(ZELYN PART)
“ตั้งแต่ทำงานมา พี่ยังไม่เคยตื่นสายเลย”
พี่พายุพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง คือฉันสามารถค้างที่คอนโดกับเขาได้งั้นหรอ
“พี่พายุหึงซีรีนกับพี่โดมหรอคะ”
“ป่าว..!!! แค่ไม่อยากให้ไว้ใจใครง่ายๆ ทั้งๆที่พึ่งเจอกัน”
“ถึงซีรีนจะพึ่งเจอ แต่พี่โดมก็ทำงานกับพี่ซีนมานานแล้วนะคะ ถ้าพี่ซีนสกีนให้แล้วซีรีนก็ไว้ใจค่ะ”
ฉันยิ้มและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดไลน์หาพี่โดมก่อนจะหนีไปนั่งที่โซฟา
“ซีรีน!!! ไหนซีรีนบอกว่าชอบพี่ไง แล้วไปคุยกับคนอื่นแบบนี้มันถูกต้องแล้วหรอ”
“ก็ซีรีนชอบพี่พายุ แต่พี่พายุไม่ได้ชอบซีรีนแล้วถึงเราจะมีอะไรกันแล้วแต่ซีรีนก็ควรจะตัดใจ การมูฟออนของซีรีนก็คือต้องหาคนคุยใหม่ จะได้ละ…อื้อ”
ฉันยังพูดไม่ทันจบคำพี่พายุก็ดึงฉันไปจูบ และยกตัวฉันขึ้นมาทับบนตัวเขา
“อย่าพูดว่าจะตัดใจจากพี่อีก”
“พี่พายุ…”
โดนจูบทีเดียว ทำฉันอ่อนแรงไม่กล้าเถียงเขาต่อเลย แถมยังท่านั่งของฉันตอนนี้อีก
“คอนโดนี้มีกฎว่า ห้ามคุยกับผู้ชายทุกคนยกเว้นเจ้าของคอนโด”
“หมายความว่าไงคะ”
“ถ้าซีรีนยังอยู่ในคอนโดนี้ ซีรีนคุยได้แค่กับพี่คนเดียว ไลน์หรือโทรคุยกับคนอื่นไม่ได้ รวมถึงเลขาที่ยังไม่เคยทำงานด้วยกันคนนั้น”
“มีแบบนี้ด้วย หึงก็บอกว่าหึงสิคะจะมาออกกฎให้ยุ่งยากทำไม”
ฉันดีใจนะเพราะตั้งแต่รู้จักกันมาพี่พายุพูดยาวๆกับฉันไม่กี่ครั้งหรอก แต่ครั้งนี้ถึงขั้นตั้งกฎอะไรก็ไม่รู้ขึ้นมา
“พี่จะไปอาบน้ำ ซีรีนว่างๆก็สั่งอาหารด้วยแล้วกัน บัตรเครดิตอยู่ในกระเป๋า พี่กินอะไรก็ได้”
พี่พายุยื่นกระเป๋าตังมาให้และจับฉันลงจากตักก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องนอน
กินอะไรก็ได้ของพี่พายุไม่มีอยู่จริง เพราะเขาเป็นคนกินยาก ถ้าไม่ใช่อาหารญี่ปุ่นฉันไม่กล้าสั่งให้เขาหรอก
ตื้อดึ่ง(เสียงออดหน้าห้อง)
“มาส่งแล้วหรอ ไวจัง”
ฉันจำได้ว่ากดสั่งอาหารญี่ปุ่นไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง และเวลาเร่งด่วนแบบนี้ถนนเส้นนี้รถติดสุดๆไม่มีทางได้อาหารไว้ขนาดนี้แน่ๆ เลยไม่อยากไปเปิดประตูเอง กลัวเป็นแขกของพี่พายุ
“แต่แขกอะไรจะมาหาที่คอนโด”
ตื้อดึ่ง(เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง)
“ซีรีนไปเปิดประตูให้หน่อย พี่ยังแต่งตัวไม่เสร็จ”
“ค่ะ!!”
ในเมื่อพี่พายุอนุญาตฉันก็เลยยอมเดินไปเปิดให้
“พัสดุถึงคุณพายุครับ”
“ค่ะ”
ฉันรับกล่องมาก่อนจะเซ็นรับของให้พนักงาน เขาสั่งอะไรมานะ หนักม๊ากกก
“หนักจังอะไรคะเนี่ย”
“ต้นไม้มั้ง”
พี่พายุช่วยรับกล่องไปก่อนจะแกะให้ฉันดู มันเป็นต้นไม้อย่างที่เขาบอกจริงๆ แต่มันเล็กมากจนฉันดูไม่ออกว่ามันคือต้นอะไร
“พี่พายุชอบปลูกต้นไม้ตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมซีรีนไม่เคยรู้เลย”
“ตั้งแต่ย้ายมาอยู่คนเดียวมั้ง หาอะไรทำฆ่าเวลา”
“อ๋อ”
“ซีรีนไปอาบน้ำสิ”
“ซีรีนไม่มีชุดเปลี่ยน เดี๋ยวค่อยกลับไปอาบที่คอนโดก็ได้”
“คืนนี้พยากรณ์อากาศบอกว่าพายุจะเข้า พี่ไม่เสี่ยงออกไปส่งซีรีนหรอกนะ ชุดพี่มีเยอะแยะใส่ไปก่อน”
“ค่ะ”
ฉันพยักหน้าแบบงงๆ หมายความว่าคืนนี้ฉันต้องนอนที่นี่หรอ เพราะเขาบอกจะไม่ไปส่งฉันนี่
(PHAYU PART)
ผมวุ่นวายหากระถางต้นไม้เพื่อเปลี่ยน และใส่บางอย่างลงไปในรากของมัน กว่าจะเสร็จซีรีนก็อาบน้ำเดินออกมาพอดี
“ต้องเปลี่ยนกระถางด้วยหรอคะ แล้วตกลงมันคือต้นอะไร”
“อยากรู้ก็เอาไปเลี้ยงสิ ถ้ามันโตซีรีนก็จะรู้เอง”
“แล้วถ้ามันไม่โตล่ะ”
“แล้วทำไมมันจะไม่โตล่ะ แค่รดน้ำเท่านั้นเอง”
ผมเริ่มหงุดหงิดยัยตัวเล็ก แค่ต้นไม้กระถางเดียวซีรีนยังเลี้ยงไม่โตเลยหรอ แล้วถ้าเป็นสิ่งมีชีวิตอื่นล่ะ
“ก็ได้ ซีรีนจะเอามันไปเลี้ยง แต่ไม่ใช่เพราะซีรีนชอบต้นไม้นะคะ”
“แล้วเพราะอะไร”
“เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่พี่พายุให้ซีรีน นอกจากของขวัญวันเกิดที่เหมือนโดนบังคับให้ทุกปี”
ซีรีนหยิบกระถางต้นไม้ไปถือไว้ก่อนจะไปค่อยๆรดน้ำให้มันที่ระเบียง
นอกจากของขวัญที่คุณแม่บังคับให้ผมซื้อแล้ว ผมไม่เคยให้อะไรซีรีนเลยจริงๆหรอ เป็นไปได้ยังไง
“อื้อ…มันจะโตขึ้นกว่านี้ไหม ซีรีนหมายถึงมันจะใหญ่จนต้องเปลี่ยนกระถางไหม”
“ก็ขึ้นอยู่กับว่าซีรีนเลี้ยงดีแค่ไหน”
“อ๋อ…ค่ะ”
ซีรีนพยักหน้าและเข้ามากินอาหารที่สั่งกันไว้
“พี่พายุจะไม่ไปส่งซีรีนจริงๆหรอ”
ครื่นนนน(เสียงฟ้าร้อง)
“อือ…ฝนจะตกแล้ว”
ผมหนีมานั่งดูทีวีที่โซฟา
“รถพี่พายุมีหลังคานะ มันไม่เปียกหรอก ทีหลังอยากให้ซีรีนมานอนด้วยบอกดีๆก็ได้ ซีรีนจะได้เตรียมเสื้อผ้ามา ดูสิ ใส่เสื้อพี่พายุดูไม่น่ารักเลย”
ผมหันมองชุดที่ซีรีนใส่ ใช่!!!มันดูไม่น่ารัก แต่ไอ้เสื้อเชิ้ตสีขาวยาวถึงหน้าขาที่ใส่อยู่ตอนนี้มันดูโครตเซ็กซี่
“ซีรีนเลือกตัวที่พี่พายุใส่แล้วนะคะ เพราะมันจะได้มีกลิ่นพี่พายุติดอยู่ ซีรีนชอบ”
“อื้ม…”ผมพยักหน้าอย่างยากลำบาก
อุตส่าห์เปลี่ยนไปคุยเรื่องต้นไม้ได้ตั้งนาน ทำไมถึงวนมาถึงเรื่องนี้ได้นะ
“แต่ตอนนี้คงไม่มีกลิ่นพี่พายุแล้ว คงเหลือแค่กลิ่นซีรีน”
ซีรีนมานั่งข้างๆแล้วยิ้ม ตอนแรกเหมือนยั่วแต่ตอนนี้กลับไปนั่งเล่นโทรศัพท์เฉย
ผมต้องชอบสิ ที่มันเป็นแบบนี้เรื่องนั้นมันจะได้ไม่เกิดขึ้นอีก แต่ไม่รู้ทำไมกลับรู้สึกเหมือนโดนทิ้งให้อยู่บนดอย
LINE (เสียงไลน์) ผมพยายามเหล่ตามอง แต่ก็เห็นไม่ชัดว่าซีรีนคุยกับใคร
“คิกคิก ตลกจัง”
“คุยกับใครพี่บอกแล้วไม่ใช่หรอ…”
“ซีรีนคุยกับซีนายค่ะ แค่ซีนายก็ไม่ได้หรอ”
ซีรีนยกโทรศัพท์ให้ผมดู เป็นแชทของซีนายคู่แฝดซีรีนจริงๆ
“หึงอีกแล้วนะคะ”
“จิ๊…พี่บอกว่าเปล่าไง”
“ซีรีนจะเชื่อดีไหมคะ แต่พี่พายุไม่หึงก็ดีค่ะ ซีรีนไลน์ไปบอกฝันดีพี่โดมดีกว่า เราจะได้…ว๊าย!! พี่พายุ ทะ..ทำอะไร”
ผมดึงโทรศัพท์ซีรีนและโยนทิ้งแบบไม่รู้ทิศทาง ก่อนจะยกซีรีนขึ้นมานั่งบนตัก ในท่าหันหน้าเข้าหากัน
“ไม่ได้ใส่ซัพในหรอ”
ผมหมายถึงทั้งข้างบนข้างล่าง
“อื้ม…ซีรีนใส่มาแค่ตัวเดียว จะเอามาใส่ซ้ำได้ยังไง”
“ยะ…อย่าขยับซีรีน”
พลาดอย่างแรง จากที่ไม่อยากให้เรื่องนั้นเกิดขึ้นอีก ตอนนี้มันเหมือนจะเป็นแบบนั้นไม่ได้แล้ว เพราะแก่นกายผมแข็งแล้ว
“ทำไมล่ะคะ พี่พายุเป็นคนอุ้มซีรีนขึ้นมาเองนะ”
“ซี๊ดด หึ่ม!! อย่าขยับ”
ผมกัดกรามแน่น แล้วจับสะโพกซีรีนให้อยู่กับที่ ไอ้เสื้อที่ใส่พอมานั่งแบบนี้มันปิดอะไรไม่ได้เลย หัวนมดันออกมาเหมือนอยากสูดอากาศ
“มะ…ไม่ไหวแล้วซีรีน พี่ขอได้ไหม”
“ขออะไรคะ”ซีรีนยกมือขึ้นคล้องคอผม แล้วทำเหมือนไม่รู้ ทั้งๆที่เรามาขนาดนี้แล้ว
“ขอเอาไง ไม่ไหวแล้วโวย!!”
ผมอุ้มซีรียในท่าลิงอุ้มแตงเดินมาที่ห้องนอน เล่นโนบาร์โนแพนตี้ขนาดนี้ ใครจะไปทนไหว
“อื้อ…พี่พายุเบาๆสิคะ”
“ไม่ไหวแล้วซีรีน”
ผมถดตัวลงไปอยู่ที่หว่างขาซีรีน แล้วจับทั้งสองขาอ้าออกก่อนผมจะมุดหน้าลงไป
“พะ…พี่พายุ อร๊ายยย สะ เสียว”
ซีรีนอ้าขาเองอัตโนมัติ แล้วใช้มือดันหัวผมไว้
แพล่บๆ ซู้ดๆ
“อื้มมม”
“อิ๊ อ๊าา พะ พี่พายุ”
“หึ่ม น้ำเริ่มไหลออกมาแล้ว”
“โอ๊ยยย มันเสียวพี่พายุ ซีรีนไม่ไหว”
“ไม่ไหว งั้นพร้อมโดนเอาหรือยัง”
ผมไม่อยากต่อรองอะไรอีกแล้ว เพราะแก่นกายผมก็ต้องการร่องของซีรีนเหมือนกัน
“ค่ะ ตะ แต่ เบาๆก่อนนะ มันยังเจ็บอยู่”
ร่องของซีรียยังแดงอยู่นิดหน่อย จากการที่เราร่วมรักกันเมื่อคืน
“ครับ”
ผมขยับออกมาถอดเสื้อผ้าของตัวเองจนหมดแล้วกลับไปประจำที่ใหม่
จุ๊บ !!!
“พี่จะค่อยๆทำนะครับ”
ผมนอนทาบลงไปจูบซีรีน จูบวนอยู่แบบนั้นเพื่อเบนความสนใจ ส่วนท่อนล่างผมก็ค่อยๆสอดเข้าไปช้า
“อื้อ พี่พายุ”
“โครตแน่น ซีรีน อื้อมม”
ผมถึงกับต้องเงยหน้า เพราะมันแน่นมาก ก่อนจะค่อยขยับเอว วนๆให้มันหน่วง ก่อนเริ่มใส่ความเร็ว
“อ๊ะ…พะพี่พายุ”
“ซีรีน..!!!”
เราเรียกชื่อกันและกัน
พั่บ พั่บ พั่บ
“อ๊ะ พะ พี่พายุ เราลืม”
“ลืมอะไรครับ”
“ถุงยาง”
ชิป!!! ไม่ทันแล้ว ผมไม่มีติดตัวเลย ลงไปซื้อตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว เพราะเราถึงขั้นนี้แล้ว
“มะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่แตกข้างนอก ซี๊ดดด”
“โอ๊ย อื้อๆ”
ผมขยับเอวเร็วขึ้น จนเสียงเนื้อกระทบกันของเราดังไปทั่วห้อง หลังจากนี้ผมคงต้องมีถุงยางมาเก็บไว้บ้างแล้ว
“สะ เสียวไหม ซี๊ด เสียวไหมครับ”
“อร๊าา สะ เสียวที่สุดเลยค่ะ”
ผมจับสะโพกซีรีนให้ลอยขึ้น ก่อนจะซอยแก่นกายเข้าไปรัวๆ
ตับ ตับ ตับ
“อู้ยยย ไม่ไหวแล้วซีรีน ดูดให้พี่หน่อย”
ผมรู้สึกถึงน้ำขึ้นมาวนที่หัว เหมือนกำลังจะออกมาแล้ว แต่ผมแตกในไม่ได้ไงเลยต้องให้ซีรีนช่วยดูดให้
“ดะ..ดูด หรอ”
ผมไม่มีเวลาอธิบาย รีบดึงตัวซีรีนขึ้นนั่งและจับแก่นกายใส่ปากซีรีน
อ็อก…!!!~~
“ฟู่ววว ซี๊ดดดด ออกแรงดูดหน่อยซีรีน”
ผมจับหัวซีรีน ชักเข้าชักออก
“อึก อื้อ”
“อู้ยยย เสียวโว้ย เสียวโว้ย”
ผมใช้มือที่กำลังว่างบีบนมซีรีน ตอนนี้ผมโครตเสียว ในหัวผมว่างเปล่ามาก
“อื้ม เลียหัวหน่อยซีรีน ดูดแบบนั้น แบบนั้น อื้อ จะแตกแล้ว แตกแล้ว อ๊าาาา”
นาทีสุดท้ายก่อนปล่อยน้ำรักออกมา ซีรีนดูดแก่นกายผมอย่างแรงพร้อมใช้มือลูบพวงไข่ ทำให้สติผมขาดอั้นน้ำไม่อยู่อีกต่อไป ปล่อยมันเข้าไปในปากซีรีนทุกหยาดหยด
“อื้อออ อึก”
“ซะ ซีรีน กลืนเข้าไปทำไม”
ผมลูบปากยัยตัวเล็กที่พยายามกลืนน้ำรักของผมเข้าไป แล้วใช่ลิ้นเลียรอบปาก
“อืม อยากลองกินดูค่ะ เห็นใครๆเขาว่าอร่อย”
“เขานี่ใคร”
“ก็….”
ซีรีนชักเป็นตัวอันตรายสำหรับผมแล้วแหละ แค่ท่าคิดของเธอเมื่อกี้ของเธอก็ทำผมทนไม่ไหว ต้องก้มหน้าลงไปจูบ ใจอยากทำอีกรอบแต่ติดที่ไม่มีถุงยาง
เพราะรอบสองผมไม่มั่นใจว่าจะตัดใจชักออกมาได้ไหม….
.
.
.
.
NEXT EPISODE.
(ZELYN PART)หลายวันมานี้ฉันขลุกตัวอยู่แต่กับพี่พายุ ไปทำงานพร้อมกัน กลับบ้านก็กลับพร้อมกันใช่ค่ะ!!! ฉันย้ายตัวเองมาอยู่ที่คอนโดพี่พายุแล้ว อาจจะไม่ได้ถึงขนาดลากกระเป๋ามาแต่ก็พอมีเสื้อผ้าแทรกอยู่ในตู้พี่พายุบ้างแล้ว“ทำอะไรอยู่คะ”กลับมาจากทำงานฉันก็รีบเข้าไปอาบน้ำ พอออกมาพี่พายุก็ยังนั่งทำงานอยู่ที่เดิม ไม่รู้จะขยันไปไหนทั้งๆที่เราพึ่งกลับมาจากทำงาน“มีงานด่วนต้องรีบเคลียร์ เดี๋ยวซีรีนสั่งอาหารเย็นมาซักสี่ห้าอย่างนะ”“สี่ห้าอย่าง!! สั่งมาทำไมเยอะแยะคะ”เรามีกันอยู่สองคน ปกติทุกวันถ้าพี่พายุไม่ทำอาหารเองก็จะสั่งแค่อะไรง่ายๆมาทาน แบบชุดใครชุดมัน“วันนี้พาขวัญจะมากินข้าวเย็นกับเรา พี่ต้องคุยงานกับพาขวัญด่วน”“ตะ…แต่ ซีรีนอยู่ที่นี่นะคะ”“แล้วทำไม”“พี่พายุบอกว่าให้ใครรู้ไม่ได้ไม่ใช่หรอ ถ้าพี่พาขวัญเห็นซีรีนอยู่ที่นี่ยังไง พี่พาขวัญก็ต้องรู้”“แล้วคิดว่าทุกวันนี้พาขวัญไม่รู้หรอ เราไปทำงานด้วยกันทุกวัน กลับพร้อมกันทุกวัน ที่พนักงานไม่ได้สงสัยอะไรก็เพราะคิดว่าเราเป็นพี่น้องกันปกติ แต่พาขวัญไม่ใช่ไง”พี่พายุอธิบายก่อนจะเดินไปเข้าห้องไปอาบน้ำ ก็จริงของเขา ยังไงพี่พาขวัญก็รู้อยู่แล้วว่าฉันชอบ
(PHAYU PART)ผมกดเลือกโรงแรมและจ่ายเงินเองโดยไม่ผ่านเลขา เพราะไม่ต้องการให้รู้ข้อมูลส่วนตัวบางอย่าง“ซีรีน เข้ามาข้างในหน่อย”ผมส่งเสียงผ่านอินเตอร์คอม“คะ…พี่พายุเรียกซีรีนหรอ”“อือ เราจะออกไปข้างนอกกัน”“รับทราบค่ะ ซีรีนจะรีบไปตามพี่ภัทรเดี๋ยวนี้เลย”“พี่บอกให้ไปตามหรอ”“ก็พี่พายุจะออกไปข้างนอก”“ก็ใช่!!! ซีรีนต้องเป็นคนขับรถ นี่กุญแจ”ผมยื่นกุญแจรถให้ซีรีน ระยะเวลาเกือบเดือนผมขับให้ซีรีนนั่งตลอด ถึงเวลาที่ต้องบริการผมบ้างแล้ว“ขับดีๆนะ พี่จะอ่านเอกสารก่อนประชุมช่วงบ่าย”“จะพยายามค่ะ”ผมหันไปมองซีรีนแทบจะทันที เพราะผมไม่เคยนั่งรถที่ซีรีนเป็นคนขับเลยซักครั้ง สงสัยเอกสารการประชุมคงต้องเก็บไว้อ่านทีหลังแล้ว-ห้างABC-“พี่พายุนัดลูกค้าไว้หรอ น่าจะบอกซีรีนล่วงหน้าซีรีนจะได้เตรียมเอกสารมา”“ไม่ต้องมาขยันตอนนี้เลย”จากเมื่อวานที่ซีรีนพูดถึงเสื้อผ้าที่จะใส่ไปทะเล ก็ทำให้ผมคิดบางอย่างได้ ในเมื่อกลัวว่าซีรีนจะแต่งตัวไม่ดี ผมก็ต้องควบคุมตั้งแต่ต้น ตั้งแต่เลือกซื้อเลย ถึงได้พามาห้างวันนี้“แล้วตกลงเรามาทำอะไรคะ”“ซื้อเสื้อผ้า”“หืม.!!!ของพี่พายุมีเต็มทุกตู้แล้วนะ จะซื้อเพิ่มอีกหรอ ที่มีอยู่ในคอน
(PHAYU PART)“แผนการตลาดผมวางเอาไว้คร่าวๆแล้ว ถ้าทุกฝ่ายอ่านและทำความเข้าใจ ก็คิดว่าน่าจะทำตามได้ไม่ยาก จบการประชุมได้”“ห๊ะ…!!!”ผมฟังปัญหาที่เกิดขึ้นและชี้แจงสิ่งที่ผมคิดโดยไม่รอให้ทุกคนเสนอความคิดของแต่ละฝ่ายเหมือนทุกที“บอสปิดการประชุมเร็วจนทุกคนแปลกใจมากเลยนะครับ”“ไม่ดีหรอ หรืออยากให้ฉันลากยาวเหมือนเดิม”วันนี้เป็นครั้งแรกที่ผมจบการประชุมไวมาก เพราะปกติถ้าเริ่มประชุมช่วงบ่ายกว่าจะเสร็จก็ค่ำๆนู่น“บอสมีธุระหรือเปล่าครับ”“ไม่มี ฉันจะกลับบ้านเลย”“คะ…ครับ”ณภัทรดูเวลาสลับกับมองหน้าผม เพราะตั้งแต่ผมทำงานมา ผมแทบจะไม่เคยกลับบ้านก่อนสองทุ่มเลย ทุกคนดูแปลกใจรวมถึงณภัทรเลขาผมด้วย คนอยากกลับบ้านตอนบ่ายสามมีอะไรให้แปลกใจ“ทำไม”“ไม่มีอะไรครับ”ณภัทรรีบส่ายหน้าแล้ววิ่งไปเอารถ ผมส่งซีรีนกลับบ้านตั้งแต่ซื้อของเสร็จแล้ว หวังว่ากลับไปจะได้เห็นอะไรดีๆนะ(ZELYN PART)ฉันกลับมาถึงคอนโดพี่พายุตอนบ่ายแก่ๆพร้อมของพะรุงพะรังที่พี่พายุซื้อให้“จะเดินขึ้นมาส่งหน่อยก็ไม่ได้ ปล่อยให้เราแบกของตั้งเยอะขนาดนี้ขึ้นมาคนเดียว”ใช่ค่ะ!!เสื้อผ้าทั้งหมดที่พี่พายุซื้อให้ เขาให้ฉันแบกขึ้นมาเอง แล้วให้เหตุผลว่าต้อง
(PHAYU PART)ผมกดเลื่อนดูโซเชี่ยลมีเดียของซีรีน ไม่ว่าจะเฟสบุ๊คหรืออินสตาแกรมเพื่อหาที่อยู่คอนโดของซีรีน แต่น้องมันก็ไม่เคยเช็คอินเลย มีแค่รูปถ่ายที่เห็นภายในห้องเท่านั้น ตอนนี้ผมเลยทำได้แค่รอให้พาขวัญติดต่อกลับมา มันหงุดหงิดนะทั้งๆที่รู้ว่าถ้าโทรหาซีเนียร์ก็รู้แล้ว แต่ผมทำแบบนั้นตอนนี้ไม่ได้ไงLINE PHAKWAN : CONDO IS A AKEKAMAIผมรีบกดให้จีพีเอสนำทางไปที่คอนโดนั้นทันที พาขวัญจัดการให้ทุกอย่างจนตอนนี้ผมมาถึงหน้าประตูห้องซีรีนแล้ว แต่กดออดเท่าไหร่ก็ไม่มีคนเปิดมองลอดประตูเข้าไปทุกอย่างก็มืดสนิทเหมือนไม่มีคนอยู่ เพราะถ้ามีคนอยู่คงมีความเย็นลอดออกมาบ้าง“ไอ้หนุ่ม เจ้าของห้องนี้เขาไม่อยู่มาซักพักแล้วล่ะ”“วันนี้ก็ไม่มีใครกลับมาหรอครับ”“ไม่มีนะ เพราะถ้าหนูซีรีนกลับมาลุงต้องรู้ หนูซีรีนฝากให้ลุงช่วยดูห้องให้เวลาที่เธอไม่อยู่”ลุงยามที่มาเดินตรวจตราให้ข้อมูล แล้วถ้าซีรีนไม่อยู่ที่นี่ซีรีนจะไปที่ไหน ให้พาขวัญไปดูที่บ้านก็ไม่มีตอนนี้ผมห่วงจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว ไม่รู้จะไปตามหาซีรีนที่ไหน(ZELYN PART)ถ้ารู้ว่าอยู่ตรงไหนแล้วต้องพยายาม อยู่ตรงไหนแล้วรู้สึกว่าไม่เป็นตัวเรา ควรถอยออกมา“ฮึก ฮืออออออ
(PHAYU PART)ภาพใบหน้าซีรีนเปื้อนน้ำตา มันจุกอยู่ในใจ ซีรีนต้องร้องไห้หนักขนาดไหนตาถึงบวมได้ขนาดนั้น“พี่พายุแอบไปบ้านนู้นมาหรอคะ”“อือ”พาขวัญนั่งรออยู่กลางบ้าน เหมือนรู้อยู่แล้วว่าผมไปทำอะไรมา แค่มานั่งรอซ้ำเติม“คุยกับซีรีนหรือยัง ตกลงทะเลาะกันเรื่องอะไร”“ก็..เรื่องที่พี่ไปกินข้าวกับมีนาเมื่อวาน ไอ้ผิดพี่ก็รู้ว่าผิดแต่ซีรีนรู้เรื่องได้ยังไง แถมเหมือนไม่ได้รู้ธรรมดาๆด้วย เพราะแค่ไปกินข้าวแล้วไม่ได้บอกไม่น่าโกรธขนาดนี้”“หมายความว่า นอกจากเรื่องที่พี่ไปกินข้าวแล้วมีการใส่ไฟเพิ่มหรอคะ”“ประมาณนั้น!!”“งั้นเป็นไปได้ไหมคะ ว่าพี่มีนาจะจัดฉากขึ้นมาทั้งหมด แล้วก็บอกให้ซีรีนรู้”“แต่ซีรีนกับมีนาไม่ได้สนิทกันขนาดจะมีคอนแทคกันได้นะ”“โห่..!!! ซื่อจริงๆพี่ชายขวัญ แค่เบอร์โทรซีรีนขอจากคุณสรก็ได้ไหมคะ อีกอย่างคนระดับนั้นเรื่องแค่นี้ง่ายมาก ง่ายกว่าลากพี่ออกไปกินข้าวอีก”“จิ๊..!!! แล้วทีนี้พี่จะทำยังไงซีรีนไม่ยอมฟังอะไรพี่เลย”ผมอยากอธิบายอย่างน้อยก็ซักครั้ง!! ผมไม่ชอบให้ซีรีนเป็นแบบนี้เลย“เห้อ..!!!มันถึงคราวที่พี่พายุต้องวิ่งตามซีรีนบ้างแล้วล่ะค่ะ หลังจากที่น้องมันวิ่งตามพี่พายุมานาน”พาขวัญตบ
(ZELYN PART)หลังจากออกมาจากห้องพี่พายุสภาพฉันก็ดูกะเซอะกะซิงจนฉันกลัวพี่ๆข้างนอกจะจับได้“น้องซีรีน!!!ไปทำอะไรผิดมาคะ ทำไมโดนบอสเรียกเข้าไปดุนานขนาดนี้”“ซะ…ซีรีนโดนดุหรอคะ”ฉันไม่รู้ว่าทุกคนไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหน แค่ดูเหมือนทุกคนจะคิดแบบนั้นจริงๆ“สงสัยคงเป็นเรื่องที่น้องซีรีนจะย้ายแผนกโดยที่ไม่บอกบอสแน่ๆเลย”“รู้ไหมคะว่าการที่บอสปิดห้องมืดแบบนั้นมันน่ากลัวสุดๆถ้าน้องซีรีนเป็นพนักงานเงินเดือนแบบพวกพี่คงโดนไล่ออกไปแล้ว”“มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรอคะ”“ขนาดนั้นสิคะ”ทุกคนพยักหน้าพร้อมกันเหอะๆฉันจะบอกยังไงดีว่ามันไม่เกี่ยวกับเรื่องที่พี่ๆพูดมาเลย แต่ถ้าบอกเรื่องจริงออกไปก็คงไม่เหมาะสมนักหลังจากนั้นทั้งวันทุกคนก็สลับกันมาปลอบใจฉัน และบอกให้ฉันสู้ๆอดทนฝึกงานให้จบ ส่วนพี่พายุพอลงไปประชุมข้างล่างฉันก็ไม่เห็นเขาอีกเลย“พี่สรกลับมาแล้วหรอคะ แล้ว…”“บอสยังประชุมไม่เสร็จจ๊ะ แต่พี่ต้องไปพบลูกค้าข้างนอกแทนบอสเลยออกมาก่อน”“อ๋อ…!! ค่ะ”“เออ!! งั้นพี่ฝากน้องซีรีนรอบอสหน่อยนะ ไม่ดึกหรอก เดี๋ยวบอสขึ้นมาแล้วไม่เจอใครจะโดนดุเอา”พี่สรไม่รอให้ฉันตอบรับหรือปฏิเสธรีบหยิบเอกสารกับกระเป๋าวิ่งออกไปเลย“เ
(ZELYN PART)เช้าวันต่อมา…ฉันหลับไปตอนไหนไม่รู้แต่ตื่นมาคนข้างๆที่กอดฉันเมื่อคืนก็ไม่อยู่แล้ว ฉันเลยรีบลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานก๊อกๆ“ค่ะ.!!”ฉันขานรับ เพราะรู้ว่าต้องเป็นม่าม๊าแน่ๆคงจะมาปลุกฉันเหมือนทุกๆวัน“ซีรีน!!”“พี่ขวัญหรอคะ!!”ฉันรีบลุกจากโต๊ะเครื่องแป้งเดินมาหาพี่พาขวัญ ที่อยู่ๆก็มาหาฉันแต่เช้า“พี่ร้อนใจ เห็นพี่พายุปีนขึ้นมาหาเราเมื่อคืนแล้วพี่กังวลน่ะ”“พี่ขวัญเห็นหรอคะ”“อื้อ..!! จริงๆก็เห็นตั้งแต่คืนแรกแล้วแหละแต่คิดว่าคงไม่มีครั้งที่สอง แต่พอเห็นเมื่อคืนแล้วก็รู้เลยว่ามันต้องมีครั้งที่สามอีกแน่ๆ”“ซีรีนก็ไม่รู้จะห้ามพี่พายุยังไง”“ห้ามยาก..!!พี่เลยจะมาถามเราตรงๆว่าตอนนี้ซีรีนแค่โกรธหรืออยากจะเลิกยุ่งกับพี่พายุจริงๆ”“คือ..!!”พอต้องมาตอบพี่พาขวัญแบบนี้ฉันก็พูดไม่ออก“เอางี้!!ถ้าซีรีนยังคิดจะไปต่อกับพี่พายุพี่มีทางออกให้ที่จะไม่ทำให้พี่พายุต้องเสี่ยงปีนขึ้นมาและซีรีนก็ยังดัดนิสัยพี่พายุได้ด้วย”พี่พาขวัญยื่นคีย์การ์ดมาให้เหมือนกับของพี่พายุเลย“อะไรคะ”“คีย์การ์ดคอนโดพี่เอง ห้องอยู่ตรงข้ามกับพี่พายุเลย ถ้าซีรีนยังจะไปต่อกับพี่พายุพี่อนุญาตให้ซีรีนไปอยู่ห้องนี้ได้ รับร
(PHAYU PART)“ว๊ายยย พี่พายุ ทะ ทำอะไร”“ทำรักเมียไงครับ”ผมพลิกให้ซีรีนลงไปอยู่ใต้ร่างส่วนผมขึ้นมาคุมเกมส์ข้างบน เวลาแบบนี้ไม่ได้ผ่านมาง่ายๆยิ่งซีรีนยังไม่หายโกรธผมแล้วด้วย ต่อให้เลื่อนประชุมผมก็ยอม“มันไม่ได้อยู่ในข้อตกลงเมื่อกี้นะ”ซีรีนดันอกผมไว้ ตัวเองแฉะขนาดนี้แล้วยังปัดป้องอยู่อีก“ตกลงจะให้พี่เขียนรายงานให้ไหมครับ”“พี่พายุต้องเขียนเพราะซีรีนทำให้พี่พายุแล้ว”“แต่เขียนรายงานของซีรีนมันยาก แค่น้ำเดียวไม่พอหรอก”ผมจับมือซีรีนขึ้นไปไว้บนหัวแล้วล็อคไว้จะได้ไม่วุ่นวาย แล้วเอาหน้าซุกที่หน้าอกก่อนจะใช้ปากกัดขย้ำ“อื้อ พะ พี่พายุ เดี๋ยวเสื้อซีรีนเปียก”“หึ่ม…เปียกแล้วยังไง ถ้าไม่กล้าออกไปไหนก็อยู่ในห้องกับพี่นี่แหละ”ผมพูดด้วยเสียงแหบพร่าขณะก้มลงไปไซร้ที่ซอกคอซีรีน เมียใครไม่รู้ทั้งขาวทั้งหอมจนผมตัดใจขึ้นมาไม่ได้เลย“พี่พายุ อ๊ะ ซี๊ดดด ยะอย่ากัด”“ครั้งนี้แตกในคาชุดนะครับ แลกกับการเขียนรายงานส่งมหาลัยให้”“จิ๊ !! น้ำเดียวนะคะ”ซีรีนต่อรองก่อนจะพยักหน้าผมเลยปล่อยมือที่ตรึงไว้ให้เธอทำอะไรได้สะดวกๆ“ถกกระโปรงขึ้นหน่อย”“ทำไมไม่ทำเอง”ซีรีนทำเหมือนยอมแต่พอออกคำสั่งอะไรก็ไม่ยึกยักไม่ค่อยยอม
(ZELYN)“อุ๊ย…อื้อ อ๊าาาา..”ฉันโยกตัวอยู่บนตัวพี่พายุตอนนี้ฉันรู้สึกปวดเอวไปหมดเพราะไม่รู้ว่าน้ำนี่เป็นน้ำที่เท่าไหร่ของเราแล้ว“อื้อ ซีรีน…”“ซี๊ดดด พะ พี่พายุ”ฉันโน้มตัวลงไปจับไหล่พี่พายุไว้เป็นที่พึ่งเวลาตอกเอวลงไป ใจอยากพอแล้วแต่ร่างกายไม่ฟังเลยพับ พับ พับ“อื้อ สะ เสียวจัง”“ชอบไหม”“งื้อออ มาก!! แต่ก็เหนื่อย”“งั้นหยุดสิ!!”“อ๊ะส์ ยะหยุดไม่ได้”ฉันหยุดตอนนี้ไมได้เขาก็รู้ทำมาเป็นพูด
(ZELYN)หึ่ม!! ต้องเดินทางไปทำงานกับสามีหลายวันแบบไม่มีลูกๆไปด้วยมันเตรียมตัวยากจริงๆ ยากกว่าตอนขนลูกๆไปทะเลเป็นอาทิตย์ซ่ะอีก“พรุ่งนี้จะเดินทางแล้วเตรียมตัวหรือยังลูก”“ยังค่ะ”“ห๊ะ!! แล้วทำไมลูกยังหัวฟูอยู่ตรงนี้อีก”“ซีรีนเตรียมของให้ลูกยังไม่เสร็จเลยค่ะ”มาม๊าอุ้มทรามมีขึ้นมาหาวันนี้ทั้งวันฉันเดินวนอยู่แต่ในห้องลูกได้ลงไปข้างล่างก็แค่ให้นมเจ้าแฝดแค่นั้น“กลัวม๊าจะดูแลเจ้าแฝดสี่ไม่ดีหรือไง”“ไม่ใช่ค่ะ!! ซีรีนรู้ว่ามาม๊ากับคุณแม่ดูแลลูกซีรีนได้ดีแน่ๆเผลอๆอาจจะดีกว่าซีรีนด้วยซ้ำแต่คงเพราะซีรีนไม่เคยแยกจากลูกเลยทำให้มันห่วงไปหมด”“ม๊าเข้าใจ!! แต่ซีรีนก็ต้องปล่อ
(ZELYN)ตกเย็น…ฉันกับพี่ขวัญเรียกช่างมาแต่งหน้าที่โรงแรมเพราะคืนนี้เราต้องออกไปงานเลี้ยงด้วยกันที่จริงก็ไม่ได้มีแค่เราสองคนนะยังมีพี่พายุพารันและซีนายไปด้วยกัน“พี่ขวัญสวยจังเลยค่ะ”“ซีรีนก็เหมือนกันนะชุดนี้เหมาะกับซีรีนมากๆ ดูสิขาวสว่างเต็มตาน่ามองสุดๆ”“เต็มตา??!! พี่ขวัญกำลังจะหมายถึงซีรีนอ้วนหรือเปล่าคะ ซีรีนอ้วนใช่ไหม”ฉันยิ่งไม่ค่อยมั่นใจในรูปร่างตัวเองอยู่ด้วยพอเจอพี่ขวัญทักแบบนี้ฉันต้องรีบยกกระจกที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดขึ้นมาส่องเลยซึ่งมันก็ไม่เหมือนตอนก่อนมีลูกจริง ๆ“พี่ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นแต่พี่แค่จะบอกว่าซีรีนผิวดีพอใส่สีแดงแบบนี้มันเลยยิ่งขับผิว แต่เอาจริง ๆมันก็อ้วนขึ้นแหละนะโดยเฉพาะตรงนี้…”พี่ขว
(ZELYN)การมาภูเก็ตครั้งนี้พี่พายุมีงานนิดหน่อยที่ต้องทำ ฉันเลยต้องเป็นเลขาชั่วคราวให้เขาเพราะเลขาจริง ๆของพี่พายุไม่ได้มาด้วยเนื่องจากเป็นการทำงานพ่วงวันพักผ่อน“ซีรีนส่งข้อมูลการประชุมเมื่อกี้ให้เลขาพี่พายุแล้วนะคะกลับไปก็อ่านทบทวนได้เลย”“ขอบคุณครับ”ฉันสรุปการประชุมให้พี่พายุเป็นหัวข้อสำคัญ ๆเพื่อให้เขาอ่านทบทวนได้เพราะรู้ว่าเมื่อกี้พี่พายุไม่น่าจะมีสมาธิฟังอะไรหรอกแค่ควบคุมไม่ให้ตัวเองอ้วกออกมากลางห้องประชุมก็จะแย่แล้ว“ทำไมซีรีนไม่เป็นอะไรเลย”“แล้วจะให้ซีรีนเป็นอะไรล่ะคะเมื่อคืนซีรีนไม่ได้กินเหล้าซักหน่อย ซีรีนกินแต่พี่พายุซึ่งมันไม่มีแอลกอฮอล์”ฉันขยับเข้าไปพูดใกล้ ๆหูพี่พายุ แกล้งยั่วเพราะรู้ว่าตอนนี้พี่พายุไม่แรงมาหื่นใส่ฉันแน่ ๆ
(PHAYU)หึ่ม…คืนนี้ผมกินเหล้าเพราะแบบนี้เลย อยากรักเมียนาน ๆให้สมกับความถี่มันค่อย ๆห่างออกไปเรื่อย ๆตั้งแต่เราเริ่มมีลูกหลายคน“มาสนุกกันนะครับ”“อื้อ พะ พี่พายุ”“หือ…อะไรครับ”ซีรีนดันหน้าอกผมไว้แล้วไม่พูดอะไร“หน้าแดงจังเลย”ผมเอามือลูบกรอบหน้าซีรีนแล้วมองลึกเข้าไปในดวงตา บางทีผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้ผมรัก ซีรีนได้มากขนาดนี้ รักมากจนยอมให้เธอได้ทุกอย่าง“ตกลงซีรีนมีอะไรจะพูด”“อะ เอ่อ..พี่พายุจะทำจริง ๆหรอ”“ทำจริง ๆสิ!! ทำไม!! ซีรีนไม่อยากหรอ”“ก็อย
(PHAYU)“งื้อ อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ”“อู้ยย เสียวไหมครับ”“สะ เสียว เสียวจังเลยค่ะ”“หึ่ม แน่นมากเลย”“หื้อ พะ พี่พายุแรงอีกได้ไหมคะ”“อื้อ อู้ยยย ดะ ได้สิครับ”“ซี๊ดดดด มะ มันเสียวมาก”ซีรีนบดสะโพกมาหาแก่นกายของผมที่ขยับอยู่ข้างหลัง บอกว่าตอนนี้เธอกำลังต้องการอะไรซึ่งผมก็ตอบสนองเธออย่างเต็มที่“อื้อ…”“ครางอีกได้ไหมครับพี่ชอบฟังเสียงซีรีนคราง”“อ๊า อื้อ อื้อ อร๊ายย พะ พี่พายุ ขาาาา”พั่บ พั่บ พั่บ
(ZELYN)1 ปีต่อมา…“วาโยครับช่วยคุณแม่เก็บของหน่อยได้ไหมครับ”“คร้าบบบ”“พี่วายุล่ะครับ”“อยู่ในห้องทำงานกับคุณพ่อครับ”หนุ่มน้อยในวัย7ขวบกว่าวิ่งมาช่วยฉันหยิบของลงกระเป๋า เพราะเสาร์นี้เรามีบินไปพักผ่อนกันที่ภูเก็ตโรงแรมเปิดใหม่ของครอบครัวเราGRAND (PZ) เป็นโรงแรมที่ใช้เวลาสร้างนานมาก ๆตั้งแต่ฉันยังไม่แต่งงานจนตอนนี้ลูกแฝดคู่แรกฉันได้เจ็ดขวบแล้วพึ่งจะเสร็จ แต่ก็นั่นแหละสุดท้ายก็เสร็จจนได้พารันกับซีนายจะได้พักซักทีและฉันก็จะได้หมดห่วงที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยทั้ง ๆที่ตอนเริ่มเราก็ช่วยกันมา“เก็บของเสร็จแล้วหรอ”“ค่ะ เหลือแค่ของทรามีกับ
(PHAYU)“ท้องนี้ซีรีนใช้ร่างกายไปพอสมควรเลยอาจจะต้องให้ยานอนหลับนานหน่อยเพื่อบังคับให้ซีรีนพักผ่อนยาว ๆแต่ไม่ต้องห่วงนะพี่ดิวกับหมอเรื่องน้ำนมไว้ให้แล้วรู้ว่าซีรีนซีเรียสเรื่องนี้”“ครับ”ผมนั่งอยู่เป็นเพื่อนซีรีนจนพี่หมอทำแผลเสร็จและย้ายซีรีนไปที่ห้องพักฟื้นชั่วคราวก่อนที่จะพาไปที่ห้องพักจริงที่เราจองไว้ แล้วแอบเเว๊บมาหาเจ้าแฝด‘อุแง้ แง้ แง้’“ร้องทำไมครับลูกไม่ต้องกลัวนะคุณพ่ออยู่ตรงนี้”ผมยืนอยู่ซักพักเซลลาก็ร้องดังขึ้นมา ผมรีบล้างมือด้วยแอลกอฮอล์แล้วยื่นมือลงไปให้ลูกจับเหตุการณ์นี้เหมือนเดจาวูเพราะมันเคยเกิดขึ้นแล้วเมื่อหกปีที่แล้วกับแฝดชายวายุวาโยจำได้ว่าตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกเพราะกลัวไปหมด“งะ แง้”
(ZELYN)เนื้อ นม ไข่..ฉันได้ยินสามคำนี้แล้วรู้สึกคลื่นไส้ยังไงก็ไม่รู้ เพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันต้องกินวนไปวนมาทุกวันตอนนี้ฉันอยู่โรงพยาบาลได้เกือบเดือนแล้ว ท้องก็แก่พร้อมจะคลอดเต็มที จากที่น้ำหนักขึ้นตามเกณฑ์แค่ไม่กี่โลตอนนี้ก็ทะลุ15กิโลไปเรียบร้อย ตัวบวมเต็มเตียงจนพี่พายุขึ้นมากอดไม่ได้แล้ว“อาหารเที่ยงมาแล้วครับ”“มีไข่อีกไหมคะ”ที่ถามนี่ไม่ได้อยากกินนะแต่รู้สึกแขยงจนไม่อยากเห็นมันแล้ว เบื่อสุด ๆเพราะกินทุกวันทุกมื้อตั้งแต่อยู่โรงพยาบาลมา แต่บางวันถ้าลูก ๆอยู่ด้วยในมื้อเย็นฉันก็แอบให้วายุวาโยช่วยกินเพราะแม่ไม่ไหวแล้ว“มีครับ สองใบพร้อมนมสดหนึ่งแก้ว”พี่พายุเข็นอาหารกลางวันเข้ามาให้ วันนี้มีสเต็กปลาไข่ต้มและนมแพะอีกหนึ่งแก้วใหญ่