ณัฐชัย พงษ์พิสิฐ (หมอไนยะ) หนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นผู้แสนดี “ ถึงเราเพิ่งจะพบกันได้ไม่นานพี่ก็มั่นใจแล้ว ว่าณิหลาคือคนที่พี่จะใช้ชีวิตด้วยไปตลอดชีวิต “ วรรณิหลา บุญดี (ณิหลา) สาวน้อยผู้อาภัพ " พี่หมอคือคนที่ณิหลารักมากที่สุด ที่ณิหลายังเหลืออยู่บนโลกใบนี้ " “ ต่อไปนี้อย่าทำแบบนี้อีกน่ะ อย่าหนีมาแบบนี้อีก ถ้าเสียใจ เศร้าใจ หรือข้องใจเรื่องอะไร น้องจะต้องหันหน้ามาคุยกับพี่ ต้องบอกพี่ทันที แล้วพี่จะอยู่ข้างๆ น้องเอง น้องไม่ได้ตัวคนเดียว น้องยังมีพี่ เพราะทั้งตัวและหัวใจของพี่เป็นของน้อง น้องจะเรียกใช้งาน เรียกมาด่า หรือต่อว่าทุบตีเมื่อไหร่ก็ได้ “ ไนยะ
View Moreตกเย็นหลังจากที่พลอยกับสนุ๊กออกไปแล้ว ณิหลาที่นอนอยู่ในห้องได้ยินเสียงกุกกักเหมือนคนค้นข้าวของอยู่ข้างนอก เธอจึงลุกเดินออกมาดูจึงเห็นว่าเป็นไนยะที่กำลังยืนแกะอาหารใส่จานแววตาของเขาดูโศกเศร้า แต่พอเขามองเห็นเธอ ก็เผยยิ้มกว้างให้เหมือนกับว่าเมื่อกี้เขาไม่ได้มีสีหน้าอีกแบบเลย ทำให้ณิหลาไม่ทันได้สังเกตเห็น“ มาทำไม ออกไป!! “ “ โห่ เห็นหน้าปุ๊บก็ไล่เลยเหรอ นี้ผัวนะณิหลา “ ไนยะทำใจดีสู้เมีย เตรียมเดินเข้าไปหาเธอ แต่ก็ถูกเมียสู้กลับ เขาโดนกำปั้นจากเธอยัดเข้าใส่เบ้าตาข้างเก่าที่โดนสากรณ์แจกหมัดเมื่อเช้า“ โอ้ยย!! “ เขาร้องออกมาเสียงหลง“ ออกไป!! “ เธอย้ำใส่เขาเสียงดุ “ ไม่ออก! พลอยให้พี่มาอยู่เป็นเพื่อนณิหลา เพราะฉะนั้นพี่จะไม่ไปไหนทั้งนั้น ““ ได้ งั้นณิหลาจะบอกลุงสนุ๊ก “ “ บอกเลย! ลุงสนุ๊กก็รู้แล้วเหมือนกัน ทั้งต่อยทั้งเตะพี่ไปหลายรอบแล้วด้วย “ เขาพูดจากใจจริง ทำให้ณิหลาสังเกตดูเนื้อตัวของคนตรงหน้า จากหมอหนุ่มรักสะอาดตัวขาวเนียนตอนนี้เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำดำเขียว เหมือนคนที่เพิ่งไปขึ้นสังเวียนมวยมา“ ถ้างั้นก็ตามสบาย แต่อย่ามายุ่งกับณิหลา “ ณิหลาเดินหนีกลับเข้าห้องแล้วล็อคประตูไว้ แม้เขาจะเ
“ เราเลิกกัน…เถอะ “ เธอระบายลมหายใจออกมาช้าๆ เพื่อข่มกลั้นน้ำตาที่พยายามจะประทุออกมาให้ได้นั้นเอาไว้ มองตาคู่โตจ้องมองชายหนุ่มที่ยืนนิ่งสติหลุดไปแล้ว ไนยะจ้องเธออย่างเจ็บปวด เมื่อได้สติก็รีบขยับเข้าไปพยายามจะกอดรั้งเธอไว้ แต่ณิหลากลับทุบตีเขากลับ“ อย่ามาจับ! อย่ามายุ่งกับณิหลา ในเมื่อเราทั้งสองคนไม่มีอะไรเหมาะสมกัน ก็ควรจบกันเพียงเท่านี้ ปล่อย!! “ “ ไม่!! พี่ไม่ปล่อย! น้องจะตีพี่จะฆ่าพี่ให้ตายก็ได้ แต่พี่จะไม่มีทางเลิกกับน้อง “ ไนยะรีบกอดเอวของวรรณิหลาที่กำลังจะเดินหนีเขาไป ใบหน้าของเขาบัดนี้น้ำตาอาบท่วมซบลงที่แผ่นหลังบางของเมีย ขาทั้งสองข้างคุกเข่าลงกับพื้นอย่างคนไม่มีเรี่ยวแรง“ พี่ขอโทษนะณิหลา ทำไมน้องถึงจะทิ้งที่ไป พี่รักน้องพี่อยู่ไม่ได้แล้วถ้าไม่มีน้อง พี่เสียลูกไปคนหนึ่งแล้ว อย่าให้พี่ต้องเสียงน้องไปอีกคนเลยนะ พี่ขอร้อง ฮือ “ คนฟังยืนนิ่ง เธอเสียใจ เสียใจมาพอแล้ว เธอคงจะไม่คู่ควรกับคนที่ดูดีไปหมดทุกอย่างแบบคุณหมอไนยะหรอก เธอก้มลงมองมือของเขาที่แดงก่ำกอดรัดเอวเล็กไว้อย่างแนบแน่น มือเรียวยกขึ้นมาแกะมันออกอย่างจำใจ จากนั้นจึงหันมาผลักเขาจนเกือบหงายหลัง เธอส่ายหน้าจ้องเขาที่ยังค
ห้องพักของณิหลา ‘ณิหลาอยากเป็นแม่ของลูกๆ พี่ไหม ‘“ พี่อยากให้ณิหลาเป็นแม่ของลูกพี่จริงๆ เหรอ หรือแค่พูดให้ณิหลาตายใจ “ ณิหลานั่งน้ำตาซึมอยู่บนเตียงคนป่วย เธอบ่นพึมพำคิดถึงเรื่องวันนั้นที่ได้มีความสุขกับแฟนหนุ่ม แต่จนป่านนี้ก็ไม่รู้ว่าเขาหายหัวไปไหน จะรู้บ้างมั้ยว่าเธอทรมานมาก ตาหวานจ้องมองไปที่เพื่อนสาวที่นั่งหลับอยู่บนโซฟา ณิหลาลุกประครองร่างตัวเองลงจากเตียง และเดินลากเสาน้ำเกลือออกมายืนเหม่อลังเลอยู่ที่หน้าห้องพัก แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจได้แล้วรีบเดินไปที่ห้องพักของคุณหมอแฟนหนุ่มของเธอ “ อ้าว ณิหลา นั่นจะไปไหน? “ หมอสากรณ์ที่เดินผ่านมาเห็นพูดแผ่วเบากับตนเอง แล้วเดินก้าวขาค่อยๆ ตามหญิงสาวไป ดวงตาของณิหลาจ้องมองเข้าไปในห้องพักที่ประตูนั้นเปิดแง้มอยู่ หูสองข้างของเธอได้ยินเสียงพูดคุยมีความสุขสนุกสนานของคนข้างใน จนเธอสงสัยว่าพี่หมอของเธอมีความสุขอะไรขนาดนั้น จึงค่อยๆ เดินเข้าไปแอบมองดู“ รามินกลับบ้านไปแล้วก็พักผ่อนเยอะๆ อย่าลืมกินข้าวกินยาตามที่หมอบอกด้วยเข้าใจมั้ย จะได้แข็งแรง ตัวโตเท่าลุงหมอเร็วๆ “ “ ครับ รามินจะทำตามที่ลุงหมอบอก แล้วลุงหมออย่าลืมไปเยี่ยมรามินกับแม่บ้างนะ รามินชอบ
สนามเด็กเล่น“ ไน รามินอยู่ที่นี้จริงเหรอ นี้มัน 3 ที่แล้วนะที่เราออกหา “ ดารินถามกลับคนที่เดินนำหน้าเธออยู่ “ ต้องอยู่สิ! “ เขาตอบเธออย่างมั่นใจ แม้ในใจเขาตอนนี้จะรู้สึกตุ่มๆ ต่อมๆ เรื่องอะไรอยู่ก็ไม่รู้ “ อะนั้น! รามิน!! “ ดารินร้องขึ้นเมื่อเห็นลูกชายนอนขดอยู่ที่ใต้ชิงช้าในสนาม“ โอ้ย ตายจริงทำไมตัวร้อนแบบนี้ล่ะ “ เมื่อเธอสัมผัสลูกชายก็รับรู้ถึงอายร้อนที่แผ่ออกมา ไนยะได้ยินจึงรีบเดินเข้าไปดู “ สงสัยไข้จะขึ้นเพราะนอนตากน้ำคาง เรารีบพากลับกันเถอะ “ เขารีบอุ้มเอาเด็กแล้วพากลับมาที่โรงพยาบาลเช้าของวันต่อมา “ ไอ้…หมอไนกลับมาหรือยัง “ สากรณ์เดินถามไปทั่วโรงพยาบาลหลังจากที่มาถึง“ ยังไม่ทันได้เห็นนะคะหมอสากรณ์ “ แต่ก็ยังไม่มีใครทันได้สังเกตว่าคนถูกถามหาได้เข้ามาหรือยัง “ อือ “ ณิหลาที่หลับไปตั้งแต่ตอนนั้นเพิ่งได้สติลืมตาขึ้นมา “ ตื่นแล้วเหรอลูก “ ณัฐลีที่มาเฝ้าณิหลาตั้งแต่เช้า รีบลุกจากโซฟาเมื่อเห็นคนบนเตียงขยับ พลอยเองที่ยืนพิงกำแพงอยู่ ก็รีบเดินเข้ามายืนใกล้ ณิหลารีบเงยหน้าจ้องมองคนทั้งสองสลับกัน แล้วคิดไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน “ ณิหลาเป็นอะไรคะ “ ณิหลาจ้องหน้าของณัฐลีด้
“ เอาจริงเหรอสรรหา “ สรรหาและเพื่อนโจรของมัน ยืนหลบทำตัวลับๆ ล่อๆ เพื่อหาโอกาสเข้าปล้นบ้านที่พวกมันหมายตาไว้“ มึงจะกลัวอะไรก่าน บ้านหลังนี้มีแค่คนแก่คนเดียว กับผู้หญิงตัวเล็กๆ เท่าลาอีกสองคน กูกับมึงเอาอยู่น่า แค่นี้สบายมาก “ “ แล้วเรื่องนี้อาวิสิตรู้ด้วยไหมวะ “ สรรหารีบส่ายหน้า“ รายนั้นไปหาทางแก้แค้นอีณิหลาอยู่ ไม่รู้ว่าถึงไหนแล้ว ไม่งั้นกูจะชวนมึงมาช่วยปล้นทำไม ไป! ไปเตรียมตัวได้แล้วบ้านหลังข้างกันก็ไม่มีคนอยู่ สะดวกจะตาย อะไรที่จะทำให้มีเงินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องอะ รีบๆ ทำไปเถอะ “ “ เฮ้อ…” ณิหลายืนถอนหายใจอยู่หน้ารั้วบ้านของหมอไนยะ เธอเดินเข้าไปแล้วล้วงเอากุญแจสำรองที่แฟนหมอเคยให้เธอไว้ออกมาเปิดประตูเข้าไป “ เราจะคิดถึงเขาทำไม “ หลังจากเดินเข้ามาในบ้านก็เห็นแต่ความทรงจำของเธอกับเขา หญิงสาวส่ายหน้าไปมาเพื่อสะบัดความคิดพวกนั้นออกไป “ อ๊าย! “ “ เสียงอะไร! “ ณิหลาสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากบ้านหลังข้างๆ “ พวกแกเป็นใคร จะทำอะไรให้พวกฉัน “ ณัฐลีตอนนี้ถูกจับมัดไว้กับสาวใช้ จ้องพวกโจรสองคนที่ใส่หมวกไอ้โม่งปิดบังหน้าตา “ ถ้าพวกมึงอยู่กันเงียบๆ พวกกูก็จะไม่ทำอะไรให้หรอก
เจระวี คาเฟ่ “ ฮาฮ่า สมน้ำหน้าชอบไปไหนมาไหนไม่บอกไม่กล่าวให้คนอื่นรู้ สันดานมึงตั้งแต่น้อยเลยไอ้ไน “ พลอยเจนฟังเพื่อนเล่าจบก็รีบสวดยับซ้ำเติมทันที “ ทั้งเปียกทั้งยับเยินเลยนะมึง “ หนึ่งเดียวยื่นหลอดยาในมือให้คุณหมอแล้วนั่งลงข้างกัน พลอยเจนรินน้ำใส่แก้วให้เพื่อน แล้วหันมารินใส่แก้วให้ตัวเอง “ จีนนี่ดูอะไรอยู่ “ ทุกคนต่างหันไปจ้องเสี่ยโอมที่นั่งข้างจีนเน่คิ้วยุ่ง เพราะเขามองหญิงสาวดูละครน้ำเน่ามาได้สักพักแล้ว “ เอ้า ถ้าโอมไม่อยากจะดู ก็หันหน้าไปทางอื่นสิ “ สาวติดละครจึงหันไปพูดกับคนข้างๆ อย่างไม่พอใจ “ ดูหนังอะไรก็ไม่รู้ ได้กันครั้งเดียวติดลูกเลย น้ำเชื้อมันแรงขนาดนั้นเลยเหรอวะ “ “ อะแห่ก!! “ พลอยเจนกับไนยะที่กำลังจิบน้ำถึงกับสำลักพร้อมกันที่ได้ยินที่เพื่อนโอมพูด “ อะไรของพวกมึงเนี่ย ทำตัวมีพิรุธน่ะ “ เสี่ยโอมมองเพื่อนทั้งสองสลับกันอย่างจับผิด “ มึงก็พูดได้สิก็ตัวมึงมันไม่มีน้ำยาเหมือนในบทหนังน่ะ “ พลอยเจนจึงปากแซ่บใส่เพื่อเปลี่ยนเรื่องคุย “ อ้าว ก็ยังไม่ได้แต่งงาน ยังไม่มาก็ถูกแล้ว ใครจะเหมือนไอ้หนึ่ง! “ เสี่ยโอมเริ่มโยงมั่วไปหาคนนู้นคนนี้ “ เอ้า แล้วมึงจะมาหาเรื่องโยงกู
บ้านพงษ์พิสิฐ“ อ้าวไน ทำไมถึงกลับมาแล้วล่ะ “ ณัฐลีซึ่งนั่งจิบน้ำชาอยู่หน้าบ้านเห็นลูกชายเดินเข้ามาในบ้าน ก็ลุกเดินเข้าไปหา “ ไนมาก็ดี เอื้อยมันทำปากหม้อญวนที่ลูกชอบด้วยนะวันนี้ อยู่กินก่อนนะลูก “ ณัฐลีเดินไปจับแขนลูกชาย จากนั้นจึงหันหน้าร้องเรียกไปที่ครัว“ เอื้อย เอาปากหม้อญวนมาเสิร์ฟคุณไนหน่อยเร็ว “ “ ค่ะมาละค่ะ เพิ่งจะเอาออกจากเตาร้อนๆ เลย “ แม่บ้านถือถ้วยปากหม้อญวนเดินเข้ามาหา ไนยะก็ยกมือขึ้นปิดจมูกอัตโนมัติ“ เหม็น เอาออกไปไกลๆ นะ “ “ ห๊ะ เหม็น เหม็นอะไร “ เอื้อยก้มดมถ้วยปากหม้อญวนในมือแล้วรีบเดินหันหลังกลับไป คนเป็นแม่ก็จ้องลูกชายอย่างกังวลปนความสงสัย “ แม่ทำแบบนี้ทำไม “ ก่อนที่ณัฐลีจะสะดุ้งสิ่งที่ลูกถาม“ อะไร แม่ไปทำอะไรให้ “ เธอตีหน้าซื่อถามลูกชายกลับ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าลูกหมายถึงอะไร“ ก็เรื่องดารินไง ผมรู้นะว่าเป็นฝีมือแม่ “ไนยะจ้องหน้าแม่อย่างใจเย็น “ เอาอะไรมาพูดไน ดารินเธอไม่สบายจริงๆ แม่จะไปทำอะไรแม่ก็เคยเป็นหมอนะ “ “ ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น แม่สั่งให้ดารินทำให้ผมกลับมาที่นี้ไม่ได้ ใช่มั้ย “ ไนยะเริ่มถามด้วยท่าทีโมโหมากขึ้น“ เพราะตั้งแต่วันที่แม่โทรไปบอกผม
บ้านพลอย“ อ้าว เห็นมาเอาเสื้อผ้าไปวันก่อน นึกว่าแกจะค้างกับพี่หมออีก 2-3 วันซะอีก “ พลอยไพรินเห็นเพื่อนเดินคอตกเข้ามาในบ้านก็ซักถาม แต่คนโดนทักนั้นไม่พูดเอาแต่เดินมานั่งที่โซฟาในบ้าน แล้วโน้มหน้าลงไปซบไหล่เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างกัน“ ฉันกลัวเสียพี่หมอไปว่ะพลอย “ “ ทำไมแกถึงพูดแบบนี้ “ “ ฉันกลัวตัวเองจะดีไม่พอ ที่พี่เขาจะอยากอยู่ด้วย “ คนพูดสะอึกเพราะน้ำตาเริ่มไหล “ ทำไมแกถึงคิดแบบนั้น พี่หมอเขาก็ดูรักแกมากนี้ณิหลา “ พลอยใช้มือช่วยเช็ดน้ำตาให้เพื่อน“ ฉันไม่รู้ “ “ เอ้า ไม่เอาน่าแกไม่ร้องสิ “ 2 วันต่อมา“ ไนไปไหน ?” ดารินที่ตื่นนอนมาไม่เจอหมอไนยะก็รีบถามกับนาราที่กำลังเดินเอาข้าวเช้ามาให้เธอ“ หมอไนเขาเอามือถือไปซ่อมค่ะ แล้วจะเลยไปเอายาให้คุณที่โรงพยาบาลด้วย “ “ อ๊าย!!! “ ดารินกรีดร้องออกมาอย่างขัดใจ “ คุณจะร้องโวยวายทำไมกันคะ “ นารารีบวางจานข้าวแล้ววิ่งเข้ามาห้ามปราม ใจคอแม่ดารินคนนี้จะไม่ให้คุณหมอไนยะได้มีโอกาสออกไปไหนบ้างเลยหรือไง “ แม่ครับ เดี๋ยวลุงหมอก็กลับมา “ รามินเดินเข้ามาหาแม่ แต่ดารินที่ดูเหมือนสติจะหลุดลอยไปแล้วรีบดึงลากลูกชายขึ้นมาบนเตียงแล้วบีบคอ อย่างกับเห็นผู้ร้า
“ นี้ก็มืดแล้ว ไหนพี่หมอบอกว่าจะกลับมาพาไปกินข้าว แต่จนป่านนี้ยังไม่มาให้เห็นเลย แชทไปก็ไม่อ่าน ทำอะไรอยู่กันแน่“ ณิหลาเดินบ่นอยู่หน้าบ้าน เฝ้าคอยมองไปที่ถนน หวังว่ารถของแฟนหนุ่มจะขับกลับมาหาเธอตามที่ได้บอกไว้ “ รอไนเหรอ “ เสียงคุ้นหูดังอยู่ทางด้านหลัง ณิหลารีบหันไปมองก็เจอเข้ากับณัฐลีและอ้ายยืนรอพูดกับเธออยู่ ณิหลายกมือไหว้หญิงกลางคน“ ไม่ต้องรอหรอก ไนคงไม่มาแล้วละ “ ณิหลาจ้องมองคนพูดด้วยความสงสัย“ ทำไมคะ? “ “ เพราะว่าคุณไนเขาไปดูแลแฟนเก่าที่ชานเมืองยังไงละค่ะ “ แม่บ้านที่ยืนข้างณัฐลีเป็นคนพูด “ แฟนเก่า? “ ณิหลามีท่าทีตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ไหนพี่หมอเคยบอกว่าไม่เคยมีแฟนมาก่อนไง “ เฮ้ย อีอ้ายมาพูดว่าแฟนเก่าได้ยังไงกัน “ ณัฐลีทำทรงหันไปว่าคนใช้ แล้วหันมาพูดกับคนตรงหน้า “ ไม่ใช่แฟนเก่าหรอกณิหลา ก็แค่คนที่ไนแอบรักแอบชอบสมัยเรียนเฉยๆ ก็คนชื่อดาริน ที่ฉันเคยพูดให้เธอฟังไง เห็นว่าไปช่วยดูแลแถมไปคนเดียวอีกน่ะ ไม่รู้ว่าแบบนี้ความรู้สึกเก่าๆ จะกลับมาหรือเปล่า แม่ละห่วงๆ “ แม้จะพูดเช่นนั้นแต่เธอก็ต้องการให้คนตรงหน้ารู้สึกเจ็บปวด อย่างไรเสียณัฐลีก็จะไม่เอาวรรณิหลาเป็นสะใภ้“ นี้ไม่รู้ว่าเขาเป
“ ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วยค่ะ อย่า อย่าทำร้ายฉัน ช่วยด้วย !” ร่างของหญิงสาวที่คุ้นเคย กำลังวิ่งหนีตาแก่คนหนึ่งในมือของมันถือขวดเหล้าวิ่งเข้าใส่เธอ แววตาของมันนั้นเต็มไปด้วยตัณหา “ มึงจะไปไหน “ ร่างของชายแก่วิ่งมายืนประจันหน้ากับหญิงสาว “ อย่าทำอะไรให้ฉันเลย ขอร้องละ “ “ ฮาฮ่า กูต้องฟังมึงด้วยหรือไง “ “ อ๊าย “ เสียงกรีดร้องดังแสบแก้วหู“ อย่าๆ อย่า!!! “ ณัฐชัย หรือ ไนยะ ดีดตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยเนื้อตัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ “ ฝันแบบนี้อีกแล้วเหรอ สมจริงเกิน จนผมอยากจะรู้เต็มทีแล้ว ว่าคุณเป็นใคร มีตัวตนอยู่ในโลกนี้ จริงๆ หรือเปล่า “ คุณหมอหนุ่มบ่นพึมพำออกมา ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยโอเคนัก เนื่องจากเขามักจะฝันเห็นผู้หญิงคนนี้ นับเวลาได้ก็ 5 ปีมาแล้ว จนพูดว่านานจนเขาแอบผูกพันกับเธอไปแล้วก็ว่าได้ รถหรูวิ่งเข้ามาจอดที่ลานวัดแห่งหนึ่ง แถวชานเมือง สองร่างกายเปิดประตูลงมาจากรถ “ ไอ้หนึ่งมันยังมาไม่ถึงอีกเหรอ ?” พลอยเจนก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ พร้อมกับบ่นพึมพำไม่พอใจเพราะยังไม่เห็นคนที่นัดไว้โผล่หน้ามา“ มันบอกว่ามันออกมาพร้อมเรา ป่านนี้คงใกล้จะถึงแล้วมั้ง “ ไนยะได้ตอบคำถามของเธอพร้อมกับกำลังเ...
Comments