บทที่ 11 อยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

“แมน ทำอะไร ปล่อย” เสียงของฉันดังห้วนขึ้น สีหน้าบ่งบอกว่าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด ส่วนกรดาที่จะเข้ามาช่วยกลับถูกเพื่อนของวศินขวางเอาไว้

“ทำไม เราเป็นแฟนกันนะสร จะกอด จะจูบหรือจะมีอะไรกันก็ได้ไม่ใช่เหรอ”

“แต่เราไม่ชอบ”

“ไม่ชอบแล้วสรจะมาคบกับเราทำไม คนเป็นแฟนกันก็ต้องมีอะไรๆ กันได้สิ” คำพูดเห็นแก่ตัวของวศิน ทำเอาฉันเดือดปุดๆ

“เห็นแก่ตัว ปล่อย!”

“แมน ปล่อยสร มากอดอะไรเพื่อนดาตรงนี้ น่าเกลียด” ในเมื่อมาถึงตัวไม่ได้ กรดาก็พูดขึ้นอีกคน สีหน้าของเพื่อนฉันตอนนี้บ่งบอกว่าโกรธมากเช่นกัน

“ถ้าน่าเกลียดก็ไปบ้านเราไหมล่ะ ส่วนดาก็ให้ไอ้ต่อไปส่ง เราจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ดึกๆ แบบนี้หาอะไรสนุกๆ ทำกันดีกว่า” วศินพูดได้หน้าตาเฉย ส่วนฉันยิ่งรังเกียจเขามากขึ้นไปอีก

“ไม่!”

“อะไรวะ นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ จะหวงตัวไปถึงไหน รู้หรอกว่าก็อยาก” ประโยคที่ได้ยิน มันเหมือนฟางเส้นสุดท้ายที่วศินทำมันขาดเองกับมือ ฉันรวบรวมแรงแล้วฮึดสู้ จนสามารถเป็นอิสระ และค่าตอบแทนของเขาที่พูดแบบนั้นกับฉัน คือสิ่งนี้…

เพี้ยะ!

“ถ้าเมาจนคุมสติตัวเองไม่ได้ เราก็จะไม่ถือโทษ แต่ถ้านี่มันคือสันดานเห็นแก่ตัวของแมน เราก็เลิกกัน”