บทที่ 1 มั่นใจว่าตัวเองไหว

เสียงเพลงในผับดังกึกก้อง จนต้องตะโกนคุยกันคอแทบแตก ปกติฉันไม่ชอบสถานที่แบบนี้สักเท่าไหร่นักหรอก แต่วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี ก็เลยนัดเพื่อนให้ออกมาปาร์ตี้แก้เซ็ง 

และนี่คือการมาเที่ยวผับครั้งแรกในวัยยี่สิบเอ็ดปีของนางสาวอัปสรก็ว่าได้ เรียนอีกแค่เทอมเดียว ฉันก็จะเรียนจบปริญญาตรีแล้วด้วย พอจบไปก็ตั้งใจจะใช้วิชาความรู้ที่ได้มา ไปทำงานช่วยงานพี่ชายที่เปิดบริษัท ขายส่งสินค้าจากเมืองจีน เห็นแบบนี้กำไรปีหนึ่งเป็นล้านๆ นะบอกเลย

“เป็นอะไรของแกสร หน้ามุ่ยเป็นตูดหมึก ทะเลาะกับแมนมาเหรอ” คนที่เพื่อนฉันเอ่ยชื่อขึ้นมาก็คือแฟนของฉันเอง เราคบกันมาได้สามถึงสี่เดือนแล้ว แต่ยิ่งคบมันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่าไม่ใช่ จนตัดสินใจจะบอกเลิกวันพรุ่งนี้ให้มันรู้แล้วรู้รอด 

“อื้อ...เบื่อว่ะ” ฉันพูดเซ็งๆ ก่อนจะหยิบแก้วที่ผสมเหล้ากับเป๊บซี่ขึ้นมาดื่ม ฉันไม่ใช่พวกคอแข็งจึงผสมเป๊บซี่มากหน่อย จนเพื่อนแซวว่าถ้าฉันจะกินแบบนี้ก็กินเป๊บซี่มันอย่างเดียวไปเลย

เหตุผลของความเบื่อ คือ ฉันถูกวศินหรือแมนตามเช้าตามเย็น ไปไหนก็ต้องรายงาน แถมเขาก็เป็นพวกขี้หึงบ้าๆ บอๆ หึงแบบไร้เหตุผล นี่ฉันยังคิดว่ามีแฟนหรือมีลูกกันแน่ ขี้หึงไม่พอ เขายังเสือกเจ้าชู้อีก 

พอฉันดื่มหมด เพื่อนที่มาด้วยก็ชงให้อีกแก้ว คราวนี้เหล้ามันเข้มขึ้นกว่าเดิมจนเจน เอ้ย!…ฉันสัมผัสได้ แต่ก็ยังดื่มมันเพราะคิดว่าคงไม่เมา และในที่สุดฉันก็เมาจนได้ 

“สร…แกโอเคไหมอ่ะ” 

“ไม่โอเคว่ะ นี่แผ่นดินไหวเหรอ ทำไมร้านมันหมุนๆ เอียงๆ” ฉันตอบดาหรือกรดาเพื่อนสนิทที่วันนี้ฉันหิ้วมาผับด้วย แถมพ่วงนีรากับอาทิตย์มาด้วย สองคนนี้เป็นแฟนกัน ชอบเที่ยว ทำให้ดื่มเหล้าเก่งยังกับดื่มน้ำเปล่า มัชในคืนนี้จึงทำหน้าที่เป็นคนชง 

“แผ่นดินไหวที่ไหน แกมันเมา” คำตอบของกรดาทำเอาฉันขำตัวเอง 

“เมา…เกิดมาเพิ่งจะเคยเมา เออ…ดี”

“เอ้า! แกนี่”

“เฮ้ย! ยืนดีๆ แก” ฉันยืนเซทั้งๆ ที่มั่นใจว่ายืนตรงแล้วแท้ๆ ยัยดารีบเข้ามาพยุงฉันแล้วชวนกลับ 

“ฉันว่าเรากลับกันก่อนดีกว่า แกยืนจะไม่ไหวอยู่แล้ว”

“กลับๆ” ฉันไม่มีเหตุผลให้อยู่ผับต่อ นั่นเพราะมึนหัวหนักมาก พะอืดพะอมอีกต่างหาก โต๊ะฉันเรียกเช็คบิลทันที

“แกพาสรกลับเองได้ แน่นะดา”

“ได้สิ แกสองคนไปเที่ยวต่อเถอะ ไม่ต้องห่วงฉันกับสร”

“อื้อ…ไว้เจอกันวันจันทร์”

“เครๆ” ฉันได้ยินทั้งสามคนคุยกันแบบนี้ ก่อนที่ฉันจะถูกยัยดาหิ้วปีกไปที่รถ อาการของฉันตอนนี้มันร่อแร่มาก สภาพดูไม่ได้แน่นอน สีหน้าของฉันมันคงกำลังซีดเป็นไก่ต้มแน่ๆ เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นตามไรผมจนฉันสัมผัสได้

“สร…ถึงบ้านแล้วแก”

“หืม…ถึงบ้านแล้วเหรอ” น้ำเสียงยืดๆ ยานๆ เหมือนเทปเพลงสมัยก่อนดังขึ้น ตานี่หนักอึ้งแทบจะลืมไม่ได้กันเลยทีเดียว รู้สึกว่ามันหนักๆ ชอบกล เฮ้อ...เวลาเมานี่มันควบคุมตัวเองไม่ได้เลยจริงๆ 

“อื้อ…กุญแจบ้านแกอยู่ไหน”

“ในกระเป๋า” ฉันยื่นกระเป๋าทั้งใบให้กรดาไปค้นหากุญแจ พอเห็นยัยดาก็เอาไปเปิดแล้วกลับมาหิ้วฉันเข้าไปข้างในพร้อมกับเอ่ยถามไปด้วย

“พี่แกอยู่บ้านไหมเนี่ย”

“ไม่อยู่ บินไปคุยงานที่เมืองจีน” 

“เออ…โล่งอกไปหน่อย ขืนพี่แกมาเห็นแกสภาพนี้นะ ฉันกลัวระเบิดลง” เสียงถอนหายใจของเพื่อน ทำเอาฉันขำ นั่นเพราะพี่ชายฉันคงไม่ปลื้มแน่ๆ ที่เห็นน้องตัวเองเมามายขนาดนี้ 

“นี่ก็กลัว แต่พอดีพี่นิกไม่อยู่ ฉันเลยไปเมากับแกได้นี่ไง” ฉันไม่รู้ตัวสักนิดว่าพูดจาชักจะไม่รู้เรื่อง ทั้งๆ ที่มั่นใจว่าพูดชัดทุกคำ นั่นเพราะดูจากสีหน้าและประโยคที่ได้ยินจากคนตรงหน้านี่แหละ

“นั่งๆ แกนี่เมาจนพูดไม่รู้เรื่องแล้วนะ” กรดาวางฉันลงบนโซฟาตัวยาว ส่วนสภาพของฉันตอนนี้ไม่ต้องพูดถึง หัวเหอฟูฟ่อง หน้าจากที่แต่งไปแบบจัดเต็มตอนนี้ก็ชักจะเยิ้มๆ เรียกว่าดูไม่ได้แบบสุดๆ ใครบอกผู้หญิงเมาแล้วสวยกันฟะ ไม่เห็นจะจริงสักนิด 

“ขอบใจนะแกที่มาส่ง”

“ให้ฉันพาแกขึ้นไปบนห้องไหมสร”

“ไม่ต้องๆ เดี๋ยวฉันขึ้นไปเองได้” ฉันโบกมือห้าม นั่นเพราะมั่นใจว่าตัวเองไหวแน่นอน เมาแค่นี้ไม่ถึงกับทำอะไรไม่ได้หรอก