สนามเด็กเล่น“ ไน รามินอยู่ที่นี้จริงเหรอ นี้มัน 3 ที่แล้วนะที่เราออกหา “ ดารินถามกลับคนที่เดินนำหน้าเธออยู่ “ ต้องอยู่สิ! “ เขาตอบเธออย่างมั่นใจ แม้ในใจเขาตอนนี้จะรู้สึกตุ่มๆ ต่อมๆ เรื่องอะไรอยู่ก็ไม่รู้ “ อะนั้น! รามิน!! “ ดารินร้องขึ้นเมื่อเห็นลูกชายนอนขดอยู่ที่ใต้ชิงช้าในสนาม“ โอ้ย ตายจริงทำไมตัวร้อนแบบนี้ล่ะ “ เมื่อเธอสัมผัสลูกชายก็รับรู้ถึงอายร้อนที่แผ่ออกมา ไนยะได้ยินจึงรีบเดินเข้าไปดู “ สงสัยไข้จะขึ้นเพราะนอนตากน้ำคาง เรารีบพากลับกันเถอะ “ เขารีบอุ้มเอาเด็กแล้วพากลับมาที่โรงพยาบาลเช้าของวันต่อมา “ ไอ้…หมอไนกลับมาหรือยัง “ สากรณ์เดินถามไปทั่วโรงพยาบาลหลังจากที่มาถึง“ ยังไม่ทันได้เห็นนะคะหมอสากรณ์ “ แต่ก็ยังไม่มีใครทันได้สังเกตว่าคนถูกถามหาได้เข้ามาหรือยัง “ อือ “ ณิหลาที่หลับไปตั้งแต่ตอนนั้นเพิ่งได้สติลืมตาขึ้นมา “ ตื่นแล้วเหรอลูก “ ณัฐลีที่มาเฝ้าณิหลาตั้งแต่เช้า รีบลุกจากโซฟาเมื่อเห็นคนบนเตียงขยับ พลอยเองที่ยืนพิงกำแพงอยู่ ก็รีบเดินเข้ามายืนใกล้ ณิหลารีบเงยหน้าจ้องมองคนทั้งสองสลับกัน แล้วคิดไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน “ ณิหลาเป็นอะไรคะ “ ณิหลาจ้องหน้าของณัฐลีด้
ห้องพักของณิหลา ‘ณิหลาอยากเป็นแม่ของลูกๆ พี่ไหม ‘“ พี่อยากให้ณิหลาเป็นแม่ของลูกพี่จริงๆ เหรอ หรือแค่พูดให้ณิหลาตายใจ “ ณิหลานั่งน้ำตาซึมอยู่บนเตียงคนป่วย เธอบ่นพึมพำคิดถึงเรื่องวันนั้นที่ได้มีความสุขกับแฟนหนุ่ม แต่จนป่านนี้ก็ไม่รู้ว่าเขาหายหัวไปไหน จะรู้บ้างมั้ยว่าเธอทรมานมาก ตาหวานจ้องมองไปที่เพื่อนสาวที่นั่งหลับอยู่บนโซฟา ณิหลาลุกประครองร่างตัวเองลงจากเตียง และเดินลากเสาน้ำเกลือออกมายืนเหม่อลังเลอยู่ที่หน้าห้องพัก แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจได้แล้วรีบเดินไปที่ห้องพักของคุณหมอแฟนหนุ่มของเธอ “ อ้าว ณิหลา นั่นจะไปไหน? “ หมอสากรณ์ที่เดินผ่านมาเห็นพูดแผ่วเบากับตนเอง แล้วเดินก้าวขาค่อยๆ ตามหญิงสาวไป ดวงตาของณิหลาจ้องมองเข้าไปในห้องพักที่ประตูนั้นเปิดแง้มอยู่ หูสองข้างของเธอได้ยินเสียงพูดคุยมีความสุขสนุกสนานของคนข้างใน จนเธอสงสัยว่าพี่หมอของเธอมีความสุขอะไรขนาดนั้น จึงค่อยๆ เดินเข้าไปแอบมองดู“ รามินกลับบ้านไปแล้วก็พักผ่อนเยอะๆ อย่าลืมกินข้าวกินยาตามที่หมอบอกด้วยเข้าใจมั้ย จะได้แข็งแรง ตัวโตเท่าลุงหมอเร็วๆ “ “ ครับ รามินจะทำตามที่ลุงหมอบอก แล้วลุงหมออย่าลืมไปเยี่ยมรามินกับแม่บ้างนะ รามินชอบ
“ เราเลิกกัน…เถอะ “ เธอระบายลมหายใจออกมาช้าๆ เพื่อข่มกลั้นน้ำตาที่พยายามจะประทุออกมาให้ได้นั้นเอาไว้ มองตาคู่โตจ้องมองชายหนุ่มที่ยืนนิ่งสติหลุดไปแล้ว ไนยะจ้องเธออย่างเจ็บปวด เมื่อได้สติก็รีบขยับเข้าไปพยายามจะกอดรั้งเธอไว้ แต่ณิหลากลับทุบตีเขากลับ“ อย่ามาจับ! อย่ามายุ่งกับณิหลา ในเมื่อเราทั้งสองคนไม่มีอะไรเหมาะสมกัน ก็ควรจบกันเพียงเท่านี้ ปล่อย!! “ “ ไม่!! พี่ไม่ปล่อย! น้องจะตีพี่จะฆ่าพี่ให้ตายก็ได้ แต่พี่จะไม่มีทางเลิกกับน้อง “ ไนยะรีบกอดเอวของวรรณิหลาที่กำลังจะเดินหนีเขาไป ใบหน้าของเขาบัดนี้น้ำตาอาบท่วมซบลงที่แผ่นหลังบางของเมีย ขาทั้งสองข้างคุกเข่าลงกับพื้นอย่างคนไม่มีเรี่ยวแรง“ พี่ขอโทษนะณิหลา ทำไมน้องถึงจะทิ้งที่ไป พี่รักน้องพี่อยู่ไม่ได้แล้วถ้าไม่มีน้อง พี่เสียลูกไปคนหนึ่งแล้ว อย่าให้พี่ต้องเสียงน้องไปอีกคนเลยนะ พี่ขอร้อง ฮือ “ คนฟังยืนนิ่ง เธอเสียใจ เสียใจมาพอแล้ว เธอคงจะไม่คู่ควรกับคนที่ดูดีไปหมดทุกอย่างแบบคุณหมอไนยะหรอก เธอก้มลงมองมือของเขาที่แดงก่ำกอดรัดเอวเล็กไว้อย่างแนบแน่น มือเรียวยกขึ้นมาแกะมันออกอย่างจำใจ จากนั้นจึงหันมาผลักเขาจนเกือบหงายหลัง เธอส่ายหน้าจ้องเขาที่ยังค
ตกเย็นหลังจากที่พลอยกับสนุ๊กออกไปแล้ว ณิหลาที่นอนอยู่ในห้องได้ยินเสียงกุกกักเหมือนคนค้นข้าวของอยู่ข้างนอก เธอจึงลุกเดินออกมาดูจึงเห็นว่าเป็นไนยะที่กำลังยืนแกะอาหารใส่จานแววตาของเขาดูโศกเศร้า แต่พอเขามองเห็นเธอ ก็เผยยิ้มกว้างให้เหมือนกับว่าเมื่อกี้เขาไม่ได้มีสีหน้าอีกแบบเลย ทำให้ณิหลาไม่ทันได้สังเกตเห็น“ มาทำไม ออกไป!! “ “ โห่ เห็นหน้าปุ๊บก็ไล่เลยเหรอ นี้ผัวนะณิหลา “ ไนยะทำใจดีสู้เมีย เตรียมเดินเข้าไปหาเธอ แต่ก็ถูกเมียสู้กลับ เขาโดนกำปั้นจากเธอยัดเข้าใส่เบ้าตาข้างเก่าที่โดนสากรณ์แจกหมัดเมื่อเช้า“ โอ้ยย!! “ เขาร้องออกมาเสียงหลง“ ออกไป!! “ เธอย้ำใส่เขาเสียงดุ “ ไม่ออก! พลอยให้พี่มาอยู่เป็นเพื่อนณิหลา เพราะฉะนั้นพี่จะไม่ไปไหนทั้งนั้น ““ ได้ งั้นณิหลาจะบอกลุงสนุ๊ก “ “ บอกเลย! ลุงสนุ๊กก็รู้แล้วเหมือนกัน ทั้งต่อยทั้งเตะพี่ไปหลายรอบแล้วด้วย “ เขาพูดจากใจจริง ทำให้ณิหลาสังเกตดูเนื้อตัวของคนตรงหน้า จากหมอหนุ่มรักสะอาดตัวขาวเนียนตอนนี้เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำดำเขียว เหมือนคนที่เพิ่งไปขึ้นสังเวียนมวยมา“ ถ้างั้นก็ตามสบาย แต่อย่ามายุ่งกับณิหลา “ ณิหลาเดินหนีกลับเข้าห้องแล้วล็อคประตูไว้ แม้เขาจะเ
เจระวี คาเฟ่“ มึงไม่ไปทำงานทำการบ้างเหรอ 2 วันแล้วนะ มานั่งเมาอยู่ได้ เดี๋ยวก็ตับแข็งตายหรอก “ พลอยเจนต่อว่าไนยะที่มานั่งเมานอนเมาอยู่ในห้องที่ใช้รวมตัวของเดอะแก๊งในร้านเธอ“ กูขอแม่ลางานไปตามหาณิหลา “ “ อ้าว แล้วทำไมไม่ไปหา มานั่งเมาอยู่ตรงนี้น้องจะกลับมาหาเองไหมวะ “ “ กูก็หาทั่วแล้วไงเจน และก็ไม่รู้แล้วว่าน้องจะไปไหนได้อีก “ คนพูดตาแดงเหมือนจะร้องไห้ เขาจับเอาขวดเหล้าในมือขึ้นมายกซด“ เอ้า “ เล่นเอาพลอยเจนพูดไม่ออก จะซ้ำต่อก็กลัวมันจะร้องไห้ขึ้นมาจริง “ เอ้อ มึงสบายใจอะไรก็ทำไมเถอะ “ เธอหันหลังจะเดินออกไปข้างนอก“ อ้าว อาเจต มาทำไม!! “ แต่ก็เจอเข้ากับจิตรกิตติ์ซึ่งยืนมองอยู่ที่ประตู“ เรามีเรื่องต้องคุยกันนะเจน มานี้ “ เจนถูกจิตรกิตติ์ดึงแขนออกไป ซึ่งไนยะก็จ้องมองเหตุการณ์นั้นอยู่ “ สองคนนี้เขามีอะไรกันหรือเปล่าเนี่ย “ เขาได้แต่บ่นกับตัวเองด้วยความสงสัย แล้วหยิบมือถือที่กำลังดังขึ้นมาดูคุณหมอลังเลนิดหน่อยเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของมารดา แต่สุดท้ายก็ยอมกดรับ [“ ฮัลโหลไน นี่ลูกเจอณิหลาแล้วหรือยัง”]“ ยังครับ “ [“ เข้าดูรูปที่แม่ส่งให้เดี๋ยวนี้ แล้วรีบกลับมาหาแม่ เร็วๆ ด้วย”] มารดา
“ ผู้หญิงคนนี้พักอยู่ที่รีสอร์ทนี้หรือเปล่าครับ “ หมอไนยะที่เพิ่งมาถึง เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาเขาจึงรีบเขารูปถ่ายของแฟนสาวมาถามต่อพนักงานและผู้จัดการรีสอร์ททันที “ คุณเป็นอะไรกับเธอ “ นพดลที่เดินเข้ามาและมองเห็นรูปเข้า จึงร้องถามขึ้นด้วยความสงสัย ไนยะได้ยินเช่นนั้นจึงรีบหันไปมอง “ พูดแบบนี้แสดงว่าณิหลาพักอยู่ที่นี้สินะ “ เขาพูดออกมาด้วยความดีใจ ทำเอานพดลหน้าถอดสี “ คุณรู้จักกับเธอเหรอ “ “ ใช่ผมเป็นผัว..เอ้ย เป็นแฟนของณิหลา พวกคุณพอจะช่วยผมได้ไหม พอดีผมมาง้อแฟน “ คนที่หน้าซีดเมื่อตะกี้เผยยิ้มมุมปากเมื่อรู้ว่าหญิงสาวงอนแฟนอยู่ “ ถ้างั้นเปิดบ้านพักให้ผมหน่อยนะครับ “ ไนยะหันไปบอกกับผู้จัดการ“ เต็ม ไม่มีหลังไหนว่างครับ “ นพดลตอบ ใครจะปล่อยให้ง้อกันสำเร็จล่ะ“ เต็มตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ยังไม่ทันเต็มนี่ครับ “ แต่ผู้จัดการหนุ่มกับช็อตฟิลเจ้านายกลับ จนนพดลพูดไม่ออก ทำให้ไนยะเริ่มเอะใจและไม่แน่ใจต่ออีตาบ้านี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา “ ผมเป็นเจ้าของรีสอร์ท บอกว่าเต็มก็คือเต็มสิ “ ไนยะยิ้มมุมปากส่งให้เขา แล้วหันไปพูดกับพนักงานแทน “ ผมขอบ้านหลังที่ติด แล้วใกล้กับแฟนของผมที่สุดนะครับ แต่ถ้าบ้
“ ในใจน้องก็ยังเป็นห่วงพี่อยู่ใช่มั้ย น้องไม่เคยหมดรักพี่ “ เขาโน้มตัวลงไปกระซิบข้างหูเธอ ณิหลาจึงหันมาหยิกที่แขนเขาไปเต็มแรง“ โอ้ยเจ็บ! ใจร้ายอะ “ ณิหลาไม่พูดกับเขา แล้วเดินไปเอากล่องประถมพยาบาล เพื่อจะไปหายามาใส่ให้คุณหมอขี้ซุ่มซ่ามคนนี้ เธอที่ไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหนจึงเดินเข้าไปหาที่ตู้ในห้องนอน โดยที่มีร่างของไนยะเคลื่อนตามหลังเธอไป “ เฮ้ย! พี่จะทำอะไร “ เมื่อเธอหันหลังกลับมาก็ตกใจสะดุ้ง ที่หันมาเห็นเขาไม่ใส่เสื้อ แล้วก็กำลังจะปลดเข็มขัดออก“ พี่ก็จะถอดออกให้ณิหลาใส่ยาให้ไง “ “ แผลมันอยู่ตรงท้อง แล้วจะถอดกางเกงทำไม “ “ ก็กางเกงมันเปียก มันเหม็นไปหมดแล้วเนี่ย น้องจะให้พี่ติดเชื้อตายก่อนเหรอ “ ณิหลาได้ยินแบบนั้นเธอก็หันหลังกลับไป ไนยะถอดกางเกงออกแล้วพูดหยอกเธอ“ ความจริงน้องไม่เห็นจะต้องหันหน้าหนีเลย พี่นึกว่าน้องเห็นจนชินแล้วซะอีก “ เธอฟังแล้วก็นึกโมโหจะหันไปว่าเขา“ ใครมันจะ ว๊าย! ทำไมถึงถอดออกจนหมดล่ะ “ เธอกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจเพราะเห็นขาที่สามของเขาตั้งผงาดชี้มาที่เธอ “ เอ้า ก็มันเปียกนี้ “ เขายังคงหน้ามึนยิ้มแฉ่งที่ได้แกล้งเธอ ณิหลารีบหันไปจับเอาผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่ใกล้ๆ
“ แต่เราเลิกกันแล้วนะพี่หมอ “ “ ณิหลาเลิกคนเดียวสิ แต่พี่ยังไม่ได้เลิก แล้วก็ไม่ได้พูดสักคำว่าจะเลิกด้วย “ เขาย้ำเสียงดุมือใหญ่รีบดึงเอวเธอมากอดไว้ “ คุณนี่มัน! ผู้หญิงเขาไม่เอาแล้วยังจะมาวุ่นวายอีกเนอะ “ นพดลทนดูไม่ไหวแล้ว เขารีบดึงหญิงสาวกลับไป “ ทำอะไรกันอยู่คะ ดูสนุกจัง “ ฟองดาวที่ผ่านมาเจอรีบวิ่งเข้ามาหา แล้วสิ่งแรกที่เธอทำคือมากอดแขนหมอหนุ่ม “ ไปกันเถอะณิหลา “ นพดลจึงใช้โอกาสนี้จูงมือณิหลาเดินห่างออกไป ซึ่งคนที่มองดูอยู่ก็เหมือนใจแทบจาด ตอนเขาจะเธอตามไป หญิงสาวที่มาใหม่ก็ยังมาดึงรั้งเขาไว้อีก “ พี่จะไปไหนคะ คุยกับดาวก่อนได้มั้ย พอดีเมื่อคืนดาวนอนไม่หลับ เห็นว่าพี่เป็นหมอจึงอยากจะปรึกษานะคะ “ ไนยะจ้องมาที่เธอพร้อมกับหายใจแรง “ แล้วนี่ทำอะไร “ “ ดาวออกมาวิ่งนะคะ “ “ เอ้อ งั้นก็รีบกลับไปวิ่งสิครับ เหนื่อยแล้วก็กลับไปนอน จะได้นอนหลับ รีบไปเลย“ ไนยะดึงแขนตัวเองออกจากการรัดกุมของหญิงสาว แล้วรีบวิ่งตามสองคนนั้นไป สพานข้ามคลองในวัด “ เป็นยังไงบ้างณิหลา ได้มาทำบุญ ปล่อยปลาให้อาหารปลา สบายใจขึ้นบ้างมั้ย “ นพดลถามกับหญิงสาวที่กำลังยืนให้อาหารปลาอยู่ คนโดนถามจึงหันมายิ้มจาง
สองร่างยืนเบียดกันอยู่ที่ประตูกระจกทางออกไปยังระเบียงห้องหอ คุณหมอสวมกอดภรรยาของเขาแนบแน่นแล้วจรดจมูกหอมลงบนแก้มนิ่มหอมแล้ว ก็หอมอีก เหมือนกับว่ามันไม่อาจเพียงพอต่อความต้องการในตัวเขา“ พี่หมอ ณิหลาจั๊กจี้น่า “ หญิงสาวเบี่ยงตัวหนีพร้อมเดินออกมาจากอ้อมแขนของเขา ไนยะเห็นเช่นนั้นก็เผยยิ้มรีบปิดผ้าม่านเอาไว้แล้วจ้องมาที่ร่างบาง“ พี่หมอ วันนี้งดไม่ได้หรือคะ “ “ บ้า วันนี้วันเข้าหอนะ ขนาดวันธรรมดาพี่ยังทำทุกคืน วันเข้าหอแบบนี้พี่จะพลาดได้ยังไง “ เขาเดินมายืนต่อหน้าของหญิงสาว ณิหลาก้มหน้าหงุดคิดหาทางรอด “ งั้นณิหลาไปอาบน้ำก่อนนะคะ “ หญิงสาวว่าจบก็รีบจับผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ “ เฮ้ยเดี๋ยว! น้องคิดว่าจะหนีพี่พ้นเหรอ “ เขาก็รีบวิ่งตามเธอเข้าไป ผ่านไปหลายชั่วโมงสองร่างของคู่รักก็มานอนกอดกันอยู่บนเตียง “ ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าวันที่ณิหลาถูกวางยาแล้วมาเจอกับพี่..จะทำให้เรามีวันนี้ “ หญิงสาวที่นึกคิดถึงความหลังเรื่องราวเลวร้ายและคนชั่วร้ายที่เคยเข้ามาในชีวิตเธอ บัดนี้มันได้หายไปหมดสิ้น ทุกคนที่เคยทำร้ายเธอต่างได้รับโทษกรรม บ้างก็ติดคุกบ้างก็หายสาบสูญ เหลือไว้ก็แค่คนที่ดีและรักเธอจริงๆ หน
หลายวันต่อมาคุณหมอณัฐชัยเพิ่งกลับมาจากทำงาน ลงจากรถเขาก็รีบออกตามหาเมียไปทั่วบ้าน“ ณิหลาครับพี่กลับมาแล้ว ไปไหนเนี่ย ? “ เมื่อหาจนทั่วแล้วไม่เจอเธอ เขาจึงจะเดินไปหาที่บ้านแม่ แต่ทว่าเมื่อเขาเดินออกมายังหน้าบ้าน ก็เห็นว่าที่ภรรยาเดินกลับมาจากจุดหมายที่เขากำลังจะไปพอดี “ ทำไมมาสภาพนี้? “ ไนยะเดินเข้าไปประคองเธอที่กำลังเดินเซ ใบหน้าแดงแจ๋เพราะฤทธิ์เมา หญิงสาวซบลงตรงหน้าอกของคนตรงหน้า ไนยะก็รีบกอดเธอเอาไว้ “ แม่ชวนไปเลือกบัดเชิญงานแต่งมานะคะ แล้วคุณแม่ก็เอายาดองสูตรเด็ดมาแบ่งณิหลาจิบๆ “ มือน้อยยกขึ้นจับจีบตรงหน้าแฟนเพื่อจะบอกเขาไปว่าจิบแค่นี้ “ นี่แม่ชวนน้องเมาเหรอ “ “ ใช่ แต่แค่นิดหน่อยเอง จิบๆ “ “ ไม่จิบ ไม่หน่อยแล้วมั้งแบบนี้นะ “ เขาอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าหญิง แล้วพามาส่งที่โซฟาในบ้าน เมื่อวางเธอนั่งลงปุ๊บมือเล็กก็ทาบลงตรงหว่างขาของเขาทันที “ หยุดๆ ณิหลา !” เขารีบปรามเธอที่กำลังบีบตรงนั้นของเขาเล่น จนเขาเกิดมีอารมณ์“ ทำไม? มันแข็งแล้วนี่ค่ะ “ ไนยะรีบดึงแขนของเธอออกจากเป้าเขา“ อย่าดื้อได้มั้ยตัวแสบ “ แต่คนเมาหาได้ฟังเขาไม่ มือเล็กดึงเขามานั่งข้างเธอจากนั้นจึงซุกหน้าลงหว่างขาของเขา
“ พี่หมอตื่นได้แล้ว มันจะแปดโมงแล้วนะคะ “ ณิหลาที่ตื่นมาได้สักพักแล้ว รีบปลุกคนที่ยังคงหลับคาเต้าของเธอให้มีสติ“ พี่ไน!!! “ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ขยับเธอจึงตะคอกใส่เขาเสียงดัง จนชายหนุ่มสะดุ้งลืมตา“ หา ห๊ะ!! “ ไนยะโงหัวขึ้นมาจ้องหน้าเมีย “ อีกสิบนาทีจะแปดโมง วันนี้ไม่ต้องเข้าโรงพยาบาลเหรอ “ มือใหญ่ยกขึ้นลูบผมตัวเองที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ดวงตาที่กึ่งหลับกึ่งตื่นโตขึ้น“ ไปสิ พี่มีนัดผ่าตัดตอนเก้าโมงด้วย “ เขาคลานลงจากเตียงแล้วยืนบิดขี้เกียจ วรรณิหลาจ้องเขาด้วยใบหน้าร้อนผ่าว เหตุเพราะเขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้า แล้วเจ้านั้นมันก็แกว่งไปแกว่งมาเวลาที่เขาขยับ“ พี่อาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวจะไปไม่ทัน “ คนโดนมองไม่รู้ตัวเลย เขารีบจับเอาผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ ทำให้หญิงสาวได้สติ รีบส่ายหน้า“ พี่ให้ณิหลาเตรียมอะไรไว้ให้กินมั้ยคะ “ “ ไม่เป็นไร น้องนอนต่อเถอะ “ ณิหลานั่งอมยิ้มมองไปที่ประตู ซึ่งที่เป็นแบบนี้เพราะเมื่อคืนแม้จะเคลิ้มหลับกันไปแล้ว แต่ตอนเขาหายเหนื่อยได้สติตื่นขึ้นมา เขาก็สะกิดเธอทั้งคืน คิดได้แบบนั้นเธอก็เปิดผ้าห่มก้มมองหว่างขาตัวเอง ที่ตอนนี้เหมือนมันจะปวดแสบปวดร้อนไปหมด เขากะจะให้เธ
บ้านคุณหมอ“ ณิหลาครับ “ คุณหมอณัฐชัยที่เพิ่งจะอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จ เดินเข้ามาหาแฟนสาวที่กำลังยืนเหม่ออยู่ตรงระเบียงห้องนอน เมื่อร่างของเขาเดินมาถึงตัวเธอก็เข้าแนบชิดด้วยการสวมกอดใบหน้าคมซุกใส่ซอกคอขาวเพื่อสูดดมคนรัก“ เหม่ออะไรอยู่ครับที่รักของหมอไน “ เขาจรดจมูกหอมไปที่แก้มของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้ากินได้เขาคงจะกลืนเธอลงท้องไปแล้ว “ พี่หมอ กลืนณิหลาลงท้องไปเลยไหมคะ “ “ ถ้าทำได้พี่ก็คงทำไปนานแล้วละ แต่น้องยังไม่ให้คำตอบพี่เลยนะ ว่ายืนคิดอะไรอยู่ “ มือใหญ่สองข้างจับที่ราวระเบียงแล้วให้คนตัวน้อยอยู่ตรงกลางระหว่างแขนของเขา“ ณิหลาก็แค่กำลังคิด เรารู้จักกันมาได้แค่ 3-4 เดือนแต่จะแต่งงานกันแล้ว ณิหลาเลยอยากรู้ว่าอะไรทำให้พี่หมอคิดว่า ณิหลาคือคนที่ใช่ของพี่ คนที่พี่อยากแต่งงานด้วย “ ร่างเล็กหันมาแล้วเงยหน้าจ้องคนที่เธอถาม “ ก็คงจะเป็นคำตอบเดียวกัน ถ้าพี่ถามน้องกลับว่าทำไมน้องถึงได้ตกลงจะแต่งกับพี่ “ คนฟังเผยยิ้ม “ ก็เพราะความรู้สึกยังไงละค่ะ เพราะณิหลารู้สึกอยากแต่งแล้วก็ใช้ชีวิตร่วมกับพี่ “ คนพี่ก้มลงมาจ้องตากลม“ ใช่ พี่เองก็รู้สึกแบบเดียวกับน้องนั่นแหละ ถึงได้ขอน้องแต่งงาน เพราะพี่เอ
“ เอ้า ยืนยิ้มกันอยู่นั้นแหละ “ หนึ่งเดียวที่เห็นเพื่อนมัวแต่ยืนเขินจ้องหน้าณิหลา จึงยื่นมือมาดันหลังให้เพื่อนขยับเข้าไปใกล้มากขึ้น ไนยะอมยิ้มเขินให้คนตรงหน้าเล็กน้อย “ ณิหลา รู้มั้ยครับ ว่าวันนั้นพี่รอดมาได้ยังไง “ เสียงทุ้มแผ่วถาม คนฟังก็ส่ายหน้า “ เพราะเสียงของน้อง ณิหลา เสียงของน้องเป็นแสงนำทางให้พี่กลับมา แล้วนี่ ดอกไม้สำหรับผู้หญิงของหมอไนครับ “ เขายื่นช่อดอกไม้ในมือส่งให้เธอ น้องก็เผยยิ้มให้แล้วรับมา “ ทำไมถึงเป็นดอกเดซี่ด้วยล่ะคะ “ “ น้องไม่รู้ความหมายของมันเหรอ “ “ ถ้าอยากให้รู้ก็บอกมาสิคะ “ “ ดอกเดซี่ หมายถึงเราจะอยู่ให้กำลังใจ และอยู่เคียงข้างกันตลอดไป แทนความรู้สึกของพี่ที่มีต่อน้อง แต่งงานกับพี่นะครับ “ เขาจับแหวนเพรชขึ้นมาโชว์ต่อหน้าเธอ หญิงสาวรีบยกมือปิดปากด้วยความซาบซึ้งตาของเธอแดงก่ำแต่บ่งบอกว่าเต็มไปด้วยความสุข หน้ามนรีบหันไปมองสนุ๊กกับพลอยซึ่งเป็นดั่งครอบครัวของเธอที่ยังเหลืออยู่ ทั้งสองคนรีบพยักหน้าให้ด้วยรอยยิ้ม “ ตกลง ณิหลาแต่งค่ะ “ เสียงหวานสั่นหันมายิ้มให้คนตรงหน้า ไนยะเห็นแบบนั้นก็รีบสวมแหวน พร้อมกับรีบสวมกอดเธอท่ามกลางเสียงตบมือยินดีของทุกคน“ เสี่ยคะ
สองอาทิตย์ต่อมา บ้านของหมอไนยะวรรณิหลาในชุดเดรสลูกไม้สีขาวยืนซึม เก็บหนังสือเรียน หนังสือการ์ตูนในตู้หนังสือของหมอไนยะออกมาใส่กล่อง “ ณิหลา เสร็จหมดหรือยัง “ ครีมหอมเดินเข้ามาหาณิหลาในบ้าน คนโดนเรียกรีบหันไปจ้องคนมาใหม่ “ อ้าว มากันแล้วเหรอ “ “ อืม ตอนนี้แม่ณัฐกับพี่เจนรออยู่ที่รถ เสร็จหมดแล้วหรือยัง มีแค่สองกล่องนี้เหรอ “ ครีมหอมจ้องมองที่กล่องบนโต๊ะ แล้วรีบช่วยณิหลาอุ้มเอากล่องออกมา“ แล้วพลอยกับลุงสนุ๊กของเราไปหรือยัง “ ณัฐลีถามเมื่อทั้งหมดขึ้นรถกันมาแล้ว “ เห็นว่าออกมาแล้ว ป่านนี้ก็คงจะถึงแล้วละค่ะ “ ณิหลาหันไปตอบคุณหญิง จากนั้นในรถก็เงียบไป เพราะคนพูดเก่งอย่างพลอยเจนต้องตั้งใจขับรถ ครีมหอมก็นั่งอยู่ด้านหน้า ทำให้ด้านหลังที่มีเพียงสาวอายุเยอะ กับวรรณิหลาที่ยังซึมๆ จึงไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์อะไรกันมากนัก เมื่อรถขับใกล้ถึงโรงพยาบาล ณิหลาก็เกิดความสงสัย “ เราแค่มาแจกของให้เด็ก ทำไมต้องแต่งตัวชุดสวย หรูหราอย่างกับจะไปงานแต่งด้วยล่ะคะ “ หญิงสาวพูดพร้อมกับรอยยิ้มขบขันไม่เข้าใจ ครีมหอมกับพลอยเจนที่นั่งอยู่ข้างหน้าก็หันไปจ้องหน้ากันแล้วแอบอมยิ้ม“ เดี๋ยวพอเราไปถึงก็รู้เองแหละณิหลา “ ณ
ปั่ง!! “ อ๊าย!! “ ณิหลากรีดร้องเสียงหลง แต่คนที่โดนยิงนั้นกลับไม่ใช่เธอ “ พี่หมอ!! “ ไนยะเอาตัวบังกระสุนให้แฟนสาวของเขา ณิหลาจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยใจที่สลาย ปากสั่นมือไม้สั่นไปหมด“ พี่หมอ!! พี่ไน!!พี่อย่าเป็นอะไรนะ! ฮื้อ“ น้ำตาอาบลงท่วมแก้มใส แขนเล็กกอดรัดร่างใหญ่เอาไว้แน่น “ โอ้ยๆ รักกันจริงๆ เลยนะ ไม่ต้องร้องไห้คร่ำครวญหรอก มึงได้ตายตามมันแน่ “ หญิงสาวหลับตาลงเมื่อปืนในมือไอ้วิสิตหันปลายมาที่หัวของเธอปั่ง!! “ โอ้ย!! “ “ มึงกล้าดียังไงมาทำร้ายเพื่อนกู!! “ เสียงคุ้นเคยทำให้ณิหลารีบลืมตาหันไปจ้อง“ พี่โอม! “ เสี่ยโอมกับลูกน้องแห่กันมาที่นี้ และเสียงปืนที่ได้ยินเมื่อกี้ คือเสียงปืนที่เสี่ยโอมยิงใส่แขนของไอ้วิสิต พวกมันเห็นคนเยอะแยะมากมายเดินเข้ามา ก็รู้สึกหวาดกลัวพยายามจะรีบหนี แต่การ์ดของเสี่ยโอมที่วิ่งมาดักทางไว้หมดแล้ว ก็พุ่งเข้ามาจับพวกมันไว้ ไม่มีใครหนีไปได้แม้แต่คนเดียว “ ณิหลา “ เสียงไนยะที่เอาหน้าซบที่อกเมียอยู่นั้นเรียกชื่อหญิงสาวเสียงแผ่ว หญิงสาวจึงรีบจับตัวเขาให้ลงนอนที่ตักของเธอ“ พี่หมอ พี่ต้องใจแข็งไว้นะ อย่าเป็นอะไรไปนะ ฮื้อ “ น้ำตาเม็ดใสของเธอหยดลงใส่ใบหน้าของคนใต
“ มันไม่ปวดขี้ปวดเยี่ยวหน่อยเหรอวะ “ ณิหลานั่งบ่นเบาๆ สายตาเหลือบมองไปที่แตงไทย ซึ่งเด็กสาวเอาเก้าอี้มานั่งเฝ้าเธอในระยะเผาขน หลายชั่วโมงมาแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมลุกไปไหนเสียที“ มองอะไรหรือมึงคิดจะตุกติก “ แตงไทยที่เงยหน้าขึ้นมาจากมือถือ หันไปสบตากับณิหลา พร้อมกับถามออกไปด้วยท่าทีนักเลง“ ตุกติกอะไร ขาโดนล่ามโซ่ไว้แบบนี้จะไปไหนได้ “ “ มึงไม่ได้ไปไหนหรอก อีกหนึ่งชั่วโมงก็จะถึงเวลานัดแล้ว “ วิสิตเอามือถือตบใส่ฝ่ามือเสียงดัง ก้าวขาเดินเข้ามาหาวรรณิหลา ด้วยท่าทีร่าเริงเป็นพิเศษ“ มึงทำดีมากแตงไทย เดี๋ยวกูจะแบ่งรางวัลให้มึงไปใช้ชีวิตกับไอ้ก่านให้สุขสบายไปเลย “ “ จริงน่ะลุง “ “ เอ้อ “ ในระหว่างที่ทั้งสองคนคุยกัน ก็มีลมพายุพัดเข้ามา พร้อมกับเสียงฟ้าที่เริ่มอึมครึม“ ฝนจะมาตกอะไรวันนี้วะ “ ณิหลาเริ่มตัวสั่นบนพึมพำอย่างใจเสีย “ ฮาฮ่า ฟ้ามันจงใจทุกครั้งเวลาที่กูเจอกับมึงจริงๆ ณิหลา สงสัยจะได้เป็นเหมือนวันนั้นแต่เปลี่ยนจากอีวิสามาเป็นมึง “ วิสิตทำหน้ายียวนจ้องมาที่ร่างบาง“ หมายความว่ายังไง มึงจะทำอะไรให้กู “ ณิหลาถามกลับด้วยเสียงสั่นคลอ“ มึงคิดว่ากูจับมึงมาแค่เงิน 30 ล้านเท่านั้นเหรอ ฮาฮ่า กูย
“ สรรหา “ ณิหลาที่นั่งอยู่แบบนั้นหลายชั่วโมงแล้ว ร้องเรียกสรรหาที่นั่งเช็ดปืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ “ เรียกกูทำไม “ มันหยุดการกระทำแล้วเงยหน้าขึ้นมาจ้องหญิงสาว“ กูหิวข้าว “ ณิหลาก็จ้องมองไปที่มันกลับด้วยแววนิ่งเฉย“ ฮ่าๆ มึงมีสิทธิ์เรียกร้องด้วยเหรอ “ “ กูยังไม่ได้กินอะไรแต่เช้า หรือว่ามึงอยากให้กูอดข้าวตายก่อน “ สรรหาเปิดดูเวลาในโทรศัพท์ ก็เห็นว่าตอนนี้เป็นเวลา 13.03 น กว่าจะถึงเวลาที่พ่อนัดหมอไนยะมาก็ยังอีกหลายชั่วโมง มันถอนหายใจจ้องไปที่วรรณิหลาอีกรอบ แล้วจับเอากล่องข้าวบนโต๊ะที่ยังเหลืออยู่กล่องหนึ่งมาวางไว้ต่อหน้าหญิงสาว “ แก้มัดด้วยสิ “ ณิหลายื่นมือที่โดยมัดไปให้มัน “ อย่าเรื่องมาก “ “ อ้าว ถ้าไม่แก้มัดจะให้กูกินยังไง ให้ดมแค่กลิ่นมันคงไม่อิ่มหรอกปะ “ เธอแหงนคอต่อล้อต่อเถียงกับมัน “ เอ้อ! กูให้แค่ 5 นาทีนะ “ สรรหาก้มลงมาแก้มัดที่มือให้หญิงสาว เมื่อเชือกหลุดออกไป ณิหลาก็หาทีเผลอตอนที่สรรหาไม่ทันสังเกต จับเอาก้อนหินที่เธอซ่อนไว้ด้านหลัง ฟาดใส่หัวมันจนสลบ “ คนแบบมึงต้องโดนแบบนี้แหละ “ เธอพยายามพูดปลอบใจตัวเอง เพราะข้างในตอนนี้ก็รู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย ที่จะต้องมาทำร้ายคนแบบนี้ มือเล