Chapter 9: BABY BOY

VIER'S POV

 Maaga akong nagising kahit na mag-aalas dos na kaming nagsitulog. Hindi kasi ako mapakali dahil nakaligtaan ko pala siyang tawagan and  I miss him so much, kaya naman kahit pupungas-pungas pa ang mga mata ko at inaantok pa ay bumangon na 'ko sabay dampot sa cellphone ko sa table.

 Sigurado naman akong mahimbing pa ang tulog ng lahat ng kasamahan ko dito sa bahay dahil pagod at puyat ang mga ito kaya kampante 'kong tinungo ang kusina para makapagkape at pagkatapos ay mabilis ko nang idinial ang number ni Miss Cynthia. 

 Si Miss Cynthia ang may-ari ng dance studio sa London kung saan ako nagtrabaho bilang dance instructor. Single lady ito sa edad na 53 kaya marahil ganoon na lamang ang pagkasabik at tuwa nito nang malamang buntis pala ako.

Yes. Lumipad ako papuntang London kasama ang aming anak ni Cloud sa aking sinapupunan. Hindi ko siya ipinala*l*g gaya ng sinabi ko noon kay Cloud. Sinabi ko lang naman 'yun sa kanya dahil alam kong hindi siya papayag na umalis ako at magtrabaho sa ibang bayan habang dinadala ko ang anak namin at hindi iyon maaari. Hindi niya ako maaaring pigilan sa plano ko dahil ang pangingibang-bansa lang ang nakikita kong paraan noon para masuportahan ko ang lahat ng pangangailangan ng aming pamilya.

 At para sa pamilya ko, kaya kong isakripisyo ang lahat, kahit pa ang kapalit noon ay ang pagkawala ng pagmamahal niya para sa 'kin. 

 Kahit naman kasi hindi ako nakapagtapos sa kolehiyo ay mataas pa rin ang pangarap ko, lalo na para sa aming pamilya. Gusto ko rin na mapagtapos sa pag-aaral ang mga kapatid ko at para magawa 'yon ay kailangan ko talagang isantabi si Cloud at ilihim sa kanya ang pagdadalantao ko.

 Kaso nga, nalaman pa rin niya kaya kahit labag sa kalooban ko na saktan siya ng ganoon katindi ay nagawa ko pa rin. 

 Muli ay sumalakay sa aking sistema ang sakit na naramdaman ko nang gabing iyon. Hindi dahil sa pisikal na sakit na naidulot niya sa akin kundi ang sakit na makita siyang miserable nang sabihin kong wala na ang aming anak. Hinding-hindi ko iyon makakalimutan at walang araw na lumipas na hindi ko hiniling na mapatawad ako ni Cloud sa nagawa ko.

"Hello," tugon mula sa kabilang linya na nagpahinto ng pagbabalik-tanaw ko sa nakaraan.

"Hello, Miss. Can I talk to him?" 

"I think he doesn't want to talk to you," malamig na tugon sa akin ni Miss Cynthia na ikinadismaya ko. "He's trying to control it but it's too obvious that he sulks at you," dagdag pa nito.

"So–"

"My goodness Vier! How could you forget to call George," pagtataas na nito ng boses sa akin. "You know he misses you every minute right?" Dismayadong-dismayado ito sa akin sa tono pa lang ng pagsasalita nito. Masyado kasi nitong mahal si George at gaya ko ay ayaw niya ring nakikitang malungkot ang  anak ko na parang anak niya na rin.

"I'm really, really sorry. Where is he?"

"Wait," sabi lang nito.

 Noong una ay takot talaga ako sa kanya. Masyado kasi itong istrikta sa mga tao niya at isa pa ay hindi ako naging tapat noon tungkol sa aking sitwasyon kaya ilag ako sa kanya para lang hindi niya mapansin ang pagbukol ng tyan ko. Kaso masyadong matalas ang mga mata nito at minsan akong sinundan sa comfort room pagkatapos ng isang dance session. 

 Hinang-hina ako noon at napasandal pa nga ako sa pader dahil sa sobrang pagod at sobrang pananakit ng tiyan ko. Sobra ang takot ko noon para sa anak ko. I cried a lot at ang sunod na nakita ko na ay nasa hospital bed na ako at si Miss Cynthia sa tabi ko.

 Mula noon ay naging close na kami at halos anak na ang turing niya sa 'kin. Binigyan niya rin muna ako ng mas magaang trabaho sa studio gaya ng pagsagot sa mga inquiries para sa dance classes habang ipinagbubuntis ko pa si George.

"Hello," anang cute na boses mula sa kabilang linya.

"Hello baby boy. How was your day?," malambing kong bungad sa kanya.

"Why do you have to leave me here? I'm missing you," sa halip ay tanong niya. Dama ko din ang lungkot at pagtatampo niya sa 'kin sa mga sinabi at nasasaktan akong malaman na nalulungkot siya.

"I miss you too baby boy," mangiyak-ngiyak kong tugon sa aking anak at gustong-gusto ko na muli siyang mayakap.

"Mom, are you crying?"

 Kagyat akong napatawa habang pinupunasan ang tumulong luha sa pisngi ko. He really has great senses.. just like his dad.

"No, I'm not. I just have colds," pagtanggi ko.

"You're lying mom."

 Tuluyan na 'kong napatawa habang iniimagine ang hitsura niyang nakanguso at nakatitig sa 'kin ng masama gaya nakasanayan niyang gawin.

"What are you doing now? It's quite late already." 

"I'm just practicing our song," sabi nito na ang tinutukoy ay ang kanta ng Air Supply na 'Two Less Lonely People in the World'. Ito kasi ang themesong namin na lagi naming kinakanta kapag nalulungkot ako o kaya ay may hindi masyadong magandang nangyari sa school niya.

"Can you sing it for me," request ko na siya namang ginawa niya. 

 I really love how he sings kahit pa medyo nawawala sa tono at kung minsan nga ay pati lyrics ay namamali rin.

"Wow, you're really great!," proud na proud kong saad nang matapos na siyang kumanta. "I miss you baby."

"I miss you too mom," malambing niyang tugon at mukhang nawala na rin ang tampo sa 'kin.

"Ok, enough of that for today. It's already past your bed time," dinig kong sabi ni Miss Cynthia sa kanya.

"Ok baby. Bye. I love you, I love you, I love you," paalam ko na sa kanya.

"Bye mom, mwuaah" paalam nito na may kiss tone pa.

 Ilalapag ko pa lang sana ang cellphone ko sa mesa nang –

"Baby?" 

 Halos tumalbog ang puso ko sa kaba lalo na nang malaman ko kung sino ang naroroon.

'Of all people!'

"A-anong ginagawa mo rito? Pa'no ka nakapasok?" 

 Pero sa halip na sumagot ay inismiran lang ako nito at ipinatong ang dala nitong plastic sa mesa.

"At sino naman kaya ang malas na lalaking 'yan na nilalandi mo ngayon ha?"

 Napatitig ako sa mukha ni Cloud habang sinasabi niya sa mukha ko ang mga salitang 'yon. Kitang-kita ko sa ekspresyon niya ang pangmamaliit n'ya sa akin. Nilalandi? Gano'n ba ang tingin niya sa 'kin ngayon?

 Parang gusto kong maluha sa nakikita kong pagbabago sa kanya. Hindi na siya 'yung Cloud na minahal ko. 'Yung Cloud na parati akong iniintindi. 'Yung Cloud na walang ibang ipinararamdam sa 'kin kundi pagmamahal lamang.

"B-bakit ka nagbago Cloud?," 'di ko napigilang itanong. Hindi ko na kasi alam kung kilala ko pa ba ang Cloud na kaharap ko ngayon.

 I saw him laughed sarcastically. 

"Dahil ba 'to sa nangyari Cloud? Dahil ba—"

"Don't you dare talk about it!," singhal niya sa akin habang dinuduro ako ng kanyang daliri. Kitang-kita ko rin kung pa'nung manginig ang panga niya sa sobrang galit.

"Cloud, let me–"