Chapter 53: AN ODD MORNING

VIER'S POV

 Late na akong naihatid ni Hector nang nagdaang gabi kaya dumiretso na ako sa kwarto at agad din namang nakatulog. Nagmamadali rin akong bumaba at napasarap naman ako ng tulog at hindi ko na namalayaan ang oras. Mag-aalas otso na pala kasi at laking pagtataka ko nang maabutan ko pa sa kusina ang mga kapatid ko. At abalang-abala pa sa pagtulong kay inay sa paggagayak nito ng almusal.

"Anong meron?," nakangiwi kong tanong sa mga ito.

"Maupo ka na lang d'yan," seryosong saad ni Allen matapos akong ipaghila ng aking uupuan.

 Lalo tuloy akong nahiwagaan sa kinikilos ng mgabkapatid ko kaya bumaling na lang ako kay inay na nang mga sandaling iyon ay abala naman sa isinasangag na kanin.

"'Nay, anong–"

"Saglit lang anak ha. Matatapos na ako rito," putol niya sa sasabihin ko. "Tophe, 'yung kape," baling niya kay Kristoph na bigla na lang sumulpot sa harapan ko at inihapag sa akin ang bagong timplang kape.

"Ano na namang meron?," tanong ko kay Tophe pero hindi ako pinansin at pinuntahan na si inay para ihain na sa mesa ang niluto nito.

"O, magsiupo na kayo," saad ni inay sa tatlo at kaagad na ngang nagsipwesto ang mga loko sa kani-kanilang upuan. "O, anak, kumain kang marami ha," saad naman niya sa akin habang ipinaglalagay ako sa plato ng sinangang at tocino.

"Nay, ano bang meron?"

"Wala, ate. Na-miss ka lang namin. 'Di ba mga kuya?," tatawa-tawang sagot ni Raven na sinang-ayunan naman nilang lahat kahit hindi naman nakakakumbinsi ang palusot nila. 

 Na-miss? Ilang buwan na akong narito pero ngayon nila ako na-miss?

'May kinalaman na naman kaya dito si Cloud?,' agad kong naisip nang makita ko ang labis na kasiyahan ng bawat isa habang kumakain kami.

 Well, masiyahin naman talaga kami. Nagbibiruan tuwing nasa hapag gaya ng ibang pamilya. Pero hindi naman ganito. Medyo dama ko rin na may pinagmumulan ang kasiyahan nilang iyon, hindi ko nga lang mawari. At si Cloud ang kaagad na pumasok sa utak ko. As always.

 Bago pa 'ko mabaliw kakaisip sa kung anuman ang meron ay binilisan ko na lang ang pagkain ko tutal, eh male-late na rin ako sa trabaho.

 Mabuti na lang at halos kalalabas lang din ni Carol ng bahay ng dumaan ako sa kanila. Mukhang late din nagising ang bruha.

"Mukhang makakaharap ko na naman ang galit ni Miss Claire ngayong araw ah," pasimple kong pagbati habang sinasabayan siya sa paglalakad.

"Hmm, kaya ikalma mo na ang sarili mo," aniya at pagkatapos ay tinawanan ako na parang nakakaloko.

 Natingnan ko na lang tuloy siya ng masama habang iniisip kung ano ba ang meron sa araw na ito. Hindi ko naman birthday para mag-expect ako ng surprise o ano pa man. Kaya anong meron?

"Carol, may hindi ka sinasabi sa 'kin 'no?," tanong ko na sa kanya nang makarating na kami sa sakayan at hindi ko na matiis pa ang inaakto nito.

"Ako ba talaga Vier? Ako talaga?," balik niyang tanong na pinagtaasan pa ako ng kilay.

"Anong sinasabi mo d'yan? Eh lahat nga ng tungkol sa 'kin ay alam mo," nakamangot kong tugon at sumampa na sa nakaparadang jeep. 

 Wala naman na 'kong narinig pa mula sa kanya hanggang sa maupo na nga kami at muli na lang niyang kinalikot ang laman ng kanyang bag. 'Baka may nalimutan na naman,' sa isip-isip ko hanggang sa ilantad niya sa harapan ko ang screen ng kanyang cellphone na naglalaman ng larawan ni George.

"Ang cute, 'di ba?," saad niya habang nakatunghay sa screen at parang gustong pisil-pisilin pa ang larawan na naroroon. "O, ngayon mo sabihin sa 'kin na pinapaalam mo ang lahat-lahat ng tungkol sa 'yo sa akin," may pag-irap na nitong saad habng binabalik na sa bag niya ang kanyang telepono.

"Sa'n mo nakuha 'yan?"

"Bakit mo muna tinago sa akin?," sa halip ay balik niyang tanong sa akin. "Vier, buong akala ko talaga ganyan tayo oh," aniya na pinagkrus pa ang gitnang daliri at ang kanyang hintuturo na simbolo ng pagiging close ng dalawang indibidwal. "Soul-sisters tayo, tapos ganyan kalaking bagay nagawa mong ilihim sa 'kin?," aniya na iiling-iling at halatang masama ang loob sa natukyan at tinalikuran na ako.

"Balak ko naman talagang sabihin sa 'yo eh. Wala lang akong chance–"

"Madami kang chance Vier, ayaw mo lang talagang sabihin," prangka niyang saad.

 At baka nga. Baka nahihiya akong aminin sa kanila dahil sa maaari kong matanggap na panghuhusga. Hindi man kay Carol o sa pamilya ko, ngunit mula sa ibang taong nakakakilala sa akin.

"Pasalamat ka na lang talaga at napaka-gwapo at napaka-cute ng pamangkin ko. Mana syempre sa akin," aniya na with full confidence pa. "Kaya pinatatawad na kita."

 Kung matutuwa ba ako o maaasar sa nangyayari ay hindi ko din sigurado. Ang awkward ng lahat mula pa kanina. At nasisigurado ko na ako ngayon 'yung may hindi alam sa mga nangyayari.

"Carol,"

"Hmm?"

"Pa'no mo nalaman?," tanong ko kahit na may ideya na ako kung kanino niya nalaman.

"Sa pinakamamahal mo," hirit niya na mukhang kinikilig pa sa sinabi. "Hoy, sabihin mo nga sa 'kin," muli ay naka-serious mode on na naman ito. "Totoo bang ikaw ang nakipaghiwalay?"

"'Wag na natin 'yon balikan. Tapos na 'yun eh," sagot ko na lang. "Ano pang sinabi niya sa 'yo?," tanong ko kasabay ng matinding takot sa ilang detalye na maaaring nasabi sa kanya ni Cloud.

"Wala na nga eh. Sabi ng jowa mong mahal na mahal ka, eh ikaw na lang daw ang tanungin ko. Kaya kailangan mong ikwento sa 'kin ang lahat-lahat ng nangyari mula sa simula," matindi niyang demand sa akin. 

 Sabagay, ito rin naman 'yung gusto ko. Ang sa akin nila mismo marinig ang lahat ng nangyari nang sa gayon ay makapagpaliwanag rin ako at maipagtanggol ko ang aking sarili kung bakit ako humantong sa ganoong punto at kinailangan ko pang ilihim mula sa mga mahal ko ang isang bagong buhay na kaloob sa akin ng nasa taas.

 Sinabihan ko siya na ikukwento ko na lang ang lahat pagkababang-pagkababa namin ng sinasakyan naming dyip. Dikit-dikit kasi kaming mga pasahero kaya malamang na may iba na makarinig at makiusyoso pa sa madilim na bahagi ng aking pagkatao.

 At gaya ng ipinangako ko kay Carol ay ibinahagi ko na nga sa kanya ang detalyadong mga pangyayari apat na taon na ang nakakaraan. Mula sa hindi ko ginustong pakikipaghiwalay kay Cloud hanggang sa pakikipagsapalaran ko sa ibang bansa habang pilit na itinatago sa lahat ang tunay kong sitwasyon. 

 Nagsisimula na 'kong maiyak sa mga pinagdaanan ko pero hindi ko napigilan ang mapahalakhak nang bigla aking mapatingin sa bestfriend ko. Para na siyang nagluluksa kung makaiyak ngayon.

"Tama na nga 'yan. Ang panget mo na oh," biro ko para kahit papaano ay gumaan nang muli ang pakiramdam naming dalawa. 

"Oh my! Ang panget ko na nga! Bwisit ka Vier," aniya na nagsimula na ngang magalit nang makita sa screen ng kanyang cellphone kung paanong halos magmukha na siyang zombie nang dahil sa pagkalat ng mga koloreteng in-apply niya sa kanyang mukha.

 Halos takbuhin tuloy namin ang elevator at mabilis din kami, siya pala. Nagmamadali siyang lumabas ng elevator upang maisaayos niya ang naging horror-look niyang make up bago ang oras ng trabaho.

 Pangiti-ngiti pa 'ko habang papasok sa restaurant pero nabura iyon nang matanaw ko ang isang pamilyar na mukha habang kausap nito si Miss Claire.

"Narito ka na pala," malumanay niyang pagkakabigkas ngunit gaya ng dati ay hindi naman ganoon ang sinasabi ng kanyang mga mata. "Alam mo bang kanina ka pa hinihintay ni Miss Ericka?"

"Don't worry about it Claire. I'm fine," saad ni Ericka na mukhang batid din ang tunay na ugali ng aking boss. "By the way, Vier, can we have some time?"