ตกเย็นหลังจากที่พลอยกับสนุ๊กออกไปแล้ว ณิหลาที่นอนอยู่ในห้องได้ยินเสียงกุกกักเหมือนคนค้นข้าวของอยู่ข้างนอก เธอจึงลุกเดินออกมาดู
จึงเห็นว่าเป็นไนยะที่กำลังยืนแกะอาหารใส่จานแววตาของเขาดูโศกเศร้า แต่พอเขามองเห็นเธอ ก็เผยยิ้มกว้างให้เหมือนกับว่าเมื่อกี้เขาไม่ได้มีสีหน้าอีกแบบเลย ทำให้ณิหลาไม่ทันได้สังเกตเห็น “ มาทำไม ออกไป!! “ “ โห่ เห็นหน้าปุ๊บก็ไล่เลยเหรอ นี้ผัวนะณิหลา “ ไนยะทำใจดีสู้เมีย เตรียมเดินเข้าไปหาเธอ แต่ก็ถูกเมียสู้กลับ เขาโดนกำปั้นจากเธอยัดเข้าใส่เบ้าตาข้างเก่าที่โดนสากรณ์แจกหมัดเมื่อเช้า “ โอ้ยย!! “ เขาร้องออกมาเสียงหลง “ ออกไป!! “ เธอย้ำใส่เขาเสียงดุ “ ไม่ออก! พลอยให้พี่มาอยู่เป็นเพื่อนณิหลา เพราะฉะนั้นพี่จะไม่ไปไหนทั้งนั้น “ “ ได้ งั้นณิหลาจะบอกลุงสนุ๊ก “ “ บอกเลย! ลุงสนุ๊กก็รู้แล้วเหมือนกัน ทั้งต่อยทั้งเตะพี่ไปหลายรอบแล้วด้วย “ เขาพูดจากใจจริง ทำให้ณิหลาสังเกตดูเนื้อตัวของคนตรงหน้า จากหมอหนุ่มรักสะอาดตัวขาวเนียนตอนนี้เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำดำเขียว เหมือนคนที่เพิ่งไปขึ้นสังเวียนมวยมา “ ถ้างั้นก็ตามสบาย แต่อย่ามายุ่งกับณิหลา “ ณิหลาเดินหนีกลับเข้าห้องแล้วล็อคประตูไว้ แม้เขาจะเดินมาเคาะเธอก็ไม่สนใจ “ ณิหลา ออกมากินข้าวก่อนสิครับ ยังไม่ได้กินอะไรไม่ใช่เหรอ อดข้าวมันไม่ดีนะ ร่างกายของน้องยังอ่อนแออยู่ ออกมากินข้าวเถอะ “ “ ก็บอกว่าอย่ามายุ่งไง ไสหัวออกไปสิ ณิหลาจะได้ออกไปกิน “ เธอพูดเสียงดุมาก จนเขาไม่คิดว่าผู้หญิงชอบหยอกล้อร่าเริงสดใสแบบเธอจะมีมุมนี้ด้วย แต่ยังไงก็เมียถึงจะร้ายขนาดไหนเขาก็รัก “ ก็ได้ครับ พี่ไปก็ได้ แต่น้องต้องรับปากนะว่าจะออกมากินข้าว พี่ซื้อของกินที่น้องชอบมาเต็มโต๊ะเลย ออกมากินน่ะณิหลา กินผลไม้ใส่เข้าไปเยอะๆ ด้วยเข้าใจมั้ย “ คนฟังไม่ตอบ แต่พอเสียงของคนพี่เงียบไป พร้อมกับเสียงสตาร์ตรถ เธอจึงเปิดประตูเดินออกมา เธอไปส่องที่ประตูหน้าบ้านแต่ก็ไม่เจอใครข้างนอกแล้ว จึงได้ล็อคประตูบ้านไว้ แล้วกลับมานั่งกินอาหารบนโต๊ะด้วยความหิวโหย โดยไม่รู้เลยว่า คุณหมอหนุ่มไม่ได้ไปไหนเขาแค่ขับรถออกไปจอดที่อื่น เพื่อให้เธอตายใจคิดว่าเขากลับไปแล้ว แต่เขากลับเดินมานั่งที่โต๊ะไม้หน้าบ้านเพื่อเฝ้าเธอ จนพลอยและสนุกลับมา “ อ้าวพี่หมอ ทำไมถึงมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะ “ พลอยวางกระเป๋า แล้วทักขึ้น ในระหว่างที่สนุ๊กก็กำลังปลุกคุณหมอ ที่นอนหงายอยู่บนโต๊ะไม้ “ ไม่ตื่นด้วย ร้องเรียกณิหลามาเปิดประตูสิ ทางนี้ก็ไม่รู้ยุงกินหัวหมดแล้วหรือเปล่าเนี้ย “ “ อืม ณิหลา! ณิหลาเปิดประตูให้หน่อย นอนหรือยัง “ ณิหลาที่ยังไม่หลับเดินออกมาเปิดประตูให้ ทำให้เธอเห็นลุงสนุ๊กแบกหมอไนยะเข้ามาในบ้าน “ อ้าว นึกว่ากลับไปแล้ว “ เธออุทานจ้องไปที่เขา “ กลับอะไรล่ะ นอนอยู่บนโต๊ะหน้าบ้านน่ะ เรียกตั้งนานเสียงดังขนาดไหนก็ไม่ยอมตื่น ไม่รู้ช้ำในหรือไหลตายแล้วหรือยังเนี่ย “ ลุงสนุ๊กบ่นแล้วจับคุณหมอนอนลงที่โซฟา “ ลุง…” ณิหลารีบปรามในสิ่งที่ลุงสนุ๊กพูดอย่างไม่รู้ตัว “ หั่นแน่! นี่มึงยังห่วงมันอยู่ใช่มั้ย เฮ้อ ยังไงมันก็เคยเป็นพ่อของลูกมึง แล้วที่มึงเสียลูกไปมันก็เป็นเหตุสุดวิสัย ที่ไม่มีใครอยากให้มันเกิด อีกอย่างไอ้หมอนี่มันก็ดูรักมึงขนาดนี้ กูว่าถ้าตอนนั้นมันรู้ว่ามึงท้อง คงจะรีบวิ่งแจ้นมาเฝ้ามึงยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยแหละ “ สนุ๊กตบฝ่ามือลงบนบ่าณิหลา” ณิหลา มึงจะทำอะไรก็คิดดีๆ นะ “ คนฟังเงยหน้ามองสนุ๊ก แล้วก็ถอนหายใจแรง “ ถ้ามึงคิดจะทำอะไรจะเอาคืนอะไรมัน ก็ทำให้พอใจ แต่ระวังถ้ามันยอมแพ้ขึ้นมา มึงอย่ามาร้องไห้ให้หูฟังน่า “ ลุงย้ำทำให้ณิหลาได้หยุดครุ่นคิด ยกมือขึ้นลูบท้องตัวเอง “ ฉันคิดดีแล้ว “ แต่สุดท้ายเธอก็ยังคงเลือกทางเดินของตัวเอง ณิหลาเดินหนีเข้าห้องไป “ ทำไมมันถึงใจแข็งจัง “ “ สงสัยมันคงยังทำใจเรื่องลูกไม่ได้น่ะพ่อ แต่พี่หมอนี้ให้ทำไงอะ สงสัยจะเพลียมากถึงได้หลับลึกขนาดนี้ “ “ อือ ปล่อยมันไว้งี้แหละ เดี๋ยวพ่อดูเอง “ พลอยพยักหน้าจากนั้นจึงเดินเข้าไปดูณิหลาในห้องนอน เช้าวันต่อมา ไนยะงัวเงียอยู่บนโซฟา “ โอ้ย ทำไมปวดไปหมดล่ะ “ “ อ้าว ตื่นแล้วเหรอมึง เป็นยังไง” เมื่อตื่นมาเขาก็เห็นลุงสนุ๊กนั่งอยู่ตรงปลายตีน ชายหนุ่มจึงรีบลุกนั่ง “ ผมเผลอหลับไปเหรอครับ “ “ อืม หลับลึกซะด้วยนะ “ “ พ่อ!!! “ “ มึงเป็นอะไรอีพลอย “ สนุ๊กร้องไปใส่ลูกสาวที่อยู่ๆ ก็เรียกเขาเสียงดังโวยวาย “ เห็นณิหลามั้ย มันไปไหนแล้ว “ พลอยวิ่งหน้าตื่นออกมาจากห้อง “ ณิหลา! ณิหลาไปไหน! “ ไนยะถามขึ้นด้วยความตกใจ “ ไม่รู้ ตื่นมาก็ไม่เห็นเสื้อผ้าก็ถูกเก็บไปเกือบหมด เห็นแต่จดหมายนี้นะคะ “ ทุกคนรีบเปิดดูจดหมายที่วรรณิหลาทิ้งไว้ ‘ขอโทษลุงที่ณิหลาไปโดยไม่บอก ณิหลาขอไปคิดทบทวนอะไรก่อนสักพัก สบายใจแล้วจะกลับมา ไม่ต้องออกตามหานะ ‘ “ อ้าว ไอ้หมอมึงจะไปไหน “ สนุ๊กร้องเรียกหมอไนที่กำลังจะวิ่งออกไปจากบ้าน “ จะไปตามณิหลาไงครับ ผมไม่ยอมให้ณิหลาหนีไปทำใจแล้วตัดใจจากผมง่ายๆ หรอก “ “ เอ้อ ให้มันได้อย่างนี้สิ “ ลุงสนุ๊กร้องเชียร์ตามหลังไวๆ ของหมอหนุ่ม “ แต่ณิหลามันจะดีด้วยไหม นั่นแหละประเด็น ณิหลามันยิ่งถ้าได้โกรธได้เกลียดใคร มันใจแข็งเสียด้วยสิ “ “ ก็ลูกทั้งคนนี่ คงเป็นกรรมของมันนั่นแหละ แต่ถ้าสองนี้เขาเป็นคู่กันจริง ก็คงได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก “ “ แต่บางทีณิหลามันอาจจะลืมคิดไปหรือเปล่าพ่อ ว่าพี่หมอเขาก็เป็นพ่อของลูกมัน พี่เขาก็คงจะเสียใจไม่ต่างอะไรกันหรอก ที่ต้องเสียลูกไปแบบนั้น พลอยดูตาพี่เขาก็รู้แล้ว “ พลอยกับสนุ๊กจ้องหน้ากันแล้วถอนหายใจแรงสิ่งที่พวกเขาทำได้ตอนนี้ก็คือช่วยเอาใจลุ้นให้คุณหมอไนยะง้อเมียให้สำเร็จ “ ตอนนี้ความเสียใจคงยังบังตามันอยู่ ถ้ามันมองเห็นความเจ็บปวดของไอ้หมอมันคงจะไม่หนีไปแบบนี้ “ ทางด้านณิหลาที่เดินไปตามถนนเธอล้วงมือถือขึ้นมาเปิดดูแอพธนาคาร “ จะเอายังไงดีวะ เงินที่หามาทั้งชีวิตก็มีไม่พอเท่าไหร่ จะใช้หนีไปไหนได้ “ มือของเธอลูบไปที่ท้องอันว่างเปล่าอีกครั้งอย่างเคยตัว น้ำตาเม็ดใสก็ไหลลงมาอาบแก้ม “ อ้าวนางหนู ร้องไห้ทำไมลูก “ ป้ากับลุงที่เดินผ่านมาถามไถ่เธอด้วยความเป็นห่วง ณิหลายกมือขึ้นเป็นเชิงบอกทั้งคู่ว่าเธอไม่เป็นไร แม้น้ำตาจะนองหน้า.“ ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วยค่ะ อย่า อย่าทำร้ายฉัน ช่วยด้วย !” ร่างของหญิงสาวที่คุ้นเคย กำลังวิ่งหนีตาแก่คนหนึ่งในมือของมันถือขวดเหล้าวิ่งเข้าใส่เธอ แววตาของมันนั้นเต็มไปด้วยตัณหา “ มึงจะไปไหน “ ร่างของชายแก่วิ่งมายืนประจันหน้ากับหญิงสาว “ อย่าทำอะไรให้ฉันเลย ขอร้องละ “ “ ฮาฮ่า กูต้องฟังมึงด้วยหรือไง “ “ อ๊าย “ เสียงกรีดร้องดังแสบแก้วหู“ อย่าๆ อย่า!!! “ ณัฐชัย หรือ ไนยะ ดีดตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยเนื้อตัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ “ ฝันแบบนี้อีกแล้วเหรอ สมจริงเกิน จนผมอยากจะรู้เต็มทีแล้ว ว่าคุณเป็นใคร มีตัวตนอยู่ในโลกนี้ จริงๆ หรือเปล่า “ คุณหมอหนุ่มบ่นพึมพำออกมา ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยโอเคนัก เนื่องจากเขามักจะฝันเห็นผู้หญิงคนนี้ นับเวลาได้ก็ 5 ปีมาแล้ว จนพูดว่านานจนเขาแอบผูกพันกับเธอไปแล้วก็ว่าได้ รถหรูวิ่งเข้ามาจอดที่ลานวัดแห่งหนึ่ง แถวชานเมือง สองร่างกายเปิดประตูลงมาจากรถ “ ไอ้หนึ่งมันยังมาไม่ถึงอีกเหรอ ?” พลอยเจนก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ พร้อมกับบ่นพึมพำไม่พอใจเพราะยังไม่เห็นคนที่นัดไว้โผล่หน้ามา“ มันบอกว่ามันออกมาพร้อมเรา ป่านนี้คงใกล้จะถึงแล้วมั้ง “ ไนยะได้ตอบคำถามของเธอพร้อมกับกำลังเ
“ ณิหลา ฉันหาลูกค้ามาให้แกแล้ว “ วรรณิหลา หรือ ณิหลาที่กำลังนั่งวาดรูปอยู่ รีบหันหน้าไปมองตามเสียงของเพื่อน“ สนใจภาพวาดตัวไหนที่วางขายอยู่ หรืออยากได้รูปภาพเหมือน ภาพการ์ตูนเป็นของตัวเองสามารถสอบถามได้เลยนะคะ “ ณิหลาลุกขึ้นพูดทักทายแนะนำผลงานต่อคนที่ พลอยไพริน เพื่อนรักของเธอพามา “ ครับ งั้นคุณช่วยวาดรูปนี้ให้ผมหน่อยได้มั้ย พอดีผมอยากได้มันเป็นของขวัญให้กับแฟนน่ะครับ “ เขาคนนั้นจึงยื่นรูปถ่ายใบหนึ่งให้แก่เธอ วรรณิหลารีบรับไว้“ ได้หมดไม่มีปัญหาค่ะ แต่ลูกค้าต้องจ่ายมัดจำก่อนครึ่งหนึ่งนะคะ แล้วอีก30นาทีก็กลับมารับรูปได้เลย “ หญิงสาวอธิบายถึงกฎของร้านด้วยท่าทียิ้มแย้มแจ่มใส ชายคนนั้นก็เหมือนจะถูกใจในความเป็นมิตรของเธอจึงรีบหยิบเงินใบใหญ่ขึ้นมายื่นให้หญิงสาว “ ผมให้คุณหมดนี่เลยครับไม่ต้องทอนนะ เดี๋ยวอีก 30 นาทีผมจะกลับมาใหม่ตอนนี้ต้องรีบไปแล้ว ผมนัดแฟนไว้ครับ “ พูดจบเขาก็เดินไป ปล่อยให้สองสาวยืนตื่นเต้นกับเงินในมือของณิหลา“ คนอะไรโคตรเปย์เลย เพื่อแฟนทำได้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้เองเหรอวะ “ พลอยไพรินพูดออกมาท่าทีกระดี๊กระด๊าดีใจใหญ่ “ จริงอะ นี่ต้องไปหาที่ไหนถึงจะได้แบบนี้บ้างวะ “ คนถือเ
“ ต้องตัวสูงๆ เป็นหมอ หรือ ไม่ก็ลูกเจ้าของโรงพยาบาลละมั้ง “ “ ตั้งแต่เมื่อไหร่ “ “ อะไร “ ณิหลารีบแหงนหน้าขึ้นจ้องเพื่อน“ ก็แกตั้งสเปคแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ “ “ ไม่รู้สิ ก็พึ่งนึกออกตอนแกถามนี่แหละ ฮาฮ่า “ คนถามถึงกับเบ้ปากมองบนให้กับคำตอบที่ได้มา“ เอ้า ณิหลา วันนี้นอนที่บ้านลุงเหรอ? “ ลุงสนุ๊ก พ่อของพลอยไพรินคนที่เอ็นดูณิหลาเหมือนกับลูกสาว แล้วณิหลาเองก็นับถือเขาเหมือนกับพ่อเธอ เขาได้เดินมานั่งร่วมโต๊ะกับทั้งสอง “ ไม่ละ วันนี้ฉันต้องกลับไปเฝ้าบ้านค่ะ เพราะพ่อไม่อยู่บ้านแบบนี้ ฉันกลัวว่าแม่เลี้ยงจะแอบขโมยเอาของที่บ้านไปขายอีก “ “ แต่ลุงไม่อยากให้ณิหลากลับไปนอนบ้านเลย เพราะตอนบ่ายๆ ลุงเห็นอีมะลิมันไปนัดคุยอะไรกับไอ้แก่พุฒก็ไม่รู้ ลุงกลัวว่ามันจะนัดไอ้แก่นั้นมาทำอะไรไม่ดีให้มึง ณิหลา “ ชายคนเดียวบนโต๊ะพูดกับหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าอย่างกังวล แต่คนฟังอย่างวรรณิหลาก็รีบตอบกลับอย่างห้าวหาญ“ โอ้ยลุง ไอ้แก่นั้นมันจะทำอะไรให้ฉันได้ รู้เปล่าว่าณิหลาเนี้ย เป็นลูกศิษย์ลูกหานักมวยเก่าอย่างลุงสนุ๊กเลยน้า “ “ กูไม่ตลกด้วยน่ะณิหลา “ แต่สนุ๊กก็ไม่เล่นด้วยแถมยังดุเด็กสาวกลับ จนลูกสาวที่นั่งข
“ เฮ้อ แล้วกูจะบ้าจี้ ทำตามที่มันพูดทำไมวะ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันแค่กวน “ ไนยะขับรถตามทางที่ไม่คุ้นเคยอย่างที่เพื่อนสาวแนะนำ เขาก็ได้แต่บ่นออกมาพร้อมรู้สึกขบขันตัวเอง“ เฮ้ย !! “ ทางข้างหน้าที่ไม่มีแม้แต่รถวิ่งผ่านสักคัน อยู่ดีไม่ว่าดีก็มีร่างของหญิงสาวใส่ชุดสีขาววิ่งมาตัดหน้ารถของเขาจริงๆ เสียงเบรกรถดังสนั่น คุณหมอเจ้าของรถก็รีบเดินลงมาดู “ ล้มลงไปแล้ว เราเบรกทันนี่หว่า “ เขารีบเข้าไปประคองร่างที่ล้มอยู่กับพื้นขึ้นมาอย่างตกใจ ทันทีที่เขาได้เห็นหน้าของเธอ มันก็เหมือนว่าโลกหยุดหมุน เพราะเธอคือคนที่เขากำลังตามหา! “ อะ ! “ เขาจ้องเธอนาน จนได้สติกลับมาก็รีบเขย่าตัวเธอที่หลับอยู่ในอ้อมแขน“ น้อง น้องครับ น้องสาว! ตื่นสิ “ เขารีบตรวจดูอาการเธอ เมื่อเห็นว่าเธออาจจะแค่สลบไปเพราะตกใจ เขาจึงอุ้มหญิงสาวขึ้นรถแล้วขับกลับมาที่บ้านของเขา ซึ่งห่างจากตรงนี้ไม่ไกลนัก “ นี่คุณอยู่ใกล้ผมขนาดนี้เลยเหรอ แต่ทำไมที่ผ่านมาเราถึงไม่เคยเจอกันมาก่อน แล้วตอนที่คุณวิ่งมาตัดหน้ารถผม คุณวิ่งหนีอะไรมา? “คนที่กำลังนั่งจ้องร่างน้อยพร้อมกับเอายาดมแกว่งไปแกว่งมาให้กับคนที่นอนอยู่บนโซฟา ตาก็จ้องหน้าหญิงสาวสำรวจเธอผ
เช้าวันต่อมาวรรณิหลาลุกขึ้นบิดตัวไปมาบนเตียง พร้อมกับอ้าปากหาวเสียกว้างตามแบบนิสัยของเธอ “ เมื่อคืนฝันเห็นผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้หล่อๆ “ เธอพูดออกมาพร้อมกับยิ้มเขินอาย ก่อนจะได้สังเกตว่าที่ ที่เธอนอนอยู่ มันไม่คุ้นตาเอาเสียเลย ตากลมเบิกกว้างในทันที“ อะไรเนี่ย! “ ณิหลาพยายามครุ่นคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน เธอดื่มน้ำที่แม่เลี้ยงใส่ยาให้หลังจากนั้นก็“ อุตะ! หรือว่าเราตายไปแล้ว แต่เดี๋ยว “ เธอรีบเปิดดูใต้ผ้าห่มเพราะรู้สึกว่าข้างล่างมันหวิวๆ จึงได้เห็นว่าตอนนี้ตัวเองใส่แค่เสื้อเชิ้ตสีขาวผืนใหญ่ของใครก็ไม่รู้ปกปิดกายแค่ชิ้นเดียว แทนที่มันควรจะเป็นชุดนอนลายหมีของเธอ! “ อ๊าย!! ไม่จริง! “ “ อ้าว น้องตื่นแล้วเหรอ! “ หญิงสาวรีบหันไปมองคนมาใหม่อย่างตกใจ เหมือนกันกับเขาเองที่ตกใจเสียงร้องของเธอเมื่อกี้เช่นกัน ณิหลานั่งนิ่งจ้องมองเขาไม่รู้ว่าอึ้งในความหล่อ หรือ ตกใจแต่ก็นิ่งได้แค่ครู่เดียว“ อ๊าย!! “ เมื่อสติกลับมาเธอก็กรีดร้องลั่นบ้าน แล้วรีบดึงเอาผ้าห่มขึ้นมาปิดตัวเองไว้ดังเดิม“ คุณเป็นใคร! แล้วฉันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง คุณทำอะไรให้ฉัน คุณข่มเหงฉันเหรอ! ฮือ “ พูดจบเธอก็ทำท่าทีเหมือนจะร้องไห้แค่น้ำ
“ หมอ? “ วรรณิหลาหันมองหน้าคนหล่อที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากเธอด้วยความแปลกใจ“ อ๋อ ผมเป็นหมอครับ เอื้อยก็เลยเรียกผมแบบนั้น แล้วคุณ? ผมถามได้มั้ยว่ามีเรื่องอะไรถึงได้ถูกวางยามาแบบนี้ ?” ไนยะที่สงสัยนั่งคิดนอนคิดมาทั้งคืนว่าเธอไปมีเรื่องกับใครถึงได้ถูกทำร้ายมาเช่นนี้ หรือมันจะเป็นแบบที่เขาฝัน? คนที่ฟังก็มองหน้าคนถาม แล้วเหลือบไปมองที่พี่สาวแม่บ้าน“ อ๋อ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เอื้อยขอตัวไปก่อนนะคะ ออกมานานเดี๋ยวคุณหญิงจะสงสัย “ เอื้อยที่รู้ตัวว่าอยู่เป็นก้างจึงรีบหันหลังกลับออกไป พร้อมกับไม่ลืมหันกลับมาปิดประตูห้องให้ทั้งคู่ด้วย“ บอกผมได้มั้ยครับ เผื่อว่าผมจะสามารถช่วยอะไรคุณได้ ในฐานะหมอ “ หญิงสาวบนเตียงเริ่มจ้องมองหน้าของชายหนุ่ม เธอมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า พร้อมกับคิดในใจว่า มันยังมีผู้ชายที่หล่อ และ แสนดีแบบนี้อยู่ในโลกนี้อีกหรือ แถมยังเป็นหมออีก ถ้าได้ทำผัวคงจะสบายไปทั้งชาติ “ ณิหลาครับ “ “ ห๊ะ! “ คนเหม่อรีบได้สติเมื่อเขาเรียกชื่อ เขาที่สังเกตอยู่จึงถอดใจกับคำตอบที่อยากจะได้ไปเอง“ ถ้าคุณยังไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร เพราะเราเองก็เพิ่งจะรู้จักกัน ถ้างั้นคุณลุกมาอาบน้ำเปลี่ยนชุดเถอะครับ ผมจะลงไปหา
เย็นวันเดียวกัน เจระวี คาเฟ่“ เอ้อ มึงพูดจริงดิ? “ พลอยเจนเมื่อได้ฟังเพื่อนหนุ่มเล่าว่าเขาเจอสาวในฝันแล้ว ก็ถามซ้ำเพื่อความมั่นใจ “ ได้เจอตัวจริงน้องแบบนี้แล้ว เป็นยังไงบ้างล่ะ ?” หนึ่งเดียวที่ร่วมอยู่ด้วยก็ถามอย่างสนใจ“ สวยปะ? “ เสี่ยโอมก็ถามขึ้นอีกด้วยท่าทีตื่นเต้น ทำเอาไนยะรีบหันไปจ้องไอ้เพื่อนแสนเจ้าชู้ของเขา“ กูฟ้องน้องครีมน่ะไอ้โอม !” “ อ้าว กูก็ถามเฉยๆ แค่อยากจะรู้ว่าผู้หญิงในฝันของมึงเธอหน้าตาเป็นไง แต่ต่อให้สวยก็สู้เมียกูไม่ได้หรอกบอกเลย “ คนโดนฟ้องก็ขิงอวยเมียกลับมาอย่างไม่ยอมแพ้ ทำเอาไนยะถอนหายใจแล้วส่ายหน้า“ กูก็ไม่รู้จะพูดยังไงดีว่ะ หน้าน้องเหมือนคนที่กูฝันเห็นก็จริงอยู่ แต่ความรู้สึกมันไม่เหมือนกับที่ฝัน “ “ มึงจะบอกอะไร “ พลอยเจนถามเพราะสงสัย คนโดนถามก็หันมาจ้องหน้าเพื่อน “ ก็น้องณิหลาที่กูเจอ ดูเป็นคนน่ารัก ร่าเริง ตรงไปตรงมา แต่คนที่อยู่ในความฝันของกูกลับเป็นคนที่ดูเศร้า หดหู่ บอกไม่ถูกเลย” เพื่อนๆ ที่ได้ฟังหมอหนุ่มบอกก็หันไปจ้องหน้ากันด้วยความรู้สึกเป็นห่วง“ มึงคิดมากเรื่องงานแล้วเก็บไปฝันเองหรือเปล่า ถึงได้ฝันออกมาแบบนั้นน่ะ “ หนึ่งเดียวเป็นคนพูดขึ้นก่อน แล
บ้านพงษ์พิสิฐนาง ณัฐลี นั่งจิบชาชมสวนอยู่ที่หลังบ้านของเธอ ก่อนที่จะมีเด็กสาวเดินเขามาประจบ“ สวัสดีค่ะแม่ณัฐ วันนี้นิต้าอบขนมเลยเอามาฝากค่ะ “ อนิต้านั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่ว่างข้างณัฐลี แล้วก็ยื่นกล่องคุกกี้ให้“ ขอบใจจ้ะ หนูนิต้านี่ช่างเป็นแม่บ้านแม่เรือนจริง ๆ “ “ ฮาฮ่า ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ นิต้าก็แค่ชอบทำขนมเฉยๆ “ อนิต้าตอบกลับด้วยท่าทีเขินอาย“ แต่เสียดายนะคะที่คุณหมอไนกลับแอบไปมีแฟนแล้ว “ แม่บ้านที่ชื่ออ้ายผู้ยืนอยู่ข้างคุณหญิงณัฐลีได้บ่นพึมพำออกมา แต่กลับสร้างความสนใจให้นายทั้งสองเป็นอย่างมาก “ แกพูดอะไรอ้าย ลูกชายฉันไปมีแฟนตอนไหนห้ะ “ “ นั้นสิ อ้ายเอาอะไรมาพูด “ คนบ่นรีบยิ้มแห้งรับ เพราะไม่คิดว่าเจ้านายทั้งสองจะได้ยินตัวเองพูดเมื่อกี้ “ บอกมา “ ณัฐลีจ้องตาดุไปยังคนใช้ เล่นเอาอ้ายกลืนน้ำลายลงคอไปกลืนใหญ่“ เอ้อคือ วันก่อนอ้ายเห็นคุณหมอไนมาตามอีเอื้อยไปที่บ้านตอนดึกๆ พอมันกลับมาอ้ายถามกับมัน มันก็บอกว่าคุณหมอไนพาผู้หญิงหน้าสวย อายุประมาณ 20 ต้นๆ นี่ละค่ะ มานอนที่บ้าน “ ความไม่อยากจะเล่า แต่อ้ายก็ใส่ซะมันปาก “ อะ ที่สำคัญนะคะคุณๆ ผู้หญิงคนนั้นโดนวางยาเสียสาวมาด้วยค่ะ “ “ ห๊
ตกเย็นหลังจากที่พลอยกับสนุ๊กออกไปแล้ว ณิหลาที่นอนอยู่ในห้องได้ยินเสียงกุกกักเหมือนคนค้นข้าวของอยู่ข้างนอก เธอจึงลุกเดินออกมาดูจึงเห็นว่าเป็นไนยะที่กำลังยืนแกะอาหารใส่จานแววตาของเขาดูโศกเศร้า แต่พอเขามองเห็นเธอ ก็เผยยิ้มกว้างให้เหมือนกับว่าเมื่อกี้เขาไม่ได้มีสีหน้าอีกแบบเลย ทำให้ณิหลาไม่ทันได้สังเกตเห็น“ มาทำไม ออกไป!! “ “ โห่ เห็นหน้าปุ๊บก็ไล่เลยเหรอ นี้ผัวนะณิหลา “ ไนยะทำใจดีสู้เมีย เตรียมเดินเข้าไปหาเธอ แต่ก็ถูกเมียสู้กลับ เขาโดนกำปั้นจากเธอยัดเข้าใส่เบ้าตาข้างเก่าที่โดนสากรณ์แจกหมัดเมื่อเช้า“ โอ้ยย!! “ เขาร้องออกมาเสียงหลง“ ออกไป!! “ เธอย้ำใส่เขาเสียงดุ “ ไม่ออก! พลอยให้พี่มาอยู่เป็นเพื่อนณิหลา เพราะฉะนั้นพี่จะไม่ไปไหนทั้งนั้น ““ ได้ งั้นณิหลาจะบอกลุงสนุ๊ก “ “ บอกเลย! ลุงสนุ๊กก็รู้แล้วเหมือนกัน ทั้งต่อยทั้งเตะพี่ไปหลายรอบแล้วด้วย “ เขาพูดจากใจจริง ทำให้ณิหลาสังเกตดูเนื้อตัวของคนตรงหน้า จากหมอหนุ่มรักสะอาดตัวขาวเนียนตอนนี้เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำดำเขียว เหมือนคนที่เพิ่งไปขึ้นสังเวียนมวยมา“ ถ้างั้นก็ตามสบาย แต่อย่ามายุ่งกับณิหลา “ ณิหลาเดินหนีกลับเข้าห้องแล้วล็อคประตูไว้ แม้เขาจะเ
“ เราเลิกกัน…เถอะ “ เธอระบายลมหายใจออกมาช้าๆ เพื่อข่มกลั้นน้ำตาที่พยายามจะประทุออกมาให้ได้นั้นเอาไว้ มองตาคู่โตจ้องมองชายหนุ่มที่ยืนนิ่งสติหลุดไปแล้ว ไนยะจ้องเธออย่างเจ็บปวด เมื่อได้สติก็รีบขยับเข้าไปพยายามจะกอดรั้งเธอไว้ แต่ณิหลากลับทุบตีเขากลับ“ อย่ามาจับ! อย่ามายุ่งกับณิหลา ในเมื่อเราทั้งสองคนไม่มีอะไรเหมาะสมกัน ก็ควรจบกันเพียงเท่านี้ ปล่อย!! “ “ ไม่!! พี่ไม่ปล่อย! น้องจะตีพี่จะฆ่าพี่ให้ตายก็ได้ แต่พี่จะไม่มีทางเลิกกับน้อง “ ไนยะรีบกอดเอวของวรรณิหลาที่กำลังจะเดินหนีเขาไป ใบหน้าของเขาบัดนี้น้ำตาอาบท่วมซบลงที่แผ่นหลังบางของเมีย ขาทั้งสองข้างคุกเข่าลงกับพื้นอย่างคนไม่มีเรี่ยวแรง“ พี่ขอโทษนะณิหลา ทำไมน้องถึงจะทิ้งที่ไป พี่รักน้องพี่อยู่ไม่ได้แล้วถ้าไม่มีน้อง พี่เสียลูกไปคนหนึ่งแล้ว อย่าให้พี่ต้องเสียงน้องไปอีกคนเลยนะ พี่ขอร้อง ฮือ “ คนฟังยืนนิ่ง เธอเสียใจ เสียใจมาพอแล้ว เธอคงจะไม่คู่ควรกับคนที่ดูดีไปหมดทุกอย่างแบบคุณหมอไนยะหรอก เธอก้มลงมองมือของเขาที่แดงก่ำกอดรัดเอวเล็กไว้อย่างแนบแน่น มือเรียวยกขึ้นมาแกะมันออกอย่างจำใจ จากนั้นจึงหันมาผลักเขาจนเกือบหงายหลัง เธอส่ายหน้าจ้องเขาที่ยังค
ห้องพักของณิหลา ‘ณิหลาอยากเป็นแม่ของลูกๆ พี่ไหม ‘“ พี่อยากให้ณิหลาเป็นแม่ของลูกพี่จริงๆ เหรอ หรือแค่พูดให้ณิหลาตายใจ “ ณิหลานั่งน้ำตาซึมอยู่บนเตียงคนป่วย เธอบ่นพึมพำคิดถึงเรื่องวันนั้นที่ได้มีความสุขกับแฟนหนุ่ม แต่จนป่านนี้ก็ไม่รู้ว่าเขาหายหัวไปไหน จะรู้บ้างมั้ยว่าเธอทรมานมาก ตาหวานจ้องมองไปที่เพื่อนสาวที่นั่งหลับอยู่บนโซฟา ณิหลาลุกประครองร่างตัวเองลงจากเตียง และเดินลากเสาน้ำเกลือออกมายืนเหม่อลังเลอยู่ที่หน้าห้องพัก แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจได้แล้วรีบเดินไปที่ห้องพักของคุณหมอแฟนหนุ่มของเธอ “ อ้าว ณิหลา นั่นจะไปไหน? “ หมอสากรณ์ที่เดินผ่านมาเห็นพูดแผ่วเบากับตนเอง แล้วเดินก้าวขาค่อยๆ ตามหญิงสาวไป ดวงตาของณิหลาจ้องมองเข้าไปในห้องพักที่ประตูนั้นเปิดแง้มอยู่ หูสองข้างของเธอได้ยินเสียงพูดคุยมีความสุขสนุกสนานของคนข้างใน จนเธอสงสัยว่าพี่หมอของเธอมีความสุขอะไรขนาดนั้น จึงค่อยๆ เดินเข้าไปแอบมองดู“ รามินกลับบ้านไปแล้วก็พักผ่อนเยอะๆ อย่าลืมกินข้าวกินยาตามที่หมอบอกด้วยเข้าใจมั้ย จะได้แข็งแรง ตัวโตเท่าลุงหมอเร็วๆ “ “ ครับ รามินจะทำตามที่ลุงหมอบอก แล้วลุงหมออย่าลืมไปเยี่ยมรามินกับแม่บ้างนะ รามินชอบ
สนามเด็กเล่น“ ไน รามินอยู่ที่นี้จริงเหรอ นี้มัน 3 ที่แล้วนะที่เราออกหา “ ดารินถามกลับคนที่เดินนำหน้าเธออยู่ “ ต้องอยู่สิ! “ เขาตอบเธออย่างมั่นใจ แม้ในใจเขาตอนนี้จะรู้สึกตุ่มๆ ต่อมๆ เรื่องอะไรอยู่ก็ไม่รู้ “ อะนั้น! รามิน!! “ ดารินร้องขึ้นเมื่อเห็นลูกชายนอนขดอยู่ที่ใต้ชิงช้าในสนาม“ โอ้ย ตายจริงทำไมตัวร้อนแบบนี้ล่ะ “ เมื่อเธอสัมผัสลูกชายก็รับรู้ถึงอายร้อนที่แผ่ออกมา ไนยะได้ยินจึงรีบเดินเข้าไปดู “ สงสัยไข้จะขึ้นเพราะนอนตากน้ำคาง เรารีบพากลับกันเถอะ “ เขารีบอุ้มเอาเด็กแล้วพากลับมาที่โรงพยาบาลเช้าของวันต่อมา “ ไอ้…หมอไนกลับมาหรือยัง “ สากรณ์เดินถามไปทั่วโรงพยาบาลหลังจากที่มาถึง“ ยังไม่ทันได้เห็นนะคะหมอสากรณ์ “ แต่ก็ยังไม่มีใครทันได้สังเกตว่าคนถูกถามหาได้เข้ามาหรือยัง “ อือ “ ณิหลาที่หลับไปตั้งแต่ตอนนั้นเพิ่งได้สติลืมตาขึ้นมา “ ตื่นแล้วเหรอลูก “ ณัฐลีที่มาเฝ้าณิหลาตั้งแต่เช้า รีบลุกจากโซฟาเมื่อเห็นคนบนเตียงขยับ พลอยเองที่ยืนพิงกำแพงอยู่ ก็รีบเดินเข้ามายืนใกล้ ณิหลารีบเงยหน้าจ้องมองคนทั้งสองสลับกัน แล้วคิดไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน “ ณิหลาเป็นอะไรคะ “ ณิหลาจ้องหน้าของณัฐลีด้
“ เอาจริงเหรอสรรหา “ สรรหาและเพื่อนโจรของมัน ยืนหลบทำตัวลับๆ ล่อๆ เพื่อหาโอกาสเข้าปล้นบ้านที่พวกมันหมายตาไว้“ มึงจะกลัวอะไรก่าน บ้านหลังนี้มีแค่คนแก่คนเดียว กับผู้หญิงตัวเล็กๆ เท่าลาอีกสองคน กูกับมึงเอาอยู่น่า แค่นี้สบายมาก “ “ แล้วเรื่องนี้อาวิสิตรู้ด้วยไหมวะ “ สรรหารีบส่ายหน้า“ รายนั้นไปหาทางแก้แค้นอีณิหลาอยู่ ไม่รู้ว่าถึงไหนแล้ว ไม่งั้นกูจะชวนมึงมาช่วยปล้นทำไม ไป! ไปเตรียมตัวได้แล้วบ้านหลังข้างกันก็ไม่มีคนอยู่ สะดวกจะตาย อะไรที่จะทำให้มีเงินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องอะ รีบๆ ทำไปเถอะ “ “ เฮ้อ…” ณิหลายืนถอนหายใจอยู่หน้ารั้วบ้านของหมอไนยะ เธอเดินเข้าไปแล้วล้วงเอากุญแจสำรองที่แฟนหมอเคยให้เธอไว้ออกมาเปิดประตูเข้าไป “ เราจะคิดถึงเขาทำไม “ หลังจากเดินเข้ามาในบ้านก็เห็นแต่ความทรงจำของเธอกับเขา หญิงสาวส่ายหน้าไปมาเพื่อสะบัดความคิดพวกนั้นออกไป “ อ๊าย! “ “ เสียงอะไร! “ ณิหลาสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากบ้านหลังข้างๆ “ พวกแกเป็นใคร จะทำอะไรให้พวกฉัน “ ณัฐลีตอนนี้ถูกจับมัดไว้กับสาวใช้ จ้องพวกโจรสองคนที่ใส่หมวกไอ้โม่งปิดบังหน้าตา “ ถ้าพวกมึงอยู่กันเงียบๆ พวกกูก็จะไม่ทำอะไรให้หรอก
เจระวี คาเฟ่ “ ฮาฮ่า สมน้ำหน้าชอบไปไหนมาไหนไม่บอกไม่กล่าวให้คนอื่นรู้ สันดานมึงตั้งแต่น้อยเลยไอ้ไน “ พลอยเจนฟังเพื่อนเล่าจบก็รีบสวดยับซ้ำเติมทันที “ ทั้งเปียกทั้งยับเยินเลยนะมึง “ หนึ่งเดียวยื่นหลอดยาในมือให้คุณหมอแล้วนั่งลงข้างกัน พลอยเจนรินน้ำใส่แก้วให้เพื่อน แล้วหันมารินใส่แก้วให้ตัวเอง “ จีนนี่ดูอะไรอยู่ “ ทุกคนต่างหันไปจ้องเสี่ยโอมที่นั่งข้างจีนเน่คิ้วยุ่ง เพราะเขามองหญิงสาวดูละครน้ำเน่ามาได้สักพักแล้ว “ เอ้า ถ้าโอมไม่อยากจะดู ก็หันหน้าไปทางอื่นสิ “ สาวติดละครจึงหันไปพูดกับคนข้างๆ อย่างไม่พอใจ “ ดูหนังอะไรก็ไม่รู้ ได้กันครั้งเดียวติดลูกเลย น้ำเชื้อมันแรงขนาดนั้นเลยเหรอวะ “ “ อะแห่ก!! “ พลอยเจนกับไนยะที่กำลังจิบน้ำถึงกับสำลักพร้อมกันที่ได้ยินที่เพื่อนโอมพูด “ อะไรของพวกมึงเนี่ย ทำตัวมีพิรุธน่ะ “ เสี่ยโอมมองเพื่อนทั้งสองสลับกันอย่างจับผิด “ มึงก็พูดได้สิก็ตัวมึงมันไม่มีน้ำยาเหมือนในบทหนังน่ะ “ พลอยเจนจึงปากแซ่บใส่เพื่อเปลี่ยนเรื่องคุย “ อ้าว ก็ยังไม่ได้แต่งงาน ยังไม่มาก็ถูกแล้ว ใครจะเหมือนไอ้หนึ่ง! “ เสี่ยโอมเริ่มโยงมั่วไปหาคนนู้นคนนี้ “ เอ้า แล้วมึงจะมาหาเรื่องโยงกู
บ้านพงษ์พิสิฐ“ อ้าวไน ทำไมถึงกลับมาแล้วล่ะ “ ณัฐลีซึ่งนั่งจิบน้ำชาอยู่หน้าบ้านเห็นลูกชายเดินเข้ามาในบ้าน ก็ลุกเดินเข้าไปหา “ ไนมาก็ดี เอื้อยมันทำปากหม้อญวนที่ลูกชอบด้วยนะวันนี้ อยู่กินก่อนนะลูก “ ณัฐลีเดินไปจับแขนลูกชาย จากนั้นจึงหันหน้าร้องเรียกไปที่ครัว“ เอื้อย เอาปากหม้อญวนมาเสิร์ฟคุณไนหน่อยเร็ว “ “ ค่ะมาละค่ะ เพิ่งจะเอาออกจากเตาร้อนๆ เลย “ แม่บ้านถือถ้วยปากหม้อญวนเดินเข้ามาหา ไนยะก็ยกมือขึ้นปิดจมูกอัตโนมัติ“ เหม็น เอาออกไปไกลๆ นะ “ “ ห๊ะ เหม็น เหม็นอะไร “ เอื้อยก้มดมถ้วยปากหม้อญวนในมือแล้วรีบเดินหันหลังกลับไป คนเป็นแม่ก็จ้องลูกชายอย่างกังวลปนความสงสัย “ แม่ทำแบบนี้ทำไม “ ก่อนที่ณัฐลีจะสะดุ้งสิ่งที่ลูกถาม“ อะไร แม่ไปทำอะไรให้ “ เธอตีหน้าซื่อถามลูกชายกลับ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าลูกหมายถึงอะไร“ ก็เรื่องดารินไง ผมรู้นะว่าเป็นฝีมือแม่ “ไนยะจ้องหน้าแม่อย่างใจเย็น “ เอาอะไรมาพูดไน ดารินเธอไม่สบายจริงๆ แม่จะไปทำอะไรแม่ก็เคยเป็นหมอนะ “ “ ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น แม่สั่งให้ดารินทำให้ผมกลับมาที่นี้ไม่ได้ ใช่มั้ย “ ไนยะเริ่มถามด้วยท่าทีโมโหมากขึ้น“ เพราะตั้งแต่วันที่แม่โทรไปบอกผม
บ้านพลอย“ อ้าว เห็นมาเอาเสื้อผ้าไปวันก่อน นึกว่าแกจะค้างกับพี่หมออีก 2-3 วันซะอีก “ พลอยไพรินเห็นเพื่อนเดินคอตกเข้ามาในบ้านก็ซักถาม แต่คนโดนทักนั้นไม่พูดเอาแต่เดินมานั่งที่โซฟาในบ้าน แล้วโน้มหน้าลงไปซบไหล่เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างกัน“ ฉันกลัวเสียพี่หมอไปว่ะพลอย “ “ ทำไมแกถึงพูดแบบนี้ “ “ ฉันกลัวตัวเองจะดีไม่พอ ที่พี่เขาจะอยากอยู่ด้วย “ คนพูดสะอึกเพราะน้ำตาเริ่มไหล “ ทำไมแกถึงคิดแบบนั้น พี่หมอเขาก็ดูรักแกมากนี้ณิหลา “ พลอยใช้มือช่วยเช็ดน้ำตาให้เพื่อน“ ฉันไม่รู้ “ “ เอ้า ไม่เอาน่าแกไม่ร้องสิ “ 2 วันต่อมา“ ไนไปไหน ?” ดารินที่ตื่นนอนมาไม่เจอหมอไนยะก็รีบถามกับนาราที่กำลังเดินเอาข้าวเช้ามาให้เธอ“ หมอไนเขาเอามือถือไปซ่อมค่ะ แล้วจะเลยไปเอายาให้คุณที่โรงพยาบาลด้วย “ “ อ๊าย!!! “ ดารินกรีดร้องออกมาอย่างขัดใจ “ คุณจะร้องโวยวายทำไมกันคะ “ นารารีบวางจานข้าวแล้ววิ่งเข้ามาห้ามปราม ใจคอแม่ดารินคนนี้จะไม่ให้คุณหมอไนยะได้มีโอกาสออกไปไหนบ้างเลยหรือไง “ แม่ครับ เดี๋ยวลุงหมอก็กลับมา “ รามินเดินเข้ามาหาแม่ แต่ดารินที่ดูเหมือนสติจะหลุดลอยไปแล้วรีบดึงลากลูกชายขึ้นมาบนเตียงแล้วบีบคอ อย่างกับเห็นผู้ร้า
“ นี้ก็มืดแล้ว ไหนพี่หมอบอกว่าจะกลับมาพาไปกินข้าว แต่จนป่านนี้ยังไม่มาให้เห็นเลย แชทไปก็ไม่อ่าน ทำอะไรอยู่กันแน่“ ณิหลาเดินบ่นอยู่หน้าบ้าน เฝ้าคอยมองไปที่ถนน หวังว่ารถของแฟนหนุ่มจะขับกลับมาหาเธอตามที่ได้บอกไว้ “ รอไนเหรอ “ เสียงคุ้นหูดังอยู่ทางด้านหลัง ณิหลารีบหันไปมองก็เจอเข้ากับณัฐลีและอ้ายยืนรอพูดกับเธออยู่ ณิหลายกมือไหว้หญิงกลางคน“ ไม่ต้องรอหรอก ไนคงไม่มาแล้วละ “ ณิหลาจ้องมองคนพูดด้วยความสงสัย“ ทำไมคะ? “ “ เพราะว่าคุณไนเขาไปดูแลแฟนเก่าที่ชานเมืองยังไงละค่ะ “ แม่บ้านที่ยืนข้างณัฐลีเป็นคนพูด “ แฟนเก่า? “ ณิหลามีท่าทีตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ไหนพี่หมอเคยบอกว่าไม่เคยมีแฟนมาก่อนไง “ เฮ้ย อีอ้ายมาพูดว่าแฟนเก่าได้ยังไงกัน “ ณัฐลีทำทรงหันไปว่าคนใช้ แล้วหันมาพูดกับคนตรงหน้า “ ไม่ใช่แฟนเก่าหรอกณิหลา ก็แค่คนที่ไนแอบรักแอบชอบสมัยเรียนเฉยๆ ก็คนชื่อดาริน ที่ฉันเคยพูดให้เธอฟังไง เห็นว่าไปช่วยดูแลแถมไปคนเดียวอีกน่ะ ไม่รู้ว่าแบบนี้ความรู้สึกเก่าๆ จะกลับมาหรือเปล่า แม่ละห่วงๆ “ แม้จะพูดเช่นนั้นแต่เธอก็ต้องการให้คนตรงหน้ารู้สึกเจ็บปวด อย่างไรเสียณัฐลีก็จะไม่เอาวรรณิหลาเป็นสะใภ้“ นี้ไม่รู้ว่าเขาเป