Chapter 44: CRUELTY OF LIFE

VIER'S POV

"Magandang gabi po," pagbati ko sa lahat ng naroroon gamit ang pilit na pinatatag kong tinig.

 Ang pagbating iyon ay hindi ko na nagawang sundan pa ng kahit anumang salita dahil sa natanggap kong reaksyon mula sa bawat isang naroroon na hindi itinago ang negatibong impresyon nila sa akin.

 Matalim ang itinuong tingin sa akin ng matandang Mendez at sa wari ko ay pinag-aaralan niya ang buo kong pagkatao sa pamamagitan lamang ng mga tinging iyon na ipinupukol niya sa akin. Hindi rin maganda ang pagtitig sa akin ng katabi nitong babae na sa palagay ko ay walang iba kundi ang ina naman ni Hector. Napapalamutian siya ng naglalakihang mga perlas at nanginginang na mga ginto sa kanyang katawan na tila ba sumisigaw ng estado ng kanyang pamumuhay. 

 Hindi rin nakaligtas sa mga mata ko ang literal niyang pagsuri sa akin mula ulo hanggang paa habang nakataas ang mga kilay na nagpapakita ng lubos niyang pagkadisgusto sa akin.

"Your new assistant?," tanong ng ginang kay Hector na nginitian lamang ng aking nobyo bago siya lumapit sa akin at hinapit ako sa aking beywang.

"This is Vier, mom. My girlfriend," anunsyo niya sa mga naroroon na ikinataas pang lalo ng kilay ng kanyang ina.

"What about discussing it over dinner?," nakangiting sabad ni Ericka sa gitna ng usapan na halata naman na bumubuo ng tensyon sa mga naririto.

"Yeah, let's eat first," pagsang-ayon ng lalaking katabi niya na sa tingin ko ay ang kapatid ni Hector base na rin sa hitsura nito na halos walang pinagkaiba kay Hector. Hindi rin maitatanggi ang pagkayamot nito sa narinig.

 Pakiramdam ko nga ay tuluyan na akong nilisan ng aking kaluluwa sa gitna ng mga nangyayari sa akin dito. Hindi ko na rin alam kung ano ang dapat kong gawin kaya nanatili na lang akong nakadikit sa tabi ni Hector. Kahit papaano ay komportable ako kapag nasa tabi ko siya. 

 Tahimik lang ang lahat habang pumupwesto sa kani-kanyang upuan pero hindi ang dibdib ko. Parang anumang oras kasi ay mababasag ang katahimikan dito at natatakot ako na hindi papabor sa akin ang mga mangyayari sa mga susunod na sandali.

 Naupo na ang ama ni Hector sa kanyang pwesto sa unahan na animo ay hari na naupo na sa kanyang trono para pamunuan ang kanyang mga tagasunod. Sa upuan na sumunod sa kanya ay pumwesto na rin ang asawa nito. Sina Ericka naman at ang asawa nito ang umokupa sa upuan na katapat ng kung saan kami pumwesto ni Hector. Nginitian pa ako ni Ericka pero hindi ganoon ang nasa hitsura ng asawa niya.

 Hindi mababanaag sa mukha niya ang kasiyahan o kahit pa welcoming na attitude para sa akin, bagkus ay ang nag-aapoy na galit lamang sa kanyang mga mata ang nakikita ko. Hindi ko alam kung bakit ganoon ang kanyang reaksyon pero mukhang maging si Hector ay iniiwasan din ang tingin na iyon ng kanyang kapatid.

"Are you working?," tanong ng ama ni Hector nang 'di man lang ako tinatapunan ng tingin.

 Hindi agad ako nakasagot sa ibinatong tanong na iyon ng matandang Mendez dahil sa pagkapahiya ko sa aking sarili. Paano ko naman kasi sasabihin sa harap nilang lahat na ang nobya ng kanilang anak ay ganito lamang kababa ang pagkatao.

 Naramdaman ko naman ang kaagad na pag-alalay sa akin ni Hector nang hawakan niya ang aking kamay at siya na ang nagsalita para sa akin.

"She works at The Lounge, dad."

"As?," agad na pahabol na tanong ni Donya Victoria habang matalim ang tingin na pinupukol sa akin.

"Ahm, she's a waitress—"

"What?," putol ng donya sa mga susunod pa sanang sasabihin ni Hector habang tila nagngangalit sa galit ang kanyang mga mata habang nakatingin sa akin. 

 Napahinto rin sa kanyang pagkain ang kanyang ama at tiim-bagang na nagpalipat-lipat ang tingin sa aming dalawa ni Hector.

"Nawalan na 'ko ng gana," sabi pa nito bago mabilis na humakbang papalabas ng dining area na sinundan din ng kanyang asawa na tila ba hindi makayanan ang aking presensya dito.

 Matapos lumisan ng kanilang mga magulang ay pinuno na ng katahimikan ang buong silid. Nakakabingi ngunit nakakatakot na katahimikan. At ilang saglit nga lang ang lumipas ay halos mapatalon ako sa kinauupuan ko nang padabog na ibagsak ng kanyang kapatid ang hawak nitong kubyertos sa mesa.

"We have to talk!," mariin nitong utos kay Hector bago mabigat ang mga paa na nilisan rin ang kwarto. Walang segundo ang bumilang at bumalikwas din kaagad si Hector para sundan ito.

 Lubha silang nadismaya sa pagkakalantad pa lamang ng aking trabaho. Paano pa kaya kung malaman nila ang pagiging single parent ko? Mali ba talaga na magmahal ako ng isang kagaya ni Hector?

 Ganun na lamang ang pagkwestyon ko sa aking sarili at sa halaga ko bilang tao matapos ang mga nangyari at natanggap na pagtrato ng pamilya Mendez. Nagmahal lang naman ako, ngunit mali yata. Mali yata na pumasok ako sa buhay ng taong muling nagparamdam sa akin ng pagmamahal.

 Tuluyan na akong nawalan ng ganang kumilos mula sa puntong iyon at napatungo na lamang ako sa kinauupuan ko. 

 Simula pa lang naman ay mulat na ang aking isipan sa malaking pagkakaiba namin ni Hector. Isinilang siya na may gintong kutsara sa kanyang bibig at ang lahat ng nakapalibot sa kanya ay ginto. Napakalayo sa simple at hamak kong pamumuhay. Ngunit ang pagkakaiba naming iyon na pumapagitan sa amin ay nakalimutan ko nang dahil na rin sa ipinakita niyang pagmamahal at importansya sa akin. Ipinaramdam niya sa akin na hindi kami magkaiba. Na wala namang yaman na pumapagitna o naghihiwalay sa aming dalawa. 

 Pero ngayong gabi, winasak ng kanyang pamilya ang samahan na binuo ng pagmamahal namin para sa isa't-isa. At kasama ng pagkawasak na iyon ay ang tila pagbagsak rin ng aking buong pagkatao.

"I guess, nabigla lang sina dad. Don't worry, masasanay ka rin," mahinahon na saad ni Ericka na katulad ko ay naiwan lang rin sa kanyang pwesto.

 Hindi kababanaagan ng kahit anong emosyon ang kanyang mukha pero nakasisiguro ako na hindi niya lubos na nauunawaan ang nararamdaman ko sa mga sandaling ito. She's one of them. At malamang ay hindi niya naranasan ang panghahamak ng pamilyang ito nang ipakilala siya ng kanyang asawa sa mga ito.

"Saan dito ang restroom?," sa halip ay tanong ko na lang sa kanya.

"Pakisamahan naman si Vier," pakisuyo niya sa isa sa mga katulong na nakapaligid sa amin.

 Mabilis akong tumayo at sumunod sa babae ngunit sa kalagitnaan ng aming paglalakad ay natanaw ko ang magkapatid sa labas at tila nagtatalo ang mga ito.

 Malakas ang pakiramdam ko na may kinalaman ako sa kung anuman ang kanilang pinag-uusapan kaya awtomatikong humakbang ang mga paa ko papalapit sa kanila. Ayoko naman kasing maging sanhi pa ako ng sigalot nilang magkapatid kaya nais ko sanang ayusin ang kung anumang gulo ang naidulot ko sa kanila.

 Ngunit hindi pa man ako lubos na nakakalapit sa kanila ay klaro ko nang narinig ang mga sinasabi ng kanyang kapatid. Halos huminto ang mundo ko sa mga naririnig sa kanya at hindi ko napigil ang pagtulo ng luha kong kanina pa nananahan sa aking mga mata.