Chapter 7: NOT YOUR POOR CLOUD

CLOUD'S POV

 Hindi ko mapigilan ang panginginig ng buo kong katawan sa sobrang galit! Sh*t! Ano pa bang ineexpect ko sa babaeng iyon na walang inisip kundi ang kagustuhan at sarili lang niya? 

 Dumiretso ako sa kitchen ng restaurant ko at naabutang nagkukwentuhan lang ang mga staffs. 

"Good afternoon, sir!," nakangiting bati pa sa 'kin ni Steffano, ang tinuturing kong bestfriend na assistant chef ko rin dito sa resto. He's good at cooking as well as with girls. At parati ko siyang naaabutang nakikipaglandian sa mga waitress ko, gaya na lang ngayon. "What's with the line on your head bro?," pang-aasar nito habang pinaaalis si Lilian, ang kanyang kalandian ng mga sandaling iyon..

"What's happening here? Don't you have works?," sa halip ay singhal ko sa lahat ng naroroon na kaagad namang nagsipagbalikan sa kani-kanilang mga trabaho mula sa naabutan kong pag-uumpukan nila.

"Dude, what's the problem?," kalmadong tanong muli ni Steff.

 Napabuntung-hininga na lamang ako bago parang talunan na ipinatong ang mga palad sa kitchen island at napatungo. Napatingin pa sa 'kin ang ibang staff nang malakas kong hampasin ang island.

 They rarely see me like this. And I can feel sh*ts inside habang iniisip na isang walang pusong babae lang ang dahilan ng paghihirap ko ngayon. Ng galit na muli na namang gumugulo sa akin.

 Ilang saglit pa ay naramdaman ko ang pabagsak na luha sa mga mata ko kaya agad akong tumingala upang pigilan ang pagtulo no'n. Napahilamos pa 'ko sa mukha sa sobrang inis sa sarili.

'Sino ba siya para iyakan ko?,' pagpapatatag ko sa sarili.

"Back to work," malamig kong sabi bago chineck ang bagong dating na order at ako na mismo ang nagprepare noon.

 Maraming customer hanggang gabi kaya naging abala na ako. And I forgot about her…. for a while. 

 Cooking helped me a lot para makalimutan ang aking nakaraan. Parang therapy ko na rin ito sa tuwing problemado. Ganito talaga siguro kapag gusto mo 'yung ginagawa mo.

 Noon pa man naman ay ito na ang gusto kong gawin, ang magluto. Pero dahil na rin sa naging mahirap ang pamumuhay namin ng lola Miling ay hindi ko ito napagtuunan ng pansin. Kinailangan ko kasing magtrabaho agad sa construction site pagkatapos ng high school.

'Kaya marahil iniwan ako ni Vier, dahil isa akong talunan noon at wala siyang nakitang kinabukasan sa 'kin,' iyan ang parati kong naiisip sa tuwing maaalala ko kung paanong pinagtabuyan niya 'ko sa buhay niya. Sana nga lang, hindi na niya dinamay pa ang anak namin. 

 Masakit. Sobrang sakit. 

 Halos hindi ko malaman kung paano ako mabubuhay ng mga panahong iyon. Punong-puno ako ng galit at hinagpis. Minsan nga'y naiisip ko kung gaano ba 'ko kasamang tao sa past life ko para parusahan ng ganito.

 Una, wala pa man ako sa mundo ay iniwan na ako ng aking ama. Nang maisilang naman ako ay nawala rin ang aking ina dahil sa komplikasyon sa panganganak. At maging ang babaeng pinag-alayan ko ng buong puso at pagmamahal ko ay iniwan lang din ako sa ere at mas malala pa, dahil dinamay pa niya ang walang kamuwang-muwang naming anghel. 

 Mas naging miserable pa ang pakiramdam ko nang tuluyan na rin akong iwan ng nag-iisang taong nanatili sa tabi ko, ang aking lola Miling. Lubog na lubog ako nang mga panahong iyon kaya't labag man sa aking kagustuhan ay sumama ako sa aking ama nang minsang bisitahin niya ako matapos malamang wala na ang lola Miling.

 Naging maayos naman ang pakikitungo ng pamilya n'ya sa akin at hindi ko naramdaman ang pagiging iba ko sa kanila. Pinag-aral din ako ng aking ama ng culinary arts nang malaman na iyon ang hilig ko. 

 Nang maka-graduate ay hindi na rin ako nag-aksaya pa ng panahon. I rented a space for a restaurant and made impossible things possible. From renting a space, I now have two known restaurants isa sa Manila at isa dito sa Ilocos na siyang hinahandle ko.

 Too fast? Hmm, maybe I was just too eager to meet success para isang araw ay maipamukha ko kay Vier kung anong klaseng tao ay binitawan at ibinasura niya.

VIER'S POV

 Almost 12 midnight na pero ngayon pa lang kami naghahapunan. Masyado kaming nadala sa pagpapractice at hindi na napansin pa ang oras. Marami naman din kasing ilaw sa garden kaya ayos lang na abutin kami ng gabi sa labas. 

 "Hmm.. Madam, tinola ba 'to o sinigang?," nakangiwi at uubo-ubong tanong ni Francel habang nangangasim na hindi ko maintindihan ang mukha.

"Oo nga madam. Ang asim!," komento naman ni Hero nang siya naman ang tumikim sa inihain ni Alvin na sa pagkakaalam niya ay hindi naman talaga nagluluto.

"Pasalamat na lang kayo kasi pinagluto ko kayo!," nakabusangot na sagot ni Alvin bago naupo sa kanyang pwesto at sinimulan na ang pagkain. Nakatuon ang tingin naming lahat sa kanya kaya nagkunwari ang lola mo na maayos siyang kumakain kahit halata namang parang gusto na niya iyong isuka. "Kain na," utos nito sa aming lahat.

 In fairness, may pagbabago naman pala sa bruhang ito. Noon kasi, saksakan talaga ito ng taray at hindi kami pwedeng magreklamo sa mga gusto niya. 

"Kainin n'yo na lang kasi. Sayang naman 'yung effort ni madam, saka… sayang din 'yung manok ano?," pang-eengganyo ni Francis sa mga miyembro na agad namang sinunod ng lahat. 

 Napangiti siya. Wala pa ring nagbago rito. He's still the same kind of gentleman. Mabait. Sweet. Maalaga. Hindi kagaya ni Cloud.

 Hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman habang inaalala ang nangyari kanina. 'Ano 'yon? Mahal niya pa rin kaya ako?,' tanong niya sa sarili.

 Naramdam ko kasi iyon sa mga halik na iginawad niya sa akin. Pero bakit iba iyon sa naramdaman at ipinapakita niya sa akin mula nung muli kaming magkita dito sa Ilocos.

'Mali kaya ako sa naramdaman ko? Baka naman umaasa lang ako na mahal pa rin niya ako kaya ganon ang naramdaman ko nang muli niya kong hagkan?,' sunod-sunod kong tanong sa 'king sarili.

"Kumain ka na rin Vier," pukaw sa 'kin ni Francis na nakaupo sa katapat ng aking upuan. Tinakpan pa niya ng kamay ang kanyang bibig sabay bumulong, "Bago pa maging dragon si madam," biro niya na ikinangiti ko na lang. 

 Pero hindi pa rin nawala sa isip ko si Cloud lalo na nang matikman ko na ang niluto ni Alvin, "Kung narito si Cloud, baka magawan pa niya 'to ng paraan para sumarap….." napailing na lang ako sa itinatakbo ng isip ko. Sa lahat na lang ba maaalala ko siya?

"Pati si Miss Vier napapailing sa asim nitong sinigang!," biro pa ni Risa sa tinola ni Alvin na ikinahalakhak ng lahat.

 Ang tawanang iyon ang naging paalala ko sa sarili na narito ako para ipanalo ang grupo at hindi para ibalik ang nasirang nakaraan. "I will do my best para makamit namin ang tagumpay," matatag niyang giit sa sarili.