CHAPTER 3: Is It Love?

VIER'S POV

VIER'S POV

 Kinabukasan ay maaga akong nagbalik sa ospital para palitan si Alvin sa pagbabantay nito kay Francis sa ospital. Iyon ay kahit na ako mismo ay wala ring naging maayos na tulog sa nagdaang gabi dahil sa hindi ko napaghandaang pagtatagpo ng landas namin ni Cloud kahapon. Alam ko rin naman sa sarili ko na hindi pa din matatahimik ang utak ko sa pag-iisip kaya mas mabuti na siguro na abalahin ko na lang ang sarili ko sa may kabuluhang bagay bago pa ako mabaliw sa kakaisip ko sa kanya. 

 Hindi pa nagigising si Francis pero ayon naman sa doctor na tumingin sa kanya ay wala daw kaming dapat na ipag-alala sa kalagayan niya. Maayos na raw ang kasama namin at ang mga itinurok na gamot sa kanya lang ang dahilan kung bakit natatagalan ang pagkakamalay-tao nito.

 Antok na antok na rin talaga si Alvin nang abutan ko siya sa kwarto kaya agad na siyang umalis pagkarating ko doon. Malinis at maayos naman na ang kwarto kaya matapos kong ilapag sa mini table ang pinamili kong prutas para kay Francis ay pumwesto na ako sa couch at binuksan ang dala kong laptop.

 Alam ko na wala akong ibang pagkakaabalahan o makakausap man lang dito kaya aabalahin ko na lang ang sarili ko sa panonood ng mga winning performances ng mga nakaraang season ng PhilDance. Bilang paghahanda na rin sa sasabakan naming kompetisyon. Pinanood ko na rin ang mga current competition dito sa bansa para malaman ko kung ano ang height at trend na mga sayaw na kailangan naming sabayan.

 Binilinan ko na rin ang mga bagong miyembro ng Tropical na mag warm up na bago ko sila iwanan sa bahay ng pinsan ni Alvin kanina. Sigurado naman kasi ako na pagkatapos na pagkatapos ko rito sa mga pinapanood ko ay agad din akong makakabuo ng magandang piece na masasabi ko na magdadala sa amin sa pangarap naming tagumpay. 

At pagbalik namin ni Francis sa bahay ay magsisimula na rin kaming magpractice. Hindi kami dapat huminto sa paghahanda dahil lang sa naganap na aksidente. Hindi kami dapat na mag-aksaya ng oras o panghinaan ng loob dahil lang sa nangyari. We have ourselves and dreams to prove. Isa pa, hindi ako pwedeng matalo ngayon. Lalo pa at alam ko na nasa tabi lang pala si Cloud. Kailangan kong maipakita sa kanya na hindi ako nagkamali sa ginawa kong desisyon nang iwanan ko siya.

 Nagsisimula pa lang akong manood sa mga filed videos pero hindi ko na magawang alisin pa ang mata ko sa screen ng laptop. Tutok na tutok ako sa walang humpay na mga incredible stunts at napakagagaling na performances na noon ay nakikita ko lamang sa mga stage performances ng mga banyaga. Talaga nga palang malayo na ang narating ng kalidad ng pagsasayaw dito sa Pinas. 

"Tropicals can do better than you guys," kampanteng kong turan habang nananatili ang aking tingin sa screen.

"Really huh?," bigla ay saad ng isang baritonong tinig sa may bandang pintuan na siyang ikinahinto ng utak ko sa pag-iisip. 

 Hindi pa man nalilingon ang pinanggalingan ng tinig ay tiyak ko na kung sino ang nagmamay-ari ng malalim na boses na iyon. At hindi ko napigilan ang muling panginginig ng aking katawan nang tuluyan ko na siyang makita at matiyak na siya nga iyon.

"W-what are… you doing here?" 

 Parang gusto kong batukan ang sarili ko sa pagkulot pa ng dila ko sa simpleng tanong lang na iyon. Muntik ko na nga ring maibagsak ang laptop na nakapatong lang kanina sa hita ko buti na lamang at naging maagap ang kamay ko at nasalo ko pa iyon.

"Nagiging inglesera ka pala 'pag natetense?"

 Napatigagal ako sa sinabi niya. It sounds too familiar sa akin. Iyon kasi ang madalas kong linyang pang-asar sa kanya noong panahon na kami pa. At parang kinilig pa yata ang puso ko sa pagkakasabi niya sa linyang iyon kahit pa wala akong maapuhap na reaksyon sa mukha niya habang magkaharap kami ngayon. Mataman lang siya na nakatitig sa akin. Hindi ko tuloy alam kung nagbibiro ba siya o may iba pa ba siyang pakahulugan sa sinabi?

CLOUD'S POV

 Tinawagan ko si Alvin nang umagang iyon para kumustahin ang lagay ni Francis. Sa totoo lang ay wala naman talaga akong pakialam sa lalaking iyon pero cargo de conciencia ko pa rin naman siya dahil ako ang dahilan kung bakit siya nasa ospital ngayon. Ayon sa kanya ay maayos naman na daw ang lagay nito at hinihintay na lamang daw nila na magising na ito. Si Vier na lang din daw ang pinagbantay niya rito sa ospital dahil pagod at puyat na daw siya.

 Hindi ko alam kung bakit pero parang nakaramdam ako ng excitement nang malaman na nasa ospital lang sa mga sandaling iyon si Vier. Wala akong plano na kahit ano man. Basta pinaandar ko na lang ng mabilis ang sasakyan ko patungo doon and I was amazed by what I saw.

 Naabutan ko si Vier na seryosong nakatunghay sa kanyang laptop at halatang ine-enjoy ang kung anumang pinapanood nito roon. 

 Her eyes were sparkling just like what they were before. Always sparkling and wonderful even with those dark spots below. Napakaganda rin niyang pagmasdan kahit pa halatang polbo at lipstick lang ang tanging kolorete sa kanyang mukha. She was always like that, simple and beautiful..

"Tropicals can do better than you guys," I heard her say na siyang nagpabalik ng aking ulirat at saka ko ipinaramdam sa kanya ang presensya ko na hindi man lang niya napansin.

"W-what are… you doing here?"

 Impit akong napangiti sa naging reaksyon niyang iyon. "Nagiging inglesera ka pala 'pag natetense?" 

 Gusto ko sanang matawa sa ginagawang pang-aalaska sa kanya pero minabuti ko na lang na huwag nang magpakita ng kahit anong emosyon at baka makapaghatid pa iyon ng maling signal sa kanya. Isa pa, bakit ba ako natutuwa? The lady, or should I say, the woman in front of me isn't a saint after all.

"I came to pay his bills," kapagkuwan ay pagdadahilan ko na lamang.

"O-ok," anito at saka itinabi ang laptop sa bag niya. Pagkatapos ay lumapit siya sa side table at inayos ang mga prutas na naroroon para kay Francis. Na kung tutuusin ay nakaayos naman na.

Now, I know. She's just distracting herself.

"You look pale," maang kong saad sa kanya nang lapitan ko siya.

 We were so close that I could even smell her. That natural fragrance that she always has. The smell that I've craved and longed for the past four years. 

 Hindi ko na napigilan ang aking sarili at nilapitan ko pa siya hanggang sa tuluyan nang mawala ang espasyong nagbubukod sa aming mga katawan.

VIER'S POV

 Halos takasan na ako ng hininga nang pumwesto si Cloud sa likuran ko at tila sadya talagang ipinararamdam sa akin ang nakasaludo niyang pagkalalaki.

"Sh*t Cloud! What are you doing?," piping hiyaw ko na lang sa loob-loob ko sa ginagawa niya sa akin. 

 Damang-dama ko ang init ng matipuno niyang katawan na bumabalot sa likuran ko na nagdudulot sa akin ng pag-init ng sarili kong katawan at pag-ahon sa sistema ko ng pangangailangan ng aking laman.

 I even heard him giggle as he put his arms around me para lalo pang idiin sa akin ang kanyang sarili. 

 Para niya rin akong kinikiliti sa haplos na hatid ng kanyang hininga sa likod ng aking tenga na lalo pang nagpapainit sa aking katawan.

 Hindi ko na tuloy alam kung saan ba ako naiinis, sa ginagawa bang panglalandi sa akin ngayon ni Cloud o sa nararamdaman kong pagkahumaling sa kanya habang nakapaloob ako sa nag-iinit niyang braso. At hindi ko maikakaila sa sarili ko na gusto ko ang nararamdaman kong ito. Ang pakiramdam, na muli, ay pag-aari niya ako.

 Lalo pang tumindi ang pag-iinit ng katawan ko ng dahan-dahan niyang igalaw ang isa niyang braso upang pilasin ang isang saging mula sa mesa sa harapan ko at pinagapang iyon sa tiyan ko, papunta sa aking dibdib at leeg hanggang sa maihain niya iyon sa labi ko. 

"Eat this," maawtoridad niyang utos sa akin matapos niya itong balatan na sinunod ko naman. 

"Good!," aniya sa malamyos na tinig at nang-aakit na tono. Pagkatapos ay marahan niya akong iniikot paharap sa kanya.

"Eat," ulit niyang muli habang nasa tapat pa rin ng bibig ko ang hawak niyang saging. Ngunit hindi gaya ng inaasahan ko ang reaksyong nakita ko sa kanyang mukha ngayong magkaharap na kami.

 Nagkamali lang ba ako sa naramdaman ko kanina?

"Cloud—"

"Let's have dinner later." 

 Kung utos ba 'yon o tanong ay hindi ko din alam. He sounds neutral. Ganoon din ang mukha at pati na rin ang kanyang mga mata. Mga matang dati-rati ay parating nangingislap at punong-puno ng buhay. Punong-puno ng pagmamahal para sa kin.

 Ako ba ang dahilan? Dahil pa rin ba ito sa nangyari noon? Pero matagal na 'yon, giit ko sa aking sarili.

"I'll pick you up—"

"Hindi pwede," mariin kong putol sa sasabihin pa sana nito. 

"And why?," tanong niya sa iritado na'ng tono. Gumuhit rin ang ilang linya sa kanyang noo habang madilim ang mga mata niyang nakatitig sa akin.

'Where's the Cloud that I knew?,' bulong ko sa aking isip habang pinagmamasdan ang mukha ng lalaking aking minahal.

"May practice kami mamaya... One month na lang 'yung meron kami kaya hindi kami pwedeng magpakampante."

 Kung tutuusin ay hindi naman iyon pagdadahilan lamang. Totoo iyon. Alam ko at kumbinsido ako na magagaling at talentado naman talaga ang mga bagong miyembro ng Tropical dahil nakita at nasuri ko na rin ang kanilang kakayahan bago pa man kami nagtungo dito sa Ilocos. Ngunit hindi pa rin sapat na talentado lamang ang team namin para magpabaya at magpakampante na lamang kami. Malaking kompetisyon ang nasa harapan namin and we can't afford to lose. Not this time. At lalong hindi sa harap ni Cloud.

"Hindi ka pa rin talaga nagbabago," turan niya na may mapait na ngiti sa kanyang labi habang umiiling-iling. "The same old Vier!" 

 Muli ay nakita ko ang nanlilisik niyang mga mata bago niya tinungo ang pintuan at pasalpak itong isinara matapos niyang lumabas.