ตอนที่9 ผัวเธอไง

“บ้านคุณน่ารักดีนะ”

หลังจากที่คาวีและต้นหลิวมาถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว ต้นหลิวก็จัดการกับอาหารที่พึ่งซื้อมาใส่จานเพื่อให้ชายหนุ่มนั้นได้รีบทานจะได้รีบกลับ

“อืม ช่วงนี้บ้านไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่ คุณก็อย่าถือแล้วกัน”

เนื่องจากต้นหลิวไม่ค่อยได้มีเวลาทำงานบ้านเท่าไรที่นี่บ้านจึงดูไม่ค่อยเรียบร้อยต้องชิงบอกกับชายหนุ่มเอาไว้เสียก่อน เพราะเดี๋ยวเธอจะโดนเขากล่าวหาว่าไม่เป็นกุลสตรีอีก

“นี่คุณถ้าคุณขาดเหลืออะไรคุณบอกผมได้เลย ผมยินดีช่วย”

คาวีดูไปแล้วมันก็ไม่ได้ไม่เรียบร้อยเช่นที่หญิงสาวพูด ทุกอย่างถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ เพียงแต่มีเพียงแค่ฝุ่นเล็กน้อย อันนี้เขาเจ้าใจได้ว่าเธอไม่ค่อยได้กลับมาดูแลบ้าน เพราะหลังๆมานี้เธอเฝ้าแม่อยู่แต่โรงพยาบาล เขารู้ว่าเธอลำบากแต่ก็ไม่ยอมปริปากบอกใครแม้แต่น้องสาวของเธอเอง เขาจึงคิดอยากจะช่วย

“จะปล่อยเงินกู้ให้ฉันหรือไง”

ต้นหลิวที่กำลังสนใจกับอาหารในจานอยู่ถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อดูสีหน้าของคาวีว่าเขาพูดจริงหรือพูดเล่น เมื่อมองดูแล้วก็รู้ว่าท่าจะจริง แต่เธอเองก็คงจะรับน้ำใจนี้ไว้ไม่ได้เพราะเธอไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร เธอยังมีสองไม้สองมือครบเหมือนคนอื่นเธอจะต้องหาเลี้ยงตัวเองให้ได้ จึงตอบกลับชายหนุ่มไปอย่างกับคำพูดของเขาเป็นเรื่องเล่นๆ

“คุณอยากกู้เท่าไรล่ะผมไม่คิดอก แล้วถ้าไม่มีคืนก็ไม่ต้องคืนผมก็ได้”

คาวีเห็นหญิงสาวพูดเช่นนี้ก็พอจะเดาออกว่าเธอก็คงจะไม่ยอมให้เขาช่วยง่ายๆ หากเธอพูดเรื่องการกู้เงินมาเขาก็พร้อมจะให้เธอกู้ แต่เงินที่เขาปล่อยให้เธอกู้นั้นเธอไม่ต้องเอามาคืนเขาก็ได้เท่านั้นเอง

“แหม่...คุณนี่นะรวยมากนักหรือไง ฉันไม่เอาหรอกเป็นหนี้ใครถึงจะไม่ต้องหาใช้คืน แต่มันก็ไม่ใช่เงินฉันอยู่ดี”

ต้นหลิวยังคงพูดเรื่องนี้ให้มันเป็นเหมือนเรื่องเล่นๆ เพราะเธอไม่อยากรับความช่วยเหลือจากใครในเรื่องเงินจริงๆ

“คุณนี่นะ”

คาวีส่ายหัวและหันไปสนใจกับจานอาหารต่อ เห็นทีเรื่องนี้หญิงสาวคงไม่ยอมให้เขายื่นมือไปช่วยง่ายๆ คงจะต้องหาวิธีอื่นแทน

20.30 น.

เสียงโทรศัพท์มือถือ...

“สวัสดีค่ะ”

ต้นรักไม่ค่อยคุ้นกับเบอร์ที่โทรเข้ามาหาเธอสักเท่าไหร่ เธอชั่งใจอยู่สักพักก่อนที่จะรับสาย

“นอนหรือยัง ทำอะไรอยู่”

เบนจามินได้ยินเสียงหวานๆของหญิงสาวก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง เขาหาเวลาโทรหาเธอในช่วงที่ว่าง อยากจะรู้ว่าตอนนี้หญิงสาวเป็นอย่างไรบ้าง ถึงจะรู้ความเคลื่อนไหวจากลูกน้องอยู่ตลอดก็อยากจะได้ยินจากปากหญิงสาวพูดเองอยู่ดี

“คุณ...เป็นใครคะ??”

ต้นรักค่อนข้างแปลกใจ คิดไม่ออกว่าใครจะโทรหาเธอเพราะในชีวิตน้อยครั้งนักจะมีผู้ชายโทรหา

“ผัวเธอไง”

เบนจามินหงุดหงิดใจเล็กน้อยที่หญิงสาวที่เขาอยากจะคุยด้วยนั้นจำเขาไม่ได้เสียนี่ แถมเบอของเขาเธอก็ไม่ได้คิดจะเมมเอาไว้หรืออย่างไรกัน

“ฉันไม่มีผัวค่ะ ขอวางนะคะ”

ต้นรักมีสีหน้าตกใจที่ปลายสายพ่นคำหยาบคายมาใส่เธอหญิงสาวคิดว่าปลายสายน่าจะเป็นโรคจิตที่โทรมาก่อกวนคนอื่นก็เป็นได้

“ฉันเบนจามิน!!!”

เบนจามินถึงขั้นต้องกัดฟันบอกชื่อเต็มกับหญิงสาวให้เธอรับรู้ อะไรกันเพียงแค่เขาห่างเธอไม่กี่วันหญิงสาวลืมไปแล้วหรือว่าเขาเป็นอะไรกับเธอ

“คุณเบนเหรอคะ แล้วทำไมไม่บอกแต่แรกล่ะคะ”

ต้นรักถอนหายใจโล่งอกที่ปลายสายไม่ใช่โรคจิตอย่างที่เธอคิด หากคราแรกเขาบอกกับเธอว่าเขาเป็นใครเธอก็จะไม่พลอยตกใจแบบนี้หรอก

“ก็บอกไปแล้วว่าเป็นผัวเธอ หรือฉันไม่ใช่”

เบนจามินคิดว่าเขาบอกเธอชัดแล้วว่าเขาเป็นใคร พร้อมถามหญิงสาวอีกทีว่าเขาไม่ใช่อย่างที่บอกกับเธอหรืออย่างไร

“อะ เอ่อ คุณเบนโทรมามีอะไรหรือเปล่าคะ”

ต้นรักลืมคิดเรื่องนี้ไปเสียสนิทด้วยความที่ไม่ค่อยคุ้นชินและอายกับคำพูดของชายหนุ่มจึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุยจะดีกว่า

“ก็แค่อยากรู้ว่าเธอทำอะไรอยู่ เห็นฮาเปอร์บอกว่าเธออยู่เฝ้าแม่เธอ ท่านเป็นยังไงบ้าง”

เบนจามินอยากรู้จากปากหญิงสาวว่าตอนนี้เธอทำอะไรอยู่และอาการของแม่เธอนั้นเป็นอย่างไรบ้าง การรักษาที่ดีที่สุดจากหมอคาวีที่รับปากเขาเอาไว้มันคืบหน้าแล้วหรือยัง

“แม่ฉันอาการดีขึ้นมากเลยค่ะ หมอคาวีเก่งมาก”

ต้นรกชื่นชมในฝีมือของคาวีมากจริงๆแม่เธออาการดีขึ้นมากอย่างรวดเร็วจนเธอไม่ค่อยกังวลและมีความหวังว่าแม่เธอจะกลับมาเป็นปกติโดยเร็ววันนี้

“อ๋อ อืมก็ดีแล้ว ฉันลืมบอกไปบัตรเครดิตฉันอยู่ที่ฮาเปอร์เธออยากได้อะไรก็ซื้อได้เลยไม่ต้องเกรงใจ จะกระเป๋ารองเท้าเสื้อผ้าเครื่องสำอางก็แล้วแต่เธอเลย”

เบนจามินรู้สึกตะหงิดในใจไม่ค่อยชอบให้หญิงสาวดูจะชื่นชมชายอื่นนอกจากเขาเท่าไหร่ แต่ก็เข้าใจได้ พร้อมทั้งบอกเรื่องบัตรของเขาที่ฝากไว้กับฮาเปอร์ ช่วงที่เขาไม่อยู่เธออยากได้อะไรก็ให้บอกฮาเปอร์ได้เลย

“ไม่เป็นไรค่ะ ของพวกนั้นฉันไม่อยากได้”

ต้นรักไม่เห็นว่าของใช้พวกนั้นมันจะสำคัญกับเธอเลยสักนิด ของที่เธอมีมันก็พอใช้อยู่แล้ว

“แล้วเธออยากได้อะไร ฉันให้ใช้ก็ใช้ไปเถอะน่า”

เบนจามินเห็นจะปวดหัวกับแม่สาวน้อยคนนี้เสียจริง ที่ไม่ค่อยจะยอมรับในความหวังดีของเขาเอาเสียเลย จึงมีน้ำเสียงที่โมโหใส่หญิงสาวเล็กน้อยด้วยอารมณ์ของคนที่โมโหง่ายอย่างเขาเมื่อมีอะไรมาขัดใจ

“เอ่อ อืม งั้นฉันซื้อให้พี่สาวฉันได้ไหมคะ”

ต้นรักฟังได้จากน้ำเสียงปลายสายก็รู้ว่าเจ้าตัวกำลังหงุดหงิด ที่เธอปฏิเสธเขาเธอไม่ได้อยากได้ของอะไรพวกนั้นจริงๆ แต่ถ้าหากเขาอยากจะให้เธอใช้เธอก็ขอซื้อของให้คนในครอบครัวเธอก็แล้วกัน

“จะซื้อให้ใครก็แล้วแต่เธอเถอะฉันไม่ว่า อ่อ แล้วถ้าพี่สาวเธออยากได้เงินเธอก็เอาให้ได้เลยจะได้ไม่ต้องไปขโมยของใครเค้าอีก”

เบนจามินว่าอะไรทั้งนั้นหากหญิงสาวจะซื้อให้ใคร แค่เธอไม่ปฏิเสธในความหวังดีของเขาก็พอ พร้อมทั้งนึกถึงต้นหลิวด้วยหากพี่สาวของหญิงสาวอยากได้เงินเขาก็อนุญาต จะได้ไม่มีเหตุการณ์ที่ต้องไปขโมยของใครเขาอีก เขาดูแลเธอแล้วก็อยากจะดูแลครอบครัวของเธอด้วย

“ขอบคุณมากเลยนะคะคุณเบน...แล้วทำงานเหนื่อยไหมคะ ทานอาหารเป็นเวลาหรือเปล่า”

ต้นรักยิ้มกว้างที่ชายหนุ่มใจดีกับพวกเธอ ทั้งอยากรู้ว่าเขาทำงานอยู่ที่โน่นเป็นอย่างไรบ้าง เห็นเขาห่วงเธอ เธอเองก็คิดว่าควรจะห่วงเขากลับบ้าง

“นี่เธอห่วงฉันด้วยเหรอ”

เบนจามินเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่อ่อนลง กระชุ่มกระชวยหัวใจอย่างมากที่ได้ยินคำถามนี้ของหญิงสาว

“ก็ถามดูค่ะ เพราะคุณชอบทานอาหารไม่ตรงเวลา”

ต้นรักรู้ว่าชายหนุ่มชอบทานอาหารไม่ตรงเวลาสังเกตจากช่วงเวลาที่เขาอยู่กับเธอ

“เธอก็คอยโทรเตือนฉันสิ”

เบนจามินไม่ได้รู้สึกรำคาญเลยสักนิดหากหญิงสาวจะโทรเตือนเขาเรื่องเล็กๆน้อยๆพวกนี้ ออกจะชอบด้วยซ้ำ

“ฉันกลัวจะรบกวนเวลางานคุณน่ะค่ะ”

ต้นรักเห็นว่าหากเธอจะต้องโทรเตือนชายหนุ่มเป็นเวลาเกรงว่าจะรบกวนเวลาของเขาเสียเปล่าๆ

“ส่งข้อความก็ได้ ฉันจะรอดูข้อความเธอเอง”

เบนจามินคิดตามที่หญิงสาวพูดหากเธอโทรมาแล้วเขายุ่งก็คงจะไม่ได้รับ งั้นเขาของแค่ให้เธอเปลี่ยนมาเป็นส่งข้อความแทนก็ได้แค่นี้เขาก็ดีใจแล้ว

“ได้ค่ะแล้วฉันจะส่งไปเตือนเป็นเวลานะคะ”

ถ้าแค่ส่งข้อความต้นรักก็ทำได้อย่างไม่ลำบากใจอยู่แล้วเธอรับปากเขาแต่โดยดี

“อยากได้ของฝากอะไรไหม”

อีกไม่กี่วันเขาก็กลับแล้วอยากจะรู้ว่าหญิงสาวอยากจะได้ของฝากอะไรหรือไม่ เขาจะได้ซื้อไปฝากให้ถูกใจเธอ

“ไม่ค่ะ”

“ตกลงคนอย่างเธอนี่จะไม่อยากได้อะไรเลยใช่ไหม”

คำตอบของหญิงสาวทำเอาชายหนุ่มส่ายหัว อยากจะรู้นักในชีวิตของเธอนั้นจะมีอะไรบ้างที่ร้องขอจากเขา

“เอาเป็นขนมก็ได้ค่ะ”

ต้นรักนึกขึ้นได้ว่าหากปฏิเสธชายหนุ่มเขาคงไม่พอใจเธออีกเป็นแน่ งั้นเธอขออย่างที่เคยขอให้แม่เธอซื้อของมาฝากเหมือนตอนเด็กๆก็แล้วกัน

“เฮ้อ...แล้วฉันจะซื้อไปให้ก็แล้วกัน”

เบนจามินถึงกับต้องกลั้นขำ เอากับหญิงสาวสิ เธอจะทำให้เขาทึ่งในตัวเธอไปถึงไหนกัน หากเธอขอเป็นขนมเขาก็จะขนกลับไปให้อยู่ได้เป็นปีเลยคอยดู