Chapter 46: BRINGING BACK THE FEELINGS

CLOUD'S POV

Sumaglit lang ako sa kusina para iinit ang pulutan namin na sisig na medyo nagsesebo na. Naisipan ko na ring saglit na magpahinga at idukdok ang ulo ko sa maliit na mesa roon dahil mukhang sumisipa na 'ata ang ininom kong alak sa ulo ko. Pero kasabay ng pagtakas ko sa alak ay ang muli ring pagdaan ng imahe ni Vier sa isipan ko.

Halos mag-uumaga na pero wala pa ring Vier na nagpapakita dito sa bahay nila. What else would I think had happened? O baka hanggang ngayon ay nangyayari pa rin.

"Sh*t!," impit kong pagmumura habang mariin na nakakuyumos ang mga kamao ko sa ibabaw ng mesa habang tumatakbo sa utak ko ang mga posibleng nagaganap sa kanila ngayon.

Parang bumabaligtad ang sikmura ko, isipin ko pa lang ang ganoong bagay na hindi naman imposible. Hindi ko 'yata kakayanin na makita silang dalawa na magkasama at masaya. Hindi ko rin kayang tanggapin na ngayon ay pag-aari na siya ng ibang lalaki at hindi na ako ang nagmamay-ari ng puso niya.

Tumayo na ako sa aking kinauupuan at mabilis na inihanda ang sisig sa plato. Kailangan ko nang makabalik sa inuman dahil kung hindi ay baka bumigay na ako sa bigat nitong sakit na nararamdaman ko. Sa ngayon, tanging alak lang ang alam kong maaari kong takbuhan para kahit sa maiksing sandali ay makatakas ako sa matinding kabiguan na muli kong dinaranas matapos ang apat na taon.

Ngunit halos maestatwa ako sa aking kinatatayuan nang ang bulto ni Vier ang bumungad sa paningin ko nang makarating ako sa sala. Agad akong nakaramdam ng tuwa dahil sa naroroon na nga siya at nakaupo pa siya sa mismong pwesto ko kanina. It sounds silly pero labis na ang saya ko habang nakatanaw ako sa kanya.

Pero ang pipit na kasiyahan kong iyon ay 'di rin nagtagal nang mapansin ko kung paano niyang hawakan ang bote ng beer na iyon sa kanyang mga kamay.

Hindi siya alcoholic na babae. Umiinom siya ng paminsan-minsan at pakonti-konti lang. Pero hindi sa mga sandaling ito. May panggigigil siya sa hawak na alak na para bang kumakapit siya sa bagay na iyon sa hindi ko malamang kadahilanan.

Masyado ko siyang kilala para 'di ko malaman na may mali sa kanya ngayon. At nahihirapan akong makita siya sa ganoong sitwasyon. Gusto ko sana siyang tanungin kung ano ang bumabagabag sa kanya. Gusto ko siyang damayan o pakinggan man lang sa kung ano man iyon na nagpapabigat sa kanyang kalooban. Kaso nga lang ay hindi ko alam kung willing ba siyang makipag-usap man lang sa akin.

Dati-rati kasi ay ganoon ang set up namin sa tuwing magkakaproblema siya sa trabaho man 'yon sa fastfood o sa kanyang pagsasayaw. Pag-uusapan namin iyon at pagkatapos ay ibubunton niyang lahat ng galit at inis niya sa akin. Pagkatapos n'on ay magiging ok na siya.

But, this time, it's different. Bukod sa hindi na kami ang magkarelasyon, eh malamang na masama pa ang loob niya sa akin dahil na rin sa mga kag***hang nagawa ko sa kanya.

Naririnig ko ang nanggagalaiting si Allen habang sinesermunan ang kapatid patungkol sa pakikipagrelasyon nito kay Hector. Hindi ko alam kung saan nanggagaling ang galit niyang iyon. And as of the moment, his madness is the least of my concern.

"A-anong.." Tangi niyang nasabi nang sa wakas ay mag-angat siya ng tingin at tuluyan niya nang mapansin ang presensya ko. Agad din siyang nag-iwas ng tingin at tumuloy na sa kanyang kwarto. Pero sa kaunting sandaling iyon na pagtatama ng aming mga tingin ay tila naramdaman ko ang pangungulila niya sa akin.

O baka naman nag-iilusyon lang ako?

Hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong isipin o saan ako dapat na lumugar sa sitwasyon namin ngayon. Basta ang alam ko lang ay gusto ko siyang makausap. Gusto kong pagaanin ang kalooban niya mula sa kung anuman na tila gumugulo sa kanya. I just want to be by her side.

Walang pag-aalinlangan ko siyang sinundan sa kanyang kwarto at halos ikadurog ng puso ko ang nadatnan ko roon. Tahimik siyang umiiyak sa gilid ng kanyang kama habang pinipigil ang malalakas niyang paghikbi upang hindi iyon marinig nina nanay Ester at ng kanyang mga kapatid.

She looks so miserable.

Lumuhod ako sa harapan niya at doon ko lubos na napagmasdan ang matindi niyang paghihirap. Nasasaktan ako para sa kanya. At mas lalo akong nasasaktan na wala akong magawa kundi ang hawakan lang ang kanyang mga kamay upang iparamdam sa kanya na naririto lang ako.

Nasa ganoong posisyon kami hanggang sa unti-unti niyang muling nabawi ang kanyang sarili sa pagdurusang iyon na pumupuno sa kanya.

"Ba–bakit ka, hmmp, nandito?," tanong niya sa akin sa pagitan ng mga hikbi. But the fact na kaya na niyang makipag-usap made me feel better. Ibig sabihin lang noon ay gumagaan na ang kanyang pakiramdam mula kanina. At masaya ako na hinayaan niya akong manatili sa tabi niya na para bang sa akin niya iniiyak ang lahat ng pasakit niya ngayon.

I smiled genuinely at marahan kong pinunasan ang mga luha na patuloy pa rin sa pagbagsak mula sa magaganda niyang mga mata. Mga mata na noon pa man ay nais ko lang na maging salamin ng kinang at liwanang.

"I just want to see you," sinsero kong saad nang hindi inaalis ang tingin ko sa kanya.

Parang may gusto siyang sabihin sa akin pero hindi na niya iyon itinuloy pa hanggang sa muli na naman kaming pamagitan ng katahimikan.

Tinabihan ko siya at hinayaan niya rin ako nang ipiling ko ang ulo niya sa balikat ko upang maging sandigan niya.

Nanatili lang kaming ganoon sa piling ng katahimikan at ng isa't-isa hanggang sa tuluyan na nga siyang kainin ng antok.

"Hmm, mukhang maganda ang gising mo ah," bati sa akin ni Jasmine nang maabutan niya akong nagkakape dito sa kusina ng Jupiter.

Malawak na ngiti naman ang kaagad na puminta sa aking labi nang marinig iyon mula sa kanya. Ang totoo kasi n'yan ay wala pa akong matinong tulog. Hindi nga lang siguro halata dahil pakiramdam ko ay higit pa sa sampung oras ang naging pahinga ko.

Masyadong maraming nangyari nang nagdaang araw na akala ko ay siyang katapusan ko na. Buhay ko kasi si Vier at buong akala ko ay wala na nga. Pero hindi ganoon ang naramdaman ko nang hayaan niya akong manatili sa kanyang tabi kagabi.

Hinayaan niya ako na muling makita ang side niya na parati niyang itinatago sa kanya pamilya. The side of her na mahina, nasasaktan at nangangailangan ng pagkalinga.

Pakiramdam ko tuloy ay muli kaming bumalik sa dating kami. Mga panahon na sa akin lang siya nagtitiwala at sa akin lang niya binubuksan ang lahat-lahat ng nararamdaman niya ng walang halong pagkukubli.