CHAPTER 1: Welcome Home

Apat na taon na pala ang nakalipas! At ngayon nga ay muli nang nakatapak ang mga paa ko sa sarili kong bayan. 

 Hindi ko maipaliwanag ang sayang nadarama at hindi rin kayang pantayan ng kahit anong materyal na bagay ang ngiting nakapinta ngayon sa labi ko nang sa wakas ay matanaw ko na sina inay at ang mga kapatid kong sina Allen, Kristoph at Raven. Kasama rin syempre nila ang bestfriend kong si Carol na buong-lakas pang kumakaway habang papalapit sila sa akin.

 I was welcomed by so much warm hugs and kisses na tuluyan na ngang nagpaluha sa akin. I missed them a lot.

"Kumusta ang byahe anak? Pagod ka ba? Baka nahihilo ka pa ha, magsabi ka kaagad?," ani inay na kagaya ko ay lumuluha pa rin sa tuwa.

"Ayos lang po inay," paniniyak ko sa kanya habang hinahagod-hagod ko ang likod niya. "Kayo, kumusta kayo? Baka sumasakit na ulo n'yo sa tatlong ito ha," dagdag ko habang mataman kong tinitingnan ang tatlo kong kapatid na nakapalibot sa amin. 

"Mababait kami ha, di ba 'nay?," depensa agad ni Allen, ang sumunod sa akin. Naka-tapos na ito at ngayon ay tumutulong na rin sa pamilya at sa pag-aaral ng dalawa pa naming kapatid.

“I missed you sis,” singit naman ni Carol at hindi na napigilan ang sarili at isiniksik na ang kanyang sarili sa pagitan naming mag-ina. Na naging simula ng tawanan namin roon.

"Miss you too."

 Mula noong lumipad ako patungong Europa ay si Carol na ang parati kong tinatawagan para lang umiyak kapag namimiss ko ang pamilya ko. Ayoko naman kasing pag-alalahanin pa ang inay sa aking pangungulila. Abala rin ang mga kapatid ko sa pag-aaral at ayoko silang istorbohin. Kaya si Carol na lang sa tuwina ang parati kong tinatakbuhan para iyakan. Isa pa ay medyo baliw din kasi itong kausap kaya nababawasan ng pakikipag-usap ko sa kanya ang labis na lungkot na ipinadarama ng pagkakalayo ko sa aking pamilya. 

"Tara na nga," bigla nitong saad at agad na humiwalay sa aming yakapan na sadyang ipinagtaka ko. "May naghihintay pa nga pala sa'yo," aniya na may matamis pang ngiti sa labi na tila ba excited sa kung sinuman ang sinasabi nitong naghihintay sa akin.

 Pero.... Hindi ko man isipin ay bigla na lang lumitaw ang imahe ng iisang lalaki sa utak ko nang dahil sa sinabi niya. Biglang bumilis ang pagtibok ng puso ko. Imposible!

 Inabot lang ng dalawang oras ang byahe namin pauwe dahil hindi naman ganoon ka-traffic dahil nasa kalagitnaan na ng hapon. Isa pa ay hindi din naman kalayuan ang Bulacan mula sa airport.

 Nadatnan ko sa bahay ang ilang kapitbahay  na nakikiusyoso at nakikicelebrate sa pagdating ko. “Kain lang kayo ha. H’wag kayong mahiya," bati ko sa mga ito.

“Napakaswerte mo talaga Ester sa mga anak mo. Aba’y bukod sa napakagagandang lalaki at babae, ay napakasisipag pa,” puri ni tiya Hilda, ang nanay ni Carol. Siya ang nag-asikaso sa mga bisita habang sinusundo ako nila inay sa airport. Hindi rin naman na kasi siya iba sa amin eh.

“Maswerte ka rin naman d’yan kay Carol ah. Napakabait na bata.” Napa-beautiful eyes tuloy ang nabanggit nang marinig na pinupuri na naman siya. “Kung hindi nga sa batang iyan, hindi magkakalakas ng loob itong si Vier na pasukin ang pagsasayaw,” banggit ng kanyang ina na siya namang tunay.

 Wala akong confidence noon sa kakayahan ko sa pagsasayaw pero pinagtulakan ako ni Carol sa  kinaaaniban niyang grupo, ang Tropical Dancers. At dahil doon ay nabuo ang kompyansa ko sa aking sarili at pati na rin sa aking talento. Kaya malaki talaga ang pasasalamat ko sa kaibigan kong ito.

"Vier!"

 Agad akong napalingon sa pinanggalingan ng baritonong boses na iyon. Pinilit ko na lang na ngumiti kahit na lungkot ang tunay kong naramdaman nang si Francis ang makita ko roon, dati naming kasamahan sa TD.

"Wow! Ikaw ba 'yan Vier?," kitang-kita sa mga mata niya ang lubos na paghanga sa kung anuman ang nakita niya sa akin. Medyo nailang tuloy ako sa iginagawad niyang pagtitig sa akin.

"Oo nga Vier, Parang mas fresh ka ngayon ha! At ang sexy mo." Bigla ay naiba ang timpla ng mood ko nang magawi naman ang aking pansin sa nagsalitang iyon. Walang iba kundi ang baklang si Alvin.

 Abot-tenga ang ngiti nito at lumapit pa para makipagbeso sa akin.

"Ano'ng ginagawa mo rito?" Hindi ko sigurado kung maayos pa ang tono ng pagbato ko ng tanong na iyon sa kanya pero wala na akong pake. Abot-abot ang inis na nararamdaman ko sa presensya pa lamang nito.

 Matandang bakla si Alvin na manager ng Tropical Dancer, at hanggang ngayon ay hindi pa rin maganda ang timpla ko rito. Masyado itong marahas sa mga hinahawakan niyang mga mananayaw na naging dahilan ng pagtiwalag nila ni Carol sa grupo.

“Tinawagan kasi ako ni Alvin,” sabat ni Carol.

"Bakit?," tanong ko na hindi pa rin inaalis ang pagkainis sa aking tono.

"Kasi nakapasok sila sa PhilDance, bakla!"

 Napanlakihan ako ng mata sa binanggit ni Carol at agad akong napabaling sa kinatatayuan ni Alvin. At hinarap niya ako nang may nagmamalaking ngiti sa kanyang mukha. At talaga nga namang may ipagyayabang ito.

 Malaking competition ang PhilDance at ang mga magagaling sa linya ng pinakamagagaling lang ang nakakapasok sa nasabing patimpalak ng mga mananayaw. Dati na rin silang sumubok na makapasok roon pero hindi sila pinalad.

"And we need you," anito na sadyang ikinagulat ko. He was always a proud one kaya 'di ko akalain na maririnig ko ang mga katagang iyo mula sa kanya.

"Bakit naman?," takang tanong ko.

"Kasi kailangan nila 'yung the best na choreographer. Ikaw na 'yun Vier!," ani Carol na proud na proud talaga sa akin at may paghampas pa nga sa balikat ko.

 Napakunot-noo na lang tuloy ako. Alam ko naman na noon pa man ay mataas na ang tingin sa akin nitong si Carol pagdating sa aking pagsasayaw at maging sa paggawa ng choreo, pero 'the best'?

"Pumayag ka na Vier," tila pakiusap pa ni Alvin. 

 May mga kasama rin siyang mangilan-ngilan na bagong mukha na sa tingin ko ay naghihintay rin sa pagpayag ko sa inaalok niyang raket.

"'Di ba gusto mong mag-champion sa national competition? Eto na 'yun girl!," suhol pa ni Carol.

 Napabuntung-hininga ako sa part na 'yun. 

 Mula nang mamulat at mahubog ako sa mundo ng pagsasayaw ay walang araw na hindi ko inasam na mapasama kami sa malalaking kompetisyon sa bansa at mag-kampyeon. Pero hindi namin iyon naranasan. Marahil nga ay ito na ang chance ko para abutin na ang pangarap kong iyon.

 Sasagot na sana ako nang muli pang magsalita itong si Alvin.

"Saka, alam mo ba na sa Ilocos gaganapin ang PhilDance ngayong taon? Eh 'di ba nandoon si Cloud."

 Bigla na lang akong nanlamig nang dahil sa sinabi niya. Palakas rin ng palakas ang pagkabog ng dibdib ko dahil sa kaba at matinding takot na biglang kumain sa aking buong sistema ngayon.

 At lahat ng ito ay dahil pa lamang sa pangalan ni Cloud. Ang lalaking labis kong minahal at patuloy kong minamahal hanggang ngayon.

 Magkakalapit-bahay lamang kami at ilang bahay lamang ang agwat ng bahay namin mula sa bahay ni lola Miling, ang lola ni Cloud na siyang nagpalaki sa kanya. Malapit si lola Miling sa lahat kaya napalapit na rin sa amin ni Carol ang apo nito na siyang tinuring namin na kuya. Hanggang sa ang pagkaka-ibigan namin ay tuluyan ngang mahantong sa pag-iibigan.

 Pag-iibigan na kahit anong tamis at kahit gaano pa katunay, ay nahantong pa rin sa isang masakit na katapusan nang dahil sa hindi inaasahang pangyayari. 

 Biglaan ang naging pagkamatay noon ng itay kaya kinailangan ko noong umalis ng bansa para kumita ng maayos-ayos at masuportahan ko ang pangangailangan ng aming pamilya pati na rin ang pag-aaral ng tatlo ko pang mga kapatid. Iyon ay kahit pa nga alam ko na delikado ang lagay ko dahil sa pagdadalantao ko.

 Bago ko pa malaman ang tungkol sa aming magiging anak ay iniiwasan ko na si Cloud at nakipaghiwalay ako sa pamamagitan lamang ng isang text message upang hindi na siya dumagdag pa sa isipin ko sa aking paglayo. Ang hindi ko alam ay palihim niya pala akong sinusubaybayan para makatyempo siya na makausap ako ng personal at ayusin ang relasyon namin na pinili ko na'ng wakasan. 

 At dahil din sa lihim niyang pagsunod na iyon sa akin, ay kaagad niyang nalaman na magiging ama na siya. Alam niya ang pagbili ko ng pregnancy kit hanggang sa paggamit ko noon sa isang public restroom sa may plaza na itinapon ko rin lamang sa basurahan sa harapan ng naturang banyo.

 Agad siyang nagtungo sa amin kinagabihan at kinompronta ako tungkol sa pag-alis ko habang dinadalo ko sa aking sinapupunan ang aming magiging anak. Wala na akong nagawa ng gabing iyon. Hindi ko maaaring ipagpaliban ang pag-alis ko. Pero alam ko rin na hindi niya talaga ako papayagan na makaalis sa sitwasyon ko kung kaya't labag man sa aking konsensya at sa loob ko ay sinabi ko na lang na wala na ang aming anak. 

 Hindi ko maipaliwanag kung paanong sa isang iglap ay para bang nagbagong-anyo si Cloud nang gabing iyon at parang gusto na akong ilubog sa lupa ng mga sandaling iyon sa sobrang galit niya sa akin. Kalakip din ng pagkukumuyos niya sa galit ay ang matinding sakit na kitang-kita ko sa mga mata niya.

 Ninais ko naman na bawiin ang kasinungalingang nasabi ko, pero ang magiging kapalit naman noon ay ang maayos na buhay na maaari kong maibigay sa pamilya ko, kaya masakit man na makita siya sa ganoong kalalagayan ay tiniis ko na lang.

 Kahit na nang makapangibang-bayan ako ay walang araw na hindi ko siya naiisip kaya nakikibalita na lang ako kay Carol ng tungkol sa kanya. Ngunit nang mawala si lola Miling ay umalis na rin siya ng Bulacan at nagtungo na sa Ilocos kung saan naninirahan ang kanyang ama. Mula noon ay wala na kaming narinig na kahit ano balita tungkol sa kanya.

"Malay mo, magkita kayo ni Cloud do'n. Tapos maituloy n'yo na 'yung naputol n'yong lovestory," parang kinikilig pa na dagdag nito.

 Pinilit ko na lang na ngumiti. Gusto ko rin naman ang ideyang iyon. Gusto kong maibalik 'yung dati naming samahan. Pero alam ko rin na malabo iyong mangyari. At lalo pa akong nasasaktan sa realisasyon na kahit ano pa ang gawin ko ay hindi ko pa rin maibabalik pa ang nakaraan at mabubura ang sakit na ipinaranas ko sa kanya gamit ang isang matinding kasinungalingang iyon.

"Ang lokong 'yon. Bigla na lang kasing hindi nagparamdam," wika ni Carol sa dismayadong tono bago muling bumaling sa akin. "But, you’re accepting the project, right?”