีบ

“ปะ..ปล่อยซีรีนนะ ต่อไปนี้ซีรีนจะไม่ยอมพี่…อื้อ พายุแล้ว”ฉันพยายามขืนตัวไม่คล้อยตามเขา

“ทำไมไม่ยอม ในเมื่อซีรีนเป็นเมียพี่ ถ้าเมียไม่ยอมผัวแล้วจะไปยอมใคร??”

พี่พายุไซร้คอทั้งซ้ายทั้งขวาเหมือนหมันเขี้ยวแล้วบีบหน้าอกฉันไปด้วย และเพราะคำว่าเมียทำให้ฉันตัวแข็งเกือบลืมเรื่องที่เรามีปัญหากันไปเลย

“มะ…มงเมียอะไร พี่ยังไปกินข้าวกับคนอื่นอยู่เลย อื้อ”

“พี่บอกแล้วไงว่าโดนบังคับ ถ้ารู้ว่าเมียจะโกรธขนาดนี้พี่ไม่มีทางไปเด็ดขาด”

“พี่พายุหยุดเรียกซีรีนว่าเมียเลยนะ ไหนบอกเราไม่ได้เป็นอะไรกันไง”

“อื้ม…ไหนๆก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมาแล้ว งั้นพี่จะเคลียร์ให้จบเลยแล้วกัน!!”

พี่พายุจับฉันให้หันหน้ามาหาเขาทั้งๆที่ฉันยังนั่งตักเขาอยู่ ท่านี้มันแปลกๆยังไงไม่รู้ไม่เหมาะกับการคุยเลย

“จะพูดก็รีบพูดได้ไหมคะ ซีรีนไม่อยากอยู่ในห้องนี้นานเดี๋ยวพี่ๆข้างนอกเข้าใจผิด”

“เข้าใจผิด!! ผิดยังไง”

“เอาเป็นว่าพี่พายุรีบๆพูดให้จบเถอะค่ะ ว๊าย..!!!”พี่พายุขยับตัวก็ทำฉันเกือบตกจนต้องรับคว้าคอเขาไว้ พี่พายุก็เอามือมากอดเอวฉันไว้หลวมๆ

“คบกันนะครับ!! แม้ว่าสิ่งที่เราทำมันจะเกินคำว่าแฟนไปแล้วก็เถอะ!!”

“….”ฉันนิ่งไม่ได้พูดอะไร เพราะมันเกินความคาดหมายของฉันไปมาก

“พี่ยอมรับว่าที่ไม่ชัดเจนตั้งแต่แรกเพราะกลัว กลัวว่าถ้าชัดเจนแล้วเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน ซีรีนก็รู้ว่าซีเนียร์หวงซีรีนแค่ไหน ถ้ามันรู้ว่าเราคบกันมันต้องไม่ให้พี่ได้เจอซีรีนแน่ๆ แล้วถ้าเป็นแบบนั้นพี่จะอยู่ยังไง แค่สองคืนที่เราไม่ได้นอนด้วยกันพี่ก็คิดถึงซีรีนแทบแย่แล้ว”พี่พายุดึงฉันเข้าไปกอด ตอนนี้ฉันเลยเหมือนกำลังปลอบเขาอยู่เพราะหน้าเขาอยู่ตรงหน้าอกฉันเป๊ะเลย

“อย่าเอาพี่ซีนมาอ้าง!!จริงๆพี่พายุแค่ติดเซ็กส์เท่านั้นแหละค่ะ ถ้าลองพี่ได้กับป้ามีนาพี่ก็ติดเขาเหมือนกัน”

“ไม่เหมือน!! เพราะเขาไม่ใช่ซีรีน”

“เดี๋ยวนะคะ!!! ไอ้ที่ว่าไม่เหมือนนี่เคยลองแล้วหรอ”ฉันจับหน้าพี่พายุขึ้นมาสบตา หรือว่ามันมีอะไรที่ฉันยังไม่รู้อีก

“ไม่เคยครับแล้วก็ไม่คิดที่จะลองด้วย แค่เมียเด็กคนนี้คนเดียวพี่ก็ปวดหัวจนไม่มีแรงจะทำงานแล้ว”

พี่พายุดึงฉันเข้าไปกอดแล้วเอาหน้ามาซุกที่อกปากก็บอกว่าคิดถึงๆ จนฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่ารักจริงๆหรือแค่ติดเซ็กส์กันแน่

“ปล่อยนะคะ ซีรีนจะไปทำงานแล้ว”

“อื้ม.!!! พี่ยังไม่หายคิดถึงเลย”

พี่พายุทั้งกอดทั้งหอมจนฉันจะช้ำไปทั้งตัว แต่ดันเท่าไหร่พี่พายุก็ไม่ยอมปล่อย

ติ๊ง !!!!

“อีก10นาทีมีประชุมบอร์ดที่ชั้น20นะคะบอส!!”

เสียงพี่สรพูดผ่านอินเตอร์คอมเข้ามาทันเวลาพอดี พี่พายุเลยจำต้องปล่อยด้วยอาการฟึดฟัด

“วันนี้กลับบ้านพร้อมกันนะครับ”

“ไม่ค่ะ ซีรีนจะกลับไปนอนบ้านคุณแม่”ฉันจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วชิ่งเดินหนีออกมา

อย่าหวังว่าซีรีนจะยอมกลับไปง่ายๆถึงเรื่องยัยป้ามีนาจะจบ แต่ซีรีนไม่จบ

อยากไม่ชัดเจนกับเขาแต่แรก ก็ต้องโดนเมินซ่ะบ้างจะได้รู้ว่าเมื่อก่อนตอนที่ฉันวิ่งตามเขาฉันรู้สึกยังไง

.

.

.

.

NEXT EPISODE.