บทที่ 10 หนีใจตัวเอง (3)

ผมไม่เคยมาบ้านไอ้นิกแล้วรู้สึกตื่นเต้นเหมือนวันนี้มาก่อน เกือบหนึ่งอาทิตย์เข้าไปแล้วที่ผมไม่ได้คุยกับเธอ พยายามติดต่อหาเท่าไหร่ก็ติดต่ออัปสรไม่ได้ อยากจะบุกมาหาเธอที่บ้านวันละหลายๆ ครั้ง แต่ขืนสุ่มสี่สุ่มห้าทำอย่างที่ใจคิด มหาพายุอาจเกิดขึ้นเพราะไอ้นิกนี่แหละ

ผมจึงต้องใจเย็นเป็นแม่น้ำเข้าไว้ รอจังหวะดีๆ ใช้เวลาวันหยุดแวะมาหานิกที่บ้านเหมือนที่ได้ทำ โดยมั่นใจว่าอัปสรเองก็อยู่บ้านเช่นเดียวกันแน่ แต่วันนี้ผมไม่ได้มามือเปล่า ผมซื้อเหล้า โซดาและกับแกล้มมาด้วย หวังมอมเหล้านิกเต็มที่ หลังจากนั้นผมก็จะได้คุยกับเธออย่างสะดวก

“อยากกินเหล้าหรือไงเอ็ง ถึงได้ซื้อเข้ามาด้วย”

“เออ…นึกอยากชวนแกเมา พักนี้เครียดเรื่องงาน หาเรื่องผ่อนคลายหน่อย แล้วนี่น้องเอ็งไม่อยู่บ้านเหรอ” นี่คือคำถามที่ผมถามเป็นประจำ แต่วันนี้ผมกลับใจเต้นแรงเมื่อรอคำตอบ เพราะตั้งแต่มาถึง ผมยังไม่เห็นเธอเลย

“ไม่อยู่ ไปนอนบ้านดา”

“ไปนอนบ้านดา”

“อื้อ…เห็นว่าอาทิตย์หน้ามีสอบ เลยไปนอนติวหนังสือกัน” คำตอบที่ได้ยิน ทำเอาผมห่อเหี่ยว อัปสรจงใจหลบหน้าผมล้านเปอร์เซ็นต์ ไม่งั้นเธอไม่ทำแบบนี้แน่

“อ้อ...”

“เอ็งถามหาน้องข้า มีอะไร”

“ก็แค่ถามเฉย