ตอนที่ 64 เราเลิกกันเถอะ

ห้องพักของณิหลา

‘ณิหลาอยากเป็นแม่ของลูกๆ พี่ไหม ‘

“ พี่อยากให้ณิหลาเป็นแม่ของลูกพี่จริงๆ เหรอ หรือแค่พูดให้ณิหลาตายใจ “ ณิหลานั่งน้ำตาซึมอยู่บนเตียงคนป่วย เธอบ่นพึมพำคิดถึงเรื่องวันนั้นที่ได้มีความสุขกับแฟนหนุ่ม แต่จนป่านนี้ก็ไม่รู้ว่าเขาหายหัวไปไหน จะรู้บ้างมั้ยว่าเธอทรมานมาก ตาหวานจ้องมองไปที่เพื่อนสาวที่นั่งหลับอยู่บนโซฟา

ณิหลาลุกประครองร่างตัวเองลงจากเตียง และเดินลากเสาน้ำเกลือออกมายืนเหม่อลังเลอยู่ที่หน้าห้องพัก แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจได้แล้วรีบเดินไปที่ห้องพักของคุณหมอแฟนหนุ่มของเธอ

“ อ้าว ณิหลา นั่นจะไปไหน? “ หมอสากรณ์ที่เดินผ่านมาเห็นพูดแผ่วเบากับตนเอง แล้วเดินก้าวขาค่อยๆ ตามหญิงสาวไป

ดวงตาของณิหลาจ้องมองเข้าไปในห้องพักที่ประตูนั้นเปิดแง้มอยู่ หูสองข้างของเธอได้ยินเสียงพูดคุยมีความสุขสนุกสนานของคนข้างใน จนเธอสงสัยว่าพี่หมอของเธอมีความสุขอะไรขนาดนั้น จึงค่อยๆ เดินเข้าไปแอบมองดู

“ รามินกลับบ้านไปแล้วก็พักผ่อนเยอะๆ อย่าลืมกินข้าวกินยาตามที่หมอบอกด้วยเข้าใจมั้ย จะได้แข็งแรง ตัวโตเท่าลุงหมอเร็วๆ “

“ ครับ รามินจะทำตามที่ลุงหมอบอก แล้วลุงหมออย่าลืมไปเยี่ยมรามินกับแม่บ้างนะ รามินชอบแล้วก็รักลุงหมอเหมือนพ่อของรามินเลยรู้มั้ย “

“ ลุงก็รักรามินเหมือนกันครับ “ หมอไนลูบหัวของเด็กชายใบหน้าของเขาเปื้อนยิ้ม ในขณะเดียวกันที่คนแอบมองน้ำตาตก มือเล็กยกขึ้นมาลูบท้องตัวเอง ลูกของเธอไม่มีโอกาสแม้จะได้ลืมตาขึ้นมาเห็นรอยยิ้มของพ่อเขาด้วยซ้ำ

“ ณิหลา! “ เสียงเรียกของหมอสากรณ์ของทำให้หมอไนยะได้ยิน รีบหันมามองที่ประตู เมื่อเห็นว่าเมียของเขาอยู่ในชุดผู้ป่วยก็ตกใจ รีบสาวขาเดินออกมาหาเธอ

“ ณิหลา น้องเป็นอะไร “ ไนยะยังเดินมาไม่ถึงตัวเธอ ณิหลาก็รีบหันหลังเดินหนีเขาไป

“ มึงหลีกไปสากรณ์ “ พอเขาจะตามเธอไปสากรณ์ก็เข้ามาขวางไว้

“ กูไม่หลีก!! “ สากรณ์ยัดหมัดเข้าที่เบ้าตาของไนยะจนล้มลง แล้วก็เข้าไปต่อยซ้ำด้วยความโมโห

“ มึงมัวไปทำบ้าอะไรอยู่!! ลูกเมียเจ็บตัวเข้าโรงพยาบาลมึงถึงได้หายหัวไป!!! “ สากรณ์จับที่คอเสื้อของคนใต้ล่างแล้ว ตะคอกใส่เสียงดังจนพยาบาลและคนที่ผ่านไปผ่านมาหันมามองด้วยความสนใจ

“ ลูกเหรอ? “

“ เอ้อ! ณิหลาท้อง! แล้วตอนนี้เธอก็เสียลูกไปแล้วด้วย มึงเป็นผัวประสาอะไร แทนที่จะสนใจเมียตัวเอง แต่กลับเอาแต่ไปวุ่นวายกับลูกเมียคนอื่นเขา!! “ สากรณ์ยัดหมัดกำปั้นหนักๆ ของเขาใส่ไนยะอีกรอบ แต่พอจะทำอีก ดารินก็รีบเข้ามาห้าม

“ สากรณ์! หยุดนะ!! “ เมื่อสากรณ์เผลอไนยะจึงผลักร่างเพื่อนหมอออกแล้วรีบวิ่งไปตามหาแฟนสาวของเขา

“ มายุ่งอะไรด้วยห๊ะ! เรื่องนี้เกิดขึ้นก็เพราะตัวคุณ ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ!! “ สากรณ์หันมาสนใจดาริน เขาขึ้นเสียงใส่เธอจนหญิงสาวยืนนิ่งสำนึกผิดแทบไม่ทัน

ณิหลาที่ไม่รู้จะเอาตัวเองไปไว้ตรงไหน ได้หนีขึ้นมาอยู่บนดาดฟ้าโดยปลดสายน้ำเกลือทิ้งไว้ที่บันไดทางขึ้น

“ ณิหลา “ เขาที่เจอเสาน้ำเกลือตรงบันไดจึงตามมาถูก

“ มันเกิดอะไรขึ้น บอกพี่มาสิ “ ไนยะพุ่งตัวเข้ากอดเธอไว้จากด้านหลัง แล้วรีบถามเอาความจริง จากคนที่ยืนสะอึกสะอื้นน้ำตาท่วมแก้ม

“ ที่สากรณ์มันพูด มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่มั้ย “ ณิหลาที่ได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกโกรธมาก รีบสะบัดตัวเองออกแล้วหันมาต่อว่าเขา

“ ทำไมคะ หรือเพราะว่าความจริงแล้วพี่หมอไม่ได้อยากมีลูกกับณิหลาจริงๆ “ ไนยะรีบส่ายหน้า “ จริงสินะ ณิหลามันก็แค่เด็กที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า อาศัยบ้านคนอื่นเขาอยู่ ไม่ได้มีฐานะร่ำรวยเป็นลูกมหาเศรษฐี ใครมันจะอยากได้เป็นแม่ของลูกจริงๆ กัน “ เธอตัดพ้อมองหน้าเขาด้วยความผิดหวัง

“ พี่ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะณิหลา ถ้าพี่ไม่อยากมีลูกกับน้อง พี่จะทำแบบนั้นกับน้องทำไม แล้วพี่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมน้องถึงไม่บอกพี่เรื่องนี้เลย “ คนพูดตาเริ่มแดงก่ำ

“ บอกเหรอ? ณิหลาจะบอกได้ยังไงคะ ในเมื่อณิหลาก็เพิ่งมารู้ในวันที่เสียลูกไปแล้วนะ อึก แต่พี่เป็นหมอเป็นคนที่ควรจะรู้ก่อนณิหลาด้วยซ้ำ อึก พี่กลับทิ้งณิหลาไว้…. “ ร่างบางกระตุกขึ้นลงจากแรงสะอึกสะอื้น พยายามพรั่งพรูความรู้สึกข้างในที่มันเจ็บปวดออกมาให้เขารับรู้

“ …โดยไม่มาสนใจไยดีกันตั้งหลายวัน หรือเพราะว่าณิหลามันง่ายเหรอคะ คบกันได้ไม่นานก็ยอมมอบตัวมอบกายแทบจะถวายให้ ทำให้พี่คิดจะทำอะไรกับณิหลาก็ได้ ทิ้งณิหลาไว้ยังไงก็ได้!! เพราะในวันที่ณิหลาต้องการพี่ พี่ก็ไม่อยู่!! “ พูดจบหญิงสาวก็ร้องไห้อย่างเจ็บปวดเหมือนคนถือค้อนมาทุบตรงหน้าอกของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำไมชีวิตของเธอมันจะต้องพบเจอกับความสูญเสียแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน หมอไนยะที่เห็นน้องร้องไห้ดั่งใจจะขาด เขาก้มหน้ามองพื้นตัวเขาก็เสียใจไม่แพ้เธอหรอก เสียใจที่ต้องเสียลูกไป เสียใจที่ดูแลเมียตัวเองดีๆ ไม่ได้ ทั้งที่ตัวเองเป็นหมอแท้ๆ แต่มัวแต่ไปสนใจลูกเมียคนอื่น แล้วกลับทำได้แค่ยืนดูเมียตัวเองเสียใจแบบนี้

“ พี่ขอโทษ “ เขาเงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้า “ เราอย่าโกรธอย่างเกลียดกันเลยน่ะ พี่ผิดเองที่คิดน้อยไป ผิดเองที่ปล่อยน้องไว้แบบนั้น “ ร่างกายของเขาขยับเขาไปสวมกอดเธอ หน้าคมที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาซบลงที่บ่าไหล่ของหญิงสาว เขาพยายามที่จะส่งมอบความรักความอบอุ่นจากส่วนลึกของเขาให้ส่งถึงเธอ เผื่อว่ามันจะช่วยปลอบประโลมเธอได้บ้าง

“ พี่ขอโทษ พี่ผิดเอง พี่มันเลวที่สุด “ หญิงสาวที่กำลังร้องไห้ในอ้อมกอดของเขา ยืนนิ่งรับอ้อมกอดนั้นได้ไม่นาน ก็รีบผลักไสเขาให้ออกห่าง ดวงตาที่ปูดบวมจ้องไปที่เขา

“ เราเลิกกัน…เถอะ “