Chapter 37: THE UNEXPECTED ALLY

CLOUD'S POV

"Anong oras mo pa ba balak bumangon d'yan ha?," bruskong tanong sa akin ng isang boses na hindi ko mapagsino nang mga sandaling iyon.

 Pamilyar sa akin ang boses niya. Pero dahil na rin siguro sa kagigising ko lang at napupuno pa rin ng matinding pagkirot ang ulo ko, kaya hindi ko magawang alalahanin kung sino ang nagmamay-ari ng boses na iyon. Hindi ko rin naman agad na maimulat ang mga mata ko dahil nga sa sakit ng ulong nararamdaman ko para sana makita ko na kung sino ang lalaking iyon. 

 But one thing's for sure, hindi iyon si Steffano. 

"Lakas din ng amats mo eh 'no?," may tono ng pambubuska niyang pagpapatuloy nang makaupo na ako, senyales na gising na talaga ako. I heard him chuckled at ramdam ko rin ang panggigigil niya sa akin sa tono pa lang ng pananalita niya. "Biruin mo, matapos mong ilaglag ang grupo namin sa PhilDance, eh bigla ka na lang susulpot dito sa Bulacan na parang kabute at parang walang nangyari?"

 Disappointment can be heard with every words he says na lalo lang pumupuno sa aking kuryosidad. Nakatungo lang ako but my mind's continues boggling kung sino 'tong loko na 'to na nanenermon sa akin ng ganito kaaga at sa loob ng unit ko pa?

"Alam mong matagal nang pinapangarap ni Vier ang kompetisyong 'yon 'di ba? Ginawa niya ang lahat para ipanalo ang grupo namin nung gabing 'yon Cloud. At hindi man niya ipakita sa amin, alam kong sobra siyang nasaktan sa pagkatalo namin."

Pagkatalo namin? 

 Napakunot ang noo ko sa sinabi niyang iyon. Sa pagkakataong iyon ay marahas ko ng kinusot-kusot ang mga mata ko para malinaw ko nang makita kung kaninong boses ba iyong naririnig ko. And to my shock, it was Francis.

"Anong ginagawa mo rito?," takang-tanong ko sa kanya which also led me to another question. "Pa'no ako nakauwe?"

 Sa pagkakaalala ko, nagpunta ako kina Vier kagabi after having shots. I was so drunk. Pero naaalala ko pa ang lahat ng nakita ko. Tandang-tanda ko ang mga nasaksihan ko. Pero wala akong maalala na umuwi ako. "Anong nangyari?"

 Pagak siyang napatawa sa bigla kong tanong na 'yon. Kahit naman ako. Hindi ko rin kasi maalala kung ano ba ang nangyari kagabi at kung bakit narito ngayon 'tong mokong na 'to.

"Pupuntahan ko sana si Vier kagabi para sana kausapin siya tungkol sa amin–"

"Bakit, kayo ba?," diretsahan kong tanong na nagpatalim ng tingin niya sa akin.

"Tsk. Hindi lang ako tumuloy nang makita ko 'yung isang umeepal sa kanya ngayon. Nakita mo rin siya 'di ba?"

 Napatango-tango na lang ako sa tanong niyang iyon. 'Coz yes I saw him… I saw them. 

"Paalis na nga sana ako kaso nakita kita." Sinamaan ko siya ng tingin para lang titigan ako at pagtawanan. 

"And?" 

"Umiiyak ka na parang bata." His serious tone made me realize that he's not here to bully me after seeing me in that situation. Naupo siya sa mini table na malapit sakin at tinimpla niyang kape sa maliit na mesa roon.

"Masyado ka yatang feel at home," komento ko nang maupo na siya at prenteng naupo roon para inumin ang kape niya. Hindi naman kasi kami close. Magkakilala, yes but not to the extent of being close para mag-feeling may-ari siya nitong unit ko.

 Mukhang hindi naman nito pinansin ang sinabi ko kaya bumangon na lang din ako para makapaghilamos at nang mahimasmasan ako kahit papaano.

"Alam mo bang ang sakit ng ginawa mo sa amin?," aniya pagkalabas ko ng banyo. "Pinaghirapan ng husto ng mga members namin ang performance na 'yon. At hanggang ngayon ay hindi pa rin sila nakaka-move on sa pagkatalo namin. Deserve nilang manalo. Alam mo 'yan. Kaya kung dahil lang 'yon kay Vier—"

"Hindi ako ang dahilan ng pagkatalo n'yo," pagdepensa ko sa aking sarili. "But, I planned to."

"Tsk," iiling-iling lang niyang tugon bago muling sumeryosong muli ang kanyang anyo. Mukhang may malalim itong iniisip. Ako naman ay gumawi na rin sa may kitchen to have my own cup of coffee. 

"Mag-aabroad na ako."

 May pagtataka man, ay hindi na ako sumagot pa. As I have said, hindi naman kami dikit. Wala akong pake sa kung anumang plano niya sa buhay.

"Mahal ko si Vier," sinsero niyang saad bago lumingon sa akin. Maybe to check if I'm listening. And I am. "Akala ko talaga, tuluyan ka nang mawawala sa buhay niya nung maghiwalay kayo at umalis ka rito," mapakla siyang napatawa habang sinasabi ang mga iyon sa akin. "Akala ko rin may chance na 'ko sa kanya kasi wala ka na… pero mali ako."  

 Malalim na pagbuntung-hininga na ang sumunod kong narinig mula sa kanya. At sa nakikita ko sa kanya, I can say that he really loved Vier. Kaso, hindi iyon nasuklian ni Vier. 

"Nung muli kayong magkita, naramdaman ko na agad na ikaw pa rin ang mahal niya. Pero, syempre umasa pa rin ako. Kaso wala talaga eh. Mahal ka pa rin niya."

 Saglit akong natigilan sa mga narinig. At bigla na lang kumalabog ang dibdib ko ng mga sandaling iyon. And that memory of our first kiss suddenly bumped into my head. Hindi ko mapigilan ang mapangiti.

"At sa nakita kong reaksyon mo kagabi habang nakatanaw ka sa kanila, nasisiguro ko na mahal mo pa rin siya–"

"No!," mariin kong pagtanggi. "Of course not," pagpapatuloy ko pa pero nginitian lang niya ang tugon kong iyon na para bang nakarinig lang siya ng isang matinding kasinungalingan mula sa akin.

"Ayoko 'tong sabihin. At ni minsan ay hindi ko rin inakalang masasabi ko 'to sa'yo Cloud pero, mas pipiliin ko namang mapunta si Vier sa'yo kesa sa lalaking 'yon. Atleast ikaw, kilala kita. At alam ko kung ga'no mo siya kamahal."

CAROL'S POV

 Iba na talaga ang nagagawa ng pag-ibig. Jusko! 9:30 pa lang naman, pero heto at on the way na kami papasok sa trabaho. Hindi pa naman ako sanay na maagang gumigising. Pero dahil sa maagang pambubulabog sa akin nitong si Vier, heto at aantok-antok pa 'ko dito sa dyip habang naghihintay na umandar na ito.

 Medyo naiinis na rin ako sa paulit-ulit niyang pagtingin sa screen ng kanyang cellphone para gawing salamin at i-check ang kanyang hitsura roon.

"Maganda ka na," iritable kong bulyaw sa kanya na ginantihan lang niya ng pa-sweet niyang ngiti. Inikutan ko naman siya ng mata para malaman niyang naiinis ako. 

"Sorry na," patuloy niyang pang-aamo sa akin. "Niyaya kasi ako ni Hector ng breakfast bago raw ang trabaho natin. Nakakahiya naman kung tatanggihan ko, 'di ba?"

"Nakakahiya o gusto mo rin?," taas-kilay kong tanong sa kanya. Pakiramdam ko kasi nitong mga nakaraang araw ay parang may iba sa kanya. Para bang may tinatago sa akin. At bilang bestfriend niya, pakiramdam ko ay isa iyong pagtataksil sa akin. "Kayo na ba?"