Chapter 49: THAT KIND OF LOVE

CLOUD'S POV

"Hello?," tugon ko nang isang unknown number ang bigla na lamang tumawag sa kalagitnaan pa naman ng pagluluto ko.

"Cloud, ano na ha?," iritadong tugon nito mula sa kabilang linya. Hindi ko alam kung matatawa ako sa bungad niya sa aking iyon o ano kaya napahilamos na lang ng mukha. Sinenyasan ko na rin si Kevin, ang isa pang chef dito para siya na ang magpatuloy sa niluluto ko

"Ang sabi natulog ka raw sa kwarto ni– hmmm–ano," aniya na iniwasan na lang ang pagbanggit sa pangalan ni Vier. Sa pagkakaalam ko ay magkasama sila ngayon sa trabaho at malamang na alam ng lahat ng kanilang katrabaho ang relasyon ni Vier sa kanilang big boss.

"Anong nangyari ha? Meron ba?," pag-uusisa pa niya.

"Tsk tsk tsk, hindi ka pa rin talaga nagbabago Carol. Masyado ka pa ring usisera," sagot ko sa kanya habang hindi maiwasan ang matawa sa aming usapan.

"Ang bagal mo kasi eh," napahinto na ako sa sinabi niyang iyon. "Kung mas napaaga ka lang, eh 'di sana may comeback 'yung KAYO 'di ba?," panenermon na niya sa akin. 

 And yes, I admit, nahuli nga ako at labis ko 'yong pinagsisisihan.

"So, ano? May nangyari ba?," pagpupursigi niya sa tanong na iyon.

"Wala, Carol. Nakatulog lang talaga ako. 'Yun lang 'yon," paglilinaw ko.

"Ano ka ba naman Cloud! Galaw-galaw naman oh. Alam mo namang team Cloudier ako eh," aniya na pinahina pa ang pagbanggit sa pinagsamang pangalan namin ni Vier.

"I appreciate that Carol. Salamat. Pero alam mo naman kung gaano ko kamahal 'yang kaibigan mo 'di ba? My love for her is more than just physical attachment. Masyado ko siyang mahal at hindi siya pang s*x partner lang," seryoso kong saad.

 Oo naman. Gusto ko siyang angkinin. Gusto ko siyang walang hanggan na mayakap sa mga bisig ko. Sino ba namang hindi? But I want to have her heart back more than her body…… for now.

"Haizzt, kaya naman sa'yo ako eh,"  aniyang tila nawala na ang angas at pagkainis sa akin.

"Asan pala siya? Kasama mo ba siya?"

"Wala eh."

"Hmm, hindi siya pumasok?," tanong ko out of curiosity pero mukhang ayaw niyang sagutin ng tanong na iyon. Agad ko iyong naramdaman dahil sa matagal niyang pagsagot na para bang may ayaw siyang sabihin sa akin. "Carol?"

"Kanina pa kasi siya wala dito eh. Sinundo nung secretary ni, alam mo na."

 Ramdam ko ang biglang pagtarak ng kung anong matalas na bagay sa loob ng aking dibdib nang marinig kung sino ang kasama niya sa mga oras na ito. At nakakainis lang na kahit alam ko na ang relasyon niya sa lalaking iyon ay patuloy pa rin ang sakit na dulot noon sa akin. Marahil ay dahil na rin iyon sa patuloy pa rin akong umaasa na pwede pa. Na baka magagawan pa ng paraan. O kung kinakailangan kong siyang agawin, gagawin ko 'yun. 

VIER'S POV

 Matikas at matibay ang aking pagkakatindig nang makarating ako sa event hall kung saan ako hinihintay ni Hector na para bang walang nangyari bago ako magtungo rito.

 Bahagyang nakabukas ang entrance noon kaya kitang-kita ko ang abalang-abala at paulit-ulit na may kinokontak sa kanyang telepono. At nasisigurado ko na ako ang taong iyon na pinipilit niyang tawagan kaso naiwan ko sa locker ang cellphone ko kayang imposible na magkausap kami.

 Ilang minuto pa akong tumayo lang doon sa labas ng hall na pinaayusan pa niya ng pagkaganda-ganda. May dalawa ring violinist sa gilid na mukhang naghihintay lang ng senyas kay Hector kung tutugtog ba sila o tatayo na lamang roon.

'Kaya ba niya?,' tanong ko sa aking sarili habang nakamasid sa ngayon ay aligaga kong nobyo at paulit-ulit na nagdidial sa kanyang telepono.

 Mahal ko naman si Hector at masaya rin ako sa tuwing magkasama kami pero kaya ba niyang tanggapin ang lahat-lahat patungkol sa akin at sa aking nakaraan? Kakayanin ba niyang tanggapin na hindi ako gaya ng iniisip niya na isang inosenteng babae? Dahil ang totoo niyan ay isa akong disg**sya**ng babae?

 Ramdam ko ang lubos na pagkirot ng kalooban ko sa naisip. Ang panget pakinggan at ang samang isipin pero ganoon nga ako. May anak kahit na wala namang asawa.

 Hinding-hindi ko ikinakahiya o pinagsisisihan ang pagdating ni George sa buhay ko, pero bakit ganoon? Bakit ngayon pa lamang ay tila pinahihinto na ng mundo ang kakarampot na kasiyahang nararanasan ko? Bakit parating pagluha at kalungkutan ang kinahahantungan ko sa tuwing pipiliin kong maging masaya? 

 Wala ba akong karapatan sa kasiyahang iyon o sadyang maramot lang talaga ang tadhana para lubos na ipagkait iyon sa akin.

 I am only 26. At sa loob ng maiksing panahon na iyon ay marami na akong kinaharap na mabibigat na pagsubok. Gaya na lamang ng biglaan at maagang pagkawala ng aking ama kaya kinailangan kong magpakatatag upang humalili sa kanya bilang haligi at sandigan ng aming pamilya. I became the father figure kahit na sa murang edad ko pa lamang. 

 Kinaya ko ang lahat ng iyon. Mabigat pero kinaya ko.

 Ngunit sa kabila ng katatagan na ipinapakita ko sa lahat ay nananahan pa rin sa akin ang mahinang ako. Ang parte ng aking kabuuan na kulang at nangangailangan ng pagkalinga at pag-intindi sa mga sandaling kahit ako mismo ay hindi ko na maintindihan ang aking  sarili. At gusto ko iyong mapunan. Gusto kong maranasan din na maging buo at masaya. Pero bakit ba lagi na lang ganito?

"Hon," pagtawag sa akin ni Hector nang sa wakas ay mapabaling siya sa may entrada. He came running na para bang bigla na lamang akong mawawala sa kinatatayuan ko kung hindi siya magmamadali. 

 Hinatak niya akong papalapit sa kanya at niyakap ng ubod ng higpit. "I was so worried," sinsero niyang saad habang halos pag-isahin na niya ang aming mga katawan. At nasaktan rin ako nang humarap na siya sa akin at may mga butil pa ng luha sa kanyang mga mata. Nanlalamig din ang bahagyang nanginginig niyang mga kamay nang hawakan niya ang mga kamay ko.

"Akala ko iniiwasan mo na ako. Kanina pa kita tinatawagan–"

"Hector–", putol ko sa kanyang pagsasalita para sana sabihin na sa kanya ang mga bagay na nais at dapat ko nang ipagtapat sa kanya. Ngunit huli na nang ma-realize ko kung paano ko siyang tinawag sa pangalan lamang niya.

"Hector?," aniya na biglang naiba ang mukha ng dahil sa narinig. "Are you now having second thoughts on us, hon? Nagsisisi ka na ba na sinagot mo ako?"

"Hindi hon. Hindi naman sa gano'n," saad ko na siyang totoo naman.

 Haizzt! Bakit ba kasi mukhang karugtong ng kamalasan ko ang sadyang kat****han ko. Kaya siguro nagkakandaletse-letse 'tong buhay kong ito eh.

"Dahil ba 'to sa nangyari kagabi? I promise you hon, hindi sila masasamang tao," aniya na kaagad na nagpataas ng kilay ko. "Siguro nabigla lang sila kaya gano'n, but they are really nice people, hon. You'll know that once you get to know them well," pagtatanggol niya sa kanyang pamilya kahit pa harap-harapan ang ginawang pambabastos ng mga ito sa akin kagabi.

 Pero ano pa bang ie-expect ko, pamilya nga sila 'di ba? At kung iniisip niya na mabait ang kanyang pamilya ay dahil marahil sa ganoon ang pinapakita at trato ng mga ito sa kanya.

 Pero gaya nga ng sinabi ko sa kanya ay hindi naman ang kanyang pamilya ang dahilan ng bahagya ko nang pag-aalinlangan sa aming relasyon. Masakit at mahirap man tanggapin, ngunit ang lahat ng takot na nararamdaman ko ngayon patungkol sa patutunguhan ng aming relasyon ay nagmumulang lahat sa mga lihim ng aking pagkatao na kung saka-sakaling malaman ni Hector ay tiyak na ikagagalit niya. Bagay na ayaw ko na muling maranasan mula sa taong aking minamahal.