ตอนที่ 60 น้องต้องกลับไปพร้อมพี่

บ้านพงษ์พิสิฐ

“ อ้าวไน ทำไมถึงกลับมาแล้วล่ะ “ ณัฐลีซึ่งนั่งจิบน้ำชาอยู่หน้าบ้านเห็นลูกชายเดินเข้ามาในบ้าน ก็ลุกเดินเข้าไปหา

“ ไนมาก็ดี เอื้อยมันทำปากหม้อญวนที่ลูกชอบด้วยนะวันนี้ อยู่กินก่อนนะลูก “ ณัฐลีเดินไปจับแขนลูกชาย จากนั้นจึงหันหน้าร้องเรียกไปที่ครัว

“ เอื้อย เอาปากหม้อญวนมาเสิร์ฟคุณไนหน่อยเร็ว “

“ ค่ะมาละค่ะ เพิ่งจะเอาออกจากเตาร้อนๆ เลย “ แม่บ้านถือถ้วยปากหม้อญวนเดินเข้ามาหา ไนยะก็ยกมือขึ้นปิดจมูกอัตโนมัติ

“ เหม็น เอาออกไปไกลๆ นะ “

“ ห๊ะ เหม็น เหม็นอะไร “ เอื้อยก้มดมถ้วยปากหม้อญวนในมือแล้วรีบเดินหันหลังกลับไป คนเป็นแม่ก็จ้องลูกชายอย่างกังวลปนความสงสัย

“ แม่ทำแบบนี้ทำไม “ ก่อนที่ณัฐลีจะสะดุ้งสิ่งที่ลูกถาม

“ อะไร แม่ไปทำอะไรให้ “ เธอตีหน้าซื่อถามลูกชายกลับ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าลูกหมายถึงอะไร

“ ก็เรื่องดารินไง ผมรู้นะว่าเป็นฝีมือแม่ “ไนยะจ้องหน้าแม่อย่างใจเย็น

“ เอาอะไรมาพูดไน ดารินเธอไม่สบายจริงๆ แม่จะไปทำอะไรแม่ก็เคยเป็นหมอนะ “

“ ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น แม่สั่งให้ดารินทำให้ผมกลับมาที่นี้ไม่ได้ ใช่มั้ย “ ไนยะเริ่มถามด้วยท่าทีโมโหมากขึ้น

“ เพราะตั้งแต่วันที่แม่โทรไปบอกผมให้อยู่ดูแลดาริน ดารินเธอก็โวยวายเก่งขึ้นกว่าเดิม แม่บอกผมมาเดี๋ยวนี้ “

“ เอ้อ ก็แม่เองแหละ ที่เป็นคนสั่งให้ดารินทำแบบนั้น “ ณัฐลีเบื่อที่โดนลูกชายเซ้าซี้จึงยอมสารภาพความจริง “ แม่เห็นว่าดาริน เธอก็ยังชอบลูกอยู่นี่ไน “

“ ห๊ะ! นี่แม่ไม่ชอบณิหลาถึงขั้นจะจับผมให้เมียชาวบ้านเลยเหรอ “ ไนยะเสียงดังจนคนเป็นแม่ตกใจ เพราะเขาไม่เคยขึ้นเสียงใส่แม่มาก่อน

“ แล้วมันทำไม ดารินเธอก็หย่ากับสามีแล้วนี่ แถมทางครอบครัวของเธอก็ดูดีมีชาติตระกุล ไม่เหมือนเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนางเด็กณิหลานั่น! “

“ แม่!!! ผมไม่คิดเลยน่ะ ว่าแม่ที่ผมเคารพรักจะเป็นคนแบบนี้ “ เขาจ้องมารดาด้วยสายตาผิดหวังเป็นอย่างมาก

“ ผมขอเถอะแม่ ให้ผมอยู่กับคนที่ผมรักเถอะ “

“ รักอะไร! มันไม่ได้รักลูกจริงหรอก มันแค่หวังจะมาปอกลอกลูก แม่เป็นผู้หญิงแม่ดูออก “

“ แม่คิดไปเอง…”

“ ไน!!! ได้! งั้นแม่จะส่งแกไปประจำที่โรงพยาบาลที่ญี่ปุ่น แกจะได้ไม่ต้องเจอกับมันอีก “ ณัฐลีโวยวายไม่ชอบใจ ที่ผ่านมาลูกชายไม่เคยขัดใจเธอ แต่เพราะเด็กนั่นเข้ามา ลูกเธอถึงได้กลายเป็นคนแบบนี้

“ ไม่! ผมไม่ไป! “

“ ถ้าแกไม่ไปฉันจะไม่ให้เงินเดือนแก “

“ เอาเลย ก็ไม่ได้มีแค่โรงพยาบาลของแม่สักหน่อยที่อยากได้ตัวผมไปทำงาน!” เขาพูดกับแม่เสียงดังจากนั้นจึงเดินหนีออกไปทางเดิม

“ ไน!! แกหมายความว่าไงห๊ะ! ไน!! กลับมาหาแม่เดี๋ยวนี้!! “

ตลาดนัด

“ อ้าวมาคนเดียวเหรอ? “ สากรณ์ที่เดินผ่านมาหน้าแผงของพลอยและณิหลา ถามกับพลอยเพราะเห็นเธอนั่งอยู่ที่แผงคนเดียว

“ มากับกูนี่! “ สนุ๊กที่นั่งหลบอยู่หลังรูปจึงพูดขึ้น ทำเอาสากรณ์ที่เหลียวไปเห็นตกใจสะดุ้งแรง

“ สวัสดีครับลุง แล้วณิหลาล่ะ? “

“ มันไม่สบาย ปวดหัวบ่อยมาก วันนี้ก็เลยไม่ให้มา “

“ อ๋อ “ สากรณ์ทำหน้าเหมือนกับคิดอะไรอยู่ จากนั้นจึงเดินเลี่ยงออกไป

“ แล้วจะไปไหนล่ะนั่น “ พลอยรีบลุกถาม ตอนแรกเธอก็เฉยๆ แต่เมื่อนึกได้ว่าหมอไนก็เพิ่งจะมาถามแบบเดียวกันไปเมื่อกี้ เธอจึงต้องรีบสนใจ

“ จะไปดูณิหลาให้ครับ “ ซึ่งสากรณ์ที่เดินไปไกลได้พอประมาณแล้ว ก็ตะโกนตอบกลับมา

“ พ่อ เขาจะไม่ไปต่อยกันที่บ้านเราเหรอ “ พลอยหันมาพูดกับพ่อ

“ เอ้อ พวกมันอยากต่อยก็ให้พวกมันต่อยสิ เหลือใครก็ให้ณิหลามันเอากับคนนั้นแหละ “ สนุ๊กตอบกลับลูกสาวด้วยท่าทางนิ่งเฉย เพราะตอนแรกเขาเองก็อยากใส่หน้าหมอไนยะนั่นเหมือนกัน ที่บังอาจมาทำให้ณิหลาคนที่เขารักแบบลูกสาวต้องเสียใจ แต่เพราะตรงนี้คนมันเยอะ แต่ถ้าสากรณ์ไปต่อยให้สักหมัดเขาคงจะดีใจ คิดแล้วสนุ๊กก็ยิ้มชอบใจ

“ พ่อยิ้มอะไร “

“ เรื่องของกู “

“ ณิหลาเปิดประตูให้พี่หน่อยสิ “ หมอไนยะยืนเคาะประตูบ้านอยู่แบบนั้นมานานโข แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากคนข้างใน

“ ณิหลา พี่รู้ว่าน้องอยู่ในบ้าน พี่จะเคาะเสียงดังแบบนี้จนข้างบ้านมาด่าเลย ถ้าน้องไม่ยอมเปิด “ คนที่กำลังนั่งเอามือกอดอกอยู่ที่โซฟาในบ้านถอนหายใจแรง จากนั้นจึงเดินเข้าไปใกล้ที่ประตู

“ กลับไปได้แล้ว จะมายืนโวยวายทำไม รำคาญ! “ เธอตอบกลับเขาไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ เขาจะมาเอาอะไรป่านนี้นึกว่าไปเสพสุขกับคนอื่นจนลืมเธอไปหมดแล้วเสียอีก

“ ณิหลาเปิดประตูแล้วมาคุยกันดีๆ นะ น้องอยากจะรู้อะไรพี่จะเล่าให้ฟังจนหมดเลย แต่ออกมาคุยกันก่อน พี่อยากเห็นหน้า พี่คิดถึงน้องนะ “ เขาเงียบหูฟังคนข้างในซึ่งเงียบไปแล้ว แต่ไม่นานก็ได้ยินเสียงไขล็อคประตู แล้วประตูก็เปิดออก ไนยะเตรียมพุ่งตัวจะไปกอดแฟนสาว

“ หยุด! อย่ามาจับ! “ แต่หญิงสาวก็รีบร้องห้ามเขา เธอยกมือขึ้นปิดจมูกตัวเองเพราะรู้สึกแปลกๆ

“ ณิหลาครับ พี่ไปทำงานมาจริงๆ นะ ที่พี่ไม่ติดต่อมาเพราะพี่ทำมือถือตกน้ำ พี่ก็เอามือถือนาราส่งข้อความหาน้องแล้วไง แต่น้องไม่ยอมตอบพี่ “ เขาเดินขยับเข้าไปหาเธอแต่ณิหลาก็รีบถอยกรูด ชี้นิ้วห้ามเขา

“ ขยับออกไปนะ อย่ามาใกล้ เห็นว่าไปดูแลคนที่เคยรักเคยชอบนี่ คงจะมีความสุขมากเลยสินะ ถึงได้ลืมน้องคนนี้ของพี่ไปเลยน่ะ “

“ ณิหลามันไม่ใช่แบบนั้น พี่ไม่ได้ลืม ไม่มีเวลาไหนเลยที่พี่ไม่คิดถึงน้อง แค่พี่มาหาน้องไม่ได้แค่นั้นเอง “

“ ทำไมถึงมาไม่ได้ หรือใครไม่ให้มากันแน่ “

“ ณิหลาพี่ไปทำงานจริงๆ นะ ยอมรับก็ได้ว่าคนไข้คนนั้นที่พี่ไปดูแลคือคนที่พี่เคยชอบ แต่มันก็แค่เคยไงณิหลา ตอนนี้พี่ไม่ได้คิดอะไรกับผู้หญิงคนนั้นแล้วสักหน่อย “ เขาพยายามอธิบายให้แฟนสาวเข้าใจ แต่สายตาที่น้องมองเขาตอนนี้มันทำไนยะรู้สึกสิ้นหวังมาก

“ กลับไปซะ! “

“ ไม่! พี่ไม่กลับ ถ้าจะให้พี่กลับ น้องต้องกลับไปกับพี่ “

“ ไม่! ไม่มีทางที่ณิหลาจะกลับไปกับพี่อีก “ ไนยะจ้องหญิงสาวด้วยแววตาแดงๆ

“ น้องเป็นอะไร ปกติน้องเป็นคนมีเหตุผลกว่านี้ไม่ใช่เหรอ “

“ ใช่ ณิหลามันไม่มีเหตุผล ณิหลามันงีเง่า ไม่มีเหตุผลอะไรทั้งนั้นแหละ เหมือนกับที่พี่ไม่มีเหตุผลที่จะรอให้ณิหลาตื่นหรือปลุกณิหลาขึ้นมาบอกก่อนจะไปไหน ไปกับใครนั้นไง! “ น้ำตาแห่งความน้อยใจไหลลงมาท่วมแก้มใส ไนยะเห็นแบบนั้นเขาก็พยายามจะเข้ามาปลอบเธอ

“ อย่ามาจับ!! “

“ ณิหลา พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่คิดว่าตัวเองจะไปแค่แป๊บเดียว ก็เลยไม่ได้ปลุกเพราะอยากให้น้องได้พักผ่อน “ เขายังคงอธิบายเหตุผลให้เธอฟัง

“ เหรอ ก็เลยอยากจะไปตอนไหนก็ได้ โดยไม่สนใจ ว่าถ้าณิหลาตื่นมาจะเสียใจ หรือรู้สึกว่าถูกทิ้งเลยใช่มั้ย “ ไนยะจ้องหน้าณิหลาอย่างรู้สึกผิด นี่เขาคิดน้อยไปใช่มั้ย เขาไม่ได้อยากให้เธอรู้สึกแบบนี้

“ ครั้งแรกของณิหลา ณิหลาก็อยากจะตื่นขึ้นมาแล้วให้พี่หมอบอกรัก หรือให้ณิหลาได้บอกรักคนที่ตัวเองรักบ้าง แต่นี่พี่กลับหายไปเหมือนกับณิหลาไม่มีค่าอะไร ทำเหมือนว่าพี่ได้ณิหลาแล้วพี่จะไปไหนทำอะไรก็ได้อะ “ ไนยะมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกใจสลาย เขาทำให้เธอผู้สดใสร่าเริงต้องร้องไห้

“ ณิหลา พี่ขอโทษ พี่ไม่ทันคิดว่าจะทำให้น้องรู้สึกแบบนี้ “ หญิงสาวรีบถอยหลังเข้าบ้านแล้วปิดประตูใส่เขา

“ ณิหลา! เปิดประตูให้พี่ก่อน “ เขาจึงทำได้เพียงยืนทุบประตูร้องเรียกเธอ

“ ณิหลาพี่ไม่เคยคิดที่จะทิ้งน้องไปเลยนะ พี่รักน้อง “ น้ำตาลูกผู้ชายซึมออกมาอย่างรู้สึกผิด เขาผิดไปแล้วที่ทำอะไรไม่คิดถึงใจเธอ

“ ไอ้ไน!! “ มือใหญ่ของใครบางคนเอื้อมมาจับที่บ่าไนยะ เขาถูกจับให้หันไปรับหมัดกำปั้นเข้าให้เต็มปาก ไนยะถ่มน้ำเลือดออกมาตามอากาศ จ้องคนที่ทำอย่างโมโห

“ ไอ้สารเลว มึงกล้าทำแบบนี้กับณิหลาได้ยังไง “ สากรณ์ได้ยินหมดทุกคำที่ทั้งสองคุยกัน เขาโมโหปรี๊ดแตก เดินเข้ามาผลักคนตรงหน้าแล้วขึ้นคร่อม ชกต่อยใส่หน้าเพื่อนหมอไปหลายหมัด ถึงตัวเขาจะไม่มีวันได้ใจของณิหลาแต่ก็ไม่ชอบที่ใครจะมาทำให้เธอเสียใจแบบนี้

“ ไอ้สากรณ์!! “ ไนยะที่เพิ่งจะควบคุมสติได้ผลักสากรณ์ออก แล้วต่อยกลับด้วยความโกรธ ทำให้ประตูบ้านเปิดออกอีกครั้ง

ช่า!!! ณิหลาจับเอาถังน้ำมาสาดใส่ทั้งสองจนเปียกกันหมด สภาพสองหมอหนุ่มไม่ต่างอะไรกับลูกหมาตกน้ำ

“ ออกไปน่ะ ถ้าจะฆ่ากันก็ไปทำที่อื่น ฉันไม่ต้องการให้ใครมาตายตรงนี้!! “ เธอชี้หน้าด่าสองหนุ่ม

“ โอ้ย! “ จบคำพูดก็ทิ้งถังน้ำในมือโยนใส่ทั้งสองแล้วปิดประตูเข้าบ้าน

“ ณิหลา! “ สองเสียงทุ้มประสานกัน พวกเขามองหน้ากันอย่างไม่ชอบใจ จากนั้นจึงลุกแยกย้ายกันไปคนละทาง