บทที่ 14 รักดอกจึงหลอกปล้ำ (2)

“อะไร” น้ำเสียงของคนข้างๆ เริ่มยืดๆ บ่งบอกว่าเมาเข้าแล้ว 

“เอ็งรับปากข้ามาก่อน ว่าจะไม่โกรธ”

“เออ…จะพูดอะไรก็พูดมา” ผมสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ สองสามครั้งเพื่อรวบรวมความกล้าแล้วจึงสารภาพออกไป 

“ข้าชอบน้องสาวเอ็งจริงๆ นะเพื่อน ชอบมานานหลายปีแล้ว แต่ที่ไม่กล้าบอกเอ็งเพราะเอ็งขอข้าไว้ว่าห้ามคิดอะไรกับสรเด็ดขาด แต่ความรู้สึกคนเรามันห้ามกันไม่ได้ ข้าขอคบกับน้องเอ็งได้ไหม”

“ไม่ได้” คำตอบของไอ้นิก มันทำให้ผมเหมือนถูกค้อนตีหัว

“ทำไมไม่ได้วะ”

“สรมีแฟนแล้ว ส่วนเอ็งก็มีแฟนแล้ว จะมาคบกันได้ยังไง ไอ้นี่” พูดจบพี่ชายของคนที่ผมรักก็หยิบแก้วเหล้าขึ้นดื่มแบบรวดเดียวหมด ผมจึงทำหน้าที่ชงให้อีกแก้ว จะได้ไม่ขาดความต่อเนื่อง 

“สรเลิกกับแฟนแล้ว ส่วนข้าก็ไม่เคยมีแฟน”

“เอ็งรู้ได้ไง ว่าสรเลิกกับแมนแล้ว” ไอ้นิกมันเริ่มมองผมตาเขียวปัดเข้าให้แล้ว ส่วนผมก็ขึ้นขี่หลังเสือแล้วนี่ เรื่องอะไรจะลงง่ายๆ 

“สรบอกข้าเอง”

“แล้วที่บอกว่าเอ็งไม่เคยมีแฟนคืออะไร น้องน้ำหวานคนที่แกควงมาให้ข้าเห็นบ่อยๆ นั่นใคร แม่ซื้อแกเหรอ...ห๊ะ!”

“น้ำหวานเป็นลูกพี่ลูกน้องข้าไม่ใช่แฟน ข้าก็แค่ควงมาบังหน้าให้เอ็งสบายใจว่าข้ามีแฟนก็เท่านั้นเอง”

“นี่เอ็งหลอกข้ามาตลอดเลยอย่างนั้นเหรอ” เสียงตบโต๊ะดังขึ้นฉาดใหญ่ ผมกับเนติธรสบตากันตรงๆ 

“เออ”

“ไอ้นี่ วอนโดนถีบ” ไม่พูดเปล่า มันยังยกขาขึ้นมาทำท่าจะถีบผมอีกต่างหาก 

“สรุปว่าไง เอ็งจะไฟเขียวให้ข้าคบสรได้ไหม”

“อยากคบก็คบไปสิ ข้าไม่ได้ว่าอะไร” ประโยคที่ได้ยินจากปากของเพื่อนนิก ทำเอาผมถึงกับสตั้นไปสามวิ มองหน้ามันพร้อมทำตาปริบๆ หรือผมจะหูฝาดได้ยินอะไรแว่วไปเอง

“ตะกี้เอ็งพูดว่าอะไรนะ”

“ข้าบอกเอ็งว่า ถ้าอยากคบสรก็คบไปสิ ไม่ได้ว่าอะไร” คราวนี้ผมได้ยินชัดเต็มสองหู ดีใจจนอยากคว้ามันเข้ามากอดมาจูบเสียจริงๆ 

“เอ็งพูดแล้วห้ามเปลี่ยนใจนะเว้ย” หน้าของผมตอนนี้คงระรื่นมากแน่ๆ นั่นเพราะไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคแบบนี้จากไอ้นิกมันสักเท่าไหร่ 

“ไม่เปลี่ยน”

“แน่ใจนะ”

“เออ…แต่ถ้าเอ็งยังเซ้าซี้ไม่เลิก ข้ามีเปลี่ยนใจแน่”

“โอเคๆ ไม่ทำ” ผมนี่รีบรับปากทันที ความอัดอั้น ความอึดอัดที่สะสมมานานค่อยๆ หายไปจากใจผม มันเหมือนยกภูเขาออกจากอกไม่มีผิด คุยงานกับลูกค้าที่ว่าเคี่ยวมากๆ ยังไม่ยากเท่ากับคุยเรื่องนี้เลย 

“แต่ข้ายังสงสัยอยู่อย่าง ทำไมก่อนหน้านี้เอ็งถึงห้ามไม่ให้ข้าคบกับสรว่ะ”

“ก็น้องข้ายังเด็ก เกิดหลงความรักจนไม่ยอมเรียน พ่อกับแม่ก็คงผิดหวังในตัวข้าแย่น่ะสิ อีกอย่างเอ็งก็เพิ่งเริ่มลงมือทำธุรกิจกับข้า ง่ายๆ นะ ก็คือกำลังก่อร่างสร้างตัว เอ็งต้องพิสูจน์ตัวเอง ต้องมีงานทำที่ดี เพราะข้าไม่อยากให้น้องไปกัดก้อนเกลือกินกับผู้ชายที่ดูแลน้องข้าไม่ได้หรอกโว้ย”

“แล้วทำไมเอ็งถึงยอมให้สรไปคบกับแมน”

“ลองใจเอ็งไง” คำตอบของเนติธร ทำเอาผมอยากถีบมันเข้าให้บ้าง คิดยังไงมาลองใจผมเรื่องแบบนี้ เดี๋ยวเถอะ 

“ไอ้นี่ มันน่าตัดเพื่อนกันซะดีไหม” 

“เอาเป็นว่า หลังจากนี้ข้าไม่ขวางทางรักของเอ็งกับสรอีกต่อไปแล้ว โอเคไหม เพราะสรเองก็ใกล้จะเรียนจบแล้ว ส่วนเอ็งหน้าที่การงานก็ผ่าน” จะไม่ให้โอเคได้ยังไง ก็ผมลุยธุรกิจมาด้วยกันตั้งแต่ต้น รู้ทุกซอกทุกมุม และคิดว่าสิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้มันกำลังไปได้สวย จนมีโอกาสเติบโตได้มาก อายุน้อยร้อยล้านอยู่ใกล้แค่เอื้อม 

“ขอบคุณมากครับคุณเพื่อน”

“สร...สรได้ยินพี่ไหม ลงมาหาพี่หน่อย” เสียงของเนติธรดังขึ้นเพื่อเรียกน้องสาวที่อยู่ชั้นบนให้ลงมาหา ไม่นานเธอก็เดินลงมาตามคำเรียกนั้น ผมส่งยิ้มให้เธอ เพื่อให้เธอสบายใจว่าทุกอย่างไม่มีปัญหาอะไรแล้ว 

“มีอะไรคะพี่นิก”

“ไอ้ตรัยมันสารภาพว่ารักสร มันจะขอคบกับสร สรว่าไง”

“แล้วพี่นิกว่าไง” เธอตอบอายๆ แถมยังถามพี่ชายกลับอีกต่างหาก 

“เอ้า! จะมาถามพี่ทำไม ถามใจตัวเองสิ”

“คบค่ะ”

“ก็แค่นี้แหละ ไปๆ กลับขึ้นห้องไปได้แล้ว” พอฟังคำตอบเสร็จ เนติธรก็ไล่น้องสาวกลับขึ้นไปชั้นบนอีกครั้ง 

“พี่นิก สรเองก็มีอะไรจะบอก”

“อะไร”

“ยัยดาชอบพี่นิก แอบชอบมาตั้งนาน พี่นิกคิดอะไรกับเพื่อนสรไหม”

“ไม่ได้คิด”