Chapter 42: FAMILY AND LOVE

Matinding pagkabigla at nag-aapoy na galit sa aking sarili ang patuloy na bumabalot sa akin habang mag-isa akong nakaupo dito sa loob ng restaurant kung saan kami magkikita ni Allen.

Masaya ako na muli siyang makita. Kahit nga nang marinig ko pa lang sa telepono ang boses niya na tila masayang-masaya nang kumpirmahin ko na naririto nga akong muli sa Bulacan ay nakaramdam na rin ako ng galak sa puso ko. Masaya ako na may mga kakilala ako dito na excited pa rin na makita ako matapos ang lahat-lahat ng nangyari sa amin ng kapatid niya. Na pamilya pa rin ang turing niya sa akin hanggang ngayon.

Pero kahit anong pilit ko na ikubli na lang sa aking sarili ang sakit na nararamdaman at punan na lang ang utak ko ng masayang isipin na may maituturing pa rin akong kapamilya dito ay hindi ko pa rin magawang magsaya.

Hindi ko magawang alisin sa isip ko ang nasaksihan ng mismong mga mata ko kanina. Paulit-ulit iyong tumatakbo sa utak ko na parang sirang plaka na unti-unti ring sumisira sa kalooban ko. Dahil patunay lang ang nasaksihan ko na tuluyan na nga akong nawalan ng espasyo sa buhay ni Vier. And it's killing me lalo pa't alam ko na kasalanan ko rin kung bakit siya tuluyang lumayo sa akin. Walang ibang dapat na sisihin sa sakit na nararamdaman ko kundi ako lang rin.

I had my chance to win her back. Siya pa nga itong lumapit sa akin para itama ang nagawa niyang mali sa nakaraan pero naging matigas ako. Pinili kong ibalik sa kanya ang lahat ng sakit na naramdaman ko. Ipinamukha ko sa kanya that I am better and happier without her, bagay na isang maling akala ko lang rin naman pala. Dahil ang totoo n'yan, walang kwenta at walang kulay ang buhay ko kung wala siya sa tabi ko.

Vier is the meaning of my life. Vier and our son.

"Kuya Cloud!"

Agad akong nag-angat ng tingin nang marinig ang pamilyar na boses na iyon. At ang nakangiting mukha ng isang matangkad na lalaking nakasalamin ang bumati sa akin.

"Kumusta ka na kuya?," aniya na may malapad na ngiti sa mukha at mahigpit na yumakap sa akin.

"Kristoph?," nakangiti pero nangungunot ang noo kong tanong sa kanya nang sa wakas ay kumalas na siya sa pagkakayakap sa akin at tuluyan na kaming magkaharap.

"The one and the only kuya Cloud," seryosong sagot ni Allen na nasa tabi lang nito sabay lapit rin sa akin at niyakap ako. "Welcome home," aniya na labis kong ikinatuwa. 'Coz yes, this is my home and these guys are my home.

Lumapit na rin sa akin si Raven, ang pinakapasaway sa kanila pero paborito kong bunso. Niyakap niya rin ako at halos naiiyak pa nga kaya ginulo-gulo ko na ang buhok niya para pakalmahin.

"At umiyak na nga ang bunsotil," pang-aasar pa sa kanya ni Kristoph habang pinagtatawanan siya.

"Nag-asaran na naman po ang mga bata," iiling-iling na komento naman ni Allen sa pinaggagagawa ng kanyang mga kapatid habang nakamasid sa mga ito. Napatawa naman ako roon. He's still the same Allen I know. A strict and serious one.

"Welcome home anak."

Biglang nangilid ang luha ko nang mapansin na naroroon rin pala si nanay Ester at masayang nakamasid lang sa aming apat. Agad ko siyang nilapitan at niyakap siya ng ubod ng higpit.

"Namiss kita 'nay," saad ko habang nananatiling nakayakap sa kanya.

"Miss na miss ka rin namin anak," aniya na hindi na napigilan ang pagtulo ng luha dahilan para mas lalong mamasa ang mga mata ko.

Maging sina Allen ay nakiyakap na rin sa amin ni nanay dahilan para mas maramdaman kong muli ang pagiging kapamilya ko. Noon pa man naman ay hindi na iba ang tingin nila sa akin. I am a family to them kahit noong mga panahon na hindi pa kami ni Vier. At masaya ako na sa kabila ng lahat ng nangyari ay hindi pa rin nagbago ang pagtrato nila sa akin.

"Kumain na muna tayo bago pa maging pang-MMK 'tong drama natin dito," pagbibiro ko pa at ipinaghila ng bangko si nanay Ester sa tabi ko. Naupo na rin naman ang tatlo na sobrang laki na ng ipinagbago sa mga hitsura.

They are all grown up kids now.

"Ang bilis ng panahon ano?," wika ni nanay nang mapansin na nakatitig ako sa makukulit na batang ito habang abala sila sa pag-order.

Mga teenager pa sila noong umalis ako at madalas ko rin silang napagsasabihan noon dahil sa pagiging pasaway nila na madalas ding idaing sa akin ng ate nila. Hindi ko tuloy naiwasang mangiti habang inaalala ang mga panahong iyon. Panahon kung kailan masasabi ko na tunay akong naging masaya.

"Kumusta ka naman kuya Cloud?," seryosong tanong sa akin ni Allen nang makaalis na ang waiter na kimuha ng order namin. Tanong na sa tingin ko ay may iba pang meaning base na rin sa tono ng pagsasalita niya.

Sa kanilang magkakapatid. Si Allen ang may pinakaseryoso at pinakamature mag-isip. And he's also a reasonable man. Hindi siya tatayo na lang o mananahimik kung alam niya na may maling nangyayari sa paligid niya at sa mga taong mahalaga sa kanya.

"Hmm, eto. Okay lang naman ako–"

"Okay lang?," putol niya sa sinasabi ko.

"Anak, tigilan mo na nga muna 'yang pagtatanong mo ng kung anu-ano. Kumain na muna tayo," ani nanay Ester na siyang ginawa nga namin.

Ang mga bestseller umano dito sa restaurant na 'to ang inorder namin at hinusgahan namin iyon na akala mo ay mga judge kami sa isang cooking show.

"Mas masarap pa rin 'yung bicol express na luto ni kuya Cloud," ani Raven habang inaaral sa loob ng bibig niya ang sinabing dish na siyang ikinatuwa ko naman.

Sobrang saya ko na hanggang ngayon ay naaappreciate at naaalala pa rin ang lasa ng mga niluluto ko sa kanila noon. That only means na hindi talaga nila ako kinalimutan…. and how I hope na ganoon din ang nangyari sa amin ni Vier.

VIER'S POV

"Ang galing mo palang magsayaw," puri ko kay Hector matapos kong masaksihan ang hindi ko inasahang talento niya sa pagsasayaw matapos ang halos isang oras naming showdown sa dance revo machine dito sa arcade.

Medyo nahiya pa siya sa narinig na papuri at napakagat na lang ng labi habang napapakamot sa kanyang batok. Lalo lang tuloy siyang naging cute sa paningin ko. O baka talagang nagpapacute? Nagningning lang tuloy lalo ang mga mata ko sa naisip.

"Hindi naman," aniya at namumungay ang mga mata na tumitig sa akin. "Sabihin na nating nagpapa-impress lang ako sa dancing queen ng buhay ko," aniya sa pinakasinserong tono na may halong kalandian. Inilapit niya rin ang kamay niya sa mukha ko at malamyos na pinaglakbay ang likod ng mga daliri niya sa pisngi ko na nagdulot sa akin ng kakaibang pakiramdam na iyon na ngayon ko lang muling naramdaman.

He's too sweet and gentle pagdating sa akin kaya na rin marahil mabilis akong nahulog sa kanya. He is someone that every woman dreams of. At napakaswerte ko na makilala ko siya at napagtuunan niya ako ng pansin at pagmamahal.

"I love you Hector," saad ko sa pagitan ng dumadagundong na pagtibok ng puso ko para sa kanya.

"I love you too honey," sagot niya at banayad akong hinalikan sa aking noo. Hindi iyon ang inaasahan ko, pero okay na 'yon. Sadya lang siguro siyang reserved kaya ganoon.

"Can I take you home tonight?," bigla niyang saad na nagpahinto sakin ng sandali. Mukhang mali 'ata ako sa inakala ko na reserved siyang lalaki.