Chapter 51: STILL LOVING YOU

VIER'S POV

Hindi ko akalain na ganito ang magiging reaksyon ni Hector sa ibinunyag ko sa kanya kanina. Hindi lang pala siya basta-bastang gentleman lang, malawak din ang kanyang pang-unawa at hindi na niya minasama pa ang naging bunga ng aking nakaraang pagmamahal.

Tunay nga siguro ang kasabihan na may bahagharing naghihintay sa dulo ng bawat bagyong ating pagdadaanan. At siya ang bahagharing iyon. Matapos kasi ang lahat-lahat ng sakit at pagluha ko, eh heto kami ngayon at masaya pa rin at magkasamang ineenjoy ang view dito sa mataas na bahagi ng Tagaytay habang mahigpit na magkayakap.

Matapos ang madamdamin naming pag-uusap kanina ay niyaya na niya ako rito para naman daw makapag-unwined ako. Masyado na raw kasi yatang nai-stress ang kanyang reyna sa mga bagay-bagay. Idagdag pa ang hindi masyadong magandang unang pagkikita namin ng kanyang pamilya. Nawala na rin daw umano ang kilig ambiance sa inihanda niyang surprise lunch kanina na pambawi pala niya sa akin sa ginawa ng kanyang pamilya. Kaya dito na lang daw siya babawi.

"So, kelan ko ba makikilala ang baby natin?," malamyos niyang saad at dahan-dahang dinala ang kamay ko sa kanyang labi nang hindi inaalis sa mga mata ko ang kanyang nangungusap na mga mata.

Ayon sa kanya ay sobrang willing siya na maging ama ng aking anak. Wala daw naman akong dapat na ipag-alala sa bagay na iyon dahil ituturing niya rin na parang sarili niya si George.

Marami pa siyang ipinangako hindi lang para sa akin, kundi para na rin sa anak ko na talaga namang nakapagpaantig ng aking damdamin. At mukha naman siyang sinsero sa lahat ng iyon.

"Naghihintay lang ako ng tamang tyempo hon. " paniniguro ko sa kanya na lubos naman niyang naunawaan.

Sa totoo lang ay nagi-guilty ako na mas nauna pa niyang nalaman ang tungkol kay George kesa sa mismong pamilya ko, pero andun na 'yun eh. Naipit na ako sa sitwasyon ko at sa takot na rin na baka mawala siya sa buhay ko 'pag nagkataon.

"I understand," sagot lang niya at saka mas hinigpitan ang pagkakayakap sa akin mula sa likuran ko habang nilalambing ako ng mga labi niya sa batok ko.

Nagkakasya na lamang kami sa ganitong lambingan para pagaanin ang loob ng isa't-isa. Hindi rin siya gaya ng ibang lalaki na humihingi ng iba pang pleasure sa kanilang karelasyon. Alam niya kasi kung gaano kabigat pa ang pinapasan ko magpasahanggang-ngayon sa aking sarili kaya rin siguro nagkakasya na lang rin siya sa kung ano ang kaya kong maibigay.

Isa pa ay hindi ko pa rin siya nababanggit kay George. Hindi pa alam ng anak ko ang tungkol sa kanya at ang tungkol sa relasyon namin.

Ahh, and that's another thing!

Masyado ko yatang napaniwala ang anak ko sa magagandang qualities ng ama niya. At tiyak ko na masasaktan siya kung sasabihin ko sa kanya na ayaw sa nito sa kanya. Sino ba naman ang matutuwa sa ganoon, 'di ba? Pero ayoko rin namang magsinungaling sa anak ko. Masyado na 'kong maraming kasinungalingang nagawa sa pamilya ko para dagdagan pa ang mga iyon.

Kaya nga nang iwan ko siya kay Miss Cynthia ay ipinangako ko sa kanya na sa pagbabalik ko ay makikita at makikilala na niya ang lola niya at mga tito niya, at lalong-lalo na ang kanyang tunay na ama, si CLOUD.

Geez! Bakit ba kahit sa'n pa ako mapunta eh parati na lang siyang sumusulpot. sa isipan ko. Si Hector ang kasama at kayakap ko ngayon. Siya rin ang karelasyon at minamahal ko pero bakit ba lumilipad na naman ang utak ko sa alaala ni Cloud. Sa yakap niya. Sa mga halik at mga maiinit na pinagsamahan naming dalawa.

"Teka Hec–hon," pagtatama ko agad sa mali ko na namang pagtawag sa kanya bago ko kinalas ang mga braso niya sa pagkakayakap sa akin.

"What's wrong hon? May problema ba?," buong pagtataka niyang tanong sa biglaan kong pago-asta ng ganoon.

"Ma-mainit kasi," pagdadahilan ko na lang. Kahit pa hindi naman iyon kapani-paniwala dahil malamig dito sa aming kinatatayuan. "Kumain na muna tayo," paglilihis ko na lang sa aming usapan. Paano ko ba naman kasi sasabihin sa kanya na ang ex ko ang naiisip ko habang nilalambing niya ako?

CLOUD'S POV

"Totoo ba talaga 'to Cloud? Eh 'di tita na nga ako?," mangiyak-ngiyak at walang sawang pangungulit nitong si Carol sa akin tungkol sa pagiging self-proclaimed tita niya sa anak namin ni Vier. Hindi ko na nga mabilang kung ilang ulit na niyang tinatanong ang tungkol kay George habang pinanggigigilan ang larawan nito na ipinakita ko sa kanya. "'Pag ito prank lang, jusko Cloud, ma**sakal talaga kita!," pagbabanta pa niya habang tila pinoproseso pa rin sa isipan ang nalaman.

 Hindi ko na nga lang pinansin ang labis niyang kasiyahan at muli ko nang ibinalik ang atensyon sa kalsada. Tutal ay mukha namang wala rin siyang balak na alisin ang kanyang tingin sa picture na binigay–oopps, pinahiram ko lang pala sa kanya.

"Teka," aniya sa seryoso nang tono. "Eh bakit naman nakipaghiwalay pa sa 'yo si Vier, eh buntis nga siya. 'Di pa dapat kasal ang hiniling niya sayo, hindi break up?," nakakunot ang noong tanong niya sa akin.

"Mahabang kwento 'yan Carol. Mabuti pa, siya na lang ang tanungin mo tungkol d'yan," simpleng sagot ko na lang sa kanya tutal ay hindi ko rin naman maipapaliwanag sa kanya ng buo at maayos ang lahat.

 Hahayaan ko na lang na si Vier mismo ang magkwento sa kanya ng kung ano nga ba ang nangyari at bakit humantong kami sa ganitong sitwasyon. Sa ngayon, ang gusto ko lang ay ang muli siyang mapasaakin. Masama na kung masama. But what can I do? I desperately want her. I still love her.

"Nakakatampo 'yang mommy mo ha," aniya habang kausap ang litrato ni George at saka bumaling na naman sa akin para ilabas ang sama ng loob na nararamdaman niya kay Vier. "Alam mo naman 'di ba? Soul sisters ang turingan namin sa isa't-isa. Tapos meron pala siyang ganito kalaking inililihim sa akin? Hay naku ka Vier! Lagot ka talaga sakin bukas," inis niyang saad. 

"Pero alam mo?," dagdag niyang tanong na tinanguan ko na lang. Ayoko namang mag-isip siya ng masama kay Vier kung sasabihin ko ang panloloko ng kaibigan niya sa akin. Nakasisiguro naman ako na may matinong rason si Vier kung bakit niya iyon nagawa kaya ipagpapaubaya ko na lang sa kanya ang lahat ng pagpapaliwanag.

"Ahh," daing ko nang bigla niya na lang akong akong hampasin ng pagkalakas-lakas sa braso. 

"Eh bakit 'di mo siya pinakasalan ha? Ayaw mo sigurong panagutan kaya nakipaghiwalay sa 'yo si Vier," bintang niya pa sa akin. 

 Wala pa rin talagang pagbabago ang babaeng ito. May pagka-maton pa din at masyado pa ring matabil ang dila. Walang kontrol.

Napailing na lang tuloy ako.

Kung sabagay, kung hindi rin naman sa ugali niyang iyon ay marahil ay hindi marahil ako nagkaroon ng pagkakataon at lakas ng loob na aminin kay Vier ang nararamdaman ko para sa kanya.

Noon pa man ay nakasisiguro na ako sa aking sarili na hindi lang kaibigan ang tingin ko sa kanya. Mahal ko siya nang higit pa roon. Pero sadyang mahina talaga ang loob lalo pa't wala naman akong maipagmamalaki sa kanya noong mga panahong iyon. Kaya laking pasalamat ko sa pagpupursigi sa akin nitong si Carol na magtapat na. Baka daw kasi maunahan pa ako ng ibang umaaligid sa kaibigan niya at mawalan na ako ng pagkakataon.

Natakot ako sa realisasyong iyon kaya inipon ko na ang lahat ng lakas ng loob at kapal ng mukha para ibunyag sa kanya ang nararamdaman ko.