Chapter 45: THE PAIN

CLOUD'S POV

 Matapos ang masayang tanghalian namin sa restaurant sa bayan ay nag-aya pa ang magkakapatid ng mas mahaba-haba pang bonding at usapan kasama ng mga alak sa bahay nila. Hindi na 'ko tumanggi pa dahil bukod sa sobra ko din talaga silang na-miss ay mukhang kailangan na nga rin ng sistema ko ang impluwensya ng matinding inumin para bahagya akong makalimot sa sakit na pilit kong pinaglalabanan ngayon.

 Dumaan muna kami sa palengke para mamili ng mga sangkap para sa sisig at bicol express na kanina pang hinhirit sa akin ni Raven. Hindi raw kasi niya masyadong na-enjoy ang mga kinain namin kanina dahil mas masarap pa rin daw ang luto ko kumpara sa mga iyon. 

 Hindi naman sa pagmamayabang o pag-aangat ng sarili kong bangko, pero tama naman siya. Para kasing tinipid sa sangkap ang mga inihain nila sa amin kanina, I know it bilang pagkain rin ang ang forte ko.

 Bago pa dumilim ay natapos na akong magluto at nai-ayos na rin nina Allen at Kristoph ang lamesa sa sala para sa mahaba-habang kwentuhan at inuman. Sinamahan din kami ng ilan pa naming mga kapitbahay gaya nina Lito at Ismael na dati ko ring naging kasamahan sa pagtatrabaho sa construction site. Naibulalas rin nila sa akin ang bahagya nilang pagkadismaya at sama ng loob dahil sa kinahinatnan ng mga kapamilya nila sa pinakaaasam ng mga ito na kampeonato sa sinalihang PhilDance competition ngayong taon kung saan ay isa ako sa mga naging hurado. Gayundin ang naging sentimyento ng ilan pa naming mga kasama dito na sumusuporta sa palaban at mga talentadong miyembro ng Tropicals.

 Malaki ang nabuo nilang pagdududa sa akin dahil maganda daw naman ang naging performance ng grupo nina Vier pero kahit 1st o 2nd place man lang ay hindi nila nakuha sa kompetisyon. At wala silang maisip na ibang dahilan ng kabiguan ng Tropicals kundi ang hindi magandang kinahinatnan ng relasyon ko kay Vier. Ipinakilala kasi ako ng gabing iyon bilang isa sa mga matutunog at kilalang pangalan sa Ilocos. Buong akala tuloy nila ay ganoon na  ako kaimpluwensyang tao para manipulahin ang resulta ng National competition na iyon.

"Sa totoo lang kuya Cloud, kahit naman  kami ay nagkaroon din ng duda at hinanakit sayo," pagbubunyag ni Raven ng kanyang saloobin hinggil sa nangyari matapos kong linawin sa kanila na wala akong kinalaman sa kung anuman ang kinahinatnan ng kompetisyon. Well, nagplano ako ng ganoon pero hindi ko rin naman ginawa. "Kilala ka naman namin kuya. Alam namin na hinding-hindi mo magagawa ang ganoon lalo na kay ate. Pero syempre sobra din kasi kaming nasaktan nang matalo ang Tropicals. Alam mo naman kuya kung gaano kagusto ni ate ang makasali at manalo sa kompetisyong 'yon, di ba?"

"Baka naman nagkaroon ng bayaran," singit ni Aling Minerva, ang dakilang tsismosa sa lugar na ito sa matino naming usapan dito. "Eh 'di ba't sikat na 'yung nanalong grupo. Malamang na binayaran nila ang kung sinuman para hindi sila matalo at mapahiya! Jusko, ang nagagawa nga naman ng pera sa mundo!," walang pigil nitong pagsasalita. But, on the other hand, may punto naman ang sinabi nito. Mulat rin naman kasi ang mga mata ko ng gabing iyon at alam ko na mayroon ngang anomalya na naganap. Hindi ko nga lang alam kung sino ang may kinalaman doon. And now, it makes sense. 

VIER'S POV

 Tahimik lang kaming dalawa ni Hector sa loob ng sasakyan habang binabagtas ang daan pauwi sa amin. Hindi ko rin naman magawang basagin ang katahimikan sa pagitan naming dalawa dahil ang tanging laman lang ng isip ko ngayon ay ang masasakit na salitang narinig ko mula sa kapatid niyang si Archie. At kung ibubuka ko man ang bibig ko ay tiyak na tungkol lang din doon ang mga salitang sasabihin ko at malamang na luluha lang ako sa sandaling simulan ko ang usapang iyon.

"We're here, hon," aniya nang ihinto na niya ang sasakyan sa tapat ng bahay namin. Mukhang may mga bisita kami dahil sa malalakas na boses na nagmumula roon pero hindi ko na siya inabala pang pumasok roon tutal ay mukha rin namang wala siyang balak bumaba ng sasakyan base na rin sa pagkakahawak niya sa manibela.

"Bye," tanging sinabi ko bago bumaba ng sasakyan. 

 Bahagya lang rin siyang kumaway sa akin para magpaalam habang nakatayo ako rito sa gilid ng kalsada at nakangiting kumakaway habang papalayo na siya. At nang tuluyan na siyang nawala sa paningin ko ay saka ko naramdaman ang lubusang panghihina ng buo kong katawan. 

 Para na 'kong babagsak sa kinatatayuan ko pero gaya kanina ay nilabanan ko ang panghihinang lumulukob sa buo kong pagkatao at tila sumasaksak sa dibdib ko ngayon. Ayaw ko kasi na makita ako ni inay at ng mga kapatid ko sa ganoong estado. Tiyak kasi na mag-aalala lang sila sa akin. Bagay na ayaw na ayaw kong mangyari kaya pilit kong tinatagan ang loob ko at pumasok sa bahay na parang walang nangyari.

"Ayan na pala si ate eh," saad ni Kristoph sa mga kainuman nang mapansin ako. 

 Mukhang kanina pa sila nagsesession dito base na rin sa mga hitsura nila. Iginiya niya ako sa isang bakanteng upuan at ipinagbukas pa ako ng sarili kong bote ng beer. Hindi na ako nagsalita pa at agad kong nilaklak ang laman niyon. Gusto kong lunurin sa alak ang sarili ko at maging ang panliliit at sakit na nararamdaman ko ngayon.

"Kayo na?," pagalit na tanong sa akin ni Allen matapos kong sagutin ang tanong nila patungkol sa naging lakad ko kasama si Hector. 

 Hindi ko na sinagot pa ang tanong niyang iyon dahil hindi ko na rin talaga kaya pang magsalita. Sobra na sa sobra ang nararamdaman ko to the point na hindi ko na nga maramdaman ang sarili ko. I feel so numb. Pero parang bigla akong nagising at natauhan sa malakas na pagbagsak ni Allen ng bote sa mesa. At nang mag-angat ako ng tingin ay sinalubong ako ng matinding pagtitig sa akin ni Cloud.

"A-anong —" 

 Hindi ko alam kung tama ba 'tong nararamdaman ko habang kaharap ko siya pero ramdam ko ang labis na pagkapahiya sa kanya. Kanina lamang ay may pagmamalaki pa ako sa loob ko para ipakita sa kanya na may iba na akong minamahal. Pero ngayon ay tanging pagdurusa na ang nararamdaman ko na ang dahilan din ay ang pagpili ko at pagmamahal ko kay Hector. At nahihiya akong makita niya ako ngayon sa ganitong estado.

 Mabilis kong inilapag ang hawak na beer sa mesa at may pagmamadaling pumanhik ng hagdan para mabilis kong marating ang aking kwarto.

 Naupo lang ako sa gilid ng kama at doon ko na hinayaang tumulo ang masaganang luha na kanina ko pa pinipigilan. Bawat patak ng luhang iyon ay naglalaman ng

sobrang pagkapahiya ko sa aking sarili, ng masasakit na salitang ibinato sa akin ng mga taong hindi naman ako lubusang kilala at ng realisasyon na baka nga ako ang problema. Na sa akin din nagsisimula ang lahat ng pagdurusa ko.

"Vier!," salitang tanging narinig ko mula kay Cloud na sumunod pala sa akin dito sa kwarto. 

 May mga sinasabi siya pero wala talaga akong maintindihan. Nandirito ako pero parang wala. Nasasaktan ako at ang nais ko lang gawin ngayon ay ang iiyak ang lahat ng nararamdaman ko.

"Vier." Muli niyang pagsambit sa aking pangalan habang nakaluhod sa harapan ko at hawak ang mga kamay ko.