“ ผู้หญิงคนนี้พักอยู่ที่รีสอร์ทนี้หรือเปล่าครับ “ หมอไนยะที่เพิ่งมาถึง เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาเขาจึงรีบเขารูปถ่ายของแฟนสาวมาถามต่อพนักงานและผู้จัดการรีสอร์ททันที “ คุณเป็นอะไรกับเธอ “ นพดลที่เดินเข้ามาและมองเห็นรูปเข้า จึงร้องถามขึ้นด้วยความสงสัย ไนยะได้ยินเช่นนั้นจึงรีบหันไปมอง “ พูดแบบนี้แสดงว่าณิหลาพักอยู่ที่นี้สินะ “ เขาพูดออกมาด้วยความดีใจ ทำเอานพดลหน้าถอดสี “ คุณรู้จักกับเธอเหรอ “ “ ใช่ผมเป็นผัว..เอ้ย เป็นแฟนของณิหลา พวกคุณพอจะช่วยผมได้ไหม พอดีผมมาง้อแฟน “ คนที่หน้าซีดเมื่อตะกี้เผยยิ้มมุมปากเมื่อรู้ว่าหญิงสาวงอนแฟนอยู่ “ ถ้างั้นเปิดบ้านพักให้ผมหน่อยนะครับ “ ไนยะหันไปบอกกับผู้จัดการ“ เต็ม ไม่มีหลังไหนว่างครับ “ นพดลตอบ ใครจะปล่อยให้ง้อกันสำเร็จล่ะ“ เต็มตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ยังไม่ทันเต็มนี่ครับ “ แต่ผู้จัดการหนุ่มกับช็อตฟิลเจ้านายกลับ จนนพดลพูดไม่ออก ทำให้ไนยะเริ่มเอะใจและไม่แน่ใจต่ออีตาบ้านี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา “ ผมเป็นเจ้าของรีสอร์ท บอกว่าเต็มก็คือเต็มสิ “ ไนยะยิ้มมุมปากส่งให้เขา แล้วหันไปพูดกับพนักงานแทน “ ผมขอบ้านหลังที่ติด แล้วใกล้กับแฟนของผมที่สุดนะครับ แต่ถ้าบ้
“ ในใจน้องก็ยังเป็นห่วงพี่อยู่ใช่มั้ย น้องไม่เคยหมดรักพี่ “ เขาโน้มตัวลงไปกระซิบข้างหูเธอ ณิหลาจึงหันมาหยิกที่แขนเขาไปเต็มแรง“ โอ้ยเจ็บ! ใจร้ายอะ “ ณิหลาไม่พูดกับเขา แล้วเดินไปเอากล่องประถมพยาบาล เพื่อจะไปหายามาใส่ให้คุณหมอขี้ซุ่มซ่ามคนนี้ เธอที่ไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหนจึงเดินเข้าไปหาที่ตู้ในห้องนอน โดยที่มีร่างของไนยะเคลื่อนตามหลังเธอไป “ เฮ้ย! พี่จะทำอะไร “ เมื่อเธอหันหลังกลับมาก็ตกใจสะดุ้ง ที่หันมาเห็นเขาไม่ใส่เสื้อ แล้วก็กำลังจะปลดเข็มขัดออก“ พี่ก็จะถอดออกให้ณิหลาใส่ยาให้ไง “ “ แผลมันอยู่ตรงท้อง แล้วจะถอดกางเกงทำไม “ “ ก็กางเกงมันเปียก มันเหม็นไปหมดแล้วเนี่ย น้องจะให้พี่ติดเชื้อตายก่อนเหรอ “ ณิหลาได้ยินแบบนั้นเธอก็หันหลังกลับไป ไนยะถอดกางเกงออกแล้วพูดหยอกเธอ“ ความจริงน้องไม่เห็นจะต้องหันหน้าหนีเลย พี่นึกว่าน้องเห็นจนชินแล้วซะอีก “ เธอฟังแล้วก็นึกโมโหจะหันไปว่าเขา“ ใครมันจะ ว๊าย! ทำไมถึงถอดออกจนหมดล่ะ “ เธอกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจเพราะเห็นขาที่สามของเขาตั้งผงาดชี้มาที่เธอ “ เอ้า ก็มันเปียกนี้ “ เขายังคงหน้ามึนยิ้มแฉ่งที่ได้แกล้งเธอ ณิหลารีบหันไปจับเอาผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่ใกล้ๆ
“ แต่เราเลิกกันแล้วนะพี่หมอ “ “ ณิหลาเลิกคนเดียวสิ แต่พี่ยังไม่ได้เลิก แล้วก็ไม่ได้พูดสักคำว่าจะเลิกด้วย “ เขาย้ำเสียงดุมือใหญ่รีบดึงเอวเธอมากอดไว้ “ คุณนี่มัน! ผู้หญิงเขาไม่เอาแล้วยังจะมาวุ่นวายอีกเนอะ “ นพดลทนดูไม่ไหวแล้ว เขารีบดึงหญิงสาวกลับไป “ ทำอะไรกันอยู่คะ ดูสนุกจัง “ ฟองดาวที่ผ่านมาเจอรีบวิ่งเข้ามาหา แล้วสิ่งแรกที่เธอทำคือมากอดแขนหมอหนุ่ม “ ไปกันเถอะณิหลา “ นพดลจึงใช้โอกาสนี้จูงมือณิหลาเดินห่างออกไป ซึ่งคนที่มองดูอยู่ก็เหมือนใจแทบจาด ตอนเขาจะเธอตามไป หญิงสาวที่มาใหม่ก็ยังมาดึงรั้งเขาไว้อีก “ พี่จะไปไหนคะ คุยกับดาวก่อนได้มั้ย พอดีเมื่อคืนดาวนอนไม่หลับ เห็นว่าพี่เป็นหมอจึงอยากจะปรึกษานะคะ “ ไนยะจ้องมาที่เธอพร้อมกับหายใจแรง “ แล้วนี่ทำอะไร “ “ ดาวออกมาวิ่งนะคะ “ “ เอ้อ งั้นก็รีบกลับไปวิ่งสิครับ เหนื่อยแล้วก็กลับไปนอน จะได้นอนหลับ รีบไปเลย“ ไนยะดึงแขนตัวเองออกจากการรัดกุมของหญิงสาว แล้วรีบวิ่งตามสองคนนั้นไป สพานข้ามคลองในวัด “ เป็นยังไงบ้างณิหลา ได้มาทำบุญ ปล่อยปลาให้อาหารปลา สบายใจขึ้นบ้างมั้ย “ นพดลถามกับหญิงสาวที่กำลังยืนให้อาหารปลาอยู่ คนโดนถามจึงหันมายิ้มจาง
ที่บ้านพัก วรรณิหลามีสติตื่นขึ้นมาก็นอนอยู่ในห้องที่คุ้นเคยพร้อมกับเสื้อผ้าที่ถูกเปลี่ยนให้สบายตัวมากขึ้น เธอลุกแล้วเดินออกไปข้างนอก จึงทำให้เธอเห็นหมอไนยะกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ที่โต๊ะกินข้าว“ ตื่นแล้วเหรอครับ “ ไนยะที่ตอนนี้ยืนหันหลังให้เธออยู่ ไถ่ถามด้วยน้ำเสียงที่แปลกไป“ ตื่นแล้วก็มาทานข้าวนะ พี่ทำแกงผักโขมใส่กระดูกหมู ผัดผักบุ้ง มีน้ำเต้าตู้แล้วก็มีปลาแซลมอนด้วย “ สิ่งที่เขาพูดมาล้วนแต่เป็นอาหารบำรุงหญิงสาวทั้งนั้น วรรณิหลาเดินไปใกล้เขาเพื่อจะมองเขาให้ชัดขึ้น แต่เหมือนว่าเขาพยายามจะหลบหน้าเธอ “ ณิหลาไม่หิวค่ะ “ “ ถึงจะไม่หิวก็ต้องทานนะ น้องยังไม่ทันจะแข็งแรง ที่หมดสติไปก็คงเป็นเพราะผลข้างเคียง ที่สำคัญกินข้าวแล้วจะได้กินยา วันนั้นน้องรีบออกจากโรงพยาบาลไปโดยไม่รับยา พี่ก็เลยไปซื้อมาให้ น้องฝืนกินหน่อยนะ “ ไนยะตักข้าวใส่จาน ไม่ยอมเงยขึ้นมาจ้องมองเธอ เสียงของเขานั้นสั่นเหมือนคนเพิ่งจะร้องไห้เสร็จ ทำให้ณิหลาที่ยืนมองอยู่รับรู้ได้ว่าเขาเศร้า แล้วต้องแอบเสียใจอยู่ลึกๆ แน่เลย มันจึงทำให้เธอคิดได้ ว่าที่ผ่านมาเธอใช้แต่อารมณ์ จนหลงลืมไปว่า เขาเองก็คงเสียใจไม่แพ้เธอ เรื่องที่ต้องเสียลูกไป
ณัฐชัยเดินเข้ามาในศูนย์บริการลูกค้าของรีสอร์ท สายตาของเขาเหลือบมองนพดลที่กำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ตรงระเบียงทางเข้า พอดีเห็นคุณผู้จัดการหนุ่มเดินออกมา เขาจึงรีบยื่นกุญแจคืนให้“ ผมเอากุญแจบ้านพักมาส่งครับ “ “ อ้าว คุณลูกค้าจะออกจากที่พักแล้วเหรอครับ “ เมื่อเห็นว่าที่มือของชายหนุ่มหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าอยู่ ผู้จัดการจึงได้เอ่ยถาม“ หมอไนยะ จะกลับแล้วเหรอคะ เพิ่งมาได้แค่ไม่กี่วันเอง “ ฟองดาวที่เดินผ่านมาเห็นรีบเดินเลี้ยวมาทางนี้ ซึ่งการสนทนาก็อยู่ภายใต้การได้ยินของนพดลทุกคำ“ เปล่าครับ ผมก็แค่จะเก็บเสื้อผ้าเข้าไปพักที่บ้านหลังเดียวกับเมียของผมน่ะ บังเอิญว่าง้อเมียสำเร็จแล้ว “ เขาพูดแล้วย้ำเสียงไปทางคุณเจ้าของรีสอร์ท“ ห๊ะ! คุณมีเมียแล้วเหรอคะ ตั้งแต่ตอนไหนกัน “ ฟองดาวรีบถามออกมาด้วยความตกใจ เพราะตัวเธออุตส่าห์หมายมั่นอยากจะเป็นเมียเขา เหตุใดชายหนุ่มถึงบอกว่ามีเมียแล้ว “ คุณก็เคยเห็นเธออยู่นี่ครับ เมียผมน่ะ ทั้งสวยและก็น่ารัก แล้วผมก็จะไม่มีวันให้ใครหน้าไหนมาแย่งเธอไปจากผมเด็ดขาด “ เขาพูดแดกดันไปทางนพดลเสร็จแล้วก็หิ้วกระเป๋าเดินอมยิ้มกลับไปที่บ้านพักของเมีย ปล่อยให้หนึ่งหนุ่มหนึ่งสาว หน้าหงอย
“ โทรกลุ่มค่ะพี่หมอ ““ อือ กดรับเลยครับ “ หญิงสาวลังเลนิดหน่อยเพราะมันเป็นวิดีโอคอล ถ้าเธอรับคนในกลุ่มก็คงเห็นหมดว่าคุณหมอกำลังดมเมียอยู่ “ รับสิครับ “ คนที่ยังเอาหน้ามุดคอเธออยู่บอก ณิหลาจึงจำต้องกดรับให้ [“ อ้าวณิหลา แบบนี้ก็แสดงว่าดีกันกับไอ้หมอแล้วเหรอ “ ] พลอยเจนที่เป็นคนเริ่มการสนทนา ร้องทักทายเมื่อเห็นหน้าณิหลาในจอของไนยะ เจ้าของมือถือที่ได้ยินเสียงจึงโงหัวขึ้นมาดู เขาลุกนั่ง“ แน่นอนสิ กูมีปัญญาทำน้องงอน กูก็มีปัญญาง้อได้ ไม่เหมือนใครบางคน “ เขาแซะเพื่อนอีกคนที่ปิดกล้องคุยสายด้วยอยู่ ในระหว่างที่ณิหลาลุกขึ้นนั่งข้างเขา[“ มึงว่าใคร! “] แต่พอเสี่ยโอมเปิดกล้องขึ้นมาไนยะก็รีบยกมือขึ้นปิดตาณิหลาไว้ “ ไอ้บ้าโอม ทำไมมึงไม่ใส่เสื้อวะ คิดจะยั่วเมียกูอ๋อ “ [“ มึงสิบ้า กูออกกำลังกายอยู่ “] คนตอบอารมณ์เสียนักรีบจับเสื้อมาสวมใส่ สักพักครีมหอมก็เดินมาข้างหลังของเขา“ พี่หมอ..” ณิหลาที่มองอะไรไม่เห็นร้องเรียก ไนยะจึงรีบเอามือออกจากหน้าน้อง “ แกไปอังกฤษอีกแล้วเหรอ “ จากนั้นเขาจึงหันมาถามเพื่อน[“ เอ้อ กูมารับครีม น้องกำลังจะปิดเทอม “ “ พี่ไนขอครีมดูหน้าแฟนพี่หน่อยสิ ” ] ครีมหอมเขย่งเ
บ้านหลังซอมซ่อที่ตั้งอยู่ไกลจากผู้คน มีรถมอเตอร์ไซค์คันเก่าขับเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน ไม่นานคนในบ้านก็เดินออกมาถามไถ่“ เป็นยังไง? “ วิสิตถามในสิ่งที่ได้ให้ลูกชายไปทำมา“ รู้แล้วว่ามันพักอยู่บ้านพักหลังไหน แต่ว่าตอนนี้ไอ้หมอหน้าจืดนั่นย้ายเข้าไปพักอยู่กับมันด้วย มันไม่ได้อยู่คนเดียว “ “ แบบนี้ถ้าจะจับมัน ก็ต้องหาวิธีให้มันเดินออกมาให้จับข้างนอก มึงพอจะรู้จักใครแถวนั้นมั้ย “ สรรหามีสีหน้าครุ่นคิด“ ผมไม่รู้แต่ไอ้ก่านน่าจะมีคนรู้จักอยู่ เพราะเห็นมันชอบไปกินข้าวร้านผู้หญิงแถวนั้น “ วิสิตยิ้มออกทันที“ งั้นก็รีบให้มันหลอกล่ออีณิหลาออกมา เร็วที่สุดได้ยิ่งดี “ “ โอเค งั้นผมไปหาไอ้ก่านก่อนนะ “ สรรหาเดินกลับไปที่รถมอเตอร์ไซค์“ ระวังตัวด้วยละ อย่าให้ตำรวจมาจับไปก่อนนะเข้าใจมั้ย “ วิสิตสั่งกับลูกชายเพราะช่วงนี้ตัวมันมีลางสังหรณ์แปลกๆ “ ระดับสรรหาลูกพ่อวิสิตไม่มีทางที่ตำรวจจะจับได้ง่ายๆ หรอก พ่อไม่ต้องห่วง “ “ อือ….ณิหลาครับ “ ไนยะที่เผลอหลับกลางวันไป ลืมตาขึ้นมาไม่เจอคนข้างกายจึงได้ลุกออกไปเดินหา “ ณิหลา น้องอยู่ไหน “ เขาตกใจที่ไม่เห็นเธออยู่ในบ้าน เลยวิ่งออกมาตามหาที่ข้างนอก ก่อนจะเห็นว่าแฟ
หลังจากทานอาหารกันเสร็จ ทั้งคู่ก็กลับมาที่บ้านพัก เพื่อพักผ่อน“ เป็นอะไรหรือเปล่า “ ไนยะที่กำลังหยิบกุญแจจะเปิดบ้าน หันมาถามไถ่คนข้างกายที่กำลังเอามือลูบท้องอยู่ เธอทำหน้างอ เงยขึ้นมาจ้องเขา“ ปวดท้องอ่า รีบเปิดประตูเร็วๆ สิคะ! “ เขาลนลานรีบเปิดประตูให้เธอ เมื่อประตูเปิดออกร่างเล็กก็รีบวิ่งเข้าไป “ เฮ้อ พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ากินเผ็ดเยอะ “ เขาตะโกนร้องเสียงดุตามหลังของเธอ ขายาวเดินไปยืนอยู่หน้าห้องน้ำ“ ไหวไหม ให้พี่ออกไปซื้อยาให้หรือเปล่า ?” “ เฮ้ย พี่มายืนทำอะไรตรงนั้น ออกไปเลยน่ะ! “ “ ทำไม พี่เป็นห่วงน้องนะณิหลา “ “ อือ ออกไป มันกดดัน! “ เมื่อได้ยินเหตุผลของเธอเขาก็อดขันไม่ได้“ โอเคๆ เดี๋ยวพี่เดินไปรอในห้องนะ “ ไนยะเดินมาที่ห้องนอนแล้วเอายาบำรุงตัวเดียวกับที่ให้เธอกินเมื่อเช้าออกมาจัดแจงไว้ให้ “ เฮ้อ “ ณิหลาเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยความเหนื่อยเพลีย เพราะเอาออกไปจนหมดไส้หมดพุงแล้ว ตาหวานจ้องมองไปที่แฟนหนุ่มที่กำลังจัดการเตรียมข้าวของไว้ให้เธออยู่ “ เป็นยังไงบ้าง ไม่ให้พี่ไปซื้อยาแก้ปวดท้องให้แน่นะ “ เขาเดินมาหาเธอ ณิหลาก็ส่ายหน้า“ ไม่เป็นไรค่ะ มันคงไม่มีอะไรจะออกแล้วแหละ “ ไ
สองร่างยืนเบียดกันอยู่ที่ประตูกระจกทางออกไปยังระเบียงห้องหอ คุณหมอสวมกอดภรรยาของเขาแนบแน่นแล้วจรดจมูกหอมลงบนแก้มนิ่มหอมแล้ว ก็หอมอีก เหมือนกับว่ามันไม่อาจเพียงพอต่อความต้องการในตัวเขา“ พี่หมอ ณิหลาจั๊กจี้น่า “ หญิงสาวเบี่ยงตัวหนีพร้อมเดินออกมาจากอ้อมแขนของเขา ไนยะเห็นเช่นนั้นก็เผยยิ้มรีบปิดผ้าม่านเอาไว้แล้วจ้องมาที่ร่างบาง“ พี่หมอ วันนี้งดไม่ได้หรือคะ “ “ บ้า วันนี้วันเข้าหอนะ ขนาดวันธรรมดาพี่ยังทำทุกคืน วันเข้าหอแบบนี้พี่จะพลาดได้ยังไง “ เขาเดินมายืนต่อหน้าของหญิงสาว ณิหลาก้มหน้าหงุดคิดหาทางรอด “ งั้นณิหลาไปอาบน้ำก่อนนะคะ “ หญิงสาวว่าจบก็รีบจับผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ “ เฮ้ยเดี๋ยว! น้องคิดว่าจะหนีพี่พ้นเหรอ “ เขาก็รีบวิ่งตามเธอเข้าไป ผ่านไปหลายชั่วโมงสองร่างของคู่รักก็มานอนกอดกันอยู่บนเตียง “ ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าวันที่ณิหลาถูกวางยาแล้วมาเจอกับพี่..จะทำให้เรามีวันนี้ “ หญิงสาวที่นึกคิดถึงความหลังเรื่องราวเลวร้ายและคนชั่วร้ายที่เคยเข้ามาในชีวิตเธอ บัดนี้มันได้หายไปหมดสิ้น ทุกคนที่เคยทำร้ายเธอต่างได้รับโทษกรรม บ้างก็ติดคุกบ้างก็หายสาบสูญ เหลือไว้ก็แค่คนที่ดีและรักเธอจริงๆ หน
หลายวันต่อมาคุณหมอณัฐชัยเพิ่งกลับมาจากทำงาน ลงจากรถเขาก็รีบออกตามหาเมียไปทั่วบ้าน“ ณิหลาครับพี่กลับมาแล้ว ไปไหนเนี่ย ? “ เมื่อหาจนทั่วแล้วไม่เจอเธอ เขาจึงจะเดินไปหาที่บ้านแม่ แต่ทว่าเมื่อเขาเดินออกมายังหน้าบ้าน ก็เห็นว่าที่ภรรยาเดินกลับมาจากจุดหมายที่เขากำลังจะไปพอดี “ ทำไมมาสภาพนี้? “ ไนยะเดินเข้าไปประคองเธอที่กำลังเดินเซ ใบหน้าแดงแจ๋เพราะฤทธิ์เมา หญิงสาวซบลงตรงหน้าอกของคนตรงหน้า ไนยะก็รีบกอดเธอเอาไว้ “ แม่ชวนไปเลือกบัดเชิญงานแต่งมานะคะ แล้วคุณแม่ก็เอายาดองสูตรเด็ดมาแบ่งณิหลาจิบๆ “ มือน้อยยกขึ้นจับจีบตรงหน้าแฟนเพื่อจะบอกเขาไปว่าจิบแค่นี้ “ นี่แม่ชวนน้องเมาเหรอ “ “ ใช่ แต่แค่นิดหน่อยเอง จิบๆ “ “ ไม่จิบ ไม่หน่อยแล้วมั้งแบบนี้นะ “ เขาอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าหญิง แล้วพามาส่งที่โซฟาในบ้าน เมื่อวางเธอนั่งลงปุ๊บมือเล็กก็ทาบลงตรงหว่างขาของเขาทันที “ หยุดๆ ณิหลา !” เขารีบปรามเธอที่กำลังบีบตรงนั้นของเขาเล่น จนเขาเกิดมีอารมณ์“ ทำไม? มันแข็งแล้วนี่ค่ะ “ ไนยะรีบดึงแขนของเธอออกจากเป้าเขา“ อย่าดื้อได้มั้ยตัวแสบ “ แต่คนเมาหาได้ฟังเขาไม่ มือเล็กดึงเขามานั่งข้างเธอจากนั้นจึงซุกหน้าลงหว่างขาของเขา
“ พี่หมอตื่นได้แล้ว มันจะแปดโมงแล้วนะคะ “ ณิหลาที่ตื่นมาได้สักพักแล้ว รีบปลุกคนที่ยังคงหลับคาเต้าของเธอให้มีสติ“ พี่ไน!!! “ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ขยับเธอจึงตะคอกใส่เขาเสียงดัง จนชายหนุ่มสะดุ้งลืมตา“ หา ห๊ะ!! “ ไนยะโงหัวขึ้นมาจ้องหน้าเมีย “ อีกสิบนาทีจะแปดโมง วันนี้ไม่ต้องเข้าโรงพยาบาลเหรอ “ มือใหญ่ยกขึ้นลูบผมตัวเองที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ดวงตาที่กึ่งหลับกึ่งตื่นโตขึ้น“ ไปสิ พี่มีนัดผ่าตัดตอนเก้าโมงด้วย “ เขาคลานลงจากเตียงแล้วยืนบิดขี้เกียจ วรรณิหลาจ้องเขาด้วยใบหน้าร้อนผ่าว เหตุเพราะเขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้า แล้วเจ้านั้นมันก็แกว่งไปแกว่งมาเวลาที่เขาขยับ“ พี่อาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวจะไปไม่ทัน “ คนโดนมองไม่รู้ตัวเลย เขารีบจับเอาผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ ทำให้หญิงสาวได้สติ รีบส่ายหน้า“ พี่ให้ณิหลาเตรียมอะไรไว้ให้กินมั้ยคะ “ “ ไม่เป็นไร น้องนอนต่อเถอะ “ ณิหลานั่งอมยิ้มมองไปที่ประตู ซึ่งที่เป็นแบบนี้เพราะเมื่อคืนแม้จะเคลิ้มหลับกันไปแล้ว แต่ตอนเขาหายเหนื่อยได้สติตื่นขึ้นมา เขาก็สะกิดเธอทั้งคืน คิดได้แบบนั้นเธอก็เปิดผ้าห่มก้มมองหว่างขาตัวเอง ที่ตอนนี้เหมือนมันจะปวดแสบปวดร้อนไปหมด เขากะจะให้เธ
บ้านคุณหมอ“ ณิหลาครับ “ คุณหมอณัฐชัยที่เพิ่งจะอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จ เดินเข้ามาหาแฟนสาวที่กำลังยืนเหม่ออยู่ตรงระเบียงห้องนอน เมื่อร่างของเขาเดินมาถึงตัวเธอก็เข้าแนบชิดด้วยการสวมกอดใบหน้าคมซุกใส่ซอกคอขาวเพื่อสูดดมคนรัก“ เหม่ออะไรอยู่ครับที่รักของหมอไน “ เขาจรดจมูกหอมไปที่แก้มของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้ากินได้เขาคงจะกลืนเธอลงท้องไปแล้ว “ พี่หมอ กลืนณิหลาลงท้องไปเลยไหมคะ “ “ ถ้าทำได้พี่ก็คงทำไปนานแล้วละ แต่น้องยังไม่ให้คำตอบพี่เลยนะ ว่ายืนคิดอะไรอยู่ “ มือใหญ่สองข้างจับที่ราวระเบียงแล้วให้คนตัวน้อยอยู่ตรงกลางระหว่างแขนของเขา“ ณิหลาก็แค่กำลังคิด เรารู้จักกันมาได้แค่ 3-4 เดือนแต่จะแต่งงานกันแล้ว ณิหลาเลยอยากรู้ว่าอะไรทำให้พี่หมอคิดว่า ณิหลาคือคนที่ใช่ของพี่ คนที่พี่อยากแต่งงานด้วย “ ร่างเล็กหันมาแล้วเงยหน้าจ้องคนที่เธอถาม “ ก็คงจะเป็นคำตอบเดียวกัน ถ้าพี่ถามน้องกลับว่าทำไมน้องถึงได้ตกลงจะแต่งกับพี่ “ คนฟังเผยยิ้ม “ ก็เพราะความรู้สึกยังไงละค่ะ เพราะณิหลารู้สึกอยากแต่งแล้วก็ใช้ชีวิตร่วมกับพี่ “ คนพี่ก้มลงมาจ้องตากลม“ ใช่ พี่เองก็รู้สึกแบบเดียวกับน้องนั่นแหละ ถึงได้ขอน้องแต่งงาน เพราะพี่เอ
“ เอ้า ยืนยิ้มกันอยู่นั้นแหละ “ หนึ่งเดียวที่เห็นเพื่อนมัวแต่ยืนเขินจ้องหน้าณิหลา จึงยื่นมือมาดันหลังให้เพื่อนขยับเข้าไปใกล้มากขึ้น ไนยะอมยิ้มเขินให้คนตรงหน้าเล็กน้อย “ ณิหลา รู้มั้ยครับ ว่าวันนั้นพี่รอดมาได้ยังไง “ เสียงทุ้มแผ่วถาม คนฟังก็ส่ายหน้า “ เพราะเสียงของน้อง ณิหลา เสียงของน้องเป็นแสงนำทางให้พี่กลับมา แล้วนี่ ดอกไม้สำหรับผู้หญิงของหมอไนครับ “ เขายื่นช่อดอกไม้ในมือส่งให้เธอ น้องก็เผยยิ้มให้แล้วรับมา “ ทำไมถึงเป็นดอกเดซี่ด้วยล่ะคะ “ “ น้องไม่รู้ความหมายของมันเหรอ “ “ ถ้าอยากให้รู้ก็บอกมาสิคะ “ “ ดอกเดซี่ หมายถึงเราจะอยู่ให้กำลังใจ และอยู่เคียงข้างกันตลอดไป แทนความรู้สึกของพี่ที่มีต่อน้อง แต่งงานกับพี่นะครับ “ เขาจับแหวนเพรชขึ้นมาโชว์ต่อหน้าเธอ หญิงสาวรีบยกมือปิดปากด้วยความซาบซึ้งตาของเธอแดงก่ำแต่บ่งบอกว่าเต็มไปด้วยความสุข หน้ามนรีบหันไปมองสนุ๊กกับพลอยซึ่งเป็นดั่งครอบครัวของเธอที่ยังเหลืออยู่ ทั้งสองคนรีบพยักหน้าให้ด้วยรอยยิ้ม “ ตกลง ณิหลาแต่งค่ะ “ เสียงหวานสั่นหันมายิ้มให้คนตรงหน้า ไนยะเห็นแบบนั้นก็รีบสวมแหวน พร้อมกับรีบสวมกอดเธอท่ามกลางเสียงตบมือยินดีของทุกคน“ เสี่ยคะ
สองอาทิตย์ต่อมา บ้านของหมอไนยะวรรณิหลาในชุดเดรสลูกไม้สีขาวยืนซึม เก็บหนังสือเรียน หนังสือการ์ตูนในตู้หนังสือของหมอไนยะออกมาใส่กล่อง “ ณิหลา เสร็จหมดหรือยัง “ ครีมหอมเดินเข้ามาหาณิหลาในบ้าน คนโดนเรียกรีบหันไปจ้องคนมาใหม่ “ อ้าว มากันแล้วเหรอ “ “ อืม ตอนนี้แม่ณัฐกับพี่เจนรออยู่ที่รถ เสร็จหมดแล้วหรือยัง มีแค่สองกล่องนี้เหรอ “ ครีมหอมจ้องมองที่กล่องบนโต๊ะ แล้วรีบช่วยณิหลาอุ้มเอากล่องออกมา“ แล้วพลอยกับลุงสนุ๊กของเราไปหรือยัง “ ณัฐลีถามเมื่อทั้งหมดขึ้นรถกันมาแล้ว “ เห็นว่าออกมาแล้ว ป่านนี้ก็คงจะถึงแล้วละค่ะ “ ณิหลาหันไปตอบคุณหญิง จากนั้นในรถก็เงียบไป เพราะคนพูดเก่งอย่างพลอยเจนต้องตั้งใจขับรถ ครีมหอมก็นั่งอยู่ด้านหน้า ทำให้ด้านหลังที่มีเพียงสาวอายุเยอะ กับวรรณิหลาที่ยังซึมๆ จึงไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์อะไรกันมากนัก เมื่อรถขับใกล้ถึงโรงพยาบาล ณิหลาก็เกิดความสงสัย “ เราแค่มาแจกของให้เด็ก ทำไมต้องแต่งตัวชุดสวย หรูหราอย่างกับจะไปงานแต่งด้วยล่ะคะ “ หญิงสาวพูดพร้อมกับรอยยิ้มขบขันไม่เข้าใจ ครีมหอมกับพลอยเจนที่นั่งอยู่ข้างหน้าก็หันไปจ้องหน้ากันแล้วแอบอมยิ้ม“ เดี๋ยวพอเราไปถึงก็รู้เองแหละณิหลา “ ณ
ปั่ง!! “ อ๊าย!! “ ณิหลากรีดร้องเสียงหลง แต่คนที่โดนยิงนั้นกลับไม่ใช่เธอ “ พี่หมอ!! “ ไนยะเอาตัวบังกระสุนให้แฟนสาวของเขา ณิหลาจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยใจที่สลาย ปากสั่นมือไม้สั่นไปหมด“ พี่หมอ!! พี่ไน!!พี่อย่าเป็นอะไรนะ! ฮื้อ“ น้ำตาอาบลงท่วมแก้มใส แขนเล็กกอดรัดร่างใหญ่เอาไว้แน่น “ โอ้ยๆ รักกันจริงๆ เลยนะ ไม่ต้องร้องไห้คร่ำครวญหรอก มึงได้ตายตามมันแน่ “ หญิงสาวหลับตาลงเมื่อปืนในมือไอ้วิสิตหันปลายมาที่หัวของเธอปั่ง!! “ โอ้ย!! “ “ มึงกล้าดียังไงมาทำร้ายเพื่อนกู!! “ เสียงคุ้นเคยทำให้ณิหลารีบลืมตาหันไปจ้อง“ พี่โอม! “ เสี่ยโอมกับลูกน้องแห่กันมาที่นี้ และเสียงปืนที่ได้ยินเมื่อกี้ คือเสียงปืนที่เสี่ยโอมยิงใส่แขนของไอ้วิสิต พวกมันเห็นคนเยอะแยะมากมายเดินเข้ามา ก็รู้สึกหวาดกลัวพยายามจะรีบหนี แต่การ์ดของเสี่ยโอมที่วิ่งมาดักทางไว้หมดแล้ว ก็พุ่งเข้ามาจับพวกมันไว้ ไม่มีใครหนีไปได้แม้แต่คนเดียว “ ณิหลา “ เสียงไนยะที่เอาหน้าซบที่อกเมียอยู่นั้นเรียกชื่อหญิงสาวเสียงแผ่ว หญิงสาวจึงรีบจับตัวเขาให้ลงนอนที่ตักของเธอ“ พี่หมอ พี่ต้องใจแข็งไว้นะ อย่าเป็นอะไรไปนะ ฮื้อ “ น้ำตาเม็ดใสของเธอหยดลงใส่ใบหน้าของคนใต
“ มันไม่ปวดขี้ปวดเยี่ยวหน่อยเหรอวะ “ ณิหลานั่งบ่นเบาๆ สายตาเหลือบมองไปที่แตงไทย ซึ่งเด็กสาวเอาเก้าอี้มานั่งเฝ้าเธอในระยะเผาขน หลายชั่วโมงมาแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมลุกไปไหนเสียที“ มองอะไรหรือมึงคิดจะตุกติก “ แตงไทยที่เงยหน้าขึ้นมาจากมือถือ หันไปสบตากับณิหลา พร้อมกับถามออกไปด้วยท่าทีนักเลง“ ตุกติกอะไร ขาโดนล่ามโซ่ไว้แบบนี้จะไปไหนได้ “ “ มึงไม่ได้ไปไหนหรอก อีกหนึ่งชั่วโมงก็จะถึงเวลานัดแล้ว “ วิสิตเอามือถือตบใส่ฝ่ามือเสียงดัง ก้าวขาเดินเข้ามาหาวรรณิหลา ด้วยท่าทีร่าเริงเป็นพิเศษ“ มึงทำดีมากแตงไทย เดี๋ยวกูจะแบ่งรางวัลให้มึงไปใช้ชีวิตกับไอ้ก่านให้สุขสบายไปเลย “ “ จริงน่ะลุง “ “ เอ้อ “ ในระหว่างที่ทั้งสองคนคุยกัน ก็มีลมพายุพัดเข้ามา พร้อมกับเสียงฟ้าที่เริ่มอึมครึม“ ฝนจะมาตกอะไรวันนี้วะ “ ณิหลาเริ่มตัวสั่นบนพึมพำอย่างใจเสีย “ ฮาฮ่า ฟ้ามันจงใจทุกครั้งเวลาที่กูเจอกับมึงจริงๆ ณิหลา สงสัยจะได้เป็นเหมือนวันนั้นแต่เปลี่ยนจากอีวิสามาเป็นมึง “ วิสิตทำหน้ายียวนจ้องมาที่ร่างบาง“ หมายความว่ายังไง มึงจะทำอะไรให้กู “ ณิหลาถามกลับด้วยเสียงสั่นคลอ“ มึงคิดว่ากูจับมึงมาแค่เงิน 30 ล้านเท่านั้นเหรอ ฮาฮ่า กูย
“ สรรหา “ ณิหลาที่นั่งอยู่แบบนั้นหลายชั่วโมงแล้ว ร้องเรียกสรรหาที่นั่งเช็ดปืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ “ เรียกกูทำไม “ มันหยุดการกระทำแล้วเงยหน้าขึ้นมาจ้องหญิงสาว“ กูหิวข้าว “ ณิหลาก็จ้องมองไปที่มันกลับด้วยแววนิ่งเฉย“ ฮ่าๆ มึงมีสิทธิ์เรียกร้องด้วยเหรอ “ “ กูยังไม่ได้กินอะไรแต่เช้า หรือว่ามึงอยากให้กูอดข้าวตายก่อน “ สรรหาเปิดดูเวลาในโทรศัพท์ ก็เห็นว่าตอนนี้เป็นเวลา 13.03 น กว่าจะถึงเวลาที่พ่อนัดหมอไนยะมาก็ยังอีกหลายชั่วโมง มันถอนหายใจจ้องไปที่วรรณิหลาอีกรอบ แล้วจับเอากล่องข้าวบนโต๊ะที่ยังเหลืออยู่กล่องหนึ่งมาวางไว้ต่อหน้าหญิงสาว “ แก้มัดด้วยสิ “ ณิหลายื่นมือที่โดยมัดไปให้มัน “ อย่าเรื่องมาก “ “ อ้าว ถ้าไม่แก้มัดจะให้กูกินยังไง ให้ดมแค่กลิ่นมันคงไม่อิ่มหรอกปะ “ เธอแหงนคอต่อล้อต่อเถียงกับมัน “ เอ้อ! กูให้แค่ 5 นาทีนะ “ สรรหาก้มลงมาแก้มัดที่มือให้หญิงสาว เมื่อเชือกหลุดออกไป ณิหลาก็หาทีเผลอตอนที่สรรหาไม่ทันสังเกต จับเอาก้อนหินที่เธอซ่อนไว้ด้านหลัง ฟาดใส่หัวมันจนสลบ “ คนแบบมึงต้องโดนแบบนี้แหละ “ เธอพยายามพูดปลอบใจตัวเอง เพราะข้างในตอนนี้ก็รู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย ที่จะต้องมาทำร้ายคนแบบนี้ มือเล