บทที่ 8 หนีใจตัวเอง (1)

“จะสามปีแล้ว” ผมเริ่มนับตั้งแต่วันแรกที่ควงลูกพี่ลูกน้องมาให้นิกมันเห็นนั่นแหละ ไอ้นี่ก็ชอบจับผิดเรื่องแฟนกำมะลอของผมจัง วันดีคืนดีก็อยากเจอซะงั้น มันแทงกั๊กไม่ให้ผมชอบน้องสาว แต่กลับยอมให้สรไปคบกับวศิน มันน่าถีบจริงๆ 

“คนนี้จริงจังหวังแต่งงานเลยเปล่า”

“ยังไม่รู้ว่ะ” 

“ยังไง ยังไม่รู้”

“ยังไม่รู้ก็คือยังไม่รู้ เอ็งมีอะไร” ผมถามห้วนๆ ชักจะเริ่มไม่ค่อยสบอารมณ์ 

“ข้าก็แค่ถามเฉยๆ ทำไมต้องมีน้ำโห”

“ข้าก็ตอบเฉยๆ ของข้านี่แหละ”

“เออๆ จบๆ เดี๋ยวได้ต่อยกันปากแตก ข้าเองก็กลุ้มๆ เรื่องน้องข้าอยู่ด้วย” คำพูดของเพื่อนที่ดังขึ้น ทำเอาผมลืมตัว รีบถามทันที 

“สรเป็นอะไร”

“ไม่รู้ เห็นพักนี้เงียบๆ ซึมๆ แปลกๆ ถามว่าทะเลาะกับแฟนไหม ก็ตอบว่าไม่ สงสัยเครียดเพราะใกล้สอบเทอมสุดท้ายแล้วมั้ง”

“เออ…แป๊บๆ น้องเอ็งก็จะเรียนจบแล้วนี่” ผมเออออตามไปด้วย แต่มั่นใจว่าหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้อัปสรผิดปกติ คือตัวผม

“อืมม์...ทำงานๆ เดี๋ยวมีออเดอร์ลูกค้ารายใหญ่มา เอ็งจัดการเคลียร์โกดังให้ข้าที จะได้มีที่เก็บ”

“โอเค” คุยเรื่องส่วนตัวกันได้ไม่เท่าไหร่ ไอ้นิกก็หวนกลับมาคุยเรื่องงาน ซึ่งผมเองก็ต้องวางเรื่องของอัปสรไว้ชั่วคราว จัดการเคลียร์งานให้เรียบร้อย หลังจากนี้ผมค่อยหาโอกาสและจังหวะเหมาะๆ เข้าไปคุยกับเธอ เพราะผมเองก็ไม่ชอบความอึมครึมที่เกิดขึ้นแบบนี้เหมือนกัน 

 

 

 

ฉันจงใจหลบหน้าตรัย จงใจไม่รับโทรศัพท์ ไม่อ่านไลน์ ไม่อ่านข้อความที่เขาส่งมาหา นอกจากไม่อ่านแล้ว ฉันยังเลือกที่จะลบมันทิ้งอีกต่างหาก 

นั่นเพราะฉันไม่ใช่ผู้หญิงเข้มแข็งถึงขนาดต้องสตรองส่งยิ้มให้ผู้ชายที่มีอะไรด้วยได้หรอก ฉันต้องการเวลาเพื่อเยียวยาความรู้สึกให้ดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ เรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่ได้เป็นความผิดของเขา เพราะฉันเองก็เต็มใจให้มันเกิด เพียงแค่ยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับความจริงก็เท่านั้นเอง

เพราะถ้าใจฉันยังอ่อนแอ หน้าก็คงไม่มีความสุข ขืนยังเป็นหมาหงอยอยู่แบบนี้ ดีไม่ดีพี่ชายอาจจับพิรุธได้ รายนี้ตายิ่งไวยังกับเหยี่ยวอยู่ด้วย เธอมีความลับได้ซะที่ไหน

“สร”

“อุ๊ย! พี่นิก เรียกทำไม ตกใจหมดเลย” ฉันตกใจจริงๆ ก็อยู่ๆ พี่นิกกลับเดินมาวางมือลงบนบ่าแล้วบีบแรงๆ ทำเอาฉันสะดุ้ง

“นั่งเหม่ออะไร พี่เรียกตั้งหลายครั้งไม่ตอบ”

“อ้อ…สรกำลังท่องวิชาที่จะสอบในใจอยู่น่ะค่ะ พอดีพรุ่งนี้มีสอบ” พรุ่งนี้มีสอบก็จริง แต่วิชาในใจที่ว่าดูเหมือนจะมีแต่เรื่องของตรัยทั้งนั้น ยิ่งห้ามให้เลิกคิด เลิกสนมากเท่าไหร่ ใจมันก็ยิ่งคิดถึงแต่เขามากเท่านั้น 

เพราะตั้งแต่คืนนั้น เธอก็นอนไม่ค่อยหลับ กระสับกระส่ายไปมา คิดถึงแต่ตอนที่เรามีอะไรกัน อะไรๆ ของเขาเข้ามาอยู่ในตัวฉัน ไหนจะภาพทุกภาพที่ผลัดกันวนเวียนเข้ามาตอกย้ำในความคิด จนทำให้ฉันร้อนวูบวาบแปลกๆ ไม่รู้เมื่อไหร่จะลืมมันลง 

“เรากับไอ้ตรัยพักนี้แปลกๆ ทั้งคู่”

“พี่ตรัยแปลกยังไงคะ” ฉันรีบถามอย่างลืมตัว นั่นทำให้พี่ชายฉันมองด้วยสีหน้างงเล็กน้อย ส่วนฉันก็ยิ้มกลบเกลื่อนไป หวังว่ามันจะได้ผล 

“นั่งถอนหายใจเฮือกๆ ทั้งวัน ถามว่าทะเลาะกับแฟนมาเหรอก็บอกเปล่า อะไรของมันก็ไม่รู้” เอ่ยจบพี่ชายฉันก็ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้อีกตัว พร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดๆ จิ้มๆ ไปด้วย