Chapter 48: THE CONFRONTATION

VIER'S POV

Archie Mendez.

Sino nga ba naman ang hindi hahanga sa kanya? Magaling siya pagdating sa pagpapatakbo ng negosyo. Sa pagkakaalam ko ay siya ang naging dahilan kung bakit mabilis ang naging pagbulusok ng pangalan ng mga Mendez sa industriya na kanilang ginagalawan ngayon.

Hindi rin maikakaila ang mga pisikal niyang katangian na higit na angat kung ikukumpara ng kahit sino sa mga lalaking modelo sa bansa. Matangos na ilong. Maganda at mapang-akit na pares ng mga mata. A chiselled cheekbones. Name it!

Hindi pa kasama rito ang angkin niyang talino na higit pang nakadaragdag sa kanyang appeal.

Ngunit ano ba ang silbi ng lahat ng magagandang katangian niyang iyon kung sa likod ng kahanga-hanga niyang anyo ay nagtatago pala ang isang bulok na pagkatao.

Iyan lang ang tanging itinakbo ng isip ko mula nang paalisin niya ang kasama ko kanina na si Grace at maiwan kaming dalawa. Ibinilin niya rin kay Grace na h'wag na h'wag nitong babanggitin kay Hector na magkasama kami ngayon.

Mula pa lang sa mga sandaling iyon ay may hinala na ako na hindi maganda ang kahihinatnan ng pagkikita naming ito kaya hinanda ko na ang aking sarili.

Pinasakay niya ako ng elevator at lumabas rin kami roon sa sumunod na palapag. Dumeretso kami sa isang maliit na opisina na sa mga sandaling iyon ay wala namang katao-tao.

"What do you want?," agad niyang tanong sa akin sa kaswal at kalmado niyang tono.

Mukhang masyado ko nang nakilala ang tunay na kulay ng isang Archie Mendez para hindi ko pa maunawaan ang nais niyang ipahiwatig sa tanong niyang 'yon.

'If I know, baka nga bayarang babae pa 'yang ihinaharap mo sa amin!"

Naikuyumos ko ang aking mga kamao nang muli kong maalala ang mga huling sinabi niyang iyon patungkol sa akin na muli ring nagpaapoy ng galit ko sa aking kaharap.

At base na rin sa inaakto niya ay mukhang ilang ulit niya na ring nagawa ang ganitong bagay.

Oo at mayaman ang kanilang pamilya. I'll agree kung may magsasabi na mga importanteng tao sila dito sa lipunan natin dahil nga sa kanilang kayamanan pero hindi naman ibig sabihin noon ay kakayan-kayanin na lang nila ang mga katulad ko na mula sa mababang uri o sa madaling sabi ay mahirap.

"Hindi naman ang yaman ng pamilya n'yo ang batayan ng relasyon namin ni Hector kung 'yan ang iniisip mo," matapang kong saad bilang pagtatanggol sa aking sarili sa lahat ng inaakusa niya sa akin na aksidente kong narinig kagabi.

Pero mukhang wala namang epekto sa kanya ang pagtatapang-tapangan ko at mukha ngang lalo pa akong napahiya nang pagak siyang tumawa sa mga sinabi ko at may panghahamak sa mga mata nang muli niya akong tignan.

"So, ano pala?," sarkastiko niyang tanong habang preskong nakatayo sa harapan ko at nakapamulsa pa.

Hindi ko alam kung para saan ang tanong niyang iyon o ano na ang laman ng kanyang mga salita. Ang alam ko lang ay hindi ko na alam kung paano pa ako sasagot sa kanya. Literal akong natameme at hindi ko magawang mag-isip ng mga sasabihin ko habang kaharap ko siya.

I was left speechless.

At gusto kong murahin ang sarili ko sa kaduwagan na hinayaan kong pumuno sa akin ngayon.

Nang wala akong maibigay na sagot ay isang malalim na pagbuntong-hininga ang narinig ko sa kanya sabay malakas na ihinampas ang isang brown envelope sa mesa sa harapan ko.

"I doubt it if my brother even know about these," aniya sa kalmadong tono pero hindi sa kalmadong anyo.

He's eyes were on fire na lalo pang nakapagpakaba sa akin.

Nagpalipat-lipat ang tingin ko sa envelope at sa kanya habang marahan akong humahakbang palapit sa mesa para alamin kung ano ba ang nilalaman noon. Para kasing anumang oras ay kakainin niya ako ng buhay sa tingin na pinupukol niya sa akin.

At biglang namilog ang mga mata ko sa tumambad na mga papeles sa akin. Naroroon ang kopya ng kontrata ko sa agency para sa pamgingibang-bansa ko. May kopya rin ng pasaporte ko, record ko sa ospital sa ibang bansa at pati na ng birth certificate ni George.

"Paanong—"

Ako na mismo ang pumutol pa sa pagtatanong ko nang ma-realize kung anong klaseng tao ang kaharap ko. Isa siyang Mendez. Maimpluwensya at mayaman. At kayang-kaya niyang gawin ang kahit na anong gustuhin niya sa isang kumpas lamang.

Wala naman akong balak na itago kay Hector ang tungkol sa pagkakaroon ko ng anak. Wala akong balak na lokohin siya o kung ano bang dapat na itawag sa paglilihim ko sa kanya ng tungkol kay George. Sadyang humahanap lang talaga ako ng tamang oras at pagkakataon para magtapat sa kanya ng lahat-lahat.

"Magpapaliwanag ako..," pagsisimula ko.

Pero bago ko pa masabi sa kanya ang mga plano ko tungkol sa mga bagay na natuklasan niya sa akin ay naramdaman ko na ang mahigpit niyang paghawak sa panga ko na animo'y gusto niyang durugin niya ang bawat buto ko sa parteng iyon ng aking mukha. Napakapit na lang ako sa braso niya nang lalo pang humigpit ang pagkakahawak niya sa akin at halos ikakapos na iyon ng hininga ko. Ngunit sadyang malakas siya at wala akong nagawa kundi ang mapaluha sa sobrang sakit.

"Who do you think you are huh?," nanggagalaiti niyang tanong habang inilalapit ang mapanindak niyang mukha sa mukha ko. Nagsisimula na ring mamanhid ang mukha ko dahil sa lalo pang pagdiin ng kanyang mga daliri sa magkabila kong pisngi na lalong ikinakahina ko.

"Sino ka ba sa tingin mo para iputan ang pangalang matagal naming itinaguyod? Gold digger sh*t!," saad niya sa pilit na pinahinang boses para hindi siya marinig ng kahit na sino sa labas nitong kwarto bago niya ako halos parang papel lang na inilampasong pabagsak sa sahig.

Sinabi ko sa sarili ko na hindi ako iiyak sa harapan ng taong ito nang magdesisyon akong sumama sa kanya kanina para makipag-usap. Pero sa dinaranas ko ngayon at habang nakaharap ako ngayon sa sahig ay hindi ko na napigilan pa ang mapaluha.

Para na kasi akong basahan ngayon sa ginagawa niya sa akin. Mas masahol pa nga 'ata.

"A single mother who hides her child and can't even tell who is the father of her child?," iiling-iling niyang saad habang masama ang tingin niya sa akin na nanghihina pa ring nakabagsak sa sahig. Nilapitan niya pa ang mga papeles sa mesa at mapangutyang ngumiti habang tinitignan ang mga iyon.

"A mother who abandoned her child…. Interesting!"

"Hindi ko siya inabandona," giit ko sa kanya na may tapang na muli sa aking tinig.

Mahal ko ang anak ko nang higit pa sa pagmamahal ko sa sarili ko at walang karapatan ang sinuman, na kwestyunin ang pagmamahal kong iyon kahit pa iba man ang pamamaraan ko ng pagiging ina.

"At sino ka ba sa tingin mo para pangunahan o diktahan ako sa kung paano ako magiging ina sa anak ko. Wala kang alam Archie Mendez!"

Mukhang natamaan naman siya sa mga sinabi ko at tumalikod na lang patungo sa may pintuan. "Layuan mo na ang kapatid ko. It's for your own good," sabi pa niya bago siya tuluyang lumabas ng kwarto at tuluyan akong iwan dito na para bang isa akong basura na dapat nang mawala.